Entree: 65,00 (voorverkoop 59,00) Weer: veel regen Toeschouwers: 59.000 Presentatie: Bram van Splunteren en Jan Douwe Kroeske
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten, en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Op Tweede Pinksterdag 1996 wordt op Nederland 3 een goede traditie voortgezet. Ook dit jaar verzorgen NPS, VARA en VPRO een rechtstreeks, bijna tien uur durend verslag van de 27e editie van Pinkpop, het grootste popfestival van Nederland. Pinkpop begint op 25 mei in het Limburgse Landgraaf en bereikt z'n climax Tweede Pinksterdag, maandag 27 mei. Naast de verslagen van de concer-ten worden er sfeerbeelden uitgezonden vanaf het festivalterrein en interviews met de artiesten. De optredende bands worden geïntroduceerd door middel van korte gefilmde portretten. 's Avonds is er onder meer een overzicht van de hoogtepunten.
12.00 - 20.00 uur: Onder de bands op het 'hoofdpodium' zijn de Brazilianen van Sepultura (bekend van de hit 'Roots'), Therapy? uit Ierland (van de hit 'Diane'), Dog Eat Dog uit New York (van onder meer 'No Fronts'), de Limburgse punkers van de Heideroosjes, en, The Presidents of the USA, een trio uit Seattle.
Ook de bands van het (kleinere) Noordpodium komen in deze uitzending aan bod, zoals de Belgische band Metal Molly, Rancid en Skunk Anansie. Verder is er aandacht voor de verrichtingen van de bands die op zondag hebben opgetreden, waaronder de Nederlandse groep Gathering, Moondog Jr., The Fun Loving Criminals, Moloko, The Fugees, Life Of Agony en de Butthole Surfers
Presentatie: Bram van Splunteren en Jan Douwe Kroeske.
22.09 uur - 01.00 uur: 's Avonds wordt onder andere een overzicht gegeven van de hoogtepunten van de derde festivaldag, met ruime aandacht voor de afsluitende topacts: *ziedende hardcore van Rage Against The Machine,
*dance van The Prodigy,
*gitaarrock van Radiohead,
*Engelse grunge van Bush,
*dromerige gitaarmuziek en K's Choice en
*confronterende liedjes van Alanis Morissette
Verder is er aandacht voor de dance-tent, waarin Eboman, The Chemical Brothers, Orbital en Underworld optraden, gevolgd door een kort overzicht van de middaggebeurtenissen op Pinkpop 1996.
Jumping Landgraaf
De weilliswaar behoorlijk flitsende tv-registratie van Pinkpop was één langdradige vrijwel kritiekloze promoclip voor de artiesten die daar optraden. Lobbes Jan Smeets mag dan nog steeds het gezicht en de spreekbuis van Pinkpop zijn, als het gaat om de programmering van dit tegenwoordig driedaags festival heeft MOJO/Double You Concerts de touwtjes stevig in de handen en lijkt Smeets nog slechts lijdzaam te mogen toezien. De uitgebreide aandacht voor Pinkpop op met name de televisie maakt het voor de platenindustrie extra interessant daar (desnoods tegen afbraakprijzen?) acts neergezet te krijgen die zij hevig willen promoten. Gewapend met een overdosis lawaaipapegaaien en een tent vol veelal slechts aan knoppen draaiende dance-acts mikte Pinkpop dit jaar met succes op de jongste generatie alternatieve popfans. Een stevig bijpilsende en/of pillenslikkende meute, die bij iedere noot muziek gelijk een kudde opgejaagde kangoeroes heftig begon te springen of te crowdsurfen. De naam Pinkpop kan in het vervolg dan ook beter in Jumping Landgraaf veranderd worden.
Opvallend was dit jaar het vrijwel ontbreken van echt grote acts, zoals uit de alternatieve popsector bijvoorbeel The Smashing Pumpkins. Waarom zou MOJO/Double You Concerts deze groep één keer op Pinkpop zetten. terwijl zij hiermee meerdere malen Ahoy (of straks de Arena) kan uitverkopen? Nee, dan liever voor de derde maal in successie door de multinational Sony gevoede salonanarchisten van Rage Against The Machine. Net een nieuwe cd uit, dus precies op tijd voor een promotionele push. Er stonden dit jaar op Pinkpop wel erg veel artiesten waar helemaal niemand om had gevraagd en die daar alleen maar hun kunstjes vertoonden, omdat de platenindustrie ons ze koste wat kost in de maag wil splitsen. Veelal ging het hier om acts, die elders miljoenen platen verkopen, maar hier nog geen of weinig poot aan de grond hebben kunnen krijgen, zoals Bush, Dave Matthews Band en Radiohead (Jules: "in 2001 toch wel heel zeker"). Maar ook bijvoorbeeld Ocean Colour Scene, Rancid Pennywise, Metal Molly, CIV en Life of Agony leken voornamelijk op Pinkpop te figureren uit promotionele overwegingen. De greep van de platenindustrie op Pinkpop was dit jaar wel erg groot. De presentatoren van de televisieregistratie hadden in hun rol van onafhankelijke journalisten kritische kanttekeningen kunne plaatsen bij het promocircus waarin Pinkpop voor een deel is ontaard. Maar nee hoor, zij deden hier even hard aan mee. Is Pinkpop nog wel voor maar niet meer van het publiek?
(Bron: Harry van Nieuwenhoven OOR 1996)
Ein Jahr der Prediger? Ein reines Konsumfest?
Ein Festival der Widersprüche - Wehrdienstleistende auf Punkkonzerten - Es ist egal, wie man aussieht...
Ich bewege mich durch die Menschenmassen, zwänge mich an den aufgebauten Kleidungs- und Merchandise-Ständen vorbei, überall Leute, wohin man auch schaut, ein paar Minuten lang regnet es mal nicht, ab und zu stolpere ich über einen Müllhaufen, daran gewöhnt man sich aber; ich bin auf dem Pinkpop 96.
Ebenso wie 30000 andere habe ich den Weg in die Niederlande nach Landgraaf, was kurz hinter Aachen liegt, nicht gescheut, um nun drei Tage Musik und Atmosphäre zu erleben. Das grüne Plastikarmband weist mich als rechtmäßigen Besucher und Nutzer von Campingplatz B aus, der eine halbe Stunde zu Fuß vom Festivalgelände selbst liegt. Auf dem Weg stehen improvisierte Zelte aus Planen zwischen Autos mit Menschen, die sich sehr krass vorkommen, ein Bier nach dem anderen wegzischen.
Das fünfjährige Kind, das vor mir läuft, hat schnell kapiert, worum es hier geht und worum nicht - es wirft seinen leeren Plastikbecher in hohem Bogen hinter sich.
Meine Begleiterin fragt sich, ob morgen der ganze Müll wohl weggeräumt sei und regt sich dann darüber auf, daß das Festival eine Art Spielwiese für die Besucher darstellt, auf der sie sich austoben können, ohne sich Gedanken machen zu müssen. Sie hat recht.
Zu der Musik von Skunk Anansie, Rancid oder auch Sepultura verwandeln die anhaltenden Regenfälle und die trampelnden Füße der Tausenden den sprießenden Rasen bald in ein Schlammfeld. In dem Matsch, durch den man von Act zu Act stapft, schlittert oder watet, sind neben zertretenen Plastikbechern vor allem die Werbegeschenke zu finden, mit denen man auf dem ganzen Gelände überhäuft wird, Konsummüll unserer Marktwirtschaft: Schlüsselanhänger, zerfledderte Zeitschriften, Regenüberzüge, Billig-Plastik-Ferngläser.
Und die Menschen. Irgendwie sieht hier jeder gleich cool und gleich alternativ aus. Viele tragen trotz der Kälte und Nässe ihre abgeschnittenen Army-Hosen und Punk-T-Shirts zur Schau. Haltung und Aussehen sind wichtiger als alles andere - Kapuzenpullis, Kinnbärtchen und Tattoos wohin man schaut - ohne zu merken, daß sie in der Masse schon wieder untergehen: uniform in ihrer Un-Uniformiertheit. Aber sie gefallen sich in ihrer Rolle, und das will ja wohl jede Jugenbewegung: einerseits Teil eines großen Ganzen zu sein, andererseits ein Individuum zu bleiben.
Auch in den Verhaltensweisen ergehen sich die Jugendlichen in den gegebenen Klischées - es wird vorne immer gepogt, egal zu welcher Musik und zu welcher Band, die Diver stürzen sich ohne Rücksicht auf die Köpfe der Leute, es wird getreten, gerempelt, geschubst, nicht um zu tanzen, nicht für sich, sondern gegen andere - die Musik bleibt Nebensache.
Dementsprechend kläglich wirken die Versuche der Bands, inhaltlich etwas herüberzubringen - und das sind nicht gerade wenige.
Nachvollziehbar für die meisten ist noch die Geste von Pennywise an die Fernsehkameras, die Verweigerung gegenüber dem System, der sich die Zuschauer wie auf Kommando anschließen. Schön natürlich der Versuch, die Leute und Stagediver an die Bühne zu lassen, was aber an der Security und wohl auch letztlich am rechtlich längeren Hebel der Veranstalter scheitert - trotzdem ist das Gemeinschaftsgefühl mit der Hymne am Ende des ersten Abends ohne Zweifel auf einem Höhepunkt.
Dog Eat Dog wollen mit ihrem guten-Laune-Crossover auch alle Leute zu besseren Menschen machen - sie singen und shouten gegen Rassismus, Sexismus und Gewalt. Alle hüpfen und intonieren "No fronts".
Die Fugees erscheinen nach einem unterhaltsamen aber etwas enttäuschenden Gig noch einmal und rufen beifallheischend ins Publikum (den sie auch bekommen): "It's not about black and white, it's about people!"
Bei Rage Against The Machine zeigt sich dann wirklich, welchen Wert Amerikas Probleme für uns haben: keinen. Zack de la Rocha erzählt von den Tausenden Toten an der Mexikanischen Grenze, keiner versteht ihn. Alle singen mit, "everything for everyone and nothing for ourselves", keiner meint es. Oder es wird genau wie ein Satz wie "Your anger is a gift" als eine Berechtigung zur Rücksichtslosigkeit angesehen.
Das mit Rockmusik als gesellschaftskritisches Potential war wohl nichts.
1996 Updated 27 januari 2014
In een obscure Small-Faces song verwijst de sympathieke band uit Birmingham naar één van hun invloeden, terwijl de Beatles een overduidelijk ander referentiepunt vormt. Het al jaren in de marge sappelend gezelschap klinkt echter niet overtuigend genoeg om zich te kunnen meten met grote broers Blur en Oasis. (MH)
CIV is gewoon één van de vele leuke, gezellige punkbandjes van nu. Hun muziek hebbem we vaker gehoord, maar de uitstraling is oprecht en de sfeer aanstekelijk. Er valt veel regen maar halverwege breekt zelfs de zon nog even door (WvZ)
"Who's the king?" Een retorische vraag van zanger John Conner die nieuwe drummer Brandon een deuntje mee laat rappen en het publiek naar zijn hand zet. Het vijftal is de cultstatus allang ontgroeid en geeft de nieuwe nummers (heftiger dan ooit) een extra stoot energie mee via een scheurende saxofoon (MH)
Deze futuristische weirdo's uit Engeland krijgen de dansvloer moeiteloos aan de gang met hun maffe liedjes. Zangeres Róisin Murphy draagt vandaag geen tight sweater, maar een bijzonder ingewikkelde design-jurk. (WvZ)
De symfonische metal van de Ossenaren klonk even weldadig als spannend, al moesten wij soms denken aan een eigentijdse versie van Earth & Fire. De beste zangstem van Pinkpop was in ieder geval die van Gathering-zangeres Anneke van Giersbergen: krachtig, zuiver, fenomenaal. (TE)
Het mag dan vroeg in de ochtend zijn, het publiek stroomt in grote getale toe voor de Heideroosjes. De Limbopunkers zelf moeten even warmdraaien na een nacht op de camping, maar stomen daarna flink. Jammer dat zanger Marco (Jules: presentator in 2000 en 2001) om de vijf minuten het publiek bedankt. Minder lullen, meer spelen. (HH)
Megaland in Landgraaf,