2000 Updated 28 juni 2009
Datum: 10 - 12 juni 2000
Acts:
Zaterdag:
Dead Punk Society, The Get Up Kids, Caesar, The Tea Party, Bush, Oasis

Zondag:
Lais, Green Lizard, Def Rhymz &Spookrijders, Laurent Garnier, Junkie XL, Andreas Johnson, Tracy Bonham, Novastar, Krezip, Guano Apes, 16 Horsepower

Maandag:
Madrugada, Muse, Arid, Gomez, Travis, Kane, Die Toten Hosen, Postmen, Counting Crows, The The, Venice, De Dijk, Korn, Pearl Jam, Live, Moby


Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 95,00 (v.v. 87,50 Excl. Servicekosten) 3 dagenkaart 145,00 incl. kamperen
Weer: zonnig warm
Toeschouwers: 60.000 op maandag en 30.000 op zaterdag en zondag
Presentatie: Dolf Jansen

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Recencies zondag      Recencies maandag      Krantenartikelen      Verslag

Op deze pagina vindt je een tabel met alle artiesten die ooit op Pinkpop hebben opgetreden.


Bush
1999 was het jaar waarin Bush eindelijk volwassen werd en met The Science Of Things haar sterkste album tot op heden uitbracht. Het typische Seattle-geluid heeft plaatsgemaakt voor een meer electronische invalshoek, waarmee de Engelse groep voor de verandering z'n eigen hokje creëert. Zanger Gavin Rossdale heeft zich dus niet voor niets drie maanden afgezonderd op het Ierse platteland, om zich eens goed op de volgende stap te bezinnen. Niet dat het kwartet reden tot klagen had. Tenslotte verkochten zij van hun vorige albums Sixteen Stone ('93) en Razorblade Suitcase ('96) aanzienlijk meer exemplaren. Maar de Science Of Things is nu eens een album om trots op te zijn, en waarmee je je bijvoorbeeld heel goed op de festivals kunt vertonen. Laat dat nu net zijn wat Bush komt doen. Op Pinkpop zullen de mannen rond Gavin Rossdale laten horen dat er live niet zoveel veranderd is als in de studio. Want op het podium overheersen de harde gitaren, de donderdrums en Rossdale's gepassioneerde voordracht. Precies zoals het hoort.
(Bron: OOR Live 2000, RH)

De Fan (Nicole uit Diemen): Bush was weer ouderwets goed. Ik zag ze vandaag voor de zesde keer al en dan weet je natuurlijk wel wat je kunt verwachten. Heel verrassend was dat tegen het eind er een medley ingezet werd, erg grappig. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Gavin Rossdale, de zanger, kwam vanachter de gitaar en begon the Doors en the Eagles te coveren. En iedereen meezingen natuurlijk. Ik stond lekker dichtbij, dus kon het prima zien. Vooral Gavin dus! Gelukkig heeft hij zijn oude kapsel weer terug. En Dave, de bassist: oranje haar. Heel grappig!
Tweede foto
MUZIEK: monochrome rock
HOOGTEPUNTEN: Toen er na een half uur een kleine variatie in het geluid viel te bespeuren met het nummer Mouth (1). The Chemicals Between Us, de beste (enige?) song van de band (2).
DIEPTEPUNT: De Andrew Eldridge-zonnebril van de bassist.
PODIUMPRESENTATIE: Zanger/gitarist Gavin Rossdale is de ster, de rest doet er niet toe.
PUBLIEKSREACTIE: Wat gillende meiden, veel crowdsurfers, niemand wiens leven nieuwe inhoud heeft gekregen.
BIJZONDERHEDEN: Volstrekt misplaatste covers van Break On Through (The Doors) en Hotel California (The Eagles).
RAPPORTCIJFER: 5 Door Job de Wit


Oasis
Moeten we ze nog voorstellen, de snuivende, zuipende immer met elkaar vechtende, maar o zo getalenteerde Gallagher-broers? Oké, diegene die de afgelopen maanden in de binnenlanden van Afrika het paargedrag van de Bori-Bori stam heeft bestudeerd of anderszins even niet oplette, kunnen we wel even melden dat Oasis in 2000 een aardige comeback heeft gemaakt. Op de nieuwe CD Standing On The Shoulder Of Giants blijkt Big Brother Noel sinds Be Here Now ('97) als songwriter én producer behoorlijke vooruitgang te hebben geboekt. De langgerekte, met veel gitaarlagen dichtgeplamuurde songs van de voorganger hebben plaatsgemaakt voor puntiger materiaal, dat ruimtelijker en af en toe nogal psychedelisch aandoet. Met nieuwkomers Andy Bell (bas) en Gem (gitaar) liet Oasis onlangs Brussel al genieten van een knetterende set die grotendeels rond Standing On… was opgebouwd, maar ook krakers als Don't Look Back In Anger, Live Forever, Wonderwall en Cigarettes & Alcohol bevatte. Nu maar hopen dat Liam op Pinkpop en Rock Werchter weer die bloedvorm te pakken heeft. (Bron: OOR Live 2000, RR)

Tweede foto    Derde foto    Vierde foto



The Get Up Kids
MUZIEK: De band noemt het zelf post-hardcore of pop-core, maar de sound ligt ergens tussen stevige gitaarrock en punk. Het poppy-element dat de band zelf aangeeft, haal je er live niet eenvoudig uit. Mede omdat de als laatste aan de groep toegevoegde keyboardspeler James Dewees niet zo goed te horen is. De groep speelt een constante set, maar kan muzikaal niet bepaald overtuigen, omdat het materiaal over de gehele linie te vlak is. Het vijftal speelt geen enkel nummer dat bijzonder opvalt of ergens in je hoofd blijft hangen. En dat is gezien de inzet van de mannen jammer.
HOOGTEPUNT: Zoals gezegd een constante set, dus geen hoogtepunt.
DIEPTEPUNT: Geen. Of het zou het gegeven moeten zijn dat de band het publiek ondanks de energieke inzet niet over de streep kan trekken.
PODIUMPRESENTATIE: Past prima bij de punkachtige sound van de groep. De vijf muzikanten laten weinig ruimte tussen de nummers vallen, staan niet oeverloos te zwammen (een verademing) en denderen vrolijk voort. Het tempo dat een groep als The Ramones ooit liet zien, halen The Get Up Kids weliswaar niet. Maar ze gaan lekker door. En de heren springen daarbij vrolijk in het rond. Verder is de presentatie weinig opvallend.
PUBLIEKSREACTIE: Is nogal lauw. De 3FM-tent is aan het begin van het optreden voorin redelijk gevuld, maar slechts een klein groepje fans springt op en neer. Alleen ergens halverwege het optredens - opvallend genoeg tijdens een wat langzaam nummer - gaan de armen van de voorste rij mensen de lucht in. En de reactie blijft lauw. Sterker nog, de tent loop eigenlijk langzaam leeg. En dat ligt zeker niet alleen aan het gegeven dat mensen honger hebben of naar het optreden van Bush op het Noordpodium willen gaan kijken.
BIJZONDERHEDEN: Geen.
RAPPORTCIJFER: 6 Door André Keij, zaterdag 10 jun 2000


Caesar
Nederlandse gitaarband om trots op te zijn.
FEITEN: Roald van Oosten, Sem Bakker en Marit de Loos maakten met tegendraadse twee- of driestemmige zang, drijvende bas en stuwende drums indruk op hun tweede album "No Rest For The Alonely". Nederland werd veroverd en Engeland ging daarna plat. Met labelvriendjes Daryll-Ann trekt Caesar in '96 voor het eerst door het land. Met de heerlijke springpopplaat Clean (de eerste release op het Excelsior-label) in de achterzak en indrukwekkende optredens wordt de band als snel het lievelingetje van de Nederlandse popjournalistiek. In 2000 komt het derde Caesar-album Leaving Sparks uit dat lovend wordt ontvangen.
MUZIEK: Cryptische teksten met karakteristiek stemgeluid van zanger Roald. Gitaarpop met scherpe hoeken.
MENING: Gitaarmuziek die met ieder album en optreden blijft boeien. Caesar is een band om trots op te zijn." (Bram Peeters)
HOOGTEPUNT: Vervelend om te zeggen maar de nummers 'Simon the Ghost' en de hit 'Situations Complications' van de vorige cd No Rest For The Alonely blijven de sterkste nummers live. Met name het opgefriste 'Situations..' zorgt voor een springende 3FM tent. Of met de woorden van zanger Roald van Oosten: 'Onze kans om te laten zien dat de 3FM tent ook kapot kan'.
DIEPTEPUNT: Totaal geen. Caesar heeft de rare eigenschap om een ijzersterk album te leveren en vervolgens een vlekkeloze reeks optredens te verzorgen.
PODIUMPRESENTATIE: Het blijft een braaf clubje op de buhne maar met de toevoeging van Marien Dorleijn ('zijn eerste keer Pinkpop!') is de groep een stuk beweeglijker.
PUBLIEKSREACTIE: Eigenlijk kan er niets meer fout gaan met Caesar live. De fans stonden er lang van tevoren en bleven totdat ze een toegift kregen. Met groot gejuich ontvingen ze de nummers van het laatste album Leaving Sparks.
BIJZONDERHEDEN: Het grappige aan Caesar is dat ze kwaliteit bieden van internationaal niveau maar nog wel als een stel glunderende trotse jongens (en meisje) op het podium staan. Wederzijds genot.
CIJFER: 8 Door Bram Peeters


The Tea Party
MUZIEK: Donkere veelzijdige gitaarrock uit Canada
HOOGTEPUNT: De band rondom Jeff Martin staat strak van de technische muzikale expertise. De set zit van begin tot eind zeer sterk in elkaar wat resulteert in een doorlopend hoogtepunt.
DIEPTEPUNT: De enigzins melodieuze en zware muziek van de band valt eigenlijk weg door het tijdstip van optreden. Als eerste band op het Noordpodium is het nog behoorlijk licht. Enige potentiele groei van mysterie valt weg in het niets.
PODIUMPRESTATIE: De band staat gezellig nog geen twee meter van elkaar vandaan. Soort van jammer is dan wel dat zanger Martin alle nummers aankondigd als: 'this song is from MY record....".
PUBLIEKSREACTIE: Het nog frisse publiek geeft de Tea Party een warm onthaal. Halverwege de set is de groep de enige live-band op het Pinkpop-terrein (het hoofdpodium gaat maandag open en de Get Up Kids waren net klaar in een leeglopende 3FM-tent) waardoor de aanhang steeds groter werd. Tijdens een djembe-escapade in het slotnummer Sister Awake klapt het publiek enthousiast mee.
BIJZONDERHEDEN: De lang gesponnen uitvoering van Joy Division's 'Love will tear us apart' voegde aangenaam veel toe aan het origineel. Wederom jammer dat dit niet de donkere hemel werd ingespeeld.
RAPPORTCIJFER: 7.5 Door Bram Peeters


Dead Punk Society
HOOGTEPUNT: De zanger! The Fonz (voor de ouderen onder U: uit de serie Happy Days) meets The Offspring. Zanger met kuif in strak pak, begeleid door punkband. Verrassend.

DIEPTEPUNT: Eigenlijk geen. Leuke punkband, niks mis mee. Alleen: springen ze eruit? Dat is wel nodig temidden van de overdaad aan punkbands. Ik waag het te betwijfelen.

PODIUMPRESENTATIE: Goed! Met name die zanger in dat stijlvolle pak met die strakke kuif.

PUBLIEKSREACTIE: Het valt nooit mee als eerste band op een festival op te treden, maar dat wetende was de reactie van het publiek enthousiast.

RAPPORTCIJFER: 7,5 Door Erwin Blom

(Recensie Bron: VPRO 3 voor 12)