2002 Updated 11 februari 2014

Datum: 18-20 mei 2002

Acts: Zie programma overzicht
Arid   Daryll   Millionaire   Jewel   Morgan Heritage   Gomez   Starsailor   Beef   Black Rebel Motorcycle Club
Macy Gray   Kane   Muse   System Of A Down   Lenny Kravitz   Rammstein
Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 89. Pinkstermaandag kost € 55.,00

Weer: maandag: droog en heet, 27 graden

Toeschouwers: 63.345

Presentatie: De Vliegende Panters, Marco Roelofs, Isabelle Brinkman en Dolf Jansen

Klik hier voor de suggesties van bezoekers...voor de bekendmaking van het programma

Recencies zaterdag      Recencies zondag      Krantenartikelen

Arid: lieflijke gitaarpop met een gemeen randje.

Het Belgische Arid zou aanvankelijk niet spelen, maar moest toch aantreden als vervanger voor Five For Fighting. Die kans werd met beide handen gegrepen.

MUZIEK: Gitaarpop.

PLUS: Arid maakt mooie en toegankelijke gitaarpopliedjes, en weet die met verve te brengen. In de warme zonnestralen profileerden ze zich dan ook goed. Zanger Jasper Steverlincks was vroeg in de morgen al goed bij stem en schoot, al dan niet zeer gekweld klinkend, moeiteloos door de octaven heen. De melodieuze en verfijnde nummers varieerden van vrij stevig tot uiterst zacht en breekbaar. Arid kreeg op een gegeven moment zelfs de handen van het publiek op elkaar.

MIN: Af en toe dringt zich een onwillekeurige vergelijking met artiesten als Jeff Buckley, Muse of Radiohead op.

CONCLUSIE: Het is op deze laatste Pinkpopdag erg relaxed wakker worden met Arid. Veel mensen zaten nog lekker achterin het veld. Rustig genieten dus. Arid weet toch ruimschoots de aandacht op zich te vestigen en dat is, zeker als eerste band van de dag, een verdienste.

CIJFER: 7,5 Door Jesse Voorn


Daryll-Ann: Vlekkeloze set van Nederlandse prachtpoppers

Maandagochtend, kwart voor twaalf. Je bent net wakker, denkt over een eerste biertje en de zon schijnt. Toch maar even kijken in de 3FM tent, bij Daryll-Ann. Heerlijke anti-katerpop.

PLUS: De vlammende finale met 'Borderland' en 'A Piece Of Work', waarin Daryll-Ann op on-Daryll-Ann achtige wijze explodeert! Het resultaat komt ergens in de buurt van het psychedelische Beatles nummer 'Tomorrow Never Knows'. Met zes man kan de band muzikaal op het podium nog meer kanten op dan vroeger.

MIN: Veel materiaal van het betrekkelijk ingetogen laatste album 'Trailer Tales', waardoor de set wat te veel rustpunten kent. Iets meer Viagra erin had best gemogen. En de 'hit' 'Surely Justice' schittert door afwezigheid.

CONCLUSIES: Er zijn betere tijden en plaatsen om van Daryll-Ann's muziek te genieten. Maar met een flink gevulde tent en uitstekend geluid had de band het ook naar haar zin. De Paulusma's, de gebroeders De Boer van de Nederlandse popmuziek, zijn ook op de vroege ochtend al behoorlijk gevat en grappig. Een kater weggespoeld, een nieuw biertje in de aanslag. Pinkpop is klaar voor een nieuwe zomerdag.

CIJFER: 7,5 Door Sander Kerkhof

Millionaire: de dag is te jong voor de klasse van de briljante Belgen.

Podiumbeest Tim Vanhamel geeft alles wat hij heeft en maakt indruk, maar het publiek laat zich moeilijk wekken.

MUZIEK: Ontregelde rock.

PLUS: Millionaire is in een jaar tijd uitgegroeid tot één van de beste bands van de lage landen. Voorman Tim Vanhamel heeft ook op de vroege morgen van de slotdag van Pinkpop de uitstraling van een ster; hij bestrijkt het hele podium vol overgave. De muziek van de band is een krachtige mix van rock-traditie en technologische vernieuwing door de inzet van samplers en effect-apparatuur. De nummers staan als een huis en hebben stuk voor stuk pakkende melodieën. Maar hapklare brokken worden de nummers nooit doordat in iedere track wel een dissonant of een vreemde tempowisseling zit.

MIN: Met het concert is niets mis, Millionaire maakt indruk. Maar om een massaal publiek echt te overwinnen, is de dag nog te jong en zijn de nummers niet hapklaar genoeg.

CONCLUSIE: De dag is te jong voor de klasse van de briljante Belgen.

CIJFER: 8 Door Erwin Blom     
Tweede foto

Jewel: is degelijk, maar saai (hoezo saai?)

Jewel en haar band laten weinig steken vallen, maar kunnen niet voorkomen dat het uiteindelijk een saaie en weinig spetterende bedoeling wordt.

MUZIEK: Lieflijke singer-songwriter deuntjes.

PLUS: Jewel en haar band spelen een degelijke set en laten weinig steken vallen. Het gegeven dat zij ondanks enkele gebroken en gekneusde botten (opgelopen bij val van paard) toch naar Landgraaf is gekomen, verdient ook een pluim. Daarom moeten we maar niet teveel zeuren over de statische podiumact, want Jewel kon - zoals ze zelf aankondigde - geen gitaar spelen en kon ook haar dansjes niet doen.

MIN: Jewel heeft een aantal hele aardige songs, maar ook op het zuidpodium blijkt toch weer dat haar liedjes over het algemeen niet erg bijzonder en spannend zijn. Het is allemaal heel braaf en daardoor wordt het uiteindelijk toch een saaie bedoeling. En hoewel je weet dat dat bij Jewel altijd al zo is geweest, sta je als bezoeker onwillekeurig toch te wachten tot de blonde zangeres en/of haar band echt 'los' gaan, maar dat gebeurt helaas niet. Op de spaarzame momenten dat Jewel wel probeert wat meer venijn in haar stem te leggen, wordt het heel vaak net iets te schreeuwerig en dat is gewoon niet haar ding. Jewel is een 'echte' singer-songwriter en moet eigenlijk niet op het hoofdpodium van Pinkpop staan, want in een kleinere en intiemere setting komt ze veel beter tot haar recht. Dan nog even iets over de enigszins misplaatste jodel-act. Altijd gedacht dat jodelen was voorbehouden aan alpenbewoners en onze 'eigen' Olga Lowina. Het publiek vond het in ieder geval leuk en beloonde Jewel met een luid applaus. Misschien bij gebrek aan andere hoogtepunten?

CONCLUSIE: Jewel en haar band verzorgen een degelijke set, laten weinig steken vallen, maar door het weinig spannende songmateriaal en haar brave, af en toe bijna verlegen uitstraling, wordt het uiteindelijk helaas een saaie bedoeling.

CIJFER: 5 Door André Keij      
Tweede foto

Jewel moet het vanwege de al veelbesproken val van haar ros zonder gitaar stellen. Een gebroken sleutelbeen speelt haar parten, maar het deert haar optreden op het Zuid-podium op maandag niet. Ze heeft een prima vervanging gevonden en is goed bij stem. Sterker nog: Jewel klinkt live aanzienlijk rauwer dan op de plaat en tilt haar persoonlijk getinte liedjes naar een hoger plan. Het is niet uitgesloten dat haar Pinkpop-optreden menig luisteraar heeft overtuigd die zich niet in eerste instantie tot een Jewel-adept zal rekenen.

Morgan Heritage: brengt rastavibraties over

Amerikaanse reggaeband blijft trouw aan de muzikale erfenis van Bob Marley.

MUZIEK: In donkerblauw denim gestoken roots-reggae voor en van de hele familie.

PLUS: Het is in deze zomerzon lekker hangen in de reggae van Morgan Heritage. Ogen dicht en knikkenbollen in de maat. De broers en zus Morgan beleiden hun rastageloof loepzuiver en vol overgave. Frontman Peter Morgan leidt zijn band naar de overwinning op het noordpodium.

MIN: Vraag me na afloop niet om ook maar een enkel liedje na te zingen. Het schrijven van sterke songs is niet het sterkste punt van de band. De muzikale ontwikkelingen in Jamaica van de afgelopen twintig jaar zijn aan Morgan Heritage ook straal voorbijgegaan. Men kleurt netjes binnen de lijntjes van de erfenis van Bob Marley & The Wailers. Maar dat niveau halen ze natuurlijk niet.

CONCLUSIE: Prima festivalmuziek, als er even niks anders is dat je per se wilt zien.

CIJFER: 7 Door Job de Wit

Reggae op een festival als Pinkpop is als vanouds een hachelijke zaak. Of de heren komen nogal laat, of het publiek pakt het niet op. Anno 2002 blijkt dat het ook anders kan, met acts als Morgan Heritage en natuurlijk de vaderlandse belofte Beef! Morgan Heritage had het, vroeg in de middag, nogal moeilijk overigens, maar dat lag ook aan het karakter van de band, die is georganiseerd als een soort Rastafariaanse sekte.
Voorganger Grampa is de absolute leider van de band, en zijn wil is wet. Dat resulteert al jarenlang in een gestage stroom albums, allemaal nogal eenvormig van karakter, en in dito optredens. Morgan Heritage is qua reggaeband zo strak als de pest, is modern in de zin dat ook rap en ragga een plaats krijgen, en dat zowel uptempo als zwoele loversrock in de show ingepast zijn. Het akelig perfecte van de band maakt echter een optreden van Morgan Heritage nogal saai, zodat de zonnebadende Pinkpoppers, als ze hun heil al niet elders zochten, vrij snel afhaakten.


Gomez: Lekker in het gras luisteren naar een ratjetoe aan stijlen en invloeden.

MUZIEK: Een ratjetoe aan stijlen en invloeden. Van rock tot dance. En van Oasis tot Joe Cocker.

PLUS: Gomez is de perfecte band voor een middag in de zon. Loom swingend jamt het continu van instrument wisselende gezelschap erop los. Een mooie combinatie van ouderwets en modern. Een goede verhouding tussen samplers en sequencers enerzijds en gitaren en percussie anderzijds. Waar Britse bands een naam van arrogant en cool hebben hoog te houden, is Gomez op het podium fanatiek, enthousiast en vriendelijk.

MIN: Ik blijf moeite houden met het Joe Cocker-stemgeluid van een van de vocalisten. Ook was het jammer om weer te zien dat de programmering van het noordpodium geen groot publiek op de been brengt.

CONCLUSIE: De perfecte band voor een middag in de zon.

CIJFER: 8 Door Erwin Blom     
Tweede foto    Derde foto


Starsailor: Engelse groep steekt de thematiek van Tim Buckley en Van Morisson in fluwelen popjas

MUZIEK: Lyrische pop vol Grote Gevoelens

PLUS: Waarom durven Engelse groepen altijd zo schaamteloos lyrisch te zijn? Waarom durven Engelse groepen altijd schaamteloos te zingen over Grote Gevoelens? En dan ook nog muzikaal zo solide blijven, als een gedicht van Byron. Alsof iemand op hun twaalfde tegen ze gezegd heeft: als je in een bandje wilt spelen you'd better be damn good. Starsailor is zo'n groep. Zanger/gitarist James Walsh heeft de sullige uitstraling van Hugh Grant maar weet met zijn teksten en schitterende melodische zanglijnen menig hart in vervoering te brengen. Dat bleek in de 3FM-tent waar de voorste rijen woord voor woord meezongen, daarmee Walsh's hart in vervoering brengend. Kijk, zo hoort de wisselwerking tussen band en publiek te zijn. Liefde. Haat. Melancholie. Goed ook die kolossaal vette roadie die als een wandelende bierreclame over het podium liep in een t-shirt met als opdruk "Alcoholic".

MIN: Het verschil tussen James Walsh en Hugh Grant is dat Grant er aan het eind met Julia Roberts vandoor gaat maar Walsh met lege handen achterblijft. De anti-held die eenzaam op het podium staat, want de rest van de groep ondersteunt hem adequaat maar kleurloos. De anti-held die eenzaam sterft, zoals zijn voorbeeld Tim Buckley aan wie Starsailor zijn naam ontleent. Gebrek aan uitstraling heet zoiets. Een schoon overhemd en een keer naar de kapper zouden al wonderen kunnen doen.

CONCLUSIE: Het album van Starsailor heet "Love Is Here" en dat gevoel ging zeker door de eerste rijen van de 3FM-tent. Starsailor mag terugkomen op Lowlands want de groep verdient het Coldplay-effect.
CIJFER: 8 Door Gerard Walhof      
Tweede foto

Nog zo'n groeier: James Walsh, de bedeesde frontman van Starsailor. De charmante onbeholpenheid van het optreden op Lowlands en later dat in Paradiso in Amsterdam, is verdwenen. In eerste instantie lijkt het erop dat er weinig voor in de plaats is gekomen: Walsh oogt een beetje verveeld en de band ploegt zich door een aantal nummers van het debuutalbum Love Is Here heen. Maar wie goed luistert, valt het al direct op dat Walsh - net als Bellamy (van Muse) - zijn zangregister aanzienlijk heeft uitgebreid. Het bereik van Walsh was altijd al groot, maar het afgelopen half jaar heeft hij de gewoonte afgeleerd om telkens op uithalen terug te vallen en treedt aan het daglicht dat hier iemand staat die ook werkelijk kan zingen.
Dat kan alleen nog maar dieper en mooier worden. Als er dan ook nog een drietal nieuwe nummers worden gespeeld die niet alleen beduidend ruiger, maar ook stukken volwassener zijn dan de wiegeliedjes waarmee Starsailor vorig jaar doorbrak, hoor je ons niet klagen over de stoethaspelige aankondigingen. "Ik wil graag dat jullie een beetje bewegen, want dit is wel een beetje een rock-achtig nummer."

Beef: Pretentieloze nederreggae heeft op Pinkpop weinig te zoeken.

Eindhovense vriendenclub speelt gezellige reggae en ontvangt toprapper Brainpower voor een gastoptreden.

MUZIEK: Gezellige Hollandse-jongensreggae.

PLUS: Het gastoptreden van Brainpower, die zijn actuele nummer-eenhit 'Dansplaat' komt doen met de jongens van Beef. Het is een vrolijke boel, Beef heeft echte blazers bij zich en zanger Pieter Both doet erg zijn best. Hij heeft een mooie, hoge stem.

MIN: Het bij elkaar geplunderde repertoire van Beef is misschien geschikt voor bruiloften en verjaardagspartijtjes, maar op een zichzelf respecterend festival heeft deze hobbymuziek niets te zoeken. Een originele visie, een persoonlijke invalshoek, alles wat goede popmuziek doet uitstijgen boven het werk van een doorsnee amusementsorkest - daarvoor ben je bij Beef aan het verkeerde adres. Volgend jaar graag weer een optreden van Brainpower, maar dan met zijn eigen band (op het hoofdpodium).

CONCLUSIE: Op het verkeerde podium terecht gekomen vriendenclub mag zijn muziek wel eens wat serieuzer nemen als ze zelf door anderen serieus wil worden genomen.

CIJFER: 5 Door Job de Wit

Dat het niet aan de reggae lag, bleek aan de show van Beef!, dat binnen enkele weken met een nieuw album komt. De Eindhovenaren deden het deze keer met een gezelschap blazers en met Brainpower, die al een tijdje op sleeptouw wordt genomen. Beef! bleek ook op Pinkpop de festival/feestband bij uitstek, die met zijn optimistische, glimlach opwekkende en uiterst groovende mix van ska, reggae, ragga en rock de stomende 3FM-tent deed schudden op zijn grondvesten.
Het moet wonderlijk lopen willen we van deze bijzondere act van vaderlandse bodem binnenkort niet meer gaan horen, temeer daar The Matic Horns, die de blazerspartijen op het nieuwe album voor hun rekening nemen, de band omschreven als 'tight as a battyhole'.

Black Rebel Motorcycle Club: Fraaie melodieën en de noisy, psychedelische gitaar.
Het Amerikaanse BRMC is vernoemd naar de motorbende van Marlon Brando uit de jaren vijftig film 'The Wild One'. Nou, zo wild zijn de heren zelf niet. De liedjes ook niet en het optreden óók niet.

MUZIEK: Onverschillige britrock

PLUS: BRMC gaf een degelijk optreden weg. De nummers werden stuk voor stuk netjes afgewerkt en de bandleden beroerden veelal gelaten hun instrumenten. De rock ligt makkelijk in het gehoor, heeft heel wat britpop invloeden (al is het alleen al de zeurende zang) en de liedjes zelf zijn gewoon erg mooi te noemen. De combinatie van fraaie melodieen en de noisy, psychedelische gitaar speelt daar een grote rol in. De show was echter wel behoorlijk tam en soms zelfs wat saai te noemen. Pas bij de uitsmijter (en de vorige single) Whatever Happened To My Rock 'n Roll lichtte het dak een stukje op en kwam er ook wat beweging in de bandleden zelf.

MIN: De intens arrogante en onverschillige houding van het drietal. De band begon erg strak en vooral de samenzang was erg goed. Maar tegen het eind werd het allemaal wat slordig, rommelig en wilde met name het gitaarspel wel eens ontaarden in een brij van geluid.

CONCLUSIE: Zou het gaan gebeuren? Zou BRMC de hype om hen heen op Pinkpop waar gaan maken? Ik geloof het niet helemaal. BRMC is lekkere rock, zoals meer van dit soort rock erg lekker kan zijn. Maar om enorm te gaan verbazen met hun muziek, moet BRMC nog even door oefenen.

CIJFER: 6,5 Door Jesse Voorn      
Tweede foto

In de 3FM-tent bereidt men zich ondertussen voor op een act van een hele andere orde. De Black Rebel Motorcycle Club speelt er vroeg in de middag nauwelijks drie kwartier, vijftien minuten korter dan het festivalschema toelaat. Dat hoeft niet te verbazen, want de BRMC ligt altijd enigszins dwars. Behagen is niet hun stiel en het optreden wordt dan ook zonder plichtplegingen gebruikt om wat nieuwe nummers uit te testen. Geen bezwaar, want het wordt een strakke set van de nog altijd ultracoole BRMC - ditmaal mét drummer Nick Jago - die erin gaat als koek. Nog even zwaaien en weg zijn ze.

Macy Gray: ''Het kwam mij ter ore dat jullie weten dat ik Macy Gray ben. Nu wil ik weten wie jullie zijn.''

Macy Gray verblufte drie jaar geleden vriend en vijand met haar debuutalbum 'On How Life Is'. De opvolger 'The ID' is wat losser, funkier en soulvoller. Hoogste tijd om maar eens op Pinkpop ten tonele te verschijnen.

MUZIEK: Neo-soul en -funk.

PLUS: Het meisje met de rasperige stem heeft er weer een fijn feestje van gemaakt. Wat een beetje rustig op gang komt, eindigt in een kolkende massa. De diva begint haar set met funky en soulvolle nummers, die voor het fantastische weer van deze pinkstermaandag gemaakt lijken. Geleidelijk gaat ze over naar soul met een gezellige housedreun. Gray laat zich begeleiden door een retestrakke band, terwijl ze zelf als een idioot en als een kip zonder kop over het Pinkpoppodium dwaalt. Vanaf de eerste tonen bespeelt ze op vakkundige wijze het publiek, dat zich enthousiast laat meevoeren. Ze speelt nagenoeg alleen werk van haar nieuwe album, 'The ID'. Na het laatste nummer gooit ze ook nog eens haar microfoon in het publiek. Zie die maar eens terug te krijgen.

MIN: Of het nu door de wiet kwam of door iets anders zullen we niet weten, maar mevrouw Gray meende dat het niet altijd nodig was om zich aan het schema van de band te houden. Soms leken haar gedachten elders te zijn. Maar wie tilt daar zwaar tijdens een feestje?

CONCLUSIE: Gray heeft een goede poging gedaan een ware seksuele revolutie te ontketenen, want alles lijkt bij haar tegenwoordig om seks te draaien. Haar show zit goed in elkaar, het is allemaal erg spontaan, gemoedelijk en uitermate geschikt voor een warme namiddag als die van vandaag. Daarnaast was het merendeel ook nog dansbaar, danwel heupwiegbaar en wist Gray de aandacht prima op zich te vestigen.

CIJFER: 8 Door Jesse Voorn

Kane: Kane-zanger Dinand bespeelt publiek weer voortreffelijk

De vlakke, gelikte rock en de perfecte podiumpresentatie van de Haagse groep gaan er bij het Pinkpop-publiek weer in als zoete koek. MUZIEK: Vrij vlakke, bombastische, maar uiterst gelikte rock.

PLUS: Ondanks die weinig spannende rock krijgt de groep het zoals altijd weer voor elkaar om het publiek flink op te zwepen. Dat zit hem in de juiste combinatie van factoren, die Kane iedere keer weer neer weet te zetten: de bijzonder strakke uitvoering van de nummers, de enthousiaste podiumact en de personality van Dinand. Want of je nu wilt of niet, je kunt er niet omheen dat hij de gave heeft om zijn toeschouwers - die hij steevast aanspreekt met de woorden "lieve mensen" - op effectieve wijze weet te bespelen. Het siert Kane ook dat de groep aan het slot van een inspannende periode (tour met Simple Minds door Duitsland en gisteren een optreden op het Duitse megafestival Rock am Ring) er niet met de pet naar gooit, maar er voor de Pinkpoppers toch een leuk feestje van maakt.

MIN: Dat zijn toch de vlakke, bombastische nummers, waar gewoonweg weinig spanning in zit. Maar dat weet de groep zoals gezegd door de hierboven genoemde combinatie van factoren aardig te verbloemen. Hetzelfde kunstje wordt keer op keer herhaald, en daardoor moeten Dinand en de zijnen wel oppassen dat de routine niet de overhand krijgt en het enthousiasme op het podium verdwijnt. Dat moment lijkt gelukkig nog niet aangebroken.

CONCLUSIE: Kane weet het publiek zoals altijd weer handig te bespelen met een weliswaar routinematig, maar goed en enthousiast concert.

CIJFER: 7 Door André Keij     
Tweede foto    Derde foto    Beluister hier het concert.

MUSE: Hoofdrol voor Matthew Bellamy in Pinkpops eigen rock opera.

De scheidslijn tussen ronduit irritant en briljant is uiterst dun. En die wordt tijdens het Muse optreden meerdere malen overschreden. Een prachtige verschrikking.

MUZIEK: Symfonische poprock die met een punk attitude wordt gebracht. Maria Callas, Jimi Hendrix, Rachmaninov, Black Sabbath in één nummer, kan dat?

PLUS: Wat is het dat Muse zo onweerstaanbaar goed en tegelijkertijd bijna tenenkrommend slecht maakt? Het gaat hier echter niet om wát, maar om wíe: Matthew Bellamy. Een kereltje van amper 1.70 met genoeg dynamiet voor vier Rammstein vuurwerkshows. Een podiumdiva met ballen, die tussen gitaar en piano heen en weer stormt.

MIN: Op sommige momenten wordt de 'lijn' tussen irritant en briljant dus overschreden. Dan is het een overdreven speenvarken dat je op z'n kleine bekkie zou willen timmeren. Dan wil je weglopen, terug schreeuwen in het Duits (buck dich!), je afstandsbediening pakken en doorzappen.

PLUS: Maar terwijl je zin begint te krijgen in een patatje oorlog, weet je dat 'New Born' komt, 'Plug in Baby', 'Bliss' en nog een stuk of wat prachtig spanningszwangere popsongs. En die briljante verneuking van 'Feeling Good', de jazz-evergreen. Die demonen moeten worden uitgedreven, verdomme! Bellamy eindigt hevig solerend languit over zijn op de grond geplofte versterker.

CONCLUSIE: It's electrifying! Muse maakt de positie in de Pinkpopprogrammering waar met een solide, weliswaar niet bijster verrassende set. Met nummers als 'Plug In Baby', 'Bliss' en de nieuwe single 'Dead Star' heeft de band binnen het popsongformaat een heel eigen geluid samengesteld. Een optreden dat alles in zich had: snelheid, hitjes, heerlijke aanstellerij en kippevel.

CIJFER: 8,5 Door Sander Kerkhof     
Tweede foto    Derde foto

De veelgehoorde verzuchting dat Muse alwéér op Pinkpop speelt, wordt door het Britse trio rond wonderkind Matt Bellamy gelogenstraft. Wilde de kopstem van die laatste nog weleens eentonig worden, op Pinkpop staat een Muse dat een flinke sprong voorwaarts heeft genomen. Bellamy laat zijn kompanen meer ruimte en schmiert minder met zijn stem. Het resultaat is een hecht spelende band die het grote Zuid-podium met gemak bespelen kan. Respect!

System Of A Down: De vier Amerikanen gaan als gekken tekeer.
Snoeihard en uiterst gedreven concert krijgt terecht veel bijval van het publiek.

MUZIEK: Is moeilijk in een hoek te plaatsen, maar is toch het beste te omschrijven als uiterst inventieve en snoeiharde nu-metal.

PLUS: Op het podium blijkt al gauw dat System of a Down stukken inventiever is dan de meeste andere bands in de nu-metalsector - we houden dat genre maar even vast - waar eenvormigheid helaas troef is. De vier bandleden scheppen er zichtbaar genoegen in om de toeschouwers bij de les te houden door ze constant op het verkeerde been te zetten. Snoeiharde riffs, rustige stukken en andere intermezzo's wisselen elkaar in een razendsnel tempo af en de vier groepsleden gaan als gekken tekeer. Buiten drummer John Dolmayan blijft geen van de bandleden lang op zijn plek staan. Zo draait bijvoorbeeld gitarist Daron Malakian regelmatig als een tolletje in het rond en duikt hij zelfs een keer als een heuse crowdsurfer het publiek in. Het resultaat is een uiterst gedreven set, die zelfs bij mensen ver achter in het veld de handen op elkaar krijgt. Vooral de bekende nummers knallen lekker vet uit de speakers.

MIN: Het concert begint helaas wat rommelig, omdat één van de gitaarversterkers het meteen begeeft. De problemen zijn echter snel opgelost, zodat de ellende die System of a Down vorig jaar op Lowlands meemaakte - daar bleef het namelijk technische problemen regenen - band en publiek bespaard blijft.

CONCLUSIE: De leden van System of a Down zien er minder vervaarlijk uit dan tijdens het optreden dat ze jaren geleden op Pinkpop verzorgden, maar zijn muzikaal niet minder extreem. Ze zijn zelfs duidelijk gegroeid. De groep komt gelukkig ook veel beter uit de verf dan tijdens het optreden dat het viertal vorig jaar op Lowlands gaf.

CIJFER: 8 Door André Keij
Gitarist Daron Malakian     Serj Tankian van System of a Down

Lenny Kravitz: en de kracht van herhaling

Mr. Cool overbrugt generatiekloof in anderhalf uur met zijn grootste knallers

Genoeg bier in de mik en zon op de snoet? Tijd voor een goeie vrijpartij op de klanken van de liefdesdokter zelf. 'Fly Away', 'American Woman' en natuurlijk 'Let Love Rule'! Ze komen allemaal voorbij in Lenny's grootste hits set.

MUZIEK: Amerikaanse traditionele rock. De buizenprins maakte vijf albums, die allemaal een paar wereldhits bevatten.

PLUS: Wat heeft die man toch een boel waanzinnig goeie meezingers geschreven. De altijd scherp geklede Lenny is trouwens vanavond in zijn Mr.T vermomming. Lenny is da man, Lenny is cool. Hij heeft nog altijd een geweldige stem (echo, echo!) en een retestrakke band. Lenny neemt de tijd, hij begint tien minuten eerder dan gepland en gaat vijf minuten langer door. Een bezoekje aan de loopgang tussen het publiek blijkt ook tot de mogelijkheden en een toegift zit er ook in. Een gelikte show.

MIN: Tja, een optreden van Lenny Kravitz is natuurlijk zo ongevaarlijk als wat. Professioneel: ja; spannend: nee. Welke nummers zong het publiek, toen Lenny Kravitz tien jaar geleden op Pinkpop stond? 'Let Love Rule', 'Believe', 'Mr. Cab Driver'. Daar er zaten er vanavond ook weer flink wat van tussen. Bovendien hadden 'Rock 'n Roll Is Dead' en 'Fly Away' natuurlijk ook geschreven kunnen zijn in 1989. Kravitz ontwikkelde zich amper in muzikaal opzicht (op wat electronica en samples na). Maar hiermee dicht hij vandaag wel de kloof tussen twee generaties Pinkpopgangers. De eind twintigers en dertigers die hun kelen nog eens schor schreeuwen. De tieners die vooral de laatste hits kennen van TMF. Lenny kan nog jaren mee.

CONCLUSIE: Da Gospel According To Lenny is funky, sexy en cool. Maar tegelijkertijd ontzettend middle of the road. Laat u vanavond betrappen op het neuriën van de melodie van 'Fly Away'.

CIJFER: 8 Door Sander Kerkhof     
Tweede foto    Derde foto

Rammstein verovert Pinkpop in Blitzkrieg

Sommige mensen vonden dat het IJzeren Gordijn beter had kunnen blijven hangen (Rammstein komt uit de vroegere DDR), anderen dat het Westen toe was aan een grondige hermeubilering. De laatsten waren vanavond in de meerderheid. Rammstein bediende ze op hun wenken.

MUZIEK: Germaans monolitisch neo-expressionistisch rocktheater.

PLUS: De Teutoonse horden kwamen als dieven in de nacht om hun Stalinorgels te plaatsen. De volgende dag veroverden zij ons vaderland. Rammstein is de overtreffendste trap en Pinkpop zou het weten. "Bück dich", we rammen het erin. "Ich will euere Hande sehen", vooral de rechter schuin omhoog. Songs met de structuur van een menhir en de charme van neukende dinosaurussen. Maar, het moet gezegd, perfect van klank en perfect in uitvoering. Monomane metalriffs op beukende beats waarbij je niet verder hoeft te kunnen tellen dan vier. Eins, zwei, drei, vier. Teksten waarbij je kennis van het Duits niet verder hoeft te gaan dan de weg vragen in Berlijn. Links, rechts, links, rechts. Met de humor van een pornobaas die te lang in het vak zit. Zanger Till Lindemann zwamt en zweet en fikt en fuckt als een arbeider. Maar hij heeft niets weg van Joseph Goebbels (Minister van Propaganda onder Onkel Adolf). De kathedraal van licht en vuur op het podium heeft alles weg van de natte droom van Albert Speer (architect van Onkel Adolf). Maar ook hier, het moet gezegd, perfect gedoseerd en perfect in balans. Is het trouwens al iemand opgevallen dat Rammstein niet alleen teert op de erfenis van Kiss (show) maar vooral die van Laibach (muziek, uit Ljubuljana, wie kent ze nog)?

MIN: Nederland houdt van Pim Fortuyn dus ook van Rammstein.

CONCLUSIE: Alles hat ein Ende, nur ein Wurst hat zwei.

CIJFER: 10 Door Gerard Walhof

Rammstein, een nieuw Pinkpop Record    Geen TV uitzending, wel nog een foto
(Bron: VPRO Pinkpop Forum)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2002 kwijt, laat 't ons dan weten via