2003 Updated 11 februari 2014
Datum: 7-9 juni 2003
Acts: Liftid, Tom McRae, Skin, Junior Senior, Placebo, Deftones en Moby

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: droog, heet en zonnig

Toeschouwers: 30.000

Presentatie: Howard Komproe, Giel Beelen en Claudia de Breij, TV presentatie: Marco Roelofs, Isabelle Brinkman en Dolf Jansen

Recencies zondag  Recencies maandag  Krantenartikelen   Suggesties 2003  Statistieken  Pinkpop Screen Saver 2003  De PinkPaasPop 2003

VPRO's 3VOOR12 doet voor de 8e keer verslag van Pinkpop.

Liftid
Winnaar van Limburgse popprijs Nu Of Nooit levert geestdriftige podiumpresentatie, maar komt muzikaal niet verder dan nu metal in de categorie 'dertien in een dozijn'.
CONCERT: Liftid, zaterdag 7 juni, 3FM Tent.
MUZIEK: Nu metal.
PLUS: De enthousiaste podiumpresentatie en het speelplezier dat het kwartet - winnaar van de Limburgse popprijs Nu Of Nooit - ondanks de matige muziek uitstraalt. Daardoor is het zeker niet vervelend om het geheel te aanschouwen.
MIN: Dat is helaas vooral de matige muziek. Zoals zoveel gelijkgestemde acts maakt Liftid nu metal in de categorie 'dertien in een dozijn'. Eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat de Limburgers middels rustige stukken, wisselende ritmes en gevarieerde gitaarloopjes proberen om de harde sound een eigen draai te geven. Die poging loopt echter spaak, want de accenten komen niet goed uit de verf, zijn niet dynamisch genoeg en zorgen er daardoor ook voor dat de muziek af en toe niet niet strak genoeg is. En strak spel is tenslotte één van de pijlers van goede nu metal.
CONCLUSIE: Liftid maakt naar eigen zeggen 'High-School Metal', maar voor het zover is moet er toch nog het nodige gebeuren. De basisvoorwaarden zijn aanwezig, maar groep moet muzikaal duidelijk nog groeien. Dat hoeft geen probleen te zijn, want de bandleden zijn nog erg jong en het benodigde enthousiasme is zichtbaar aanwezig.
CIJFER: 5 door André Keij  foto persconferentie

Tom McRae
Sympathieke, maar ook wat saaie performer doet wel zijn best.
CONCERT: Zanger/gitarist Tom McRae (Pinkpop, 3FM-tent, 7 juni 2003), bijgestaan door een drummer, een bassist/percussionist, een toetsenist en een cellist.
MUZIEK: Contemplatieve Britrock, waarbij McRae zichzelf afwisselend begeleidt met akoestische en electrische gitaar. "This song is about killing someone," is een aankondiging die opvallend veel wordt gebruikt.
PLUS: McRae heeft een mooie, zuivere stem die een beetje aan Starsailors James Walsh doet denken.
MIN: De meeste liedjes blijven niet erg hangen, en als McRae één van de sterkste songs (Mermaid Blues) van zijn laatste cd Just Like Blood overslaat, helpt dat niet.
CONCLUSIE: Tom McRae is een sympathieke performer met een mooie stem, maar zijn repertoire is een beetje saai. "Intens" is duidelijk de bedoeling, maar het spat er niet echt af.
CIJFER: 6 door Job de Wit

Skin
Het had niet veel gescheeld of de 3FM-tent had geen dak meer. Niet in de eerste plaats door Skin zelf, maar door de uitzinnige menigte. De voormalige frontvrouw van Skunk Anansie blijkt na al die tijd nog lang niet vergeten door het publiek.
CONCERT: Skin, de agressieve zangeres van het ter ziele gegane Skunk Anansie, Pinkpop, zaterdag 7 juni 2003, 3FM-tent, bijgestaan door, net als bij Skunk Anansie, vier mannen.
MUZIEK: Gitaarrock die lekker voortborduurt op het oude werk van haar vroegere groep, maar vaak iets minder pakkend. Skin - type hard van buiten, zacht van binnen - schreeuwt dan weer de longen uit haar lijf, dan weer fluisterend zacht. Ook het gitaarspel is in die hoek te zoeken.
PLUS: Het is haar eerste optreden als solo artiest in Nederland, en ze blijft met het grootste gemak overeind. Routineus doet ze haar ding, zij het soms met een hoog dramatisch gehalte, en zet ze de zaal naar haar hand. Je zou bijna vergeten dat ze niet alleen op het podium staat. Hieruit blijkt wel dat Skin ook al bij Skunk Anansie de belangrijkste trekpleister was. Haar nieuwe nummers worden door het uitzinnige publiek dan ook gretig geabsorbeert.
MIN: Skin leunt wel erg zwaar op het succes van de grote hits die ze met Skunk Anansie had. De uitvoeringen van die oude nummers zijn weliswaar wat anders - over het algemeen behoorlijk in slowmotion - maar worden door het publiek luidkeels meegezongen. Wat zijn we toch gelukkig met z'n allen.
CONCLUSIE: Ook de nieuwe nummers van deze mevrouw zitten in de veilige modus. Mede door haar karakteristieke stemgeluid klinkt ze erg vertrouwd en dat slaat aan bij het publiek. Muzikaal gezien is het niet erg hoogstaand, maar er staat wel iemand op dat podium. En als entertainer staat ze ook haar, eh... vrouwtje.
CIJFER: 7 door Jesse Voorn

Junior Senior
Deense glampunkrhythm&roll rockt aanstekelijk in de middagzon
CONCERT: Junior Senior (Pinkpop, noordpodium, 7 juni 2003) uit Kopenhagen, te weten leadzanger Jeppe Braun ('SENIOR' stond er op zijn goudkleurige zonneklep) en gitarist/zanger Jesper 'Junior' Mortensen met bassist, drummer, twee achtergrondzangeressen en enige computergestuurde bijdragen.
MUZIEK: Combineer fifties-rock'n'roll met sixties-r&b en je bent een heel eind. De opwarm-dj die een plaatje draaide van The B-52's had zijn huiswerk goed gedaan, want dat is ongetwijfeld de favoriete band van Junior Senior. De meeste mensen in het publiek waren nog niet eens geboren ten tijde van Rock Lobster, dus dit zal ze vers in de oren hebben geklonken. Junior Seniors grote hit Move Your Feet klinkt als The Clash (in hun discoperiode) met een scheutje Chic en het door Junior gezongen Shake Me Baby kan je zelfs als Motown-gospel beschrijven.
PLUS: Zwaarmoedigheid was ver te zoeken, deze mensen nemen zichzelf niet al te serieus. Origineel zijn ze niet, maar de kreet 'Beter goed gejat dan slecht bedacht' gaat bij uitstek op voor Junior Senior. De muzikale invloeden uit postpunkdisco zijn bovendien weer helemaal actueel. Als uitsmijter speelde de band Twist & Shout van The Isley Brothers, gecombineerd met Salt-n-Pepa's Push It. De Flying Dewaele Brothers zouden zich er helemaal in kunnen vinden.
MIN: Rechts voor het podium ruikt het naar paardepoep. Het festivalterrein is een voormalige (?) draf- en renbaan, daar worden we liever niet zo expliciet aan herinnert. Over het optreden: de twee nummers van Junior waren verder prima, maar hij is duidelijk niet de energieke frontman die Senior wel is.
CONCLUSIE: Goede popmuziek kan ook speels en lichtvoetig zijn, daar mag deze Deftones-generatie best wel eens aan herinnerd worden. Dat het festivalterrein tijdens Move Your Feet niet tot een grote discotheek werd getransformeerd, bewijst de noodzaak hiervan. (Dat niemand wist hoe je moet twisten, zij hen vergeven). Junior Senior was de juiste band op het juiste moment.
CIJFER: 8 door Job de Wit

Placebo
Gooi dat eerste biertje de lucht in en zuig aan die joint! De eerste grote naam van Pinkpop staat op het Noordpodium. En ja, het is lekker inhaken bij Placebo. Niet te gevaarlijk, wel een beetje opwindend. Eindelijk die roodverbrande schouders tegen elkaar schurken en even lekker uithalen (met de stembanden).
CONCERT: Placebo, 7 juni 2003, Pinkpop Noordpodium
MUZIEK: Al vier albums lang maken zanger/gitarist Brian Molko, bassist Stefan Olsdal en drummer Steve Hewitt met hun androgyne make-up en rauwe gitaarriffs glam-achtige indie pop. Het trio gebruikt meer en meer keyboards en samples.
PLUS: Nieuwkomers The Bitter End, Protect Me From What I Want (met mondharmonica solo) en afsluiter Pure Morning. Toppers in het heel eigen genre dat Placebo door de jaren heen heeft weten te creeëren. Molko doet zijn best om contact met het publiek te krijgen door helemaal voor op het podium te komen staan. Applaus en gefluit volgen natuurlijk. De Britten maakt zich er niet met een Jantje van Leiden vanaf.

MIN: Dat Placebo-genre blinkt overigens niet uit in diversiteit. De nieuwe nummers lijken vaak erg op oudere: zelfde riffjes, zelfde zanglijnen. En nu we het er toch over hebben: waar zijn de toppers van Placebo's titelloze debuutalbum? Nancy Boy, 36 Degrees, Teenage Angst? Uit de tijd dat Brian Molko nog met elke travestiet de steeg indook om een fix te krijgen? De oude(re) fans worden toch wel een beetje overgeslagen. En dat nieuwe album was toch ook echt geen verrassing meer. Verder speelt de boomlange bassist Stefan tijdens de set maar op twee nummers bas! Had dat te maken met zijn polsblessure, of kreeg Brian Molko dankzij zijn gitaarspel alle jongens en wilde Stefan daar ook wel eens van proeven? De bas kwam dus voor 90% uit een doosje, terwijl Olsdals gitaarspel en zijn primadonna-bewegingen weinig toevoegden. Brian Molko heeft trouwens zelf ook een doosje, waaruit tijdens English Summer Rain misvormde stemsamples komen. Waar hebben we dat eerder gezien?
CONCLUSIE: De combinatie van oppercastraat Brian Molko's stembanden (wat je schreeuwt als je net op de stang van je fiets bent gevallen), de teen-angst teksten en de opgefokte pop blijft aantrekkelijk. Het ontbreken van oud materiaal geeft tevens aan waar Placebo naar toe wil. Niet blijven hangen in de oude shit. Ze maken min of meer dezelfde nummers, hier en daar opgeleukt met een aardig sample - die soms ook totaal overbodig is of weinig origineel. Het hangt er dus vanaf wanneer je bent ingestapt. Ken je Placebo van Sleeping With Ghosts en Without You I'm Nothing, dan had je topmiddag. Voor de oudere fans viel er minder te halen. De band schijnt het bovendien tegenwoordig zonder sex en drugs te doen. Nadat Placebo een paar jaar geleden op de Pinkpopmaandag op het hoofdpodium geen overweldigende indruk maakte, was het ook nu aardig, af en toe goed, maar niet gevaarlijk of spannend. Maar met 26 graden, bier in de hand en de zon vol op de toet is het ook niet makkelijk om je miserabel te voelen.
CIJFER: 6,5 door Sander Kerkhof

Deftones Playlist
Hitte, slordigheid en slechte mix spelen de band parten.
CONCERT: Deftones, ongekroonde godfathers van de nu-metal, 7 juni, Noord-podium
MUZIEK: Emotioneel geladen nu-/sports-/skate-/etc.-metal. Op een goede dag het toonbeeld van termen als "vet" en "zompig". Bij vlagen zelfs vernieuwend. Van alle bands in het genre toch stiekem als beste getest.
PLUS: Het blijft bij vluchtige momenten. 'My Own Summer', 'Be Quiet & Drive'.
MIN: Het is heet en de zon is, ondanks het tijdstip behoorlijk fel. Het publiek wil wel maar merkt al snel dat de hitte, in combinatie met de tocht naar Landgraaf, het wachten in de rij, het vinden van een plekje voor de tent, etc. misschien toch niet rijmt met een potje woede-therapie met Chino. Kan gebeuren. De actie blijft voorin, bij de echte fans. Pas wanneer de zon minder fel gaat schijnen en de hits 'Minerva' en 'Be Quiet & Drive' worden ingezet gaat de rest mee, maar dan is het optreden al halverwege.
De band begint goed en opent met troef 'Change (In The House Of Flies)' maar al gauw wordt duidelijk dat het geluid hen parten speelt. Wat vet (ik gebruik het woord toch maar) moet klinken komt schel uit de speakers. En wat staan die drums toch overstuurd hard. Blunders van de technicus. De band verliest al gauw de concentratie en strandt jammerlijk. Pech gehad, volgende keer beter. "Heeft iemand in het publiek nog drugs?" Chino Moreno's gitaar laat het afweten. Batterij leeg. Slordig.
CONCLUSIE: Jammer.
CIJFER: Een 4tje voor de band en twintig stokslagen voor de geluidsman. Broek omlaag, hufter! door Ariën Rasmijn

Moby
Moby verkoopt veel platen, maar is omstreden door zijn extreem uiteenlopende muzikale uitstappen en het uitmelken van zijn muziek in reclames. Op Pinkpop veegde hij alle kritiek van tafel. Moby was goed.
CONCERT: Moby, zaterdag 7 juni, Noord-podium.
MUZIEK: Elk genre wordt door de Amerikaan en zijn begeleidingsband onder handen genomen. Van house tot punk tot gospel. Moby is een allesvreter, maar hij is er wel een met smaak.
PLUS: Moby heeft de naam een muzikaal opportunist te zijn; zo iemand die met teveel winden meewaait. Maar op Pinkpop kwam dat gevoel geen moment naar boven. Het klopte simpelweg. Het optreden vatte het muzikale leven van Moby samen en dat is nu eenmaal langs tal van genres getrokken. De gitaarnummers rockten in het kwadraat en de housetracks swingden in de rondte. Dat kwam door de kracht van de nummers en door de goed spelende band, compleet met violisten en soulvolle zangeres. Het publiek ging van voor tot achteren uit zijn dak. En dan was Moby ook nog eens zo vriendelijk om de credits van het wereldwijde succes van de dance aan Nederlandse acts als Quazar en Fierce Ruling Diva toe te schrijven.
MIN: Muzikaal was alles in orde. Maar gek genoeg blijft de man zelf de zwakke plek. Je hebt niks met hem, je krijgt niks met hem. Hij komt niet sympathiek over.
CONCLUSIE: Moby zelf is niet sympathiek, maar zijn optreden was subliem.
CIJFER: 8,5 door Erwin Blom

(Bron: recensies van VPRO 2003)

Deftones Playlist

1. Change (ITHOF)

2. Korea

3. Hexagram

4. Mascara

5. Around the Fur

6. Minerva

7. Be Quiet and Drive (far away)

8. Lifter

9. Nosebleed

10. Bloody Cape

11. My Own Summer (shove it)

12. Headup

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2003 kwijt, laat 't ons dan weten via