2001 Updated 11 februari 2014

Datum: 2 - 4 juni 2001
Acts: Lifehouse Stereophonics Postmen The Offspring Basement Jaxx Semisonic 3 Doors Down Anouk Manic Street Preachers Limp Bizkit Radiohead JJ72 The Hives Tindersticks Tool

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 105,00 (maandag) / 172,50 (3 dagen incl. camping)

Weer: regenachting op zaterdag, op zondag zonnig en regenachtig, op maandag zonnig en warmer

Toeschouwers: 35.000 op zaterdag en zondag, 64.200 op maandag

Presentatie: Dolf Jansen, Isabelle en Marco 'Heideroosje' Roelofs en Howard Komproe

Recencies zaterdag  Recencies zondag  Krantenartikelen  Suggesties 2001  Statistieken

Anouk doet het rustig aan

Bron: Youtube - Anouk - R u Kiddin me Haagse zangeres tapt voor een deel uit akoestisch vaatje

MUZIEK: Anouk presenteert zowel oude als nieuwe nummers uit haar rockrepertoire, die echter voor een deel in een akoestisch jasje zijn gestoken.
GOED: Het siert de zangeres dat ze het ook op het hoofdpodium van Pinkpop aandurft om op de proppen te komen met een aantal uitgeklede versies van haar hits, die ze in februari en maart van dit jaar tijdens de Anouk Acoustic Tour in een aantal theaterzalen presenteerde. De ingetogen versies van nummers als 'It's so hard' en 'Sacrifice me' klinken heel aardig. Het is alleen jammer dat Anouk er wat betreft de zang een paar keer behoorlijk naast zit.
MOET BETER: Het concert hinkt een beetje op twee gedachten, omdat Anouk en band naast de akoestische versies ook veel stevige stukken spelen. Daardoor is de performance minder krachtig en minder evenwichtig. Daar komt nog bij dat er soms lange stiltes tussen de nummers vallen, die de vaart uit het optreden halen.

Klik hier voor een tweede foto van Anouk

OPMERKELIJK: De aanwezigheid van gitarist René van Barneveld en bassist Silvano Matadin - beiden ex-leden van de Urban Dance Squad - in de begeleidingsband van Anouk. Ze doen hun werk goed, maar vervullen (jammer genoeg?) geen opvallende rol.
OORDEEL: Anouk en band zorgen niet voor een spectaculaire prestatie, maar vermaken het publiek - ondanks de steekjes die ze laten vallen - met een redelijk concert.
CIJFER: 6 Nadré Keij (van de webmaster een vette 9)

Wordt lid van de enige echte Anouk fanclub, klik hier


Basement Jaxx: kom volgende week maar eens terug
Hun eerste live-optreden van het seizoen, en dat was te merken

MUZIEK: hitsige house, en dat op een festival vol blanke-mannenrock.
GOED: Basement Jaxx brengt, met zangeressen en dansers, enthousiasme, plezier, kleur en sex-appeal naar Pinkpop. Er kan bovendien eindelijk een beetje gedanst worden.
MOET BETER: het optreden was nauwelijks samenhangend, wat wel zo prettig bij een dance-act (zie: Underworld). Aan de hits ligt het niet, maar de mannen moeten nog wat sleutelen aan de performance. Zo in het daglicht in de openlucht is ook niet ideaal. Tool had natuurlijk op dit podium moeten staan, en Basement Jaxx in die tent.
OPMERKELIJK: zangeres Kelle le Roc was speciaal overgekomen om nieuwe single Romeo te zingen.
OORDEEL: Muzikaal een verademing in het aanbod, en Basement Jaxx maakt top-pláten, maar live staat het er nog niet. Over een week zijn ze weer in het land, op Drum Rhythm. Kijken hoe dat gaat...
Cijfer: 7 door Job de Wit  Klik hier voor een tweede foto van Basement Jaxx


JJ72: lekker morbide, lelijk geschreeuw, Matige rock voor gefrustreerde tieners

MUZIEK: Subtiele ballades en lelijke schreeuwrock wisselen elkaar af in songstructuren die zo bij de Manic Street Preachers vandaan komen. Joy Division is een andere hoorbare invloed van deze piepjonge Ierse band.
GOED: In zanger Mark Greaney huist nogal wat frustratie en woede. De band tapt uit een ander vaatje dan de afschuwelijke Amerikaanse standaardrock die het begin van deze Pinkpopdag domineert. JJ72, geheel in het zwart gekleed, zet een ijzige sfeer neer vol onbegrepen gevoelens.
MOET BETER: De songs die blijven hangen, lijken vreselijk veel op het repertoire van de Manic Street Preachers, een behoorlijk uitgerangeerde band nota bene. Greaney heeft een mooie zangstem, die hij in de punk-achtige songs bijna letterlijk de strot omdraait. Wat een oren pijnigend gekreis.
OPMERKELIJK: De volkomen apatische verschijning van bassiste Hillary Woods.
OORDEEL: Ze zijn nog jong en het kan best wat worden met JJ72. Nu was het nog niet veel.
CIJFER: 5
Mark Greany     Klik hier voor een tweede foto van Hillary Woods


Limp Bizkit: Over 1 Billion Served
Net als in de clip, maar beter

MUZIEK: Nu-metal für alle.
GOED: Het aangezicht van op en neer springende mensen, podiumbreed tot aan de toren is een die voor altijd in het geheugen van Uw recensent gegrift zal staan. Zeg wat je wil van Fred Durst maar de man weet hoe hij een publiek kan bewerken. Twee koters worden uit het publiek geplukt en mogen op het grote podium meespringen met Ome Fred. Om in zijn termen te spreken: Fuck inhoud en diepgang, er moet plezier gemaakt worden. Een vette hamburger met alles erop en eraan op zijn tijd is best lekker en ondergetekende laat het zich smaken. De band speelt strak. Strakker dan toen ze enkele jaren terug het Noordpodium openden op een druilerige Zondagochtend. Chapeau en een diepe buiging voor de security die duidelijk doch rustig haar aanwezigheid kenbaar maakt met als gevolg dat het crowdsurfen (toch best gevaarlijk met al die kids vooraan) op een opmerkelijk minimum en de sfeer maximaal blijft.



Op de foto: Fred Durst     Klik hier voor een tweede foto van Limp Bizkit's Wes Borman

MOET BETER: Zoals elk goed hamburgergroothandelaar zorgt Bizkit ervoor dat het produkt waar het ook verkocht wordt hetzelfde smaakt en dat proef je. Durst's draaiboek is strak en goed uitgekiend. De echte spontaniteit is ondanks al het leuks ver te zoeken. De ene hoek van de T-barriere na de andere bewerken werkt altijd en in elke stop van de tour zijn er zat jochies in het publiek met rode baseballcaps op om een on-ver-ge-te-lijk moment te bezorgen. Het vuurwerk is ook net iets te. Als je het doet, doe het dan precies op de maat en geen seconde daarna.
OORDEEL: Amerikaanse bombast: je houdt ervan of niet. Limp Bizkit geeft het publiek precies wat ze verwacht. Het is net als in de videoclip, alleen langer.
CIJFER: 8 door Ariën Rasmijn (waarvan anderhalve punt voor de security is)


Tool: als geen ander, ware klasse kent geen compromis
MUZIEK: Prog-metal.
GOED: Na al die bands waarbij de give-and-take tussen band en (festival-) publiek ("How y'all feelin'!") een essentieel element van het optreden vormt, is het aanvankelijk even doorbijten bij Tool. Maynard James Keenan is niet langer de aanwezige rockband frontman van A Perfect Circle maar speelt een andere rol, die van getergde kronkelende freak die zich niet verder durft te begeven dan op zijn kleine verhoging achter de gitaristen. De band maakt er tijdens de eerste nummers een punt van om alleen maar te spelen en pas later maakt Keenan in zoveel woorden duidelijk dat het is wat het is en dat hij hoopt dat het publiek er iets positiefs uit weet te halen aan het eind. Tool neemt niet, het geeft. Het publiek weet op haar beurt het geduld op te brengen en krijgt iets waardevols mee. Wat overblijft zijn de beelden en de muziek. De beelden zijn op zich niet meer dan fragmenten/ outtakes van clips, naakt onderwaterballet en psychedelische CGI. De muziek is echter van de meest fabelachtige kwaliteit. Meeslepende, strakke schoonheid die dwingt de ogen te sluiten en mee te gaan in een potente, donkere en voor eenieder die aanwezig is zeer persoonlijke trip.
Op de foto: James Maynard Keenan
 MOET BETER: Er is geen nazorg. Na de show sta je daar in je eentje met talloze, wellicht te krachtige beelden in je hoofd. Daarnaast is de 3FM tent misschien niet de meest ideale venue en het is nog licht buiten.
OORDEEL: De meest eigenzinnige band van Pinkpop 2001 lost de hooggespannen verwachtingen in. Punt uit.
CIJFER: 9.5

Playlist Tools 01. Intro
02. The Grudge
03. Stinkfist
04. Fourty six & 2
05. Schism
06. Sober
07. Parabola
08. Pushit
09. Ænima
10. Lateralus


Sfeervolle show Radiohead perfecte afsluiting van Pinkpop 2001
Thom Yorke: "Everybody In The House Say Yeah!"

MUZIEK: Radiohead's Greatest Hits + Beats & Pieces. Veel bekend materiaal: vooral van OK Computer, enkele nummers van Kid A en Amnesiac. En natuurlijk geen Creep… Het jazzgefriek blijft achterwege. Dat bewaart Radiohead wellicht voor de intieme zaaltjes.
GOED: Radiohead anno 2001 als afsluiter op Pinkpop. Kon het eigenlijk nog misgaan? De hooggespannen verwachtingen werden voor 100% waargemaakt.
BETER: De spelvreugde straalt er duidelijk vanaf. Thom Yorke doet zijn freaky dansje, Colin Greenwood is na de Broadbox sessie (slaperige oogjes) van vanmiddag toch echt wakker geworden en huppelt vrolijk mee. Gitaristen Ed 'O Brien en Johnny Greenwood gaan uit hun dak (ook met de sampledoosjes en keyboards). Fijn!
BEST: De Bermuda driehoek aan het einde van de eerste set: Paranoid Android (De Bohemian Rhapsody van de jaren '90), Idiotheque (symbolisch voor de 'nieuwe' Radiohead) en Everything In Its Right Place (kameleontische rock/techno-song met live vervormde stemsamples). Mmmm...
Op de foto: Thom Yorke     Klik hier voor een tweede foto van Thom Yorke

MOET BETER: 1 Mensen, hou die bek es dicht als je in het publiek staat!
2 Jaap Boots zegt: Thom Yorke moet af en toe ophouwen het gekwelde konijn uit te hangen
OPMERKELIJK: 1 Thom Yorke: 'Everybody in the house say yeah!'. Publiek: YEAH! Yorke: Wow, it works!
2 De Nederlandstalige stem die opeens opduikt . Naar verluidt vroeg de band vanmiddag bij de collega's van 3FM om de frequenties van een klassieke zender en een nieuwszender. En zo belandde Radio 1 in de sampledoos van Johnny Greenwood.
OORDEEL: Van akoestische ballads, via traditionele gitaarsongs en rockopera's tot de techno-pop van Idiotheque, alles klopte.
CIJFER: 9,8 (om over Tool heen te gaan :)

SETLIST: NATIONAL ANTHEM / MORNING BELL / LUCKY / TALK SHOW HOST / IN LIMBO / MY IRON LUNG / EXIT MUSIC / NO SURPRISES / DOLLARS + CENTS / KARMA POLICE / I MIGHT BE WRONG / PYRAMID SONG / PARANOID ANDROID / IDIOTHEQUE / EVERYTHING IN IT'S RIGHT PLACE /// STREET SPIRIT / CLIMBING UP THE WALLS / THE BENDS / HOW TO DISAPPEAR COMPLETELY


Lifehouse sleept zichzelf voort over platgetreden Pinkpoppaden
Hoeveel middelmatige post grunge rockbands heeft de wereld nodig?
 MUZIEK: Post grunge AOR
GOED: De aardige single Hanging By A Moment (Megahit op 3FM) trekt even de aandacht, maar die verslapt al snel weer. Het zit overigens allemaal best goed in elkaar en spelen kunnen ze ook wel. De Professionaliteit straalt er vanaf. Maar daarmee hoor je nog niet thuis op Pinkpop.
MOET BETER: De echte originaliteit is helaas ver te Zoeken. Een paar nummers met wat meer impact zouden de band al goed doen. Maar valt er nog iets te redden?
OPMERKELIJK: Na precies één minuut van het eerste nummer knallen de stoppen van het Noordpodium en staat de band even akoestisch verder te spelen. Tien minuten later begint de show opnieuw.
OORDEEL:Lifehouse mag komende zomer mee als support-act van 3 Doors Down. In de wat grauwgrijze gitaarmassa van de maandagochtend laat de Amerikaanse band zien dat ze echt helemaal niets origineels toe te voegen heeft aan het Pinkpopprogramma. Zanger en soon-to-be hartenbreker Jason Wade probeert de meisjesharten voor zich te winnen. Vakkundig, maar saai. En dat terwijl de zon net begin schijnen!
CIJFER: 4 door Sander Kerkhof


Stereophonics, prima in vorm
Oerdegelijke festivalset van Welshe toppers
MUZIEK: Powerpop uit Wales. Met de karakteristieke stem van zanger Kelly Jones.
GOED: Uistekende keuze uit het repertoir van de drie albums. De hits The Bartender & The Thief, Have A Nice Day en Mr.Writer komen allemaal in prima uitvoeringen voorbij.
MOET BETER: De interactie met het publiek is er niet echt. Geen verrassingen, ontboezemingen of rare fratsen. Maar eerlijk gezegd wordt het niet echt gemist.
OORDEEL: Publiek tevreden, band tevreden, inpakken en op naar het volgende festival. Oh ja, recensent ook tevreden.
CIJFER: 7 door Sander Kerkhof


Postmen: Band overtuigt niet
MUZIEK: Nog altijd Roots Rock Reggae en Hiphop.
GOED: Deze keer staat er eindelijk een degelijk ingespeelde band, het geheel klinkt puntiger, strakker en ook wat afwisselender dan voorheen. Er zijn heuse breaks. De blazerssectie en de geupdate backupzangeressen geven het geheel extra Roots. E-Life doet mee (helaas voor slechts 1 nummer) en er komt warempel leven in de tent. Mis is nog altijd een van de weinige rappers waarbij je elk woord kan verstaan en Rollarocka mag met zo'n stem en aanwezigheid nog altijd solliciteren voor de post van reserve-frontman bij Steel Pulse.
MOET BETER: G-Boah is bij deze door ondergetekende definitief tot Weakest Link verklaard. Op die ene keer na dat hij voor 1 nummer (nog net in de maat) de drums voor zijn rekening neemt, staat hij er treurig en werkeloos bij. Zelfs voor het hypen van het publiek is de man niet eens te porren. Als het aan ondergetekende lag dan nam E-Life na vandaag zijn positie permanent in, of in ieder geval een meer frequente rol. En in godsnaam, laat iemand die matte keyboardspeler in een hok opsluiten met niet meer dan een pond wiet en een stapel platen van Augustus Pablo zodat hij eindelijk eens een fatsoenlijk dubloopje uit zijn orgel kan produceren.
OORDEEL: Fijn om te zien dat Mis en de zijnen vooruitgang boeken in dit - alweer hun derde - optreden op Pinkpop. Feit blijft wel dat om 1 of andere reden de band het publiek weer niet helemaal over de streep kan trekken. Is het dan toch teveel van hetzelfde? "Back to the lab" is de suggestie van deze kant.
CIJFER: 6.5 door Ariën Rasmijn


The Offspring: Amerikaanse punkers houden de vaart erin.
MUZIEK: Makkelijk in het gehoor liggende, vlotte punksongs. Alle hitjes komen braaf voorbij.
GOED: De Amerikanen houden de vaart er goed in en dat is belangrijk in het concept van de band. Als het spel verslapt, is de lol er namelijk gauw af. De langste stilte tussen de nummers valt in het laatste kwartier als zanger Dexter Holland de mensen in de voorste rijen met de brandslang enige verkoeling bezorgt.
MOET BETER: Je zou kunnen betogen dat het allemaal wat inventiever kan, maar het is maar de vraag of dat vruchten afwerpt. Sommige dingen moet je niet willen veranderen, want daar worden ze vaak alleen maar slechter van.
OORDEEL: Niets nieuws onder de zon, maar een goed concert, waarbij je even lekker uit je dak kunt gaan.
CIJFER: 7 door André Keij


Semisonic: Niet hemelbestormend, wel aangenaam
 MUZIEK: Melodieuze rock, familie van Counting Crows.
GOED: Semisonic maakt ideale muziek om bij op gang te komen op een vroege morgen na een zware nacht . De band snapt de lichamelijk en gemoedstoestand van de festival-gangers en speelt daar perfect op in. Niet hemelbestormend, wel aangenaam.
MOET BETER: Niks aan doen. Ze zullen de geschiedenis niet in gaan als vernieuwers of volstrekt uniek, maar dat is dan ook slechts weinigen gegeven.
OPMERKELIJK: 'A Wanking Anthem' (Get A Grip) op de vroege morgen. Weird...
OORDEEL: Niet hemelbestormend, wel aangenaam. Prima muziek voor the morning after the day before.
CIJFER: 7 door Erwin Blom / Video: Youtube - Semisonic - Closing Time (Live Pinkpop 2001)

3 Doors Down: Groep kan Amerikaanse reputatie op Pinkpoppodium niet waarmaken.
MUZIEK: Stevige grunge met een metal-sausje.
GOED: 3 Doors Down is de eerste groep van vandaag die een beetje stevig doorbeukt en het publiek probeert wakker te schoppen. Verder is er weinig bijzonders te zien of te horen. De Amerikanen presenteren zich zeer plichtmatig.
MOET BETER: De groep moet met meer pakkende nummers op de proppen komen. Het vijftal maakt sowieso al muziek in de categorie 'dertien in een dozijn' en moet het daarom hebben van leuke, aanstekelijke nummers als 'Kryptonite'. En daar horen we er duidelijk veel te weinig van.
De uitstraling kan ook stukken beter. De heren realiseren zich blijkbaar niet dat ze vandaag de kans hebben om het Nederlandse publiek te veroveren. Want ze staan op het podium alsof ze het publiek al jaren in de zak hebben. Zanger Brad Arnold moet tijdens het optreden toch in de gaten hebben, dat het allemaal niet zo soepel loopt. Hij moet het publiek namelijk regelmatig aansporen om te reageren, omdat de mensen dat uit zichzelf niet doen.
OORDEEL: 3 Doors Down kan niet overtuigen. De muziek is te inwisselbaar en de presentatie is te plichtmatig, waardoor het af en toe wel erg saai wordt.
CIJFER: 5 door André Keij


Manic Street Preachers: Rock met melodieën
MUZIEK: Rock met een hoofdletter R, maar wel met melodieën.
GOED: The Manic Streetpreachers speelden een 'greatest hits' set en dan blijkt weer eens hoeveel goede nummers die band heeft geschreven. Niet iedere plaat van ze kan in zijn geheel boeien, maar het beste van de Manic Street Preachers is moeilijk te verslaan.
MOET BETER: Niks. Sommige mensen klaagden dat de band ieder festival de bekende nummers doet, maar volgens mij moet dat ook als je 60.000 mensen moet proberen te vermaken.
OORDEEL: Klasse. Goede nummers, prima uitstraling.
CIJFER: 8,5 door Erwin Blom


The Hives: Vijf Zweden in topvorm
MUZIEK: The Stooges en de MC5 in de Zweedse update. Gelikter dan The Hellacopters maar daardoor ook niet minder pakkend. De single 'Hate To Say I Told You So' heeft U wel voorbij zien gaan op de vaderlandse muziekzenders.
GOED:De timing, de pakjes, de Schwung, de Attitude. Zanger Pelle Almqvist ('Sultan Of Swing', 'King Of Shebang' en 'Ayatollah Of Rock'n'Rollah', allemaal met een vette knipoog natuurlijk) haalt alle Iggy Pop/ Mick Jagger poses uit de kast en op gepaste wijze reageren de overige bandleden erop. Het cartoonesque vermaak gaat erin als koek, al heeft de zanger stemproblemen en rochelt hij met alle macht het slijm los uit zijn strot. Het publiek kent de band wel, heeft zin en pogo't, mosht en klapt de handjes dat het een lieve lust is. Zogauw 'Hate To say I Told You So' erin hakt gaat de sfeer in overdrive tot aan de toegift toe. De heren doen hun outro en strutten onder luid applaus en gejoel triomphantelijk het podium af. Veni, Vidi, Vici(ous).
MOET BETER: Het een en ander: Het gepraat tussen de nummers haalt broodnodige momentum uit de set en troefkaart 'Hate To say...' wordt net iets te laat na het dooie punt op tafel gelegd. Misschien zou met een ietsjes kortere set het geheel echt memorabel zijn geweest. Frontman Pelle's verkoudheid helpt ook niet echt. Hij komt schel en schreeuwerig over en de zanglijnen missen de nodige afronding, het coole, energieke voorkomen maakt veel goed, maar net niet alles. OORDEEL: Ondanks enkele details stellen The Hives niet teleur en trakteren ze het Pinkpoppubliek op een goeie pot Rock'n'fuckin'Roll na al die slappe M.O.R.-bands die de Maandag zo nodig moesten openen.
CIJFER: Een dikke 8eneenhalf door Ariën Rasmijn


Tindersticks: Intieme muziek in een grote circustent
MUZIEK: Subtiele soul-grooves en broeierige pop, gezongen op de unieke wijze van voorman Stuart Staples, die steeds minder mompelt.
GOED: de songs zijn in de meeste gevallen prachtig uitgebalanceerd en gearrangeerd. Drum en bas zorgen voor heerlijke grooves, die van orgel, piano en gitaren nog meer diepgang krijgen. Met People Keep Coming Around en Can Our Love..., beide van het nieuwe album, heeft Tindersticks er twee prachtsongs bij. Bij de meeste nummers gaat het nog steeds meer om de groove dan de melodie, en daarbij is het heerlijk wegdromen.
MOET BETER: zo'n onpersoonlijke megatent is natuurlijk niet de meest romantische omgeving voor Tindersticks' muziek.
OPMERKELIJK: tijdens het laatste applaus begint het dringen al voor het optreden van Tool, een uur later...
OORDEEL: de soul-invloeden heeft het geluid van Tindersticks aanzienlijk verrijkt. Gaat dat ooit in een kleiner zaaltje zien...
Cijfer: 8 door Job de Wit
(Bron: 3 voor 12 VPRO)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2001 kwijt, laat 't ons dan weten via