1995 Updated 27 januari 2014
Datum: 4 en 5 juni 1995
Acts:
Zondag - Rocking Kolonia
Type-O-Negative, The Jayhawks, Sick Of It All, Del Amitri, Dog Eat Dog, Teenage Fanclub, Osdorp Posse, De Heideroosjes

Maandag Zuidpodium:
Sinéad O'Connor, The Levellers, Faith No More, Biohazard, The Tragically Hip, Rollins Band, Bettie Serveert, Live, Van Dik Hout, Shane MacGowan & The Popes, dEUS, Spearhead, Pete Droge

Maandag Noordpodium
Danzig, Slash's Snakepit, Bad Religion, G Love & Special Sauce, Heather Nova, Hootie & The Blowfish, Dave Matthews Band.
Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 67,50 (voorverkoop maandag 57,50)
Weer: zonnig
Toeschouwers: 40.000
Presentatie: Jan Douwe Kroeske

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Media     Verslag     Recensies    Ome Cor

Het 'gevlogen' geluid van Pinkpop Hoe zit het eigenlijk met het Geluid bij Pinkpop? Wie verzorgt dat en hoe gaat dat in zijn werk? Tijdens de 26ste editie staat maar liefst 180.000 Watt geluid ter beschikking. Facilitair geluid- en lichtbedrijf Ampco Pro Rent uit Maarssen moet ervoor zorgen dat alles goed staat opgesteld als Pete Droge maandag het festival opent.

Video: Bettie Serveert - Crutches (YouTube)-->

Bij het ruime bedrijfspand van Ampco Pro Rent op het industrieterrein van Maarssen rijden trucks af en aan. Grote zwarte boxen op wieltjes en versterkers worden ingeladen en gaan de weg op. Binnen zitten medewerkers van Ampco en een reeks zusterbedrijven - zij houden zich onder andere bezig met truckverhuur en de ontwikkeling en verkoop van intercomsystemen - ingespannen te bellen. In de werkplaatsen sleutelen technici aan gigantische mengpanelen. De kantine is behangen met posters van het North Sea Jazz Festival, maar op de gangen domineren Pinkpop-affiches.
Ampco Pro Rent verzorgt naast het geluid van bands als De Dijk, Herman Brood, The Scene en Candy Dulfer - om er een paar te noemen - al zo'n vijftien jaar de geluidsinstallatie voor Pinkpop. `We voelen ons erg verbonden met Pinkpop,'' vertelt Fred Heuves die verantwoordelijk is voor het reilen en zeilen van Ampco Pro Rent. `Iedereen hier wil graag werken voor Pinkpop. We weten dat we er op'Tweede Pinksterdag bij zijn, dus daar houden we ieder jaar in onze planning rekening mee.''

Hoe verloopt het contact tussen jullie en de organisatie van Pinkpop? Bellen zij in januari op met een verlanglijst?
`Het is allemaal niet echt officieel geregeld. De produktie van Pinkpop wordt gedaan door Mojo Concerts en daar werken we ook buiten Pinkpop veel mee samen. De facilitaire bedrijven die voor Pinkpop werken kennen elkaar goed. Flashlight doet het licht, Stageco bouwt de podia en wij verzorgen het geluid. Er hoeft doorgaans niet uitgebreid vergaderd te worden.
Vorig jaar werd er bijvoorbeeld voor het eerst met een dubbel podium gewerkt. Dat idee komt van Mojo bij ons terecht en dan gaan wij kijken wat voor logistieke consequenties dat heeft. Wij doen ons zegje over de technische kant van de zaak, onderhandelen over het tarief, en moeten dan zorgen dat onze produktiemanagers de uitvoering financieel en organisatorisch inhoud kunnen geven. Want een dubbel podium heeft twee control sets nodig, dubbele monitors, etcetera.''

Kun je, zonder al te technisch te worden, uitleggen hoe een grote geluidsinstallatie in elkaar zit?
`Een professioneel geluidssysteem, een P.A., bestaat simpel gezegd uit twee delen. In de eerste plaats moet het geluid versterkt worden en zo goed mogelijk naar het publiek worden overgebracht. Hoe het geluid precies klinkt wordt geregeld op de mixtoren die tegenover het podium tussen het publiek staat. De technici daar moeten ervoor zorgen dat het geluid in de beste samenstelling het publiek bereikt. Voor een groot festival als Pinkpop geldt bovendien dat halverwege het publiek een delay-systeem staat opgesteld. Het geluid wordt daar vertraagd weergegeven zodat het aansluit bij het geluid dat van het podium komt. Zo kunnen de mensen achteraan het ook goed horen.''

`Bovendien hebben de muzikanten een installatie nodig, want op een podium heb je zonder monitors geen idee hoe het allemaal klinkt. Aan de zijkant van het podium staat iemand aan een mengpaneel die ervoor moet zorgen dat de muzikanten precies te horen krijgen wat ze willen. Per monitor kan geregeld worden welke instrumenten extra naar voren komen. Zo zal de bassist waarschijnlijk veel drums willen horen en de zanger vooral zichzelf. Je ziet de muzikanten ook geregeld gebaren dat ze de afstelling anders willen.''

<--Video: Slash's Snakepit - Soma City Ward (YouTube)

Passen jullie het systeem aan voor de verschillende bands?
`In principe niet. Het geleverde geluidssysteem wordt door alle acts gebruikt. Wij krijgen van alle groepen de riders, dat zijn de verlanglijstjes waarin al hun specifieke technische benodigdheden staan. Hoeveel kanalen ze gebruiken, waarvoor ze de kanalen gebruiken, welke effectapparatuur ze willen gebruiken. Wij proberen dan binnen het concept dat er is, hun vragen te honoreren. Als er iets is dat niet meteen kan worden opgelost, dan bellen we ze op om te kijken wat we eraan kunnen doen.
In de praktijk lukt het eigenlijk altijd. Twee jaar geleden wilde Lenny Kravitz per se een soundcheck om te kijken hoe het geluid op Pinkpop was. Het was het eerste optreden van zijn Europese tour en hij wilde zeker zijn van zijn zaak. De organisatie stemde toe en wij hebben toen het hele systeem een dag eerder opgesteld. Het aardige was dat Kravitz heel snel tevreden was.''

Naast de mensen van Ampco die gedurende de optredens bezig zijn de werking van het geluidssysteem te controleren, brengen de meeste groepen ook hun eigen geluidsmensen mee. Heuves verwacht dat veel groepen met een eigen geluidsmixer komen, en de meesten ook met een eigen monitor mixer. Een aantal van hen, zoals Dieter van Denzel, die de mix voor Sinéad O'Connor zal doen, is in dienst bij Ampco. Hij vervult er als mixer en rental manager, een dubbelfunctie.
`Tijdens het optreden ben ik eigenlijk te gast op de mixtoren,'' vertelt Dieter van Denzel. `Daar zijn constant de vaste systeemtechnici aan het werk. Een van hen houdt zich bijvoorbeeld specifiek bezig met de aansluitingen, een ander met de verdeling van de diverse systemen op het veld.
Omdat ik bekend ben met de muziek en gerepeteerd heb met Sinéad O'Connor kan ik er op mijn beurt voor zorgen dat het geluid goed in balans is.''

Hoe doe je dat zonder soundcheck? Sta je bij het eerste nummer als een gek aan de knoppen te draaien?
`Daar komt het wel op neer. Aan de andere kant ben je bekend met de instellingen van de diverse instrumenten. Bovendien kunnen we wel line checken. Dat betekent dat voordat een band begint, wordt gekeken of alles goed werkt en of alle kanalen goed doorkomen. Omdat er, wanneer je daarmee bezig bent, een andere band speelt gebruik je een soort afluisterapparatuur. Daar begin ik dus mee.
Als de band eenmaal speelt is het van belang om de juiste balans tussen alle instrumenten te vinden. Als die goed is kun je effecten als bijvoorbeeld galm en echo toevoegen. Je bent uiteindelijk toch het meest bezig met de balans en de stem. Die is immers het belangrijkste.''

Terug naar het kantoor van Fred Heuves. Hij vertelt dat een groot deel van de boxen de nacht voor Pinkpop nog moet worden overgereden uit Eindhoven waar ze zijn gebruikt voor het Dynamo Festival. `Net als vorig jaar wordt het een overnighter. Als in Eindhoven de laatste noten gespeeld zijn, rond middernacht, wordt een deel van de P.A. door onze stagehands meteen afgebroken en in trailers geladen. Die gaan dan onder politiebegeleiding door het overvolle Eindhoven naar Landgraaf waar een deel van de boxen de lucht in gaat.''

De lucht in!?
`Dat hebben we vorig jaar voor het eerst gedaan. Wij zeggen dan dat de P.A. wordt gevlogen. Bij Pinkpop was het zo dat een deel van de boxen onder het podium stond, en een deel op het podium werd gestacked. Nu wordt er dus een extra deel aan het dak van het podium gehangen.
Het "vliegen" van de boxen komt de geluidsweergave ten goede omdat de hoge positie van de boxen een beter geluidsbeeld oplevert. Grote bands als de Rolling Stones en Pink Floyd doen het al langer en in Nederland is het nu ook een trend geworden.

Video: Biohazard - Punishment, Pinkpop 1995 (YouTube)-->

Het stelt grote eisen aan het podium want je hijst enorme gewichten naar boven. En ook de veiligheidsaspecten moeten goed bestudeerd worden. Samen met onze Belgische partner EML hebben we nieuwe structuren moeten uitdenken om de boxen goed op te hangen. Het is vrij ingewikkeld allemaal; het moet niet alleen betrouwbaar worden opgehangen, de boxen moeten ook onder de juiste hoek hangen. Het is goed gelukt en nu kunnen we de ontwikkelde techniek weer voor andere optredens en festivals gebruiken. Zo probeer je steeds verder te komen.
Wij doen in Nederland zoveel in de popsector dat we doorgaans worden geassocieerd met grote boxen, veel boxen, popfestivals, echte Rock ''n'' Roll. Maar wij werken ook in het theater voor onder anderen Paul de Leeuw en Karin Bloemen. Daarbij doen we steeds meer voor radio en televisie. Je kunt die markten tegenwoordig niet meer van elkaar scheiden; we doen het North Sea Jazz Festival en Pinkpop, maar ook het Grand Gala du Disc en René Froger in Ahoy.''

Hoe doet Pinkpop het in dat gezelschap?
`Pinkpop heeft zich in al die jaren ontwikkeld tot een zeer goed georganiseerd festival. Ik denk persoonlijk dat het een van de best georganiseerde festivals in Europa is. En de bedrijven die voor Pinkpop werken zijn met het festival meegeëvolueerd, waardoor de faciliteiten ook steeds beter zijn geworden. Een journalist van het Engelse vakblad "Live" liep vorig jaar een paar dagen met ons mee. Het was hem opgevallen dat hij gedurende het festival niemand tegen elkaar had horen schreeuwen. De organisatie van Pinkpop is strak, maar toch vriendelijk. Misschien klinkt het alsof het werk dat wij voor Pinkpop doen voor ons gesneden koek is. Maar dat wordt het natuurlijk nooit. Daar komt bij dat aan het geluid altijd hoge eisen worden gesteld.
Blijkbaar vindt iedereen het vanzelfsprekend dat het geluid goed is. Dat is de spanning van dit werk.''
(Bron: VPRO 1995 Hans van Dalfsen)


Ome Cor op Pinkpop
De avond voor Pinkpop wordt altijd de traditionele Pinkpop-markt gehouden. Alle platenmaatschappijen en bands hebben dan kramen opgesteld in een lange straat en een onuitputtelijke stroom hardrockers, hippies, doemjoekels en voetbalsupporters schuifelt langs de verschillende podia. Natuurlijk is Ome Cor ook van de partij. De rockers kunnen wel lachen om deze vreemde eend in de bijt. Vooral als het begint te regenen. Ome Cor trekt een ferm sprintje naar de kraam aan de overkant van de showstraat, om te kunnen schuilen. Ome Cor is vergeten dat zijn microfoonsnoer slechts tien meter telt. Met een ferme ruk trekt hij de hele zanginstallatie omver. De hilariteit is groot, Ome Cor zingt lachend door, en kan niet meer kapot bij het Pinkpop-publiek. Sinds die dag controleert de Utrechtse Nachtegaal voor ieder optreden de lengte van zijn snoer.

Een Verslag

Om toch maar het volledige concert van dEUS mee te maken, vertrokken we al om 8.29u uit Eindhoven. Achteraf gezien een wijs besluit. Ten eerste konden we vrijwel direct het terrein oplopen (nadat ik de laatste jaren steeds ruim een uur moest wachten), en ten tweede hebben we nog het optreden van Spearhead helemaal kunnen zien. Na het zien en horen van enkele sessies van Michael Franti's 'nieuwe' band (na Disposable Heroes Of Hipopracy) had ik vooraf de vrees dat dit misschien een beetje saai zou worden; maar helemaal niets van dat alles. Dit was gewoon heel goed verzorgd en de gebrachte mellow-funk-muziek swingde ontzettend. De single People In The Middle werd lekker lang uitgemolken, waarbij Frenti meermalen poogde de nog slaperige massa wakker te schudden. In alle opzichten was dit een enorme meevaller, die we dan ook gelukkig niet gemist hebben.

Hierna rond 11.50u kwam dan dEUS, momenteel voor mij nog steeds onbetwist de beste band ter wereld. Met woorden van de strekking "Heus, het is nu tijd voor dEUS" werd het optreden aangekondigd door juffrouw Jannie en Oboema van Jiskefet. Vanuit de tweede rij net achter het hek, was ik in staat alles zeer goed in me op te nemen. Ze begonnen deze keer zonder experimentele jam-sessie, maar dat was ook niet echt op zijn plaats bij zo'n groot festival. In plaats daarvan werd (net als in Apeldoorn) geopend met het spannende Ferocious. Waar het in Apeldoorn meteen stevig ingezet werd, was de uitvoering hier nog beter: de spanning werd duidelijk opgebouwd en de climax viel mooi samen met het 'Ferocious, ferocious'-deel. Tijdens dit nummer werd al veel gecrowdsurfd, maar het begon massalere vormen aan te nemen tijdens het volgende nummer Via. Dit nummer werd zonder extra bijzondere bijkomstig- heden uitgevoerd. Hierna kwam volgens mij het leuke korte intermezzo We're Going Out Tonight, en mijn geheugen is niet sterk genoeg gebleken om te onthouden in welke volgorde vervolgens Shake Your Hip en Suds And Soda werden gespeeld. Hierna weet ik de volgorde weer wel zeker, mede m.b.v. radio- en tv-opnamen. The Supermarket Song, een aardig tussendoortje, werd gevolgd door het Stef-nummer Mr. Death Won't Ge Me, dat perfect door Stef gedaan werd. Stef was vandaag weer duidelijk in topvorm; zijn vingerstjes bespeelden weer op uitermate soepele wijze de bassnaren. Hierop volgde het hoogtepunt: een waarlijk fantastische uitvoering van Worst Case Scenario, zoals ik 'm nog nooit gehoord heb. Hierin werd stevig geimproviseerd, wat een prachtig resultaat opleverde; ook Stef zong simultaan met Tom een couplet mee. W.C.S. werd gevolgd door een nummer, dat ik nog niet eerder gehoord heb, nl. Twenty Something. Tom waarschuwde vooraf dat we vooral op het begin moesten letten. Vrij ironisch, want dit behelsde slechts 1 krachtig met alle instrumenten aangezet moment, waarna de vrij rustige rest van het nummer volgde. En weer ging het om een goed nieuw nummer, waarbij Rudy een riedeltje meespeelde op een kleine mondharmonica, die hij tijdens het nummer uit zijn portemonnee frunnikte. Daarna een gevoelige uitvoering van Let's Get Lost, wat natuurlijk wel een risico is bij zo'n festival. Toch pakte het goed uit, ondanks dat enkele guppen het weer totaal niet snapten. Ook tijdens dit veelal zeer ingetogen nummer werd nl. gecrowdsurfd en het a-ritmische handgeklap was ook niet van de lucht. Aan het eind van Let's Get Lost was de geplande tijd (tot 12.30u) ongeveer verstreken, wat duidelijk niet naar de zin was van Tom. Met een kwade kop en wilde armgebaren maakte hij duidelijk dat nog een nummer gespeeld moest worden. En hij kreeg zijn zin: zoals viel te verwachten werd het lange Hotellounge ingezet, waarmee de tijdsoverschrijding tot enige zorgen moet hebben geleid bij de organisatie. Deze keer werd het Franse couplet op het einde achter wege gelaten, maar dit werd ingerruild voor een langdurig viool/gitaar-intermezzo, waarbij vooral Klaas en Rudy de hoofdrollen speelden.

Al met al een perfect verzorgd optreden, waarbij slechts zeer weinig misging. Weer geen lange irriterende stempartijen of opgeblazen versterkers, alleen kwam een paar keer de tweede microfoon van Tom niet helemaal goed over. Hoewel het enthousiasme nou niet echt direct van de gezichten was af te lezen, was het toch allemaal zeer gedreven, wat ook wel bleek uit Tom's gedrag voor Hotellounge, toen hij met een groots wegwerpgebaar in de microfoon riep: "Ach! Festivals!!! Nog 1 nummer....". Helaas werden geen nummers van het extreem experimentele My Sister = My Clock gespeeld, maar voerden de hitgevoeliger nummers de boventoon. Misschien worden de nieuwe nummers wel bewaard voor cluboptredens, bijv. in Nighttown over bijna drie weken.


Helaas was Kristin Hersh ziek geworden (op het vliegveld net voor het vertrek vanuit Boston, naar ik later op de radio hoorde), zodat het optreden van de Throwing Muses niet doorging. In plaats hiervan mocht Van Dik Hout op het grote zuidpodium spelen. Toen we wegliepen om wat te gaan eten, heb ik hier wat van meegekregen, maar daar werd ik niet echt vrolijk van. Wat een overgewaardeerde nepcopie van de Dijk is dat. Bovendien was in de herrie geen woord van de blijkbaar Nederlandstalige tekst te verstaan.

Tijdens de 'lunch' hebben we een groot deel van het optreden van Heather Nova op het kleinere noordpodium mogen aanhoren. Ook dit kon me niet boeien. Het begon met een vrij lang en eentonig nummer. De single Walk This World was wel aardig, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Heather is niet echt een zangeres voor festivals, want haar iele en breekbare stemmetje ging een beetje verloren.

Op het andere podium moet toen een incidentje zijn voorgevallen, waarop we later geattendeerd door de zanger van Live, die zei dat we moesten bidden voor Shane MacGowan, die blijkbaar was weggevoerd in een ambulance. Via de radio hoorde ik later dat hij straalbezopen was en op een gegeven moment op moest houden met 'zingen' (meer brallen), waarna hij vlug backstage ging. Daar heeft de manager 'm wat gegeven (een pil geloof ik), waarna Shane het nog even probeerde maar toen is ie blijkbaar ingestort en weggedragen door dezelde manager.


Live was dus de volgende band. Een goede keuze van de Pinkpoporganisatie, want Live zorgde voor veel meezingers en een zeer enthousiaste menigte. Ikzelf, zonder de pretentie om volkomen objectief te zijn, heb een goed optreden gezien met alleen maar hitgevoelige nummers (o.a. de briljante opening Dam At Otter Creek, Selling The Drama, I Alone, Waitress, All Over You, Iris en Lightning Crashes) die stuk voor stuk van klasse waren en uitstekend werden uitgevoerd, maar toch ontbrak er iets. Het optreden voegde niet echt veel toe; ik hoorde een perfecte uitvoering van de CD Throwing Copper, met slechts een enkel nummertje van Mental Jewelry, zonder sprankelende extra franjes. Zanger-gitarist Ed Kowalczyk was wel wat extroverter geworden, maar op mij kwam zijn wat vrijere gedrag toch gekunsteld en gemaakt over. Dit neemt niet weg, dat Live een puik optreden verzorgd had.


Bettie Serveert heb ik door het bezoek aan de kraampjes gemist, maar dat was denk ik niet zo erg na hun standaardoptreden een paar weken eerder in Tilburg.

We waren weer op tijd terug voor de Rollins Band. Henry stoof er weer aardig op los, maar het was allemaal weer net zo als de optredens, die ik vorig jaar had meegemaakt. Dat dit optreden een beetje achter de feiten aanliep, werd ook door Henry verwoord, door te melden dat dit het eerste optreden vanaf oktober was. Nu werden wel wat oudere nummers gespeeld, dus was het niet helemaal een integrale vertolking van het laatste album Weight. Zo was daar bijvoorbeeld het verfrissende Low Self Opinion. De betere momenten vond ik toch weer Civilized en Disconnect. Een sterke zet was het achterwege laten van de grote (MTV-)hit Liar, hetgeen volgens mij niet echt op prijs is gesteld door de Pinkpopburelen.

The Tragically Hip vond ik niet echt bijster interessant. Ik heb alleen wat standaard poppy nummers gehoord, waarbij het geheel mij de indruk gaf dat we te maken hadden met REM III (want ook Live kan enige REM-gehalte niet ontzegd worden).


Hoewel moeilijk te vergelijken, vond ik het optreden van Biohazard op Pinkpop beter dan op Dynamo, waarschijnlijk omdat ik het hier allemaal van stukken dichter bij kon volgen. Buiten de gebruikelijke fuck-zooi, onderscheidde dit optreden zich van de eerdere twee, die ik gezien heb, door twee gast- optredens en daarmee samenhangende andere nummers.

Eerst was daar de zanger van Bad Religion, die eerder op het noordpodium hadden gespeeld, met wie het nummer Bad werd gedaan. Deze zanger gaf een cursus Biohazard-gebarentaal: een op en neer gaande hand wilde zeggen dat het publiek moest gaan springen, een gekromde hand met uitgestoken wijsvinger wilde geloof ik zeggen dat Biohazard in the mothafuckin' house was, en als deze hand wat werd verdraaid moest iemand meteen afgemaakt worden. De zanger van Dog Eat Dog (ook op Dynamo en het campingfestival van Pinkpop) deed samen met nog een vijftiental andere mensen mee bij het Cypress Hill-nummer Ain't Going Out Like That. Dit vond ik het beste deel van het voor de rest weer wat eentonige concert, dat gepaard ging van een stevige regenbui, die ik onder een stuk zeil droog heb kunnen doorstaan.


Inmiddels werd het tijd voor weer wat spattend vuurwerk en dat kwam er in de vorm van Faith No More, maar niet voordat Jan Smeets de eerste namen voor Lowlands bekend had gemaakt. Faith No More begon met Ricochet. Hierop volgden het ruige Be Agressive en meeschreeuwer Midlife Crisis. Het volgende nummer Evidence kwam niet helemaal uit de verf; het relatief rustige nummer lijkt me ook niet volmaakt geschikt voor zo'n uit-bol-gaande-festival meute. Vervolgens werd weer stevig gesprongen tijdens Caffeine. Tegen deze tijd had ik in het getrek en geduw een plekje vooraan tegen het hek midden voor het podium bereikt, waarna ik zo mogelijk nog meer mensen tegen en over mijn nek/hoofd voelde komen. Na het snelle What A Day vierde de bezinning weer hoogtij tijdens Easy. Vanaf dit punt is de precieze setlist me niet helemaal duidelijk, maar zeker werden nog gespeeld Introduce Yourself, Epic, We Care A Lot, Caralho Voador en King For A Day. Vooral die laatste kwam goed naar voren in een verlengde uitvoering. Voor het laatste nummer moest gekozen worden. Na het toch maar niet tossen van een muntje (Mike Patton vond nog een 50 Pfennig stuk in zijn broekzak), werd de keuze overgelaten aan het publiek. Eerst werd een rustig deuntje gespeeld, waarop Patton als het ware vingers ging tellen. Daarna kwam de intro van Digging The Grave, waarbij Billy duidelijk maakte een voorkeur te hebben voor de gitaar en het keyboard even wilde laten rusten. De keuze van het publiek was meteen duidelijk. Digging The Grave dus, dat een fantastisch en goed geslaagd optreden afsloot. Toch had ik niet het idee dat er sprake was van veel enthousiasme en gedrevenheid. Er werd weinig gepraat door Patton tussen de nummers en op Billy na kwam de rest van de band ook wat mat over. Hopelijk is dat anders bij het komende concert in Dortmund.

Video: dEUS (YouTube)-->

Dan nog even wat concluderende opmerkingen: Hoewel een vergelijking lastig te maken is, is voor mij dEUS de winnaar van deze editie van Pinkpop. Op een zeer goede tweede plaats volgt Faith No More, maar met wat meer enthousiasme hadden ze wellicht mede op 1 gestaan. Op enige afstand volgen dan Live en verassing Spearhead. Voor de rest vond ik de programmering wat armoedig. Eens te meer is gebleken dat de Pinkpoporganisatie wat achter de feiten aanloopt. Dit werd natuurlijk mede bewerkstelligd door het al contracteren van bands tijdens het voorgaande Lowlands in afgelopen augustus. Ook had ik de indruk dat gepoogd werd mee te profiteren van de verbrede hardcore-interesse door het opstellen van Danzig, Rollins Band en Biohazard. Deze poging is niet geslaagd, en zal ook nooit slagen met het jonge Pinkpoppubliek

De beperkte programmering is er wellicht de oorzaak van dat dit festival eens niet helemaal uitverkocht was. Gerekend werd op 65.000 mensen, maar 'slechts' 50.000 personen kwamen opdagen. Volgens mij mag ook niet onderschat worden dat voor het eerst sinds enkele jaren de reis naar Landgraaf voor studenten niet helemaal gratis was: met de OV-jaarkaart kregen zij wel een aardige korting, maar toch kan ik me voorstellen dat de reis plus ticket (ongeveer fl. 60,-) een hele grote belasting vormen voor het studerende deel van de natie.

Recensies

Zo, effe gefestivalt. Lachen daar op Pinkpop! Hadden die gasten van OOR een oude bus gestalt, waar regelmatig allerlei artiesten in opdoken. (zie bijgaande foto's van Live (links) en G-Love (rechts)). Bestormd werd dat ding. Maar zag je er wat van in die tig uur Pinkpop op tv? Dacht 't niet. Trouwens: Dynamo, inmiddels in omvang zeker twee keer Pinkpop, haalde net het journaal, met de vertrouwde files. Maar waar was Biohazard zonder Dynamo? En Pinkpop zonder Biohazard?
De volgende keer zitten die mannen in die bus te signeren. Zeker weten. En nog even en de Stones zitten er ook. Eerst Paradiso en dan helemaal back to basics, boys. De lieve OOR-lezers reageerden ongevraagd ook al massaal op de gepubliceerde Stones Enquete Onder Prominenten...dus dat zit wel goed.
(Bron: OOR 17 juni 1995 met dank aan teejo)

Tijdens het optreden van Shane MacGowan zag je de hersencellen per seconde afsterven. Je vraagt je af hoe dat precies in de schedel gaat en hoe de bezitter van die schedel zich voelt als er tegelijkertijd vijftigduizend mensen naar hem staan te kijken. Jan Smeets, organisator, naar de inhoud van wiens schedel ik eveneens benieuwd ben, maakte naderhand de vergelijking met een marathonloper: die zwabbert ook met zijn benen als hij moe is. Anderen zeiden dat MacGowan's publieke delirium 'erbij' hoort: dat is pas echt rock & roll!!! Bram van Splunterens beschrijving van het gebeuren was nog het meest adequaat: een treurige aftocht. De cellen sneden zich met microscopisch kleine mesjes los van de hersenkwabben; het klotste in MacGowans kop van verstandelijk afval.Stante pede achterlijk wordt je daar blijkbaar niet van, want op het zelfde moment registreerde de tv-kijker een zekere - en zeer begrijpelijke - mate van gêne op Shane's gezicht.Zijn bovenlip krulde welliswaar haast varkensachtig de befaamde ontbrekende boventanden bloot, maar schaamte was er wel degelijk. Verbijstering is eigenlijk een beter woord. MacGowans tong wilde wel, maar de woorden kwamen er niet meer uit. Je zag dat hij er zelf van stond te kijken. Pogingen om zichzelf te vermannen hielpen niet, de oprukkende dementie was niet te stuiten. Een gemakkelijk refreintje, een lekker lopend meezingzinnetje... telkens maar weigerden de hersenen de spraak te dienen. Hij stond daar als een wielrenner van wie de spaken van het achterwiel één knapten.

Hoe voelt iemand zich op dat moment? Niet zo lekker lijkt me. Je trapt je het leplazerus, maar vooruitkomen doe je niet meer. Daarna voel je achter je iets inzakken en even later doe je vergeefse pogingen een karkas naar de meet te brengen. Weer een seconde later lig je op je bek. Dat laatste overkwam MacGowan niet, dankzij het psychische inzicht van een geblondeerd type dat zijn manager bleek. Het leek MacGowan te spijten , even zelfs dacht ik tranen over zijn wangen te zien biggelen. Look At the state, I'm in. Daarna schuifelde hij van het podium als een oudje dat in zijn broek had gepiest. Voor het contrast - en voor Jan Smeets -: drie uur later zag ik in Hengelo een Ethiopiër het wereldrecord op de tien kilometer lopen. Zijn benen zwabberden niet.
(Bron: Hooijer uit OOR 17 juni 1995 met dank aan teejo)

Jan Smeets moet met lede ogen aanzien dat het bezoekersaantal van Pinkpop aflevering 26 blijft steken op een tweederde van de bijna 75.000 muziekliefhebbers van vorig jaar. Het evenement is dan ook weinig verrassend en staat meer nog dan voorheen in het teken van harde gitaarmuziek. Dat blijkt al op het campingfestival Rocking Kolonia, waar de ingetogen klanken van van het Schotse Teenage Fanclub, landgenoten Del Amitri en country-rockers The Jayhawks, ingeklemd tussen een stevige portie geluidsterrorisme, enigzins gezapig voorbijtrekken. De natuurleuke punkband De Heideroosjes is daarentegen in haar element en het verbale geweld van de roffer dan roffer Osdorp Posse krijgt explosieve versterking van Squad-voorman Rude Boy.

Sick Of It All toont zich stijlvaster dan Dog Eat Dog, maar trekt evenveel registers open, waardoor het potsierlijke Type O Negative alleen nog maar in niemandsland kan stranden. Songwriter Pete Droge is zowel qua stijl als artistiek niveau andere koek. Zijn dreigement If You Don't Love Me (I'll Kill Myself) valt de volgende ochtend welliswaar rauw op de maag, maar wordt met verve gebracht.
Seven Day Diary klinkt als Breeders en Veruca Salt: niet onaangenaam, maar we hebben het eerder gehoord. Dat geldt eveneens voor Hootie & The Blowfish, wier oerdegelijk e mainstream-composities vooral kleur krijgen door het gloedvolle stemgeluid van Darius Rucker. Spearhead, de enige zwarte act, weet de sfeer wel goed te pakken, met een aanstekelijk groovende mix waarin funk, hip-hop, reggae en soul organisch samenvloeien. Het verleden klink nadrukkelijk door, maar Michael Franti en vrienden hebben zoveel in huis, dat zelfs de spaarzame clichés op de juiste plaats vallen.
Ondanks hun grillige presentatie worden bij het Belgische Deus de venijnige en vindingrijke songs strak en scherp uitgevoerd, met voorman Tom Barman in de rol van een soort Beck van de lage landen. Hun eclectische sound is eerder gezellig dan pretentieus, terwijl Suds And Soda uitgroeit tot een waar volkslied voor de jonge alternativo's. Ook de stevige rock met tot de verbeelding sprekende Nederlandse teksten van Van Dik Hout vindt gretig aftrek. Zanger Martin Buitenhuis is dan ook een charismatische persoonlijkheid met een aangenaam rollend stemgeluid.

Een groter contrast met de brabbelende Shane MacGowan is nauwelijks denkbaar. Na een al deels mislukt The Broad Majestic Shannon is de straalbezopen Ier niet meer van deze wereld en wordt hij afgevoerd. Het machteloze en verontschuldigende gebaar waarmee de geniale liedjesschrijver afscheid neemt, is te triest voor woorden. Gauw over naar G.Love &Special Sauce, die in het kielzog van zijn terecht belauwerde debuut-cd onweerstaanbaar swingend een brug slaat tussen Hip-Hop en Country-Blues en het publiek uit zijn hand laat eten. Een superster in de maak

De fragiele Heather Nova kan dit niet evenaren. Haar vocale klasse is onmiskenbaar, maar vanwege een gebrek aan variatie en sterke composities wordt het optreden slaapverwekkend. Live speelde wel een sterke set, dankzij gloedvolle radiosongs, die door zanger Ed Kowalczyk naar een hoger plan worden getild. Het is hun verdienste van dat ze zich bewegen in een uit den treure beproeft concept, zonder dat ze ook maar een moment saai, voorspelbaar of clichématig klinken, al mist men nog de diepgang en het avontuurlijke om tot de groten gerekend te worden (Jules: "dit is in 2000 al reeds lang achterhaald...").

De prolongatie van Bettie Serveert leidt tot het meest overbodige concert van de dag. Hun belegen dertigers-rock heeft zich nauwelijks ontwikkeld en dreigt steeds verder af te zakken naar geestloze middelmatigheid. Ook het invloedrijke en ongetwijfeld politiek correcte Bad Religion heeft te kampen met een reputatie die de kwaliteit ontstegen is, en blijkt niet zo briljant als beweerd wordt. Ze spelen lekker in het gehoor liggende punkrock, maar de zonger is beperkt en weinig afwisselend.

Henry Rollins gaat zoals verwacht weer als een razende roeland tekeer, al klinken ook zijn licht ontvlambare liedjes eenvormig en kunnen we dat opgefokte standje onderhand wel dromen. Tragically Hip staat al jaren lang bekend als een live-sensatie en maakt dat ook nu weer waar. In feite is de Hip niet meer dan een aardige rockband, maar zanger Gordon Downie, die in zijn witte pak oogt als een sfinx, lijkt met zijn motoriek en dieventaaltje van een andere planeet te komen en zingt prachtig vol overgave. Tot tieneridolen zullen ze niet gauw uitgroeien.

Biohazard sluit directer aan bij de belevingswereld van de gemiddelde scholier. Hun geëngageerde, funky metal zet de festival weide compleet op zijn kop met een dynamiek die ze tot nu toe nog niet op plaat hebben kunnen vastleggen. Faith No More benadert de metal vanuit een andere invalshoek. Hun werk is een samenraapsel van de meest uiteenlopende invloeden, en al klinkt het bij vlagen kitscherig en gezwollen, de band speelt strak, zanger Mike Patton is in vorm en men kan putten uit een behoorlijke dosis geslaagde composities. En dat is waar het bij Slash's Snakepit, het best op dreef in zijn bluesgetinte nummers, aan ontbreekt. Danzig gaat hyper-energiek loos, maar drijf puur op effectbejag, terwijl de macho-pose van zetbaas Glenn, die zijn pik geen seconde met rust laat, ronduit lachwekkend is. Meer sfeer bij de Levellers, die we echter wel eens spetterender hebben meegemaakt. Het lijkt wel of ze steeds minder avontuurlijker worden en liever lui achter in de polka blijven hangen. De verwachting wordt ingelost, maar het blijft een herhalingsoefening.

Dat laatste geldt niet voor Sinéad O'Connor. De spraakmakende Ierse diva speelt voornamelijk rustig werk, dat doortrokken is van de voor haar geboorteland kenmerkende, intirgerende mystiek.

Haar kippenvelverwekkende stem zorgt op de valreep voor een indrukwekkende uitschieter, wat Pinkpop 1995 echter niet promoveert tot een spectaculaire gebeurtenis. De organisatie, die zich met diverse metal-acts wel erg in het vaarwater van Dynamo Open Air begeeft, zou zich volgend jaar beter kunnen onderscheiden en voor een welkome opkikker kunnen zorgen door bijvoorbeeld meer uit het dance-genre te putten.

Met de huidige formule blijft Pinkpop welliswaar gezellig, maar niet langer toonaangevend.

(Bron: OOR 17 juni 1995 met dank aan teejo)/ Video: Sinead O'Connor - In This Heart (YouTube)-->

Sinéad O'Connor (Foto: Niels van Iperen)