2005 Updated 10 augustus 2013
Datum: 14-16 mei 2005
Acts: Zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen excl. servicekosten)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: droog en zonnig

Toeschouwers: 20.000

Presentatie: Giel Beelen, Dolf Jansen en Marco Roelofs

Recencies zaterdag  Recencies zondag  Krantenartikelen  Foto's  Statistieken  Pinkpop DVD's

Wir Sind Helden
Zangeres Judith en bassist Mark In
1983 heeft de "Neue Deutsche Welle" haar intrede gedaan in de hoedanigheid van de groep Nena, en een vergelijking is snel gemaakt. Toch duurt het even voordat het publiek voor deze band valt. Ze hebben een clipje gemaakt en naar MTV gestuurd, en vandaaruit is deze groep bekend geworden. Tegenwoordig wordt deze muziekstijl Nu-New-Wave genoemd, maar wijkt in weinige mate af van de vroegere Neue Deutsche Welle.

Zangeres Judith Holofernes doet er alles aan om het publiek te versieren, er wordt sporadisch op gereageerd. De muziek is toch heel toegankelijk als je liefhebber bent van Duitstalige muziek, en dan hebben we het niet over Duitse Schlagermuziek.
CIJFER: 6 door Jean Wertz / foto VPRO

Triggerfinger
Ruben Block Het Belgische Triggerfinger mag vandaag om 12 uur openen op de John Peel Stage, een nieuw podium dit jaar ter ere van John Peel. Ze zeggen zelf ook zeer vereerd te zijn om dit podium te mogen openen. Ze spelen stevige rock met af een toe een licht hoorbaar blues-ritme. Toch raakt het publiek niet echt in extase bij het zien en horen van deze heren. Jammer want ze zijn in ieder geval goed, maar ze zijn zeker geen podiumbeesten zoals we dat van de Heideroosjes en Sick Of It All gewend zijn.

Ze speelden in 2004 ook al op Marktrock. Goede muziek maken kost ook al veel energie, en podiumpresentatie kan je leren door ervaring op te doen op zulke festival als Pinkpop. De perfecte plaats om de experimenten met de vuile rock-met-een-vetrandje van Triggerfinger?
CIJFER: 6 door Jean Wertz

The Presidents Of The USA
Zanger-bassist Chris Ballew en drummer Jason Finn Deze netjes in het pak gestoken heren lijken meer op hun plaats in een plaatselijk bankfiliaal of advokatenkantoor, maar vandaag staan ze toch echt op het hoofdpodium, met lekkere festivalmuziek afwisselend met interactie met het publiek. Zeker als het bekende Peeches wordt gespeeld zingt het aanwezige publiek uit volle teugen mee, "Peeches for free". Deze band is vandaag vooral sterk in het improviseren van hun songs. Het publiek wordt enorm meegesleurd in hun karakteristieke podiumspel, waarbij het contact met betalende toeschouwers voorop staat.
Op 28 februari is in Nederland het nieuwe album van the Presidents of the USA, 'Love Everybody', op de markt gekomen. Zanger Chris Ballew "We spelen nog steeds dezelfde lollige muziek die men gewend is van de oude Presidents.
CIJFER: 7,5 door Jean Wertz

Een andere recensie:
PLUS: The Presidents kennen alle trucs uit Spinal Tap en nemen zichzelf gelukkig nog steeds niet al te serieus. Inclusief een foto nemen voor hun oude-dagsplakboek. Bij Lump dook zelfs een illegale crowdsurfer op. De covers van Kick Out The Jam en Video Killed The Radiostar waren zeer vermakelijk.
MIN: Het blijft natuurlijk wel gedateerde muziek, ook al zingen ze tegenwoordig over mp3, dvd, Protools en Playstation. Ze weten zelf ook wel dat ze hun nieuwe nummers met danspasjes, breaks, schijnbewegingen en grollen op moeten tuigen. Zonder de leuke covers zou de set te leeg zijn.
CONCLUSIE: The Presidents brengen amusement: zelfs een vierjarige kan begrijpen dat dit leuk is, en dus ze zijn de ideale Pinkpop-act voor het hele gezin. Met minimale middelen en keihard werken weten The Presidents zelfs de aandacht tijdens de mindere nummers vast te houden. Prima om goedgeluimd de dag te beginnen.
CIJFER: 8 door Menno Visser (VPRO)

Di-rect
Cool Without You wordt door het uitbundige publiek in de 3FM-tent met veel liefde ontvangen, een echte wegdromer. Deze Haagse band verdient een goede plaats op elk festival, volgend jaar op het hoodpodium wellicht. Er is in ieder geval publiek voor te vinden, en ze hebben een grote schare vaste bezoekers ook wel fans genoemd. Met 12345 rockt deze jeugdige band vet verder, met sterk wisselende ritmes. Ze hebben in die redelijk korte tijd dat ze bekend zijn een zeer goede reputatie opgebouwd, zo is Kane ook ooit begonnen.
De 3FM-tent staat binnen de korste keren op zijn kop, on a rollercoaster. Dit jaar zijn er veel feestbands aanwezig, Jan Smeets zei het al, "we gaan voor de Festival Feel". Webcam Girl is een echt heerlijk nummer dat begeleid word met een goepje blazers zoals je vaker ziet bij Nederlandse feestbands. Begrijp me niet verkeerd, maar dit nummer is een echte knaller, Het publiek laat dat ook merken.
En uiteindelijk komt dan de welbekende pianist Wibi Soerjadi assisteren bij Blind For You. Een zeer gevoelig nummer, waarbij het publiek akelig stil blijft tot het einde. Met een woord: Grandioos
CIJFER: 8 door Jean Wertz

Thirteen Senses
Gewapend met roze pinkpop-hoedjes, welke band deed dit ooit van te voren?, speelt Thirteen Senses op de John Peel Stage de wolken uit de hemel, vooral voor een ouder rijper publiek. Heerlijke festival-muziek waarbij het vakantie gevoel wordt gestimuleerd. Doet me denken aan de mooie tijd met Radiohead. Vooral veel gitaarspel en gevoelig gezang maak deze band tot een ware festival-band.
CIJFER: 7,5 door Jean Wertz

Beth Hart
Beth Hart op het podium Beth Hart, een heerlijke rauwe whiskey stem, met veel passie en overgave, redelijk vergelijkbaar met Melissa Etheridge en Sheryl Crow. "How You Are Feeling Outthere Holland", klinkt het vanaf het hoofdpodium over het veld, de menigte reageert hevig enthousiast. Beth Hart speelt veelal achter de electrische piano, met een keisterke band. Maar presenteert weinig podiumactiviteit. Bovenal veel lekkere muziek om onderuit op het veld te liggen, genieten van een pilsje en relaxed luisteren naar deze voortreffelijke muziek. Uiteindelijk neemt Beth toch de moeite om zich te mengen in het publiek en probeert in ieder geval de eerste rijen op haar hand te krijgen. House of Sin wordt geïntroduceert als een "spooky song". Veel mensen zeggen, "Beth Hart klinkt als Anouk", maar daar ben ik het in het geheel niet mee eens. Het is zeker overduidelijk dat dit een top-attraktie wordt, eigenlijk al is, maar toch in een iets andere samenstelling. We mogen tevreden zijn dat er constant nieuwe artiesten toch dezelfde kans grijpen om bekend te worden via Pinkpop, Beth Hart is wel bekend maar nog niet heel Nederland is overtuigd van de zangcapaciteiten van Beth Hart, en dat is zeker een zwaar gemis!
CIJFER: 8 door Jean Wertz

Een andere recensie van 3 voor 12 voor Beth Hart:
PLUS: Live was het allemaal niet opzienbarend, maar de platte rock die Beth Hart en haar mannen produceerden was voor uw recensent toch nog redelijk te pruimen.
MIN: Het was allemaal loeihard - dat is op zich niet zo erg - en daardoor erg vlak, zonder ruimte voor de nuance. Alleen het nummer Leave The Light On, met Beth achter de toetsen en akoestisch spel van de gitarist, zorgde voor een beetje adem en variatie. De dynamiek van de nummers op de cd ging voor een groot deel verloren en dat kon de opvallende, rauwe stem van Beth alleen niet goedmaken.
CONCLUSIE: Beth Hart - die er op het podium uitziet als een woeste, vrouwelijke trucker - kan de verwachtingen die haar cd schept niet waarmaken en presenteert live weinig opzienbarende, platte rock, waar uw recensent op zich nog wel een zwak voor heeft. De rest van de redactie riep een uur lang luidkeels en zonder ophouden om een teiltje.
CIJFER: 4 (van André Keij) en 1 (van alle overige 3VOOR12-medewerkers)


Cake

Met I Will Survive probeert Cake iedereen te overtuigen. recensie en foto volgt...

Kaiser Chiefs
Deze verpletterende groep opent met Na Na Na Naaa, een aanstekende melodie, voor diegene die niet sterk zijn in tekstueel correct meezingen, je leert dit in Engeland al in de wieg. Het contact met de grote schare toehoorders en/of fans is direct aanwezig, je speelt gewoon een sing met de naam Saturday Night en al snel weet iedereen wat je bedoeld op maandagmiddag. Everyday I Love You Less And Less, dat kan je toezingen naar een publiek dat speciaal voor jouw band naar Pinkpop is afgereisd. Aanstekelijke synthesizer pop waarbij het hele podium gebruikt wordt waarvoor het eigenlijk bedoeld is. "Dank je wel" roept de zanger geëngageerd naar het publiek. De melodie van Born To Be A Dancer klinkt al direct zeer bekend in de oren, maar echt uitbundig wordt het publiek hier niet van, jammer. Door een korte stilte van de band wordt het publiek gemaand om mee te zingen.

Muzikaal is deze band geniaal, verschillende invloeden en muziekinstrumenten (waaronder ook een koebel) worden ingezet om deze show tot een hoogtepunt te verheffen. De populariteit in Nederland van deze band is in toenemende mate ook te danken aan het samenspel en contact dat de zanger heeft met het publiek, je krijgt echt het gevoel dat je erbij hoort. En dat is vandaag ook zo. Let's do it the Modern Way wordt door het klapvee in het met zon overgoten veld goed opgevangen. Caroline Yes, Hard Times Send Me en Oh My God volgen elkaar in snel tempo op, stuk voor stuk extra korte nummers, wat me al meer opgevallen is, geen enkel nummer is langer dan 4 minuten. Maar dat is ook niet nodig als je je verhaal in 3 en een halve minuut kwijt kan.
Een band met potentie, die uiteraard volle zalen trekt, vooral door de afwisselende melodieën en het hartverscheurende contact met het publiek.
CIJFER: 7 door Jean Wertz

Novastar
Na een speciale aankondiging van Mr. Pinkpop himself begint Novastar op het podium met Sundance zoals waarschijnlijk bekend met een gevoelig pianospel van zanger Joost Zwegers, de roomzachte stem galmt over het veld, het is warm en de zon schijnt, wat wil je nog meer. Heerlijke luistermuziek om even bij te komen van alle ontbering van gisteren, regen en kou. Wrong inderdaad vandaag schijnt de zon en is het aangenaam warm op het Pinkpopterrein. Het publiek doet met tweede en volgende stem uit volle teugen mee, Where did we go wrong?. Ik zou het ook niet weten, wat is er fout, eigenlijk niks, publiek en Novastar zijn beide in topvorm.
Joost speelt ook perfect akoestische gitaar, en dat laat ie zien en horen in het nummer Rome, onder begeleiding van een charmante bassiste.
De song Ask For The Moon wordt weer voortgezet achter de piano, toch de beste plaats voor Joost 'Novastar' Zwegers. Over het algemeen, luistermuziek in de puurste vorm om van te genieten. De aanwezige luisteraars hebben weinig moeite om mee te doen aan het schouwspel dat geboden wordt
Met de uitspraak: "Speciaal voor alle dames in Landgraaf" wordt het nummer Faith aangekondigd, ik denk ook dat de heren in Landgraaf Faith hebben in Novastar. Maar dat zal Joost zeker niet bedoeld hebben met deze uitspraak. Wederom een prachtige performance dit jaar voor de Vlaamse uit Sittard afkomstige Joost Zwegers.
CIJFER: 7,5 door Jean Wertz

Apocalyptica

PLUS: De vier gedreven Finnen - het grootste deel van de tijd zittend op vier grote middeleeuws aandoende stoelen - zetten met hun cello van begin tot eind een vette, strakke sound neer, waar menig metalbandje nog een puntje aan kan zuigen. De toevoeging van de drummer op het podium is okay en maakt het geheel nog completer. Het viertal zet een mooie set neer, waarin nieuwe nummers als Bittersweet en Life Burns! worden afgewisseld met de bekende Metallica-covers, zoals Master Of Puppets, Nothing Else Matters, Seek & Destroy en Enter Sandman. Vooral in dat laatste nummer verzorgt het publiek in de goed gevulde 3FM-tent uit volle borst de zangpartij. Een mooi karaoke-moment!
MIN: Er was bitter weinig op aan te merken. Of het zou moeten zijn, dat we door de afwezigheid van Lauri Ylönen de vocalen op Life Burns! moesten missen. Maar ja, je kunt nu eenmaal niet alles hebben.
CONCLUSIE:Apocalyptica overtreft zichzelf in een gedreven set, die klinkt als een klok. Het ovationele applaus van het enthousiaste publiek na afloop van het optreden is dan ook meer dan terecht.
CIJFER: 8,5 door André Keij


Bloc Party
Kele Okereke Bloc Party start hun set op de John Peel Stage met Like Eating Glass, waarbij er bij tijde en wijle met tweede stem gezongen wordt, niet echt mijn voorkeur. De sound en gezang lijkt in het eerste moment sterk op aanstekelijke geluid van The Cure, maar blijkt later toch een foute vergelijking. Eerder A Flock Of Seagulls. Ok, ik stop nu met vergelijken, het is Bloc Party. Het publiek is in ieder geval sterk gecharmeerd van deze New-Wave artiesten uit London.
Ok, als je geen liefhebber ben van deze London-Beat zoals het ook wel genoemd wordt, kan je nog altijd gaan kijken naar Apocalyptica, die hun klassieke rock kunsten vertonen in de 3FM-tent.
CIJFER: 6,5 door Jean Wertz

Een andere recensie van 3 voor 12 voor Bloc Party:
PLUS: "Hebben jullie het een beetje naar je zin?", las Okereke heel lief van een blaadje voor. Van een band die in Engeland de status heeft van Bloc Party, zou je zo'n geste niet snel verwachten. Na alle lof is de band blijkbaar nog steeds beleefd, ook tegen de Kaiser Chiefs, die tijdens het optreden van Bloc Party in de coulissen friet stonden te eten.
MIN: De pauzes tussen de nummers worden nog steeds te slordig ingevuld, de pauzes zijn te lang voor de spanningsboog en Okereke neemt dan zijn kans te weinig waar met het publiek te communiceren. Ondanks een handvol ijzersterke nummers mist de band nog het zelfvertrouwen om die troeven op het juiste moment uit te spelen. Het had gemakkelijk kunnen spetteren, maar dat deed het maar zelden. Hun ballads smolten weg in de zon.
CONCLUSIE: Het jonge Bloc Party heeft nog wat moeite met het zetten van de stap van veelbelovende act naar echte topband. Hun muziek werkt eerder onderhuids dan direct, wat geen voordeel is op festivals. Ondanks wereldnummers als Banquet en Helicopter, waar je lekker op mee kunt dansen, gedijt hun sound beter in een bezwete zaal, waar de lichteffecten ook meer op hun plaats zijn. Het was best goed, maar er zat nog zoveel meer in.
CIJFER: 7,5 door Menno Visser (VPRO)

Golden Earring
De Golden Earring wordt verwelkomd met een verjaardagslied ingezet en gezongen door Jan Smeets: "Lang zal ze leven..." met ze zal wel that long blond animal bedoeld worden. Op een ouderwetse manier worden ze door Jan Smeets aangekondigd: "Dit zijn dé Golden Earring!!!". Het publiek is al direct door het dolle heen. Scyscraper Hell is voor velen onbekend, met 45 Miles wordt het al direct feesten. Twilight Zone laat horen dat deze rock-dino's nog steeds ijzersterk zijn op het podium. Laat de vrouwen en meisjes maar lachen, bekend van de TV-reclame en nu ook voor de jeugd op Pinkpop, When A Lady Smiles.

Een uiterst herkenbaar goede play-list voor elke laag van de bevolking zowel jong als oud, met als afsluiter Radar Love. Een brok jeugdsentiment en nostalgie. Dat ze nog lang mogen blijven spelen zodat wij, het publiek, nog veel langer mogen genieten van deze grondleggers van de hedendaagse Nederlandse Popcultuur. Golden Earring...Bedankt.
CIJFER: 9 door Jean Wertz

Saybia


Gabriel Rios

Ook Gabriel Rios brengt een groep koperblazers mee, en die komen bij deze muziek zeker tot zijn recht. Je hoort aan zijn gezang dat zijn afkomst niet verloochend wordt.

Kane


Faithless
Het allerlaatste optreden op deze pinkstermaandag is voor de eigen huisband Faithless, met Maxi Jazz en Sister Bliss in de hoodrol. Het hele veld is gevuld met enthousiaste aanhangers of mensen die waar voor hun geld willen en nog niet huis kunnen. Zoals we weten van Faithless maken ze dansbare muziek waarbij je gewoonweg niet stil kan blijven staan, ook al vind je er niks aan. Sister Bliss trekt nog steeds de aandacht met haar intrigerende keyboard-spelletje. Maxi Jazz predikt zijn boodschap op zo'n manier dat je als Faithless-gelovige niet stil kan blijven staan. Dus drink of gooi je biertje maar weg en spring mee op deze meeslepende muziek. Vluchten kan niet meer en zappen is zinloos. Ze hebben een extra stemgeluid meegebracht, met veel echo galmt dit engelengeluid over het overvolle pinkpopterrein voor het hoofdpodium.

Maxi Jazz rapt een hele rits woorden aan elkaar tot het publiek eindelijk in de gaten krijgt waar hij naar toe wil...en dan komt het aangrijpende deuntje dat nog lang in je hoofd na blijft klinken als je al lang en breed in je bedje op de camping ligt... "This is my Church, this is where I heal my Hurts...God Is A DJ". Priest Maxi roept "Pinkpop Can You Hear Me..." Logisch er is niemand anders op het hele terrein die zoveel geluid produceert als Faithless. Het KNMI kan weer een kleine aarbeving registreren. Een waardige AFSLUITER.
CIJFER: 9 door Jean Wertz

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2005 kwijt, laat 't ons dan weten via