2003 Updated 11 februari 2014
Datum: 7-9 juni 2003
Acts: Relax, Danko Jones, Röyksopp, Moloko, Saybia, Solomon Burke, Ilse DeLange, ZWAN, Audioslave, Junkie XL, Beef, The Cardigans, Krezip, Evanescence, Queens of the Stoneage, Manu Chao

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: droog, heet en zonnig

Toeschouwers: 30.000

Presentatie: Howard Komproe, Giel Beelen, Claudia de Breij, TV presentatie: Marco Roelofs, Isabelle Brinkman, Dolf Jansen

Recencies zaterdag  Recencies zondag  Krantenartikelen   Suggesties 2003  Statistieken  Pinkpop Screen Saver 2003  De PinkPaasPop 2003

VPRO's 3VOOR12 doet voor de 8e keer verslag van Pinkpop.

Relax
De Nederlandse band Relax presenteert op enthousiaste wijze aanstekelijke hiphop, krijgt het publiek lekker mee en wordt na afloop terecht beloond met een daverend applaus.
CONCERT: Relax, maandag 9 juni, 3FM-tent.
MUZIEK: Soepele en aanstekelijke hiphop van eigen bodem met een flinke scheut funk.
PLUS: Boven alles de speelvreugde en de energieke performance. De mannen hebben een overdonderende opkomst en gaan er het hele optreden flink tegenaan. Dat enthousiasme slaat na enige tijd over op het publiek, dat dapper meedoet. Als zanger LLEWY is SEL op een gegeven moment een bepaalde armzwaai introduceert, lijkt de 3FM-tent voor korte tijd op een zaal waar massaal en geestdriftig ochtendgymnastiek wordt beoefend. Muzikaal gezien is het vooral de combinatie van hiphop een en volledige bandbezetting prettig, want dat maakt de sound lekker vol en vet.
MIN: Het geluid staat vooral in het begin veel te hard; de pijngrens wordt nog net niet bereikt. Dat heeft de geluidsman gelukkig snel in de gaten, maar hij krijgt uiteindelijk toch niet echt vat op het geluid en laat doorlopend steken vallen. Verder moet je na enige tijd toch constateren dat de nummers wat eenvormig zijn.
CONCLUSIE: Relax zet ondanks het slechte geluid een sterke show neer, waarin vooral de enthousiaste performance een sleutelrol vervult.
CIJFER: 7 door André Keij

Danko Jones
Fabelachtig optreden van een meesterperformer op dreef. Ontroerend goed.
CONCERT: Danko Jones, Pinkpop, 3FM-tent, 9 juni.
MUZIEK: Rock & Roll. Muziek waar je schouders net iets breder van gaan staan en waardoor je vrouwen net iets langer dan gewenst recht in de ogen gaat kijken.
PLUS: Kaken stijf op elkaar, heupen naar voren en raggen maar. Danko Jones is de jonge Cassius Clay van de hedendaagse rawk: soepel, cocky, goedgebekt en efficient. Elke riff, elke one-liner, alles treft doel. Met het grootste gemak krijgen hij en zijn twee maten op gitaar en drums de tent in extase. Ik sta sidestage en het lot wil dat niemand minder dan de gitarist van Di-rect mij om een vuurtje vraagt. Aardige knul. Ik kijk hem recht in de ogen aan en met alle welgemeende oprechtheid die ik kan opbrengen druk ik hem op zijn nog jonge hartje: "Kijk... en leer."
MIN: Geen toegift en we roepen allemaal keihard boe.
CONCLUSIE: "You call me The Mango Kid but your girlfriend calls me baby". Wie Danko Jones niet kent mist de rock & roll-trip van zijn leven. Sluit hem in uw hart, beste mensen. Het laatste nummer komt morgen online. Het roerde uw recensent bijna tot tranen.
CIJFER: 9,5 door Ariën Rasmijn

Röyksopp
Elke keer als er dance-acts op Pinkpop staan, bewijzen ze dat het publiek er smachtend op wacht. Een onsje meer dus, volgende keer!
CONCERT: Röyksopp, maandag 9 juni 2003, 3FM-tent, Pinkpop.
MUZIEK: Chill house. Lounge electronica. Prettig kabbelende beats en andere voortdobberende klanken uit kastjes.
PLUS: Op festivals als Pinkpop staan te weinig dance-acts. Als er een groep met beats opduikt, blijkt steevast hoe happig het publiek is om de benen te trainen. Röyksopp is dan ook een prettige en populaire afwisseling temidden van het overige aanbod. Heupwiegen, wegdromen, bijkomen, dat is waar Röyksopp voor staat. Electronica om loom onderuithangend te ondergaan. Heerlijk na de uitstervende gitaarakkoorden van Danko Jones, een rustpunt op weg naar Queens Of The Stone Age.
MIN: Dat Röyksopp electronica met muzikanten van vlees en bloed wil combineren is lovenswaardig. Maar als de zanger dan nummer na nummer ingeblikte vocoder-klanken staat te produceren, ebben de complimenten weg. Dan zijn de zangpartijen alsnog computergestuurde klanken en krijgt een optreden iets onwerkelijks. Overigens mis je bij een groep die zo goed is in opmerkelijke videoclips produceren, live natuurlijk een belangrijk visueel aspect. Tot slot slaat het prettig kabbelen soms om in verlangen naar op hol geslagen drumcomputers en over hun nek gaande synthesizers.
CONCLUSIE: Aangename electronica temidden van het overheersende gitaar-aanbod.
CIJFER: 7,5 door Erwin Blom

Moloko
Een fantastische live-act, met een weergaloze frontvrouw.
CONCERT: Moloko, Pinkpop, 9 juni 2003, 3FM-tent. Op de plaat vooral zangeres Roisín Murphy en multi-instrumentalist/producer Mark Brydon (als ze optreden: de bassist), op het podium bijgestaan door een complete live-band, waaronder de excentrieke toetsenist Eddie Stevens, de man met de bolhoed.
MUZIEK: Soul, disco, funk, house, pop. Dansen!
PLUS: Zangeres Roisín Murphy steelt de show met haar heldere stem, enthousiaste podiumpersoonlijkheid en aanstekelijke danspasjes. Kijk uit dat de cameraman niet onder je opwaaiende rok duikt! Tijdens Forever More verdwijnt Murphy bijna in Stevens' orgel, alleen haar benen steken er uit. De band speelt veel werk van laatste cd Statues, misschien wel hun beste tot nu toe. Pure Pleasure Seeker, van het vorige album, krijgt een opvallend nieuw arrangement. Op een festival slaat geen band zijn grote hit over, ook Moloko niet, en de laatste elf (!) minuten zijn dus voor Sing It Back, een verzoek dat het publiek graag inwilligt.
MIN: Het geluid in de immense tent haalde het natuurlijk niet bij dat van de Rotterdamse popzaal Nighttown, waar Moloko in april nog een spetterend optreden gaf. Omdat Murphy een topzangeres is, had zij beter verdient. Andere min: ik erger me ontzettend aan het collectieve (niet) in de maat klappen van grote delen van het publiek. Dat zie je trouwens bij elk Pinkpopconcert en het zal wel nooit verdwijnen. De muziek wordt er echt niet mooier van, mensen.
CONCLUSIE: Geweldig entertainment, gaat dat zien als de mogelijkheid zich voordoet en luister naar al Moloko's (vier) cd's. Fijn dat ze er waren in Landgraaf!
CIJFER: 8,5 Job de Wit

Saybia
De in beginsel fraaie liedjes van de Deense band ontaarden af en toe in langdradige uitspattingen, maar dat lijkt de mensen in de 3FM-tent allerminst te storen.
CONCERT: Saybia, maandag 9 juni, 3FM-tent
MUZIEK: Trage, dromerige gitaarpop, waar zoveel dramatiek van af druipt, dat menigeen de ogen niet droog kan houden. Het kan bijna niet anders of zanger Søren Huss heeft een moeilijke jeugd gehad en talloze ongelukkige liefdesrelaties achter de rug. Hij klink af en toe zo gekweld, dat je bijna medelijden met hem krijgt.
PLUS: De wonderschone melodieën en de in beginsel fraaie liedjes. En de werkelijk verbluffende impact die de band op het publiek heeft. Vooral na de hitjes blijven de mensen luid joelend vaak meerdere minuten achter elkaar klappen.
MIN: Het bombastische karakter van de liedjes en de neiging om ze heel lang uit te rekken en er een zweverige draai aan te geven, zodat iedereen in de tent het idee moet hebben dat hij of zij enkele centimeters boven de grond hangt. Dat doet de songs lang niet altijd goed en maakt ze beduidend minder krachtig.
CONCLUSIE: Saybia maakt mooie liedjes, maar die door een te hoog dramatisch gehalte af en toe ontsporen en ontaarden in langdradige uitspattingen.
CIJFER: 6 door André Keij / Foto Marco Smeets

Solomon Burke
Het kost even wat tijd om de man in zijn troon op het podium te krijgen, maar vanaf dat moment gaan de remmen los. Soul zoals het hoort en gebracht zoals we het hier de laatste tijd nog niet gezien hebben.
CONCERT: The King of rock & soul Solomon Burke, maandag 9 juni 2003, Noord-podium.
MUZIEK: Explosieve en immer swingende soul in combinatie met wat blues, gospel en de krachtige longinhoud van Burke doen even de zorgen van alledag vergeten.
PLUS: Onder luid gejuich betreedt de kolossale bisschop voorzichtig het podium, waar hij zorgvuldig begeleid wordt naar zijn gouden troon. Vanaf de eerste tonen, gespeeld door een retestrakke begeleidingsband, is het feest en is de theatrale Burke druk bezig met het winnen van nieuwe zieltjes, want van huis uit is de omvangrijke man ook nog eens predikant. Zijn ultra vette soul neemt snel bezit van de aanwezigen. Burke heeft met een enorme verzameling oude klassiekers ook veel weg van een jukebox uit de jaren zestig en zeventig. De beveiliging wordt even heel zenuwachtig, als Burke onder de zinderende tonen van Proud Mary, het halve publiek uitnodigt om bij hem op het podim te komen dansen. Maar geen paniek, Burke houdt van u allemaal (geen wonder dat hij 21 kinderen en 63 kleinkinderen heeft). Af en toe wordt zijn kale hoofd met een handdoek zorgzaam door de achtergrondzanger droog gedept. Praise the Lord!
MIN: Dat de omvangrijke legende het uur niet helemaal vol maakte. Verder is het naar minpunten tevergeefs zoeken.
CONCLUSIE: Beter en inspirerender had deze dag op het Noord-Podium niet kunnen beginnen. Met een enorm enthousiasme geeft Burke zich voor de volle 100 procent. Wie dit optreden gemist heeft mag zich één voor één de haren uit het hoofd trekken. 'Can I get an Amen to that?'
CIJFER: 9,5 door Jesse Voorn tweede Foto door Marco Smeets

Inderdaad, Solomon komt over als een echte heilige, hij zit op zijn troon en krijgt de hele Pinkpop kerk op zijn hand, ook als je niet van soul of gospel houdt, deze man heeft 'das gewisse Etwas' dat veel artiesten missen en misschien wel nooit zullen krijgen. Hij heeft dus wel degelijk een gave meegekregen van onze Heer. En hij weet dus mooi zijn pinksterboodschap op de pinkpopmenigte over te brengen.

Ilse de Lange
Meest ontwapenende zangeres van het land windt iedereen om haar vingers, maar vanwaar dat nieuwe, niet passende imago?
CONCERT: Ilse de Lange, Noord-podium Pinkpop, 9 juni 2003.
MUZIEK: Muziek om bij over verloren gegane liefdes en gemiste kansen te mijmeren. Een uur lang melancholische FM-rock met een country-snik.
PLUS: Ilse de Lange zelf. Met haar charme en ontwapenende eenvoud doet ze alle (terechte) kritiek op haar muziek als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zij is de Wennemars (u weet wel, die enthousiaste schaatser met dat mooie sympathieke accent uit het oosten van het land) van de pop. Haar spontaniteit en energie werken aanstekelijk. Ze is welgemeend blij dat er zo'n grote schare mensen voor haar op de been is gekomen. Ze meent het echt als ze zegt dat ze het 'maagtug moj' vindt om op Pinkpop te staan. De muziek is mijn ding niet; voor mijn persoonlijke smaak te 'middle of the road'. Maar van een ster als Ilse pik ik dat met gemak. Leuk mens dat iedereen met haar heerlijke accent en spontane opmerkingen om de vingers windt.

MIN: Wat is ze met haar imago aan het doen? Ze was de leuke voormalig schoenenverkoopster (als ik het goed heb), het meisje van de buren, zeg maar. Nu probeert ze zich met zware make up en nieuw uiterlijk het imago van vamp of rockbitch aan te meten. Fout! Dat is ze niet. Niet doen, Ilse. Ik wil mijn buurmeisje terug!
CONCLUSIE: De muziek mag voor de recensent te weinig avontuurlijk zijn, het charme-offensief van Ilse de lange werkt effectief. Leuk mens!
CIJFER: 8 door Erwin Blom

Niets aan toe te voegen, ze is helaas ook niet mijn buurmeisje!

ZWAN
"Het is hem wel hoor, hij is nog steeds even lelijk!" De buren hebben het over Billy Corgan. Het duurt even voordat de gemiddelde Pinkpopbezoeker zanger/gitarist Billy Corgan herkent. Waar Skin het zaterdag nog vooral moest hebben van haar oude hits, weigert de voormalig Smashing Pumpkins frontman terug te kijken. Een verstandige zet.
CONCERT: Zwan, maandag 9 juni 2003, Noord-podium
MUZIEK: Stevige pop/rocksongs met heavy gitaren volgens het beproefde recept van Billy Corgan. Na het stopzetten van de muzikaal negatieve spiraal waar zijn vorige band in terecht kwam, zocht hij een paar nieuwe mensen bij elkaar. Maar Zwan is meer dan dat, eigenlijk is het een Amerikaanse indie supergroep. Ex-Pumpkins drummer Jimmy Chamberlin is er gelukkig nog bij. Op gitaar voormalig Chavez-zanger Matt Sweeney en ex-Slint-er David Pajo. Genoeg kwaliteit in huis dus. Eerste album Mary, Star Of The Sea verscheen begin 2003. En dat klinkt vanwege Corgans teksten en stem toch weer behoorlijk Pumpkins.
PLUS: Een paar goeie popsongs, zoals Lyric, Honestly (dat toch wel erg veel op Today lijkt) en Endless Summer. Die zitten allemaal aan het begin van de set. Maar vooral het spelplezier van de vijf die er duidelijk zin hebben. Corgan heeft het meeste contact met gitarist Matt Sweeney en soleert er naar het einde van de set toe steeds meer op los. De opwindende bassiste Paz zit er duidelijk ook helemaal in. Hoe krijgt die kale dat toch steeds voor elkaar? Na D'Arcy Wretzky en Melissa Auf Den Maur opnieuw een mooi schot in de roos.
MIN: Dat gepiel op die gitaren gaat toch een beetje op de zenuwen werken. Eerste deel van de set was flitsend en strak, daarna kreeg de soleerdrift de overhand. Er mogen best nog een paar goeie nummers bij. Daarnaast is Corgan natuurlijk tien jaar later ook een stuk gelukkiger, zijn de songs veelal optimistischer van toon en missen soms de emotionele waarde van zijn vroegere werk.
CONCLUSIE: Tien jaar geleden speelden de Smashing Pumpkins voor het eerst op Pinkpop. Nu begint het hele feest weer van voren af aan. Niet helemaal natuurlijk, want zonder het verleden had Zwan nog lang niet op Pinkpop gestaan. Gedachten over het toen en nu spoken door je hoofd: "Als dit de volgende Smashing Pumpkins plaat was geweest..." en "Ik vind het best leuk, maar ik had liever ook nog wat oude nummers gehoord". Melancholie doet hier niet ter zake. Het heden is Zwan. En dat het publiek wegens het ontbreken van de oude hitjes halverwege afhaakt zal Corgan aan zijn reet roesten. Met zijn nieuwe vriendjes maakt hij even veel, zo niet meer plezier. Op de kracht van de nieuwe songs komt Zwan een heel eind.
CIJFER: 7 door Sander Kerkhof

Audioslave
Fuck You I Won't Do What You.. Eh, nee. Een verrassende cover van Seven Nation Army van The White Stripes kan het gevoel van herkauwen niet voorkomen.
CONCERT: Audioslave, Pinkpopmaandag 9 juni, Noord-podium
MUZIEK: Nineties rockers op leeftijd. Drie delen Rage Against The Machine: Brad Wilk, Tim Commerfeld, Tom Morello en één (belangrijk) deel Soundgarden: Chris Cornell. En zo klinkt het ook.
PLUS: Beginnen ze gewoon met Seven Nation Army van The White Stripes! Zo bewerk je een festivalpubliek. Ook single Cochise steekt er met kop en schouders bovenuit. Chris Cornell is bovendien erg enthousiast, zich bewust van de historie ("It's been a long time") en uitstekend bij stem. Ook de gitaarfratsen van Morello zijn nog altijd leuk en goed.
MIN: Te veel nummers doen denken aan de hoogtijdagen van beide bands. Zeker als de Ex-Ragers hun eigen oude riffs uit de kast trekken. Dat was toen te gek, nu een beetje vergane glorie. Cornell kan daar met zijn stem veel aan toevoegen, maar spannend is het net niet.
CONCLUSIE: Hoeveel Pinkpophistorie past er in één band? In zekere zin is Audioslave een ultieme Pinkpop-act. Enthousiast publiek en band, rocksongs met gevoel en pit. En toch ontbreekt er iets. De wilde frisheid van limoenen, ofzo. Op die te gekke cover van The White Stripes na dan...
CIJFER: 6,5 door Sander Kerkhof / Foto Marco Smeets

Junkie XL & Friends
Drie jaar heeft Tom Holkenborg over zijn nieuwe plaat gedaan en op Pinkpop geeft hij zijn tracks voor het eerst bloot aan het grote publiek. Junkie XL kijkt niet meer om, alleen nog maar vooruit. CONCERT: Multi-instrumentalist, producer, en tegenwoordig ook radio host, Tom Holkenborg a.k.a. Junkie XL, maandag 9 juni, Noord-podium, Pinkpop.
MUZIEK: Stevige en opzwepende beats worden ondersteund door percussie en gitaar, verpakt in heuse popliedjes, later overgaand naar hardere clubtracks. Holkenborg laat zich begeleiden door een bassist, een drummer, een percussionist en een flink aantal (al dan niet dode) vocalisten, waarvan er twee in levende lijve aanwezig zijn.
PLUS: Het enthousiasme waarmee de Junkie, die eindelijk weer eens een gitaar vasthoudt, over het podium wemelt. En dat enthousiasme is best begrijpelijk, want Pinkpop had de primeur van zijn 3.p.m. show, deel één van zijn nieuwe album, dat met flink wat vuurwerk ten doop wordt gehouden. Ex-Republica-zangeres Saffron speelt de vocale hoofdrol en mag drie keer terug komen. Ook mooi: de terugkeer van de King of rock & soul Solomon Burke, die vandaag voor de tweede keer het Noord-podium beklimt, voorafgegaan door zijn troon. Hij steelt als Preacherman wederom de show met de pakkende single Catch Up To My Step. Ook het onvermijdelijke A Little Less Conversation, waarmee Holkeborg Elvis onder stroom zette, is de moeite waard. MIN: Door het uniforme geluid zit er weinig verschil tussen de nummers. Op cd klinkt dat prima, maar live is iets meer afwisseling een stuk spannender, want veel van hetzelfde wordt op een gegeven moment saai. Het afsluitende nummer, de met vocalen van Robert Smith van The Cure (niet lijfelijk aanwezig), is na de heftige techno die eraan vooraf ging een beetje jammer. CONCLUSIE: Junkie XL lijkt definitief met het verleden te hebben afgerekend en speelt alleen nog maar nieuwe nummers, geheel volgens zijn nieuwe concept. Vooral de techno nummers doen het goed en nodigen uit tot dansen. De liedjes dwingen over het algemeen meer tot luisteren.
CIJFER: 7 door Jesse Voorn / Foto Marco Smeets

Beef
Goed nieuws uit de koffieshop: hier is Beef!
CONCERT: Beef, Pinkpop Zuid-podium, 9 juni 2003
MUZIEK: Opgewekte Roots Rock Reggae. Toch meer Revelation Time dan Studio One.
PLUS: Zanger Pieter Both heeft de stem waar je het als reggae-fan warm van krijgt. De vrolijkheid en het charisma stralen van het podium af. Een zacht briesje, zonnetje erbij en de dag kan eigenlijk niet meer stuk.

MIN: Muzikaal blijft het binnen de lijnen. Het schort aan intensiteit, zeggingskracht, vuigheid en dub. Gast-toaster Kelly B hadden ze maar beter thuis kunnen laten.
CONCLUSIE: Het is goed wakker worden met Beef.
CIJFER: 7 door Ariën Romijn / Foto Marco Smeets


The Cardigans
Oude liefde roest niet? Toch wel. Vaarwel, Nina. Het ga je goed.
CONCERT: The Cardigans uit Zweden (Pinkpop, 9 juni 2003, Zuid-podium), te weten zangeres Nina Persson, gitarist Peter Svensson, toetsenist/gitarist Lasse Johansson, drummer Bengt Lagerberg en bassist Magnus Sveningsson met achtergrondzangeres/gitariste.
MUZIEK: Seventies-AOR, radiorock.
PLUS: Als een oude liefde in de buurt is, wil je toch even een glimp opvangen. Ook al heb je geen interesse meer, je bent toch benieuwd hoe het met haar gaat, of ze gelukkig is. En ergens is er stiekeme verlangen dat een gedoofd vuurtje toch weer vlam vat. (De band speelt weer eens een Black Sabbath-cover, een prachtige uitvoering van Changes)
MIN: Dit zijn niet The Cardigans waar ik ooit zo van hield. Natuurlijk niet, wat had ik mijzelf in mijn hoofd gehaald? De altijd al supercoole Svensson ziet er fantastisch uit, in complete seventies-rocksterstijl met lang wapperend haar en vikingbaard. Maar de muziek is het probleem. Ze spelen veel nummers van nieuwe cd Long Gone Before Daylight, en die zijn niet zo best. Lovefool, ooit een glorieuze discohit, komt geen moment van de grond. Dit is niet de tijd en de plaats om uitgebreid matig nieuw songmateriaal te presenteren. En als de oude succesjes ook niet uit de verf komen, is het einde oefening.
CONCLUSIE: "I'm going through changes", zingen The Cardigans in een Black Sabbath-cover. Het ga ze goed.
CIJFER: 5 door Job de Wit / Foto Marco Smeets


Juist zelfs het Erase and Rewind klonk verschrikkelijk vals, je kan toch van zo'n band verwachten dat ze live kunnen spelen, en niet zoals ze vandaag hebben laten horen op hun als huiskamer ingerichte podium compleet met lampjes uit de zestiger, zeventiger jaren, met grootmoeders behangetje als achtergrond. Inderdaad Job zo'n vlammetje is nu helemaal uitgedoofd, bij mij ook!!! Tweede foto

Krezip
Pinkpop blijft een gezellig festival en gezelliger dan Krezip kan haast niet.
CONCERT: Krezip, Pinkpop Zuid-podium, 9 juni 2003
MUZIEK: Pop (met gitaren)
PLUS: Het album is al een hele tijd uit en er staat geen nieuwe single op de charts. Toch staan de Govaertsjes op het podium en ze doen het gewoon. Hier staat een band waar je op kan bouwen, mocht je dat willen natuurlijk. De Moordgasten rappen een mopje mee in You're Stupid. Voor de credibility, zeg maar. Jazzy tussendoortje That'll Be Me komt goed uit de verf.
MIN: Het is wat het is.
CONCLUSIE: Ze komen er ruimschoots mee weg. Zelfverzekerd, gefocused. Een plek op het Zuid-podium meer dan waard. Maar ik word er warm noch koud van.
CIJFER: Ik ga niet nog een keer een nul uitdelen: 6. Next! door Ariën Rasmijn
Tweede Foto door Marco Smeets

Evanescence
De Amerikaanse band slingert veel gitaargeweld het veld in, maar de meeste subtiele accenten van de cd ontbreken of zijn niet te horen, zodat het vijftal live lelijk door de mand valt.
CONCERT: Evanescence, maandag 9 juni, Zuid-podium
MUZIEK: Metal met invloeden uit diverse richtingen binnen het genre. We horen (vooral op de recente cd, live valt er het nodige weg) bijvoorbeeld een vleugje gothic en een vleugje nu metal. Ook klassieke invloeden zijn aanwezig.
PLUS: Het beukt allemaal lekker door, maar veel meer pluspunten zijn nauwelijks aan te voeren.
MIN: De subtiele accenten die het album zo bijzonder maken, zijn live nauwelijks te horen. Nu had de band weliswaar in diverse interviews al gemeld dat de sound live een stuk harder is - en dat is op zich okee - maar dan moet je niet allerlei wezenlijke onderdelen op het podium laten ondersneeuwen. Daar komt nog bij dat zangeres Amy Lee eigenlijk alleen goed te horen is tijdens de rustige stukken, want als de twee gitaristen gaan beuken, valt haar stem veel te ver weg. Door bovengenoemde missers lijken de songs vrij eenvormig en inwisselbaar. Kortom, de groep presenteert live weinig spannende metal. Het publiek raakt dan ook niet echt in vervoering en daar kunnen de vele complimenten die Amy Lee (te vaak) het veld inslingert weing aan veranderen. Menigeen veert eigenlijk alleen op bij het hitje Bring Me To Life.

Concert Live in Zenith Paris, waarin de groep aardig gegroeid is tot een NU-Metal attactie met gothic tint.

CONCLUSIE: Evanescence leek vooraf een van de weinige aardige verrassingen op Pinkpop 2003 - de groep viel in voor Linkin Park - maar valt live lelijk door de mand.
CIJFER: 4 door André Keij
(ook André is nog niet zo'n Keij in beoordelen van aanstormend talent en valt ook lelijk door de mand!!!)
Het publiek had in het begin wel wat twijfels, de frontvrouw Amy Lee sprong daar iedere keer wel op in, en het publiek bleek toch enthousiast en warm te lopen voor de Amerikanen. Ik zelf vind deze band nog niet echt volwassen, maar ze zijn in deze tijd dat gothic muziek wezenloos populair wordt wel op de goede weg. Mijn cijfer: 7,5 tweede Foto door Marco Smeets

Sorry, maar toen ik net de recensie las van het optreden van Evanescence op Pinkpop in 2003 werd ik toch even heel erg kwaad. Wat misschien wel even vermeld had mogen worden bij deze recensie, was dat zangeres Amy Lee deze dag erg ziek was. Oké, ze zong niet helemaal zuiver, maar daar kon ze nu natuurlijk ook niets aan doen. Andere bands cancellen hun shows als er iemand ziek wordt. Evanescence doet dat niet, maar ze worden wel meteen helemaal de grond in geboord. Ik vind dit echt niet kunnen, ik word niet goed van al het gezeur over hoe slecht ze wel niet waren. En trouwens, ik vind dit sowieso nogal overdreven, zo slecht was het niet eens. Wat over het publiek wordt gezegd, vind ik ook nergens op slaan, het is gewoon niet waar wat er staat. Zelf heb ik het optreden opgenomen van TV. Ik heb het vandaag nog eens bekeken en op het publiek gelet. Misschien was het wat afwachtend, maar verder was er niets 'saais' aan. Evanescence is live normaal erg goed. De dvd 'Anywhere but Home' wordt op jullie website al genoemd, het concert in Parijs wat daarop staat, is wel erg goed. Zo is Evanescence echt, en je kunt uit hun optreden op Pinkpop dus geen conclusies trekken over hoe ze live zijn. Doet dat dan ook niet!
Door: Simone Verhoof


Queens of the Stoneage
De onbetwiste helden van vorig jaar onderstrepen hun status met een glorieus optreden.
CONCERT: Queens Of The Stone Age, Zuid-podium Pinkpop, 9 juni 2003.
MUZIEK: Toegankelijke takkeherrie.
PLUS: Ik loop al drie dagen op Pinkpop rond en heb regelmatig gedacht dat ik goede dingen heb gezien en gehoord. Ik zat ernaast. Of beter: de overtreffende trap moest nog komen. Dat weet ik sinds Queens Of The Stone Age. De Amerikaanse woestijnratten bliezen zo'n beetje alles van het toneel dat daarvoor aanbod was geweest. Mijn hemel, wat een gecontrolleerd geweld. Queens Of The Stone Age: extreem en toch toegankelijk, keihard en toch lekker, lomp en toch swingend, ouderwets en toch vernieuwend. De onbetwiste helden van vorig jaar, zijn nu al de winnaars van deze maandenreeks. Briljant.
MIN: Als ik wil muggenziften, zeg ik dat de balans van de mix niet altijd optimaal was. Maar wat een gezeur. Queens Of The Stone Age haken in op het verleden en geven richting voor de toekomst. Al is het vaak anders beweerd, 'rock and roll is here to stay' en Queens Of Stone Age bewijzen het!
CONCLUSIE: Rock gaat nooit verloren en Queens Of The Stone Age zijn het levende voorbeeld van die stelling.
CIJFER: 9,7 door Erwin Blom  2de foto

Manu Chao
De kleine revolucionario weet het spannend te houden met de Mano Negra-punk van weleer.
CONCERT: Manu Chao met zijn Radio Bemba Soundsystem. Geen Roy Paci, geen twintigkoppig skapunk-monster deze keer, maar zes Baskische jongens van de straat en twee gastzangers. Afsluiter van Pinkpop 2003, Zuid-podium.
MUZIEK: Latin-getinte samenraapsel van ska, punk en folk. Politiek geladen.
PLUS: Manu Chao: presente! Dat lekker irritante Atari-geluidje: presente! Feeststemming: presente!
Het is skapunk wat de klok slaat deze keer en dan komt natuurlijk Mano Negra weer voor de geest. Maar het blijft niet bij terugkijken. Manu haalt wat vrienden erbij, speelt vermoedelijk andermans werk [ben niet zo bekend in de Barcelonese krakers-scene, excuses hiervoor.] en maakt er een aanstekelijke janboel van. Tussen set en toegift wordt een loop van Hector Lavoe's Periodico De Ayer gedraaid. Klasse. De toegift is akoestisch, met een hoofdrol voor virtuoos Madjid Fahem.
MIN: Uiteraard weer veel geluiden uit een doosje en het was misschien toch net ietsjes mooier geweest als de hele meute er weer stond, zoals op Lowlands 2001.
CONCLUSIE: Prima afsluiter. We mogen met wiegende heupen en een brede grijns naar huis.
CIJFER 8.5 door Ariën Romijn
(Bron: recensies en foto's van VPRO 2003)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2003 kwijt, laat 't ons dan weten via