PINKPOP 40e EDITIE
2009 Updated j juni 2010
Datum: 30 mei t/m 1 juni 2009
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 140,00. losse dagkaart kost € 75,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 7 maart 2009 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: hopenlijk droog en warm

Toeschouwers: 60.000

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Recencies zaterdag  Recencies maandag  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's  Veel online videoclips  Meer online videoclips


You Me At Six
Niks mis mee, ook niks eigens
MUZIEK: You Me At Six is zo'n emopop bandje dat op de maandag of dinsdag in de Oude zaal Melkweg speelt, een paar gillende meisjes op de voorste rij heeft staan en tijdens festivals publiek trekt met sterren getatoeëerd op de onderarm. Van dat dus.

PLUS: Op zich doet You Me At Six niks verkeerd. De zanger heeft een perfecte stem voor een emopop band: vrij zacht, maar kan uithalen indien nodig. Hij heeft catchy, melodieuze zanglijnen waarvan er zeker een paar blijven hangen. Zoals dat Fall Out Boy-achtige nummer dat na tien minuten langskomt. En ook aan energie geen gebrek, de band springt heen en weer over het podium en probeert het publiek zover te krijgen daar een voorbeeld aan te nemen.

MIN: Maar toch: daarmee is de band er nog niet. Zo ontbreekt het You Me At Six aan creativiteit en een eigen gezicht. Het is de cover van Lady Gaga's Poker Face waarmee ze zichzelf verraden. In plaats van er iets van een eigen versie van te maken, spelen ze het nummer in versneld tempo. That's it. En zo is het met alle nummers. De band heeft goed naar zijn voorgangers in het genre geluisterd, maar het lukt ze daarmee nog niet zichzelf een eigen positie in de nieuwe lichting te geven. Missschien is het die nare teenage angst die bij deze jongeren hun dosis lef en eigenzinnigheid tot het nulpunt brengt - we hebben het tenslotte over een emo-band. Wanneer, wellicht in een vlaag van verstandsverbijstering, de gitarist besluit om het publiek in te rennen met zijn gitaar, lijkt hij daar direct spijt van te krijgen. Na tien seconden maakt hij weer rechtsomkeert.

CONCLUSIE: Zolang we in een zesjescultuur leven, overleeft You Me At Six - what's in a name- de schifting.
CIJFER: 6 door Fiona Fortuin (3voor12-VPRO)

De Staat
Het is de Staat die de 3FM-stage mag openen. Met een fijne eerste plaat onder de arm en met een pak ervaring in de kleinere zaal rammen ze hun stonerock/pop over het veld. Het is nog een beetje vroeg voor de meeste, maar de Staat is in een jaar behoorlijk dansbaar geworden en krijgt her en der wel wat voetjes of hoofden uit het gras.
Bron: LiveXS door Jeroen Bakker/Klaas Knooihuizen/Ruud Van de Locht/Arnold Scheepmaker/Nico Slagter

De Staat is voor de duivel niet bang - En klaart Pinkpop dan ook gretig
MUZIEK: Met de zompige en heupswingende stonerrootsrock van debuutalbum Wait For Evolution plaatste De Staat zich begin dit jaar met stip voor de eredivisie van de Nederlandse gitaarmuziek. Na Noorderslag begon de Nijmeegse band aan een opmars zonder weerga in het clubcircuit met als voorlopig hoogtepunt: Pinkpop.

PLUS: Van het zompige Meet The Devil tot de hit The Fantastic Journey Of The Underground Man, De Staat klinkt op het 3FM podium hard, noodzakelijk, helder, strak en zelfverzekerd, Op z'n best als een broeierig rockmonster waar dierlijke instincten aan de oppervlakte komen. In korte tijd groeide de band door naar formaatje groot podium en kan daar ook mee om gaan. 'Volgens mij gaat het wel goed, de eerste keer Pinkpop. Ik ben best wel trots'. Florims droge humor tussen de nummers, een mix van onzekerheid en cockyness, werkt ook. Natuurlijk mag hij The Boss' voeten nog niet eens kussen, maar als Florim Bruce Springsteen bedankt als 'voorprogramma' heeft hij het publiek op zijn hand. Naast een pak gortdroge humor van de ingetogen bronstige zanger Torre Florim is er op het podium nog genoeg te beleven. Hard hitting drummer Tim 'de beul' van Delft slaat een drumstok kapot en mag ook meedoen met de 'wie is de beste Muppet Animal drummer van Pinkpop 2009'. Percussionist/sampler Rocco Hueting, met een mooie struik zwart haar voor zijn ogen, pakt hier en daar zijn Eddie Vedder momentje. Zou ik ook doen. Hij springt met koebel in hand van het podium een treetje lager en zet de handen op het volgestroomde terrein voor het 3FM podium in beweging.

MIN: Is De Staat er al? Nee, dat kun je ook niet verwachten na een jaar of drie. Het publiek eet nog niet uit hun hand. En in Florims eigengebouwde muzikale universum zijn de invloeden nog steeds duidelijk hoorbaar. Maar met de huidige bandsamenstelling moet er ook in de studio straks iets moois kunnen uitgroeien. Meer koebel!

CONCLUSIE: Holy shit! Het is, in de woorden van zanger Torre Florim zelf, een 'fucking ongelofelijk jaar' voor De Staat. Waren ze nerveus vooraf? Natuurlijk. Pinkpop is het prachtige monster waar je een week natte koortsdromen van hebt. Maar waar zou je na zo'n vlammende Pinkpop set nog bang voor zijn?
CIJFER: 8 door Sander Kerkhof (3voor12-VPRO)

Milow


Kyteman's Hiphop Orkest


Rowwen Hèze


Volbeat
In tegenstelling tot eerdere edities valt er in de 2009-programmering maar weinig metal te bespeuren. Met het aantrekken van het Deense Volbeat heeft Pinkpop gedeeltelijk aan de behoefte voldaan maar daar staat tegenover dat deze band een breed scala aan stijlen weet te mixen op een - in metal-kringen - verantwoorde wijze.

Steeds meer blijkt de muziek van Johnny Cash een jong publiek aan te trekken en als dat dan wordt voorzien van een stevige rock-saus zoals Volbeat dat in Sad Man's Tongue klaarmaakt kan dat leiden tot grootschalige overtreding van het crowdsurf-verbod. In The Garden's Tale wordt duidelijk dat naast de charismatische Michael Poulsen ook gitarist Tomas over een rockstrot van formaat beschikt. Volbeat was twee jaar geleden op Nederlandse bodem in kleine clubs te zien maar bewijst met dit optreden een plaats op het hoofd-podium moeiteloos aan te kunnen. Na afloop laten de band-leden zich tussen de fans op het festival-terrein waardering, complimenten en bier goed smaken.
Bron: LiveXS door Jeroen Bakker/Klaas Knooihuizen/Ruud Van de Locht/Arnold Scheepmaker/Nico Slagter

MUZIEK: Volbeat komt uit Denemarken en doet Metallica, gebruikt Elvis, maar ook nu-metal, punk, rockabilly Johnny Cash, bluestrucjes en zelfs skaloopjes. Alles in dienst om in het harde segment van de rock stadions te vullen.

PLUS: In Saturday Night Live of elk ander sketchesprogramma zou zanger Michael Poulsen de perfecte stemacteur zijn voor een persiflage op James Hetfield, Johnny Cash of Live's Ed Kowalczyk. Gezien de albumtitels van Volbeat zou je ook verwachten dat dit persiflage-metal betreft. The Strength / The Sound / The Songs, Rock the Rebel / Metal the Devil, Guitar Gangsters & Cadillac Blood... geweldig grappig. Dat er dan een multitrack mee loopt voor het driedubbele gitaargeluid, stoer wordt geposeerd met een Jack Daniels fles of Michael "It's time to get fucked up" roept, is onderdeel van de act.

MIN: Maar Volbeat is geen persiflage. Nee echt! Dit is niet als grap bedoeld, maar het schoolvoorbeeld van wansmaak en diepe treurnis. "This song is dedicated to my dead father and Johnny Cash. You know Johnny Cash? Make some noise for Johnny Cash" en Michael zet een diepe en schorre Cash-stem op voor de single Sad Man's Tongue. Ondertussen grapt de drummer wat met de crew, mist de bassist enkele aanslagen door wild armgezwaai maar is de muur van ziekmakende herrie hierdoor niet eens onderbroken. Dan gooit de band er ook nog maar een Keltische meezinger à la Dropkick Murphys of Flogging Molly in. Werkelijk niets is heilig voor deze populisten. "Are you feeling good?" NEE.

CONCLUSIE: Zonder schaamte, ethisch besef en respect voor muziek en luisteraar blijkt de rockhistorie voor Volbeat een vruchtbare bron van populistisch jatwerk. Subtiliteit is voor muzikanten, deze houthakkers stoempen voor de euro's, drank en die paar deerniswekkende vrouwen. De meeste kijkers weten ook niet wat ze met de dubbele bassdrums, misplaatste oneliners en structuurloze nummers aan moeten. Bij gebrek aan muzikanten op het podium, klapt een deel van het publiek maar mee. Jongens, pak je gage, whisky, rot op en kom nooit meer terug
CIJFER: 3 door Erik Zwennes (3voor12-VPRO)


The Rifles
Veel mensen dragen The Rifles een warm hart toe, maar ze hebben een probleem. In clubs voor vierhonderd man valt dat niet op, maar in een grote festivaltent wel: ze staan er niet echt. Ze hebben geen podiumpresentatie.

Vier onopvallende Britse jongens op een groot podium die fijne scherpgerande gitaarliedjes spelen. Daardoor zijn ze ideaal voor de eerste helft van de dag, maar onbruikbaar voor de tweede. Neemt niet weg dat tweede cd Great Escape zich, net als voorganger No Love Lost, stukje bij beetje begint te ontpoppen tot een album vol swingende Britrock. Misschien is dat nog wel de grootste kracht van de band: Je hebt het gevoel dat het er niet te dik bovenop ligt, dat je al die prachtige liedjes zelf ontdekt.
Bron: LiveXS door Jeroen Bakker/Klaas Knooihuizen/Ruud Van de Locht/Arnold Scheepmaker/Nico Slagter


Maria Mena: keurig, te keurig
Maria Mena is iemand om verliefd op te worden... door vrijgezelle veertigplussers. Ze is jong, knap, beetje naïef en je weet dat ze geen gekke dingen zal doen. Zo'n single veertiger komt met ontbloot bovenlijf, paar haren op de rug, kalend onder de cowboyhoed, gehaast aanlopen. Hij is zijn vrienden vooruit gesneld, want Maria wil hij met niemand delen. Helaas voor hem wordt hij alsnog ontdekt en krijgt een stevige pats op zijn rug. "Sorry, ik kon niet wachten". Echt, precies met die woorden verontschuldigt hij zich. Fijn voor hem wordt zijn liefde beantwoord, Maria houdt van ons allemaal, zo zegt ze. Maar helaas lukt het haar niet alleen met liefde het hart van Pinkpop te veroveren.

MUZIEK: Als letters op papier konden bewegen, dan zouden ze bij het horen van Noorse Maria Mena trappetjes van beneden naar boven en terug maken. Zo vrij is de Noorse in haar stem. Vrij, maar gecontroleerd. Ze heeft van die kleine details waar je je om verwondert. Zoals bij All This Time, een nummer dat je vast kent van de radio. Let op, ik ga toch even een poging doen:
a ll
a a all this tim all t is tim ...
a e l hh e

Zoiets dus.

PLUS: De 23-jarige Maria Mena deed het goed op school (ze spreekt zo goed Engels dat je haast vergeet dat ze Noors is), ze heeft uitstraling, is een tikkeltje naïef en ook een beetje wereldvreemd. Zo vertelt ze dat ze op zeventienjarige leeftijd voor het eerst een emo ontmoette. "Hij leek op de zanger van Tokyo Hotel, met zwart haar en een wit gezicht. Hij was zo schattig." Ze viel in katzwijm, de liefde bleef onbeantwoord en dus schreef ze een liedje: Never Mind Me. Haar openheid maakt haar adorabel.

MIN: Maar die aantrekkelijke dame op luchtige Geox hakken is ook weer erg braaf. Ze zet haar uitstraling te weinig in om boven het Skyradiogehalte uit te komen. Wanneer je Maria Mena in glitterjasje en broekrok op het podium ziet staan, hoop je dat ze haar nagels toont. Maar de nagelriemen zitten te vast, los komen ze niet. Ze wiegt haar heupen licht, schudt een beetje met haar hoofd, maar blijft in haar performance te keurig, te middle of the road.

CONCLUSIE: Maria Mena als de Neelie Kroes van de radiozenders. Met haar muziek brengt ze Skyradio naar de 3FM Stage en weet daarmee de monopoliepositie van de publieke zender te doorbreken. Maar Nikkelen Maria zal haar bijnaam nooit worden. Maria is te heilig. Het vervelende aan haar is dat je merkt dat ze het in zich heeft, maar daar geen gebruik van maakt. Niet dat ze opeens de rebel moet uithangen, maar wanneer ze de volgende keer haar glitterjasje inruilt voor een print van een katachtige zal dat vast al een stuk helpen.
CIJFER: 5 door Fiona Fortuin (3voor12-VPRO)


Madness
Van een geheel andere orde is Madness, een band die door de jaren heen veel uitstekende liedjes heeft geschreven maar die in de vorm van Suggs ook beschikt over een charismatische frontman. Madness live zien voelt fijn maar ook een beetje raar aan: Liedjes als Baggy Trousers en House of Fun ken je bijna te goed. Zelfs als je vroeger nooit fan was kun je ze toch woord voor woord meezingen.

De set van de band valt in tweeen uiteen: grote hits waarbij iedereen op en neer springt en nieuwer rustiger materiaal waarbij de nodige mensen weglopen. Dat moet wel een tikje frustrerend voor de heren zijn, maar gelukkig toont Suggs zich een prima gastheer die, zeker in het tweede deel van de set, de nodige hits in rap tempo de revue laat passeren. The Rocksteady Beat is hot en nog steeds erg geliefd in de 21ste eeuw want zowat driekwart van de wei staat vrolijk rond te huppelen. Bron: LiveXS door Jeroen Bakker/Klaas Knooihuizen/Ruud Van de Locht/Arnold Scheepmaker/Nico Slagter



White Lies
De pompeuze, duistere gitaarrock van White Lies klinkt bij vlagen wel wat erg pathetisch, maar dat lijkt duizenden mensen in een bomvolle Pinkpop-tent niet te deren. Als je ziet hoe vol het is zou je bijna denken dat het viertal een groter podium inmiddels ook wel aangekund zou hebben. Dit jaar is alles sowieso razendsnel gegaan voor White Lies.

Het debuut-album haalde de top van de Britse hitlijsten en waar critici nog wel eens bromden dat het allemaal wel heel erg een blueprint van Interpol en Editors was, sloot het publiek de band massaal in de armen. Krap een jaar nadat ze op een minuscuul Lowlands-podium speelden omarmt het publiek indie-hits als To Lose my Life en Farewell to the Fairground alsof ze ze al jaren kennen.
Bron: LiveXS door Jeroen Bakker/Klaas Knooihuizen/Ruud Van de Locht/Arnold Scheepmaker/Nico Slagter



James Morrison
James Morrison is live veel spannender dan op plaat
MUZIEK: Amerikaans totaalentertainment uit Groot-Brittannië voor de cosmopolitangeneratie; soulpop met rockrandjes en veel gevoel voor melodie. Live uitgevoerd door een grote band en soulkoor. Er staan wel acht man op het podium, allen topmuzikanten. James Morrison geeft de eenzame vrouw hoop, liefde en warmte met zijn white-boy-can-dance-stem en moves. Stiekem genieten alle mannen mee.

PLUS: Wat een geweldige band heeft Morrison om zich heen verzameld. 24 is de beste jongen pas, maar hij mag zich al scharen onder de beste muzikanten van de UK. Zo voelt de Britse Giovanca zich niet te goed voor James en staat op één duet na gewoon te backingvocallen, dit geldt voor de hele band. Een Alain Clark zou nog niet het licht mogen doen bij James. Dienend, enthousiast en uiterst professioneel. Morrison zelf is natuurlijk ook niet zomaar een jochie met een akoestisch gitaar. Hij heeft namelijk de liedjes én de strot om Pinkpop in vervoering te brengen. Net als gisteren bij Bruce Springsteen hoeft je zijn muziek niet goed te vinden om het optreden te waarderen. Maar ondanks het zoetgevooisde kun je niet om hits als You Give Me Something, Wonderful World of You Make It Real heen. Vandaag laat James ook zien over een rockrandje te beschikken. Ondermeer in een leuke freakout en de hieropvolgende sprong van de drumkit.

MIN: Deze band bestaat zoals gezegd uit professionals. Helaas betekent dat in de muziek vaak dat het vrij gezichtsloze sessiemuzikanten zijn. Op de beeldige backingvocalistes na is dat ook bij deze groep het geval. Het is nu eenmaal leuker om een drummer los te zien gaan als het er niet uit ziet of je aardrijkskundeleraar of accountant daar gek loopt te doen. En gek doen, ook dat laten de bandleden een beetje na. Het is net even iets té dienend en binnen de lijntjes. Zelfs bij perfect afgestemd entertainment van James mag er soms best wat spontaniteit en losheid opduiken. Wanneer James iets meer toegeeft aan zijn rockkant zou hij op plaat ook een stuk beter verteerbaar kunnen zijn.

CONCLUSIE: Pinkpop was vandaag getuige van een sterk optreden van een artiest die op plaat te vaak de veilige weg kiest. James Morrison is zowaar een leuke persoonlijkheid met een overtuigende podiumpresentatie. Met een ingenieuze opbouw en geweldige band maakt de jonge zanger een sterke indruk. Nu snel even lekker ontsporen om van de volgende plaat een spannender ervaring te maken.
CIJFER: 7,5 door Erik Zwennes (3voor12-VPRO) / Foto: Jakob Heuser


Krezip neemt afscheid van Pinkpop, publiek wil meer
Het is één van de laatste shows van Krezip: Pinkpop 2009. De afgelopen maanden is Krezip nauwelijks op het podium geweest wegens de bevalling van frontvrouwe Jacqueline. En een week geleden wisten de Tilburgers nog niet eens, dat ze op het Limburgse festival zouden spelen.
Maar Depeche Mode moest annuleren en dus belde Jan Smeets naar zijn vrienden van Krezip. Twee jaar terug vielen ze nog voor Amy Winehouse in de tent in, nu staan ze op het hoofdpodium als voorlaatste act van de zondag.

Met een carrière van bijna 10 jaar heb je heel wat hits af te werken. De herkenbaarheid voor het publiek was dan ook groot. I Would Stay, Sweet Goodbyes, Run Around, You Can Say, Play This Game With Me… allemaal kwamen ze voorbij en nog veel meer.

Tegen het einde van het optreden wil de kersverse moeder haar babygeluk graag even delen. "Sorry voor dit kleffe moment, maar het is nog maar twee maanden geleden" verontschuldigt ze zich voor het vertonen van Billy, weinig rock 'n roll.

Het publiek zal dat een worst zijn. Dat staat rijendik voor het hoofdpodium en zingt de meeste nummers woord voor woord mee. De meesten zullen Krezip hier voor het laatst live aan het werk zien, want de twee afscheidsconcerten in de HMH van volgende maand zijn al lang en breed uitverkocht. "We want more", scandeert de mensenmassa dan ook na afloop van het optreden. Maar Krezip heeft niet meer, hoogstens een zoveelste bedankje.
Het was mooi, bedankt Krezip!
Bron: nlpop.blog.nl

Krezip speelde al vier keer eerder op Pinkpop, in 2000, 2001, 2003 en 2007. Maar "ook de vijfde keer is nog leuk”, verzekert zangeres Jacqueline Govaert. Als afsluiting krijgt het publiek ook nog even de pasgeboren zoon van Govaert te zien.
Het optreden op de veertigste editie van Pinkpop had de band te danken aan het uitvallen van Depeche Mode. Als goedmakertje voor de ongetwijfeld duizenden fans die de Britse groep graag zondag op het hoofdpodium van het festival hadden gezien, speelde Krezip een stukje van de Depeche Mode-hit I Just Can't Get Enough.
Aan het einde van het optreden wilde Jacqueline haar pasgeboren zoontje Billie aan het publiek showen. "Ik ben zó trots!", waarna vader Ivo het slapende jongetje het podium op droeg.

Pendulum
Pendulum staat een uur later garant voor de nodige massa-hysterie. Op het moment dat de band het podium betreed gaat de massa al compleet loos en tijdens de set wordt het er niet rustiger op. Logisch ook: Pendulum grossiert in beukende punkdance, metal-gitaren met snoeiharde drum n bass beats: dat danst lekker weg en vormt een welkome ontlading na een dag waarop behoorlijk wat luisterpop geprogrammeerd stond.

Subtiel is deze sound niet, maar daar maalt de menigte die Tarantula, Propane Nightmares en de fameuze Pendulum mix van Voodoo People van The Prodigy om de oren geslagen krijgt niet om. Het is rag en beuk tijd!
Bron: LiveXS door Jeroen Bakker/Klaas Knooihuizen/Ruud Van de Locht/Arnold Scheepmaker/Nico Slagter


Keane


Placebo
Placebo heeft het bij voorbaat al niet gemakkelijk. Omdat Krezip de plaats van Depeche Mode inneemt, wordt Placebo een plaatsje opgeschoven. Dat betekent dat de Britse band de tweede dag van Pinkpop mag afsluiten, wat hoge verwachtingen schept.
Het drietal maakt deze verwachtingen gelukkig meer dan waar. De band speelt opvallend veel materiaal van het op het punt van uitkomen staande album, Battle For The Sun. De nieuwe nummers doen het goed op de festivalweide en vormen een prettige aanvulling op het ondertussen aardig indrukwekkende aantal undergroundhits van de band. Zanger Brian Molko en consorten zijn overduidelijk in hun nopjes en komen niet één, maar twee maal terug voor een toegift, tot groot genoegen van het publiek.

Na deze waardige afsluiter op een dag vol zon en muziek is het tijd voor alle verbrande hoofden om tevreden de tent weer op te zoeken.

Programma 2009
Zaterdag 30 mei: 15.00 - 22.30 uur

Tentstage	3FM Stage	Mainstage
15.00 - 15.45 Noisettes	15.00 - 15.45 Kings Of The Day	15.45 - 16.45 Chris Cornell
16.45 - 17.45 Just Jack	16.45 - 17.45 Me First And The Gimme Gimmes	17.45 - 19.00 The Killers
19.00 - 20.15 Dr. Lectroluv		20.15 - 22.30 Bruce Springsteen
19.00 - 20.15 Elbow

Zondag 31 mei: 13.00 - 22.30 uur

Tentstage	3FM Stage	Mainstage
13.00 - 13.40 You Me At Six	13.00 - 13.40 De Staat	13.40 - 14.25 Milow
14.15 - 15.20 Kyteman's Hiphop Orkest	14.25 - 15.20 Rowwen Hèze	15.20 - 16.15 Volbeat
16.15 - 17.15 The Rifles	16.15 - 17.15 Maria Mena	17.15 - 18.15 Madness
18.15 - 19.15 White Lies	18.15 - 19.15 James Morrison	19.15 - 20.15 Krezip
20.15 - 21.15 Pendulum	20.15 - 21.15 Keane	21.15 - 22.30 Placebo

Maandag 1 juni: 12.00 - 22.30 uur

Tentstage	3FM Stage	Mainstage
12.45 - 13.30 The All-American Rejects	12.24 - 13.30 Shinedown	12.00 - 12.45 The Gaslight Anthem
14.30 - 15.20 Hollywood Undead	14.30 - 15.20 Mando Diao	13.30 - 14.30 Novastar
16.20 - 17.15 The Script	16.20 - 17.15 Billy Talent	15.20 - 16.20 Amy Macdonald
18.15 - 19.00 Katy Perry	18.15 - 19.15 De Jeugd van Tegenwoordig	17.15 - 18.15 Franz Ferdinand
20.15 - 21.15 The Ting Tings	20.15 - 21.15 The Kooks	19.15 - 20.15 Anouk
		21.15 - 22.30 Snow Patrol

Wijzigingen programma tot op de concertdag(en) voorbehouden

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2009 kwijt, laat 't ons dan weten via