2007 Updated 3 juni 2009
Datum: 26-28 mei 2007
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 115,00. Pinkstermaandag kost € 69,00, dagkaart zondag: € 69,00, dagkaart zaterdag; € 59,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 3 maart 2007 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland of via Beep je mobiele entreekaartje

Weer: regenachtig, maar ook af en toe zonnig

Toeschouwers: 50.000

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton, TV: Dolf Jansen

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!


Recencies zaterdag  Recencies maandag  Foto's Novib  Statistieken  Krantenartikelen  Picasa Foto's 2007  Pinkpop DVD's


Gabriel Rios in opperste concentratie Gabriel Rios
Muziek: Latijnse ex-punkrocker die in Gent de Porto Ricaanse vibe van zijn moederland in uiterst dansbare en warmbloedige liedjes om weet te zetten. Zijn eerste album Ghostboy (2004) deed het in Nederland erg goed, vooral natuurlijk dankzij de ultieme crossoverradiohit (van Langs de Lijn tot Club 3VOOR12) Broad Daylight. Op zijn net verschenen tweede album Angelhead zoekt Rios meer de muzikale breedte.

Plus: Met een kop koffie of het eerste biertje in de houding voor de eerste show van dag twee. Een kil windje maakt het nog net niet aangenaam. Dat verandert op slag als Gabriel Rios met een flitsende opening de rijen voor het podium omtovert tot een swingende Nescafé reclame. De heupen gaan los voor een portie ochtendgymnastiek en je voelt langzaam het zonnetje door de wolken branden. Wat een geweldige band, wat een geweldige stem. De achtergrondvocalen ook, niet te vergeten! En wie zien we daar op de gitaar, Eric Corton- favoriet Renaud (Les Anges, ex-Hulk)! Rios speelt veel nummers van Ghostboy (natuurlijk), maar wijzigt een paar keer koers met songs van zijn nieuwe Angelhead. Minder latin, meer 80's achtig wordt het dan, met zelfs een nummer dat lijkt Don Henley's Boys Of Summer. De songs van Angelhead zitten slim tussen de hapklare latin en salsa brokken ingesandwiched, want naar het einde toe wordt er weer gedanst. Op driekwart komt dan eindelijk de hit, en geloof het of niet, de zon breekt door op het moment dat Broad Daylight wordt ingezet. Mooi momentje, de roze petjesmassa applaudiseert simultaan voor Rios en voor de zon.

Min: Een breder spectrum. Het is ook wel begrijpelijk dat Gabriel Rios niet zijn hele leven lang alleen maar van die (schijnbaar) vrolijke latin liedjes wil maken. Je wilt verder als artiest, je wilt groeien. Maar of de 'heel erg' jaren tachtig pop nu de richting is, ik weet het niet. Het klinkt allemaal geweldig qua uitvoering, maar het haalt de vaart wel een beetje uit de show.
Conclusie: De Main Stage blijkt voor Rios helemaal niet te groot. Een nagenoeg foutloos optreden laat de zon figuurlijk én letterlijk doorbreken. Het ideale koffieconcert voor de Pinkpop zondagmiddag.
Cijfer: 8 door Sander Kerkhof (VPRO 3 voor 12)


popmuziekkunstenaar Piet Goddaerd Ozark Henry
Tja, wat zal ik hierover schrijven, Ozark Henry alias popmuziekkunstenaar Piet Goddaerd spreek mij persoonlijk niet erg aan, echter de muzikale achterban die hij heeft meegebracht, geeft toch een extra cachet aan deze artiest, die jonge meisjes elke keer weer weet te boeien met zijn warme en sfeervolle stemgeluid. Mij lijkt het of dit optreden voor Goddaerd slechts een verplicht nummer is, hoe intrigerend boeiend het ook is.

Live speelt Ozark Henry niet veel anders dan op de digitale schijf, veel nummers lijken op elkaar, en vaak een bijgespijkerde geluidskopie van Novastar, maar ja als je hiermee een groep enthousiaste meisjes naar je podium toe kan zuigen, waarom dan ook niet.

Alles is wel, zoals bij Goddaerd bekend en ook verwacht, tot in de hoogste perfectie geregeld, en er zijn dan ook geen foute uitschieters te horen, maar al met al niet ijzingwekkend indruk achterlatend verlaat hij het podium en laat het publiek achter met een mager 'merci'.
Mijn cijfer: 6 door Jean Wertz


Tom Morello op de akoustische tour The Nightwatchman
Tom Morello houdt alles in de gaten. Maar wat zou je mogen of kunnen verwachten van ex-Rage Against The Machine gitarist Tom Morello? Stevige protestrock, vandaag niet dus. Hij gaat helemaal op de veilige akoustische tour, waarbij hij uitstapjes maakt zoals This Land Is Your Land van Woody Guthrie. Maar hij weet een groot deel van zijn publiek toch op zijn politieke zijde te krijgen en waarachtig ook nog te boeien.

Het mes snijdt aan twee kanten, Morello laat duidelijk merken dat hij een eigen idee heeft hoe politiek bedreven wordt, en hoe om te gaan met misstappen zoals George f***ing Bush omgaat met mensen. De muziek is goed, soms te dramatisch, maar de RATM fans, die een of twee stevige oude nummers hadden verwacht, worden teleurgesteld. Morello houdt het bij zijn eigen manier van songs performen.

Met de song House Gone Up In Flames geeft hij duidelijk aan wat er gebeurd is, maar dat de toekomst nog allemaal vij onduidelijk is, "The past is paste, but the future is unwritten". Een mooi aangrijpend nummer, dat het publiek bewust moet maken, dat de je toekomst helemaal in eigen hand hebt.

Guerilla Radio (Turn that shit up Lights out), wordt op een heel aangrijpende bluesy stijl gespeeld, de toehoorders klappen en zingen rustig mee, heel anders dan jaren geleden toe hij nog met RATM speelde op Pinkpop.

Een geslaagd akoustisch concert dat eigenlijk iedereen kan boeien, die het niet eens is met de politiek in deze kl*te wereld.

Mijn cijfer: 7 door Jean Wertz / Foto:
Marco Smeets

Johnny Borrel Razorlight
Muziek: Kwartet uit Londen dat aanstelijke en herkenbare gitaarpop combineert met een attitude. Die attitude zit em vooral in zanger en blikvanger Johnny Borrel. Razorlight bracht tot nu toe twee albums uit: Up All Night (2004) en Razorlight (2006). In Engeland is de band een van de populairste groepen van dit moment. Ze zijn bijvoorbeeld een van de headliners van de Reading/Leeds festivals aan het eind van deze zomer. In Nederland kwam het doorbraakje vorig jaar met het tweede album, vooral dankzij de singles In The Morning en America, die het goed deden op 3FM.

Plus: De liedjes van Razorlight hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht, het zijn van die ongelooflijke oorkruipers. Neem het begin van de set met de single In The Morning, Rebel Rebel-kloon Hold On en Golden Touch (van het beresterke debuutalbum Up All Night).
Dit drietal vangt de sound van Razorlight in een notendop: schaamteloos makkelijk meezingbare nummers, een zanger met een dijk van een stem, een schlagerachtige snik die meer dan eens doet denken aan Jonathan Richman. Meer hoogtepunten: de geweldige single Stumble & Fall (hier wat rafelig gespeeld, maar dat past wel bij het nummer) en de afsluiter. In The City is een Gloria (Van Morrison)-achtige trage stoemper met meer spanning dan alle andere 'luchtige' Razorlightnummers bij elkaar. Borrel krijgt de ruimte om zijn rockpersona te etaleren en hurkt veelzeggend tussen de monitorboxen, het publiek manend tot meeklappen. Razorlight moet een heel grote band worden en alles staat daarvan in dienst.

Min: Oké, niet alle songmateriaal is goud, en het materiaal van succesvolle tweede plaat is soms wat hap-slik-weg. En America, ach ja, dat is misschien een beetje een kwijlnummer. Borrel mist hier en daar nog wel een nootje en de set van Razorlight is tien minuten korter dan het officiele tijdschema aangeeft. En dat hoort niet, vind men op het veld. Spelen lul!

Conclusie: Nou ja, alweer een actrice op het podium! We hadden al Juliette on stage en een fotograferende Evan Rachel Wood bij Marilyn Manson. En vandaag als slagroom op de taart ook Kirsten Dunst, sinds kort de vriendin van Razorlightzanger Johnny Borrel. Het lijkt wel klein Hollywood in Landgraaf. Er werd opvallend veel meegezongen met de hitjes van Razorlight. Prima optreden van de Engelsen dus, die in Nederland inmiddels ook een potje kunnen breken.

Cijfer: 7,5 door Sander Kerkhof (VPRO 3 voor 12) / Foto:
Frank Vaartjes



Paolo Nutini in de bomvolle John Peel tent Paolo Nutini
Muziek: Ergens tussen James Morrison, David Gray en Jamie T, met een opmerkelijke voorliefde voor country. Dat laatste is natuurlijk helemaal niet hip, maar het fanatieke publiek eet uit zijn hand.

Plus: Voor iemand die in één adem genoemd wordt met James Morrison ziet Nutini er tamelijk rock-'n-roll uit. Met zijn leren jasje, cool gestreept shirt en hippe kapsel zou hij niet misstaan bij de Arctic Monkeys. En - daar is de overeenkomst met Jamie T - hij heeft een eigenzinnig randje aan zijn stem. Nog een overeenkomst: net als Jamie T gebruikt Nutini heel wat verschillende muziekstijlen, waardoor zijn optreden behoorlijk afwisselend is. Paolo Nutini heeft een aantal aanstekelijke liedjes op zijn repertoire: New Shoes, These Streets en vooral afsluiter Jenny Don't Be Hasty worden liefdevol meegezongen.

Min: Best gek eigenlijk: zo bijzonder is die Nutini nu ook weer niet. Ja, hij heeft een lief hoofd met van die prachtige ogen waar je in kunt verdrinken (van zijn Italiaanse vader?). Maar of hij ook karakter heeft, is de vraag. Hij kijkt wat lodderig uit zijn ogen en speelt niet echt met zijn publiek, dat ondanks dat aan zijn lippen hangt. Zo gebeurt er eigenlijk weinig spannends, en omdat veel van zijn liedjes toch wat te gestileerd zijn, weet hij geen vol uur te boeien. Het is goed voor te stellen dat meisjes verliefd zijn op deze jongen, maar dit optreden geeft eigenlijk niet echt aanleiding het te wórden.

Conclusie: Hoort een radiovriendelijke popzanger als Paolo Nutini op Pinkpop? De bomvolle John Peel tent vindt duidelijk van wel. Hij zit wel op het randje. Ballades als Last Request en Loving You zijn glad, met hit Jenny Don't Be Hasty is heel weinig mis. Paolo Nutini maakt meisjesmuziek, en er zijn meer dan genoeg meisjes op Pinkpop.

Cijfer: 6,5 door Atze de Vrieze (VPRO 3 voor 12) / Foto: VPRO

Gogol Bordello, spring in het veld Gogol Bordello
MUZIEK: Gogol Bordello is afkomstig uit de Lower East Side van New York, bestaat voornamelijk uit immigranten uit Oost-Europa en speelt energieke gitaarmuziek met Balkan-invloeden, compleet met viool en accordeon.

PLUS: De band maakt zijn opzienbarende theatrale live reputatie helemaal waar. Vanaf het eerste moment dat de uit de Oekraine afkomstige zanger en gitarist Eugene Hutz op het podium verschijnt, springt hij als een dolle hond heen en weer. En de andere bandleden doen dapper mee. Vooral de violist, de accordeonist en de twee vrouweljke duizendpoten, die af en toe het podium opstormen om te zingen, te dansen of iets met percussie te doen. Zij springen net als Hutz regelmatig op het iets lagere plateau voor het podium om daar hun kunsten te vertonen. Een ware nachtmerrie voor de podiummedewerker, die vanaf de zijkant regelmatig moet toesnellen om microfoonkabels uit de knoop te halen en omvallende standaards weer recht te zetten. Een kolderiek gezicht. En ondanks de enorme fysieke inspanning van de bandleden, schiet het muzikale gedeelte er niet bij in. Na een wat rommelig begin klinkt het allemaal heel helder en aanstekelijk.

MIN: Er is weinig op aan te merken. Of het zou moeten zijn dat de inhoudelijke politiek boodschap, die de band wel degelijk meent te hebben, ondersneeuwt in het feestgewoel. Of dat het op een gegeven moment toch meer van hetzelfde is. Maar dat is allemaal spijkers op laag water zoeken.

CONCLUSIE: De New Yorkse band preseneert een leuke, aanstekelijke show en maakt er voor het publiek en lekker feestje van. Ik ben vorig jaar niet op Lowlands geweest en heb dus het Gogol Bordello-feestje in de India niet gezien, maar ik durf de stelling aan dat de Balkanparty van vandaag zeker net zo leuk en zo goed was.

CIJFER: 8 door André Keij (VPRO) / Foto:
Frank Vaartjes


het publiek met Iggy op het podium Iggy & The Stooges
Iggy heeft de eeuwige jeugd

Supervet optreden van deze rockdino, hoe is het toch in hemelsnaam mogelijk dat die rocker van 60 jaar nog steeds zo'n grootse podiumact kan aanvoeren? Oké, zonder zijn trouwe en ingespeelde Stooges zou dit anders uitpakken. Een paar uitbundige fans springen tijdens Real Cool Time het podium op en wippen in hun blote kont over het podium en schreeuwen uitbundig "NO FUN" mee. 'Thank you very much Dutch dancers!' De security heeft de handen vol.

Dit geeft in tegenstelling tot wat ze roepen inderdaad LOTS OF FUN

Iggy straalt no steeds enorm veel sex-appeal uit en is zich daarvan dan ook enorm bewust, zijn 60 jarig lichaam is nog enorm 'in shape' en hier mag het aanwezige publiek dan ook van meegenieten. Hij zuigt als het ware de nodige energie uit het publiek

Mijn cijfer: 8 door Jean Wertz


Maxïmo Park
Maxïmo Park Maxïmo Park staat voor catchy popsongs. Deze band komt uit Newcastle en valt op de door de energierijke zanger, genaamd Paul Smith. Het onbegrijpelijke is dat hij tijdens het rennen, huppelen en springen, ook nog foutloos kan door zingen. Zijn zweetdruppels hebben vast en zeker het publiek bereikt.

In plaats van een Red Bull te drinken, kun je dus net zo goed een optreden van hun bijwonen. Het was dan ook een geweldig optreden en ik zou het niet erg vinden als ze volgend jaar nogmaals op Pinkpop zouden staan.
Cijfer: 8 door Marco Smeets / Foto:
Marco Smeets


Ilse charmeert het publiek Ilse DeLange, Charme met inhoud
Muziek: Mainstream pop met country accenten.

Plus: Misschien dankzij de zakelijke tegenslagen is Ilse uitgegroeid tot een podiumpersoonlijkheid. Zoals ze zo naturel al zingend opkomt, en met maximum effect eerlijk bekent ontspannen van het optreden te kunnen genieten. Ze heeft net tweemaal in een uitverkochte HMH gestaan en dan is zo'n Pinkpopveld - ook al staat het behoorlijk vol - blijkbaar een makkie. Haar stembeheersing is geweldig, ze is niet voor niets vaak verkozen tot 'beste zangeres van Nederland'. Ze kan een schuurpapieren bluesrocker als Livin' On Love aan, maar ook hugbaar zacht klinken in de ballad I Love You. En huwelijksaanzoeken uit het publiek worden subiet afgeketst met: 'Ik wil niet met je trouwen, omdat ik je helemaal niet ken.'

Min: Dat boerinnenaccent zou ze eens af moeten leren, ook al komt ze toevallig uit Almelo. Het staat zo stom als ze wat langer praat tussen twee nummers - of moeten we dat juist opvatten als 'zo lekker gewoon gebleven'? En nee, we zijn hier niet op de Huishoudbeurs, dus het grapje 'dat is een dobro (muziekinstrument), geen Dubro (afwasmiddel)' is hier wat misplaatst.

Conclusie: Ook al ben je de kritische journalist en beantwoordt Ilse aan de gemeenste grote deler, het valt niet te ontkennen dat ze is uitgegroeid tot vakvrouw. Zelfs de stoere man van de security fluit mee: muziek verbroedert weer eens, zullen we maar zeggen.

Cijfer: 7 door Menno Visser (VPRO 3 voor 12) / Foto:
Frank Vaartjes


Snow Patrol Snow Patrol
Muziek: Verpopte indierock.

Plus: De siddering die door het publiek loopt bij de eerste akkoorden van de hit Chasing Cars is fenomenaal. Een slimme regisseur weet zelfs het moment te vangen dat er een meezinger vooraan een traan plengt. Ja, Snow Patrol kan tot tranen toe roeren. De zon breekt door, en je zou zweren dat de band daar ook voor verantwoordelijk is. God zelve wil ook wel eens zonder wolken zien wat daar beneden zo mooi zingt.

Min: Jammer dat het nog licht was, want op Lowlands vorig jaar was Snow Patrol veel aanstekergevoeliger. In het volle licht valt op dat te veel songs - hoe mooi ook - te vaak een medium tempo hebben. Wat dat betreft kan de band qua setopbouw nog wat leren. Wie trouwens niet woordelijk meezingt krijgt het gevoel er niet bij te horen.

Conclusie: Je gunt Snow Patrol het succes. Ze zijn supersympathiek op het irritante af. Zanger Gary Lightbody laat constant zijn zachte kant zien en wanneer hij fout inzet, vergeef je het hem meteen. Hij spreekt vol ontzag over Iggy Pop en Muse - maar ze doen zichzelf te kort door zich als tussendoortje te bestempelen. Ze hebben een sterke set songs, die je zo mee kan zingen. Maar voortaan ook graag de teksten projecteren, zodat we allemaal een koor kunnen vormen.

Cijfer: 7,5 door Menno Visser (VPRO 3 voor 12)


Krezip wordt volwassen Krezip wordt volwassen
De organisatie heeft in Krezip een waardige opvolger gevonden voor de zieke Amy Winehouse. Beterschap!
De hooggehakte in zwart spandex legging gehulde Jacqueline laat de menigte meezingen op Rehab van Amy Winehouse als pleister op de wonde, en dat vindt het publiek een waardig gebaar. Krezip slaagt er toch steeds weer om er een echt feestje van te maken, ondanks slechte recensies en opmerkingen van mensen die het denken te kunnen beoordelen.

Met een ode als Sweet Dreams van The Eurythmics wordt het publiek geteased om toch maar niet stil te blijven staan. Een echte uitblinker is wanneer frontvrouw en zangeres Jacqueline Govaert ongeveer aan het eind van de set bijna in haar eentje I Would Stay speelt. Dit laat toch echt wel een diepe indruk na, bij het publiek

Het publiek is blij verrast met deze ingelaste show, en laat dat ook merken, de klik en het contact is er, en hier speel de band enorm op in. De kwaliteit van de show is op redelijk hoog niveau te weten dat zij zelf net pas op de hoogte waren dat ze op pinkpop mochten spelen. Zonder zichzelf al te goed kunnen voorbereiden zetten Jacqueline en haar kornuiten een spetterende show neer. Chapeau!!!

Krezip is sinds hun eerste pinkpop optreden in
2000 uitgegroeid van een tienerbandje tot een Nederlands talige popband met toekomstige pretenties en talloze mogelijkheden en zeker geen 'one-day fly'.

Mijn cijfer: 7,5 door Jean Wertz
lees hier het verslag van Robert Lagendijk (VPRO)


Lostprohets Lostprophets
Muziek: Lostprophets is afkomstig uit Wales en maakt een soort nu-metal, waarin oude en nieuwe metal worden gecombineerd met hardcore, elektronische beats, samples en jaren tachtig rock. De groep leverde in 2004 met de tweede cd Start Something een knaller van een plaat af, maar de vorig jaar verschenen opvolger Liberation Transmission werd door veel critici slecht ontvangen: het album zou te glad en te poppy zijn en alle positieve veranderingen van de voorganger zouden zijn verdwenen.

Plus: De band geeft de fans voor het podium - en dat zijn er, te zien aan het enthousiaste gespring en de vele handjes in de lucht, redelijk veel - in ieder geval waar voor hun geld. En speelt gelukkig niet alleen materiaal van het nieuwe album, maar ook wat oudere tracks en die zijn redeljk te pruimen.

Min: Het wordt al snel duidelijk dat vooral de nieuwere nummers van de band erg weinig om het lijf hebben. Want het derde nummer van de set - To Hell We Ride, afkomstig van de succesvolle tweede cd - klinkt meteen veel pakkender en puntiger dan de eerste twee meer recente liedjes. Erg sneu, want bij het materiaal op dat album van vorig jaar heeft de band zich juist gericht op het schrijven van goede songs, aldus frontman Ian Watkins in een interview van eind vorig jaar. Dat is niet gelukt, bljkt nu dus ook in Landgraaf. De nummers zijn veelal langdradig, hebben geen goede hooks en blijven absoluut niet hangen. En dat is met de vele bombast in de nummers niet weg te poetsen. Ook heel irritant is dat Watkins tussen de nummers door heel vaak nadrukkelijk vraagt om respons van het publiek in de vorm van meeklappen en meezingen. Daar moet je niet om vragen, dat moet je verdienen! Ook vervelend - het enige waar de band niets aan kan doen - is het slechte geluid aan het begin van het optreden. Bij een van de eerste nummers horen we in het veld een aantal minuten helemaal niets meer, terwijl de band niets in de gaten heeft en enthousiast doorspeelt.

Conclusie: Lostprophets stond vorig jaar al op Lowlands en in het nog steeds on demand staande 3VOOR12-magazine van dat festival is geen recensie van het optreden te vinden. Of dat toen een bewuste keuze was, weet ik niet. Maar gezien het matige optreden dat de band op Pinkpop verzorgt, was het wel terecht.

Cijfer: 4 door André Keij (VPRO)


podiumspektakel van Muse Muse
Allesomvattende superrock van Muse
Muziek: Bombastische superrock van kosmische proporties. Het vorig jaar verschenen Black Holes & Revelations ligt het meest vers in het geheugen.

Plus: Thuis is een heel Muse-album wat veel van het goede, maar op het podium is Muse op zijn best. De vier muzikanten worden omringd door een zee aan licht. Frontman Matthew Bellamy is gekleed is een smetteloos rood pak, drummer Dominic Howard zit min of meer in een enorme lichttunnel. De band beschikt over een flink arsenaal hits, van oudjes als New Born en Plug in Baby tot nieuwelingen als Supermassive Black Hole, Starlight en Invincible. Het geluid op het veld is hard, maar bijna perfect. Halverwege neemt Bellamy plaats achter de toetsen. Geen lullig elektrisch keyboardje, maar een spectaculaire vleugel met glazen kap. Hit na hit brengt het Pinkpoppubliek in extase. Jawel, alles is groot aan Muse.

Min: Toen Muse vorig jaar op Lowlands speelde, had Matthew Bellamy nog niet zo'n kekke webcam aan zijn microfoonstandaard. Om maar aan te geven: alleen details verschillen, en aangezien de band ontzettend vaak in Nederland speelt is het makkelijk vergelijken. Als je vier keer per jaar in Nederland speelt, wordt je langzaam maar zeker je eigen concurrent. Het almaar uitdijende muzikale universum van Muse heeft intussen zijn grenzen ook wel bereikt. Verder dan de zwarte gaten en de sterrenhemel kun je niet. Muse heeft alle effectpedalen en alle noten gebruikt die er zijn. De gigantische opblaasballonnen bij de toegift roepen zelfs al een voorzichtige gaap op. Het is een luxeprobleem, maar toch. Nog één dingetje, al kan de band daar niet zo veel aan doen: Muse hoort vanaf het begin in het donker te spelen.

Conclusie: Pinkpop houdt van Muse. Die liefde is er al vanaf het eerste album en is daarna alleen maar sterker geworden. De technische perfectie, het overweldigende geluid en de ongegeneerde gooi naar het allerhoogste maken van Muse een ideale afsluiter voor het festival. Dat was zo in
2004, dat is zo in 2007, en dat zal in 2010 nog steeds zo zijn. Maar of het dan nog steeds zo spannend is als in 2004, is de vraag.

Cijfer: 8 door Atze de Vrieze (VPRO 3 voor 12)

Fotogalerij L1
L1 Televisie doet dit jaar nog meer verslag van Pinkpop dan voorgaande jaren. In het programma "Op Pinkpop", dat zaterdag, zondag en maandag na het L1 Nieuws wordt uitgezonden, gaan verslaggever Fabienne Nijsten en cameraman Sander Selen onder andere op zoek naar artiesten, fervente Pinkpop-bezoekers en vertelt Pinkpopbaas Jan Smeets welke Pinkpopgebeurtenissen hem altijd bij zullen blijven.
L1 Televisie op Pinkpop: Zaterdag 26 mei vanaf 17.38 uur ieder uur, Zondag 27 mei vanaf 17.38 uur ieder uur, Maandag 28 mei vanaf 17.38 uur ieder uur
Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2007 kwijt, laat 't ons dan weten via