2000 Updated 24 mei 2012
Datum: 10 - 12 juni 2000
Acts:
Zaterdag:
Dead Punk Society, The Get Up Kids, Caesar, The Tea Party, Bush, Oasis

Zondag:
Lais, Green Lizard, Def Rhymz &Spookrijders, Laurent Garnier, Junkie XL, Andreas Johnson, Tracy Bonham, Novastar, Krezip, Guano Apes, 16 Horsepower

Maandag:
Madrugada, Muse, Arid, Gomez, Travis, Kane, Die Toten Hosen, Postmen, Counting Crows, The The, Venice, De Dijk, Korn, Pearl Jam, Live, Moby


Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 95,00 (v.v. 87,50 Excl. Servicekosten) 3 dagenkaart 145,00 incl. kamperen
Weer: zonnig warm
Toeschouwers: 60.000 op maandag en 30.000 op zaterdag en zondag
Presentatie: Dolf Jansen

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Recencies zaterdag      Recencies maandag      Krantenartikelen      Verslag

Op deze pagina vindt je een tabel met alle artiesten die ooit op Pinkpop hebben opgetreden.


Guano Apes
Of je nu allergisch bent voor nasale Duitse accenten of niet, Guano Apes is toch maar mooi een van de meest energieke live-bands die recentelijk van over onze oostgrens aan zijn komen waaien. Het succesverhaal van deze brutale apen benadrukt nog eens wat een schone zaak geduld toch kan zijn. Het duurde namelijk liefst anderhalf jaar voordat de single Open Your Eyes in de houten Hilversumse hoofden doordrong. De ommekeer kwam toen het radioprogramma van Isabelle de song oppikte en het nummer alsnog tot een grote hit kon uitgroeien. Voor het kwartet niets nieuws, deze vertraagde reactie, want ook in het thuisland duurde het lang voordat men doorhad dat stevige muziek soms verrassend pakkend kan zijn. Toen Guano Apes vorig jaar eenmaal in de Melkweg verscheen (met Kane als voorprogramma) stond er dan ook een ervaren en beresterke liveband, aangevoerd door de opzwepende zangeres Sandra Nasic, die ondanks haar bescheiden postuur moeiteloos de achterste rijen haalde. Eens kijken hoe ver ze op Pinkpop komt.
(Bron: OOR Live 2000, RH)

MUZIEK: Skunk Anansie op z'n Duits met 99 Luftballons. Zangeres Sandra Nasic van dit powerpunkfunk-combo met haar drie harige mannen stuiterend, krijsend en ook nog zingend over golf na golf crowdsurfers.

HOOGTEPUNT: Open your eyes.

DIEPTEPUNT: Das gewisse etwas, je ne sais quoi, ofwel: ik weet niet wat het is, maar Guano Apes blijven onmiskenbaar Duits.

PODIUMPRESENTATIE: De mannen zouden in elke willekeurige hardcore band kunnen zitten, maar Sandra is zo gewoon gewoon in haar spijkerpakje en sportbehaatje. En daarmee kunnen wij ons allen identificeren.

PUBLIEKSREACTIE Community-singing, ambulances rijden af en aan.

BIJZONDERHEDEN:Favorieten van Isabelle Brinkman.
RAPPORTCIJFER: 7
Sandra Nasic (Guano Apes)


Krezip
MUZIEK: Luchtige punky pop van Pinkpop's jongste optredende artiesten. Natuurlijk zijn ze erg zenuwachtig voor het optreden, maar eenmaal op het podium weten ze zichzelf onder controle te krijgen.
HOOGTEPUNT: Hoewel het merendeel van de Krezip-nummers redelijk up-tempo zijn, stijgt het compleet met cello uitgevoerde I Would Stay toch met gemak boven het geheel uit. Zangeres Jacqueline en gitariste Annelies weten van het nummer een intiem, zuiver en gevoelig hoogtepunt te maken. Kippenvel en sterretjes gesignaleerd.
DIEPTEPUNT: Alweer een rustig nummer, ditmaal I'll Be Gone. Op zich is het best een leuk idee om een gastmuzikant het podium op te halen (zie hierboven), maar de congasolo van Renee Holleman (Zus van Oscar Holleman, producer van het Krezip-album) in dit gevoelige nummer kwam niet goed uit de verf. De onderbreking duurde te lang en de basondersteuning was soms zelfs ronduit uit de maat.
PODIUMPRESENTATIE: Zoals altijd superenthousiast en vol overgave. Krezip kent geen remmen en is spontaan als altijd. Kenmerkend is de oneliner van Jacqueline als ze achter de op het podium aanwezige piano gaat zitten. "Jongens, ik heb een nieuwe piano. Hoe vinden jullie hem?"
PUBLIEKSREACTIE: Bijna net zo enthousiast als Krezip zelf. Al tijdens het eerste nummer wordt er overmatig druk ge-crowsurfd. Absoluut het favoriete nummer is In Her Sun, de bescheiden hit van vorig jaar, die tot ver achter de pit uit volle borst werd meegezongen.
BIJZONDERHEDEN: Na het tweede nummer, In Her Head, luidt het eerste spreekkoor vanuit het publiek niet: Jaqueline, maar...Anne. Gitariste Anne zelf werd tomaatjes-rood, trok eens aan het versterkingssnoer van haar gitaar en begon gauw aan het volgende nummer Give My Life.
RAPPORTCIJFER: 8-
Klik voor een Tweede foto    Derde foto

Krezip, vijf youngsters uit Tilburg met een gemiddelde leeftijd die laag ligt; ongeveer een jaartje of achttien. Het vijftal kent elkaar van school en besluit samen een bandje te beginnen. mooie ruw gepolijste gitaarpop vloeit daaruit voort, met een niet zo grofkorrelige, vrouwelijke stem. Het zeven nummers tellend eigen-beheer CD-tje Run Around verkoopt wonderbaarlijk goed. Zo goed dat Krezip in december wederom de studio induikt om een eerste, echte debuut-CD op te nemen, waarvan de eerste single meteen al een succes genoemd mag worden:Won't Cry, compleet met herfstachtige clip, wordt bij muziekstation TMF erg vaak gedraaid, Drie dames, Jacqueline en Anna Govaert en Annelies Kuijsters, zingen en de laatste twee combineren dit met melodieus gitaarspel. De twee jongens in de band - Joost van Haaren (bas) en Thijs Romeijn (drums) - vormen de ritmesectie. Krezip is een anagram van Perzik, een cryptogram voor veelbelovend.
(Bron: OOR Live 2000, DD)

Krezip is een jonge Nederlandse band. Niet alleen heeft de band een jonge geschiedenis, ze zijn ook jong: gemiddeld zo'n 17 jaar. De korte geschiedenis van de band kende al heel wat hoogtepunten: winnaar van twee plaatselijke talentenjachten, lovende kritieken in de pers, optredens op Noorderslag, bij Leidsekade Live, Isabelle op 3FM, Paaspop in Schijndel, Bospop in Weert, voorprogramma van de Golden Earring, Cords en de Heideroosjes en dit jaar ook op Lowlands. Krezip bestaat uit: Jacqueline Govaert: zang, tekst en muziek Anne Govaert: gitaar Annelies Kuijsters: zang, gitaar Joost van Haaren: basgitaar Thijs Romeijn: drums De muziek wordt omschreven als punkpop. Als invloeden gelden onder andere Skunk Anansie, Social Distortion en K's Choice. Krezip is zo'n twee jaar geleden begonnen toen Jacqueline, Annelies en Joost een band wilden oprichten nadat ze K's Choice hadden gezien op Pinkpop. Anne, de zus van Jacqueline, werd er bij gehaald voor gitaar. Joost zijn broer Erik, die beide ook in de punkband NT Social spelen, begon op drums. De drums werden over genomen door Abel Korsmit, die ook op de eerste demo te horen is. Toen Abel de band verliet, werd Bas Witte, destijds drummer van NT Social, de tijdelijke invaller. Na het optreden op Popwerk in Den Bosch werd de uiteindelijke drummer gevonden in de persoon van Thijs Romeijn.


Tracy Bonham
Het wachten op een nieuw album van Tracy Bonham duur de vier jaar, maar toch zal de Amerikaanse Singer-songwriter de draad relatief makkelijk op kunnen pakken. De reden: de spierballenrock met vioolversiering op Down Here is geknipt voor de allergrootste podia. Niet voor niets was het Bonham die in 1997 - met roze pruik - een van de meest spraakmakende optredens van die betreffende pinkpop-editie verzorgde.

Getraind in klassieke muziek en jazz stort de oorspronkelijk uit Oregon afkomstige Bonham zich pas begin jaren '90 op de rockmuziek onder invloed van Nirvana en Pixies. Haar gave om korte, catchy pop(punk)songs te schrijven wordt al snel door verschillende platenlabels opgemerkt. En sinds 1996 kennen we haar allemaal van de hit Mother, Mother. Maar wat wilde ze nou eigenlijk tegen haar moeder zeggen? Haar nieuwe single is het antwoord: Behind every good woman lies a trail of men.
(Bron: OOR Live 2000, OK) Tweede foto    Derde foto
MUZIEK: De rockmuziek van zangeres/violiste Tracy Bonham is wisselvallig en niet altijd even overtuigend. Recht-toe-recht-aan nummers worden afgewisseld met songs die hier en daar een verrassende en soms dromerige inslag hebben. Maar door het bombastische spel van Tracy en haar band worden die subtiliteiten redelijk vaak ondergesneeuwd. Bovendien zijn die nummers net niet bijzonder genoeg om bij de luisteraar te blijven hangen. Het oude hitje 'Mother, Mother' en de nieuwe song 'Behind every good woman' doen dat wel. Daarmee bewijst Tracy dat ze wel degelijk in staat is om pakkende songs te schrijven. Maar het wil blijkbaar niet altijd lukken.
HOOGTEPUNT: Wat dat betreft moeten we het doen met de hitjes, waarvan 'Mother, Mother' het beste uit de verf komt.
DIEPTEPUNT: De roze en blonde pruiken die de beide gitaristen en de bassist dragen. Het is een beetje flauw en het is een oude gimmick, want Tracy zelf stond drie jaar geleden op Pinkpop zelf al met een roze pruik op het podium.
PODIUMPRESENTATIE: Die is door het opvallend energieke gedrag van Tracy goed en maakt - omdat ze muzikaal niet altijd overtuigt - het optreden de moeite waard. Tracy weet verdomd goed hoe ze haar publiek moet bespelen en haalt alles uit de kast. Ze zoekt op uitdagende wijze constant contact met het publiek. Zo springt ze af en toe op het verlaagde platform voor het grote podium om dichter bij de mensen te zijn en probeert tijdens haar dialogen te goochelen met de Nederlandse taal. En dat vinden de mensen op het veld zichtbaar leuk. En als Tracy na het optreden zelf met een kleine camera even het publiek filmt, krijgt ze nogmaals de handen op elkaar.
PUBLIEKSREACTIE: Ondanks de inspanningen van de onvermoeibare Tracy, lijkt de vlam slechts over te slaan op een klein gedeelte van de vele mensen voor het podium. De meesten staan rustig en gelaten te kijken. Daaruit blijkt mar weer dat je met een goede show niet altijd kunt verbloemen, dat je muzikaal hier en daar wat tekort komt.
BIJZONDERHEDEN: Geen.
RAPPORTCIJFER: 7 Door André Keij


16 Horsepower
MUZIEK: Met een stoofpot van country-folk-rock en roots, en teksten waarin zanger/voorman Dave Eugene Edwards smekend richting zoekt op de crossroads dwingt 16 Horsepower het respect voor het meest intense optreden op Pinkpop tot nu toe af. Er weer zeer gedreven en kundig gemusiceerd ook op banjo en bandoneon.
HOOGTEPUNT: De stem van Edwards die in de beste traditie van wijlen Gun Club's Jeffrey Lee Pierce balanceert op de rand van de beteugelde waanzin. Een voortdurend gevecht met de duivel.
DIEPTEPUNT: De zoektocht backstage naar de bril van de violiste die daardoor twee nummers miste. Altijd beter dan de juiste toon.
PODIUMPRESENTATIE: Hypnotiserend met een dienende maar aanwezige rol van de overige muzikanten.
PUBLIEKSREACTIE: Een paar duizend voetbalhaters hadden gelijk. Zij keken en luisterden een uur lang in de ondergaande zon en de opkomende kou, als waren zij betoverd.
BIJZONDERHEDEN: Let bij de beelden op de intense gezichtsuitdrukking van Edwards.
RAPPORTCIJFER: 9 Door Gerard Walhof
Tweede foto    Derde foto



Novastar
MUZIEK: Gevoelige gitaarpop uit België.
HOOGTEPUNT: Zanger en boegbeeld Joost Zwegers (van oorsprong Nederlands) draagt het nummer 'The best is yet to come' op aan de Belgen, trekt meteen voor dat lied een Belgisch voetbalshirt aan en zingt het eerste couplet al staande op zijn toetsenbord.
DIEPTEPUNT: Niet echt een dieptepunt maar wel jammer was dat er zo weinig hoogtepunten waren. De muziek van Novastar kabbelt rustig voort zonder al te veel te storen. Een cover van The Waterboys (hole of the moon) biedt ook geen verandering. Wellicht is dit juist wel geschikt voor een zonovergoten zondagmiddag.
PODIUMPRESENTATIE: De drumster is het meest vrolijke bandlid (ze lacht constant!) en vult de drie overige rustige muzikanten goed aan.
PUBLIEKSREACTIE: De voorste linies klappen zoals gewoonlijk enthousiast. Tijdens de single Wrong (geschreven toen Zwegers 16 jaar was) wordt er nog veel meer geklapt en de moeite genomen om mee te springen.
BIJZONDERHEDEN: Omdat het een Belgische band is, zijn die nationale vlaggen goed vertegenwoordigd. Maar i.v.m. het EK zijn de oranje vlaggen ook aanwezig. Op de een of andere manier is het dan toch raar dat de Friese vlaggen het in aantal winnen.
RAPPORTCIJFER: 6 Door Bram Peeters

Junkie XL, solo welteverstaan.
MUZIEK: Trance en andere bombastische stadionhouse.
HOOGTEPUNT: Het felle, witte licht op het publiek (zie: PUBLIEKSREACTIE).
DIEPTEPUNT: Waar is Rudeboy, dammit?!
PODIUMPRESENTATIE: Tom Holkenborg draait wat aan effectknoppen en danst een aantal maal om zijn mengpaneel.
PUBLIEKSREACTIE: Men maakt er een heel erg groot feest van.
BIJZONDERHEDEN: Junkie XL is de laatste tijd een totaal andere act geworden. En dat komt niet eens door het afscheid van Rudeboy, vorige week. Zeg maar dag tegen de breakbeats van weleer en hallo bombastische stadionhouse. Holkenborg weet waar het grote dance-geld wordt uitgedeeld.
RAPPORTCIJFER: Dat zal je natuurlijk net zien. Duizenden mensen gaan uit hun pan en die ene recensent ziet het totaal niet zitten. Een 4 dus, door Job de Wit


Laïs.
MUZIEK: Een goed begin van de zaterdag in de 3FM-tent, want we hebben het hier over rustige folk. De middeleeuwse troubadoursliederen zijn door de loepzuivere driestemmige zang van de Belgische dames Jorunn Bauweraerts, Annelies Brosens en Nathalie Delcroix bloedstollend mooi. Wie bij de term folk denkt aan geitenwollensokken en een oubollige sfeer, komt bij Laïs bedrogen uit. De dames, die een paar nummers a capella zingen en zich verder laten begeleiden door een band, geven het geheel op moeilijk te benoemen wijze een eigentijds karakter.
HOOGTEPUNT: Het begin van het optreden. Want het drietal durft het aan om voor een goed gevulde tent te beginnen met twee a capella nummers. En dat kun je toch moeilijk de weg van de minste weerstand noemen.
DIEPTEPUNT: Geen.
PODIUMPRESENTATIE: Niet overdreven spannend, dus we moeten het voornamelijk van de fraaie zang hebben. De dames staan vrij statisch op een rijtje achter de microfoons. Als de band speelt en ze even niet zingen, doen ze een stapje terug en dansen ze ieder op hun eigen wijze vrolijk in het rond.
PUBLIEKSREACTIE: Het publiek is slechts even rumoerig, maar valt snel stil en luistert hetb grootste deel van de tijd aandachtig en gedisciplineerd naar de fraaie zang. Bij de iets snellere nummers wordt tot zichtbaar genoegen van de artiesten soms spontaan meegeklapt. En na elk nummer volgt een oorverdovend applaus. Dat vooral ook de a capella nummes goed in de smaak vallen, blijkt als Laïs kort voor het einde van het optreden weer zo'n nummer aankondigt. De melding wordt met luid gejuich begroet.
BIJZONDERHEDEN: Geen.
RAPPORTCIJFER: 8 Door André Keij
Tweede foto


Andreas Johnson
MUZIEK: Was het tekenend dat Dave Eugene Edwards van 16 Horsepower, van de zijkant van het podium toekijkend, al na twee nummers zijnsweegs ging? Ja. Edwards houdt alleen van muziek-met-ziel en dat is wel het laatste wat je van de Zweed Andreas Johnson kunt zeggen. Dezelfde die bij het schrijven van de hit "Glorious" op zijn laatste album "Liebling" in de lachspiegel moet hebben gekeken. Johnson maakt kamerbrede designpop voor de hogere middenklasse. Melodieus verzorgd maar saai. Harmonisch verzorgd maar saai. Ritmisch verzorgd maar zo godvergeten saai. En duur want afwisselend met negen verschillende gitaren, drie bassen en een synthesizer waarmee het hele optreden een toneelgordijn van onecht drama onder de muziek wordt gelegd. Al kunnen ze wel spelen. Johnson wil Suede of Radiohead zijn maar zonder zijn hart en ziel ervoor te willen verkopen. En dan houd je weinig anders meer over dan "mall music". Een mens voelt zich ontmand bij zoveel sexloos niks.
HOOGTEPUNT: Het einde van het optreden.
DIETEPUNT: Het hele optreden. En de goudomrande zonnebril "geen gezicht model jaren zeventig" van Andreas Johnson.
PODIUMPRESENTATIE: Vijf "rockin' dudes" die in de verkeerde muziek terecht zijn gekomen. En dat is hetzelfde als Schwarzenegger in een film John Waters. Minus de humor. Laat Johnson niet alleen uiterlijk maar ook innerlijk zijn wat hij vroeger was: punk.
PUBLIEKSREACTIE: Van de paar honderd mensen die het volhielden: mat. Uitgezonderd die meisjes vooraan die in het leven nog niet zoveel hebben meegemaakt en die twee met Zweedse vlaggetjes die nog niet wisten dat Zweden gisteren met 1-2 van Belgie heeft verloren.
BIJZONDERHEDEN: Waren ze er maar...
RAPPORTCIJFER: 2- Gerard Walhof
Tweede foto


Green Lizard
BIJZONDERHEDEN: Eerst even dit : Green Lizard is met de tent naar Pinkpop gekomen en slapen gewoon op de camping. Ze stonden eerste reserve en koesterden stille hoop op een uitvaller. Zaterdagmiddag blijkt het al zover. Moloko wordt ziek en zo maken de Nederlanders hun debuut op de zondagmiddag in de 3FM tent. Pinkpop wordt hun doorbraak naar het Nederlandse publiek.
MUZIEK: Tilburgse band rond de broers Tjon Ajong die het midden zoekt tussen Korn en The Police. Melodieuze metalgrungerock.
HOOGTEPUNT: De introductie door, plus opkomst van Jiskefetter Michiel Romeijn. Met bokshandschoenen en z'n vaste nepgitaar kwam hij op tijdens zijn eigen Jiskefet-intro (geschreven door Green Lizard) en zorgde voor grote hilariteit onder het publiek. Daar stormde de band vervolgens overheen met het ijzersterke openingsnummer Gone van hun album Identity. Ook de single Turn Around kreeg al flink wat respons.
DIEPTEPUNT: Op z'n minste momenten klinkt Green Lizard als een saaie rockband. De Teenage Angst druipt er soms wel erg vanaf. Die nummers waren aan mij niet besteed, maar het publiek lustte er wel pap van.
PODIUMPRESENTATIE: Green Lizard is nog jong, maakte net een een album voor een grote maatschappij, speelde begin dit jaar op Noorderslag en staat ineens op Pinkpop. Te gek ! Alle vijf genieten ze zichtbaar van elk moment. Zwaar groovende ritmesectie plus twee gitaristen zetten een solide sound neer, zanger Remi neemt het voortouw. De breed grijnzende en gedreadlockte voorman is een een soort sympathieke Jonathan Davis (Korn). Eentje die zijn leven niet verdoet met zielig in een hoekje zitten, pornofilms kijken en af en toe het leed van zich af schreeuwen als het je uitkomt. Green Lizard heeft meer melodie en gelukkig steken ze die niet onder stoelen of banken. Een cover van het Police-nummer Wrapped Around Your Finger is daarvan eigenlijk het beste voorbeeld. Remi neemt ook nog een paar foto's van het gewillige publiek. Alle handjes de lucht in! Als het "we want more" uit het publiek opstijgt, geeft hij zich gewonnen: "Jullie geven me kippevel..."
PUBLIEKSREACTIE: Het lijkt vanmiddag wel of de Pinkpopmaagden dit moment hebben uitgekozen voor hun eerste trip op de golvende handen van het publiek. Green Lizard blijkt de ideale band voor "My First Crowdsurf". Na een voorzichtige start steekt de storm richting podium op, die natuurlijk wordt beantwoord met een podiumduik van zanger Remi Tjon Ajong. Zijn we morgen over de eerste schrik heen en klaar voor de echte crowdsurf-oorlog tijdens Korn en Pearl Jam. Ook veel Slipknot t-shirts trouwens (en 2 maskers !).
RAPPORTCIJFER: 7,5 Door Sander Kerkhof
Tweede foto


Def Rhymz met vierkoppige band, twee backup-rappers en een r&b-zanger.
MUZIEK: Live gespeelde hiphop met reggae en r&b. Dat is wel heel (veel) zwarte muziek voor dit vrijwel geheel witte publiek (de brandende zon ten spijt).
HOOGTEPUNT: De song Achterlijk, het enige juiste antwoord op de rondvliegende wc-rollen. ("Doe nou niet zo achterlijk, want rap is echt niet gemakkelijk.")
DIEPTEPUNT: Waar is de zangeres die het refrein van Doekoe moet zingen?
PODIUMPRESENTATIE: Onstuimig, op een positieve manier. Het optreden is wel erg kort. Lang genoeg echter om een zeshonderd gulden dure skibril in het publiek te gooien.
PUBLIEKSREACTIE: Velen lopen na de Spookrijders (de groep vlak vóór Def Rhymz) de 3FM-tent uit om maar niets van Krezip te missen. Wat wel overblijft, bestaat uit een aantal middelvinger-opstekers en, zeker wel, liefhebbers.
BIJZONDERHEDEN: "Ik heb schijt aan alle Osdorp Posse-fans."
RAPPORTCIJFER: 7 Door Job de Wit

Laurent Garnier
MUZIEK: Eigenzinnige house uit Frankrijk
HOOGTEPUNT: De knallers van het laatste album Unreasonable Behaviour (Dangerous drive en The sound of the Big Baboo) zijn live nog veel knallender en overtuigender met goede afwisseling.
DIEPTEPUNT: In het eerste uur van de set zit niet echt een lijn. De Fransman gooit de één na de andere track erdoor en breekt ze verre van subtiel weer af. Then again, dat is zijn unreasonable behaviour.
PODIUMPRESENTATIE: Garnier is heer en meester en enorm in zijn element. Hij lacht, knoeit met de apparatuur van andere muzikanten, loopt richting publiek en eist applaus. Hij krijgt het. Verder geeft hij qua visualiteit nog een andere dimensie dan de doorsnee achtergrondvideobeelden. Twee bewegende vrouwelijke kunstwerken kleden het optreden stijlvol aan.
PUBLIEKSREACTIE: Het lijkt wel alsof het publiek geen behoefte heeft aan zijn 'onredelijke' geluidsescapades. Ze hebben tot dit optreden nog geen dance-act gehoord op Pinkpop en willen knallen. Geen geklooi maar beats. Uiteindelijk krijgen ze die keihard om hun oren met compromisloze techno. Het spreekt voor het publiek dat ze iedere vierkwartsmaat ondersteunen met ritmisch gefluit en gejoel.
BIJZONDERHEDEN: De livesaxofonist is een groot succes. Meteen wordt duidelijk waar de titel van het nummer 'The man with the red face' vandaan komt.
RAPPORTCIJFER: 7 Door Bram Peeters

(Recensie Bron: VPRO 3 voor 12)