2003 Updated 11 februari 2014
Datum: 7-9 juni 2003
Acts: Silkstone, Ozark Henry, The 80's Matchbox B-Line Disaster, Zuco 103, Peter Pan Speedrock, Flogging Molly, Lifehouse, The Dandy Warhols, Counting Crows, Anouk, Massive Attack

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 95,00. Pinkstermaandag kost € 59,00(v.v. prijzen)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: storm- en regenachtig, na 15.00 uur weer zonnig, 18.00 nog een fikse bui

Toeschouwers: 30.000

Presentatie: Howard Komproe, Giel Beelen en Claudia de Breij, TV presentatie: Marco Roelofs, Isabelle Brinkman en Dolf Jansen

Recencies zaterdag  Recencies maandag  Krantenartikelen   Suggesties 2003  Statistieken  Pinkpop Screen Saver 2003  De PinkPaasPop 2003

VPRO's 3VOOR12 doet voor de 8e keer verslag van Pinkpop.

De korte maar hevige regenbuitjes om 15.13 en 18.15
Jan Smeets zag de bui zondagmorgen al hangen. "Er komt zeker regen." Hij had gelijk. Maar de hagelstenen met een doorsnede van vijf centimeter bleven uit en het onweer hield het bij een lichtflitsje en een donderslag die tussen de pompende rock van Peter Pan Speedrock niet eens opviel.
Voorafgaand aan het optreden van Peter Pan Speedrock heet Jan Smeets zijn gasten welkom. Maar Smeets is gespannen. Achter hem kleurt de lucht al donker. Als het daar nou bij bleef. Daar ziet het niet naar uit. En dus bereidt Smeets het publiek voor: "Iedereen die geen T-shirt aan heeft, doe daar nu iets aan. Heb je niks bij je, kruip dan maar bij je buurvrouw onder het shirt. Er zijn iets verderop hagelstenen van vijf centimeter gevallen. Dat doet pijn, kan ik je beloven."

Het klinkt als een grap. Maar dat is het niet. Iedereen die Smeets aankijkt kan dat zien. Zelfs als je achteraan staat bij het Noordpodium spreekt zijn gezicht boekdelen. "En als het straks gaat onweren, klap dan alsjeblieft je paraplu in en haal alle vlaggen naar beneden. Alsjeblieft. Het is levensgevaarlijk." Smeets beent weg, zijn gezicht lijkt op bui boven hem. De duimen draaien achter zijn rug.
Dan is het woord aan Peter Pan Speedrock. Vaste mascotte Dikke Dennis schreeuwt het uit: "Zijn jullie bang voor regen?!?" Publiek: "NEEEEEEEEEEEE!"
De eerste bui overleeft het concert van de band niet. Nog voor Flogging Molly moet beginnen is ook het tweede buitje voorbij. De hagelstenen hebben afslag Landgraaf gemist. Alle vlaggen weer de lucht in. (door Ron van de Sterren)

Silkstone
Kijkend naar dit optreden denkt de recensent aan alles wat middelmatig, monotoon en geestdodend is aan Nederland: Kane, kogelbrieven, Lingo, tankstations en lelijke IT-gebouwen langs de snelweg, Almere. Een lachje kan er wel vanaf, maar het verdriet en de plaatsvervangende schaamte overheersen.
CONCERT: Silkstone. Zondag 8 juni, 3FM-Tent.
MUZIEK: Radiovriendelijke Pop/Rock. Muziek die de levenslust uit je zuigt: veilig, steriel, degelijk en zuinig. Oer-Hollands als een willekeurig benzinestation langs de A1.
PLUS: Het regent buiten, maar de sfeer in de tent is opgewekt en gemoedelijk. Nu alleen nog de Yes, een kop thee en Rozengeur & Wodka Lime op een groot scherm. Leuk dus voor wie niet van rock & roll houdt. Dikke plus voor de gitarist die zo op de eigen adequaatheid en die van de band staat te kicken dat hij met een brede lach elk voor de spiegel geoefende pose uit de kast haalt. De zanger verkeert in de egotrip van zijn leven, flirt goedkoop met de dames vooraan, de bassist en de drummer hebben glansrollen als lachende, uit de klei getrokken stijve harken. U dacht dat Kane het monopolie had op alle clichés? Dit is zo pijnlijk dat het weer leuk wordt. "Helemaal top!" Niks aan te merken op spel, zang of presentatie. Degelijk. Kut.
MIN: Dit optreden is de definitieve doorbraak van Silkstone.
CONCLUSIE: Zongen de heren van Peter Pan Speedrock nog Go Satan Go! op het Noord-podium, toch vertegenwoordigden juist zij alles wat goed is aan muziek en, jawel, aan het leven. Nee, als de duivel inderdaad bestaat dan was hij, in een mouwloos shirt en met spikey haar, te vinden in de 3FM-tent.
CIJFER: Objectief gezien zou ik hier nooit een onvoldoende voor mogen geven. Dan maar een brevet van onvermogen. Het enige wat ik weet is dat ik het afgelopen uur nooit terug zal krijgen. In naam van alles dat wel goed en schoon is, een keiharde nul en een trap na.

Ozark Henry
Koud en natgeregend? Kom met een droog T-shirtje even warmwiegen bij de Belgische popmuziekkunstenaar Piet Goddaerd. Voor even. Daarna is er al snel weer regen en bovendien kans op verveling.
CONCERT: Ozark Henry, pinkpopzondag 2003, 3FM-tent
MUZIEK: Piet Goddaer uit het Belgische Kortrijk, geboren in 1970, maakt sinds 1996 muziek als Ozark Henry. Op zijn drie albums I'm Seeking Something I Have Already Found (1996), This Last Warm Solitude (1998) en, recentelijk, Birthmarks (2002) verkent hij zijn eigen muzikale grenzen. De laatste is een lappendeken van muzikale sferen waarin hij, naar eigen zeggen, zijn onschuld weer hervonden heeft. Door David Dewaele (Soulwax) al eens getypeert als "De enige Belg die er zelfs in België voor zorgt underground te blijven." Dromerige en sferische pop met diverse beats en invloeden uit vele hoeken.
PLUS: Heupwiegende meisjes. Dat helpt altijd. Met zijn mooie stem valt Goddaer vocaal meteen op. Massive Attack (sfeer) en DJ Shadow (beats) schieten door het hoofd. Tijdens het tweede nummer denk je: waar heeft hij het van? Het antwoord volgt even later. De coverversie van Sun Is Shining past zo perfect in de rest van de set zodat het enige juiste antwoord moet zijn: Bob Marley. Knap voor een blanke Belg uit Kortrijk. Zo is het een kwartiertje best aardig toeven. En ook het catchey Sweet Instigator is gewoon een zomerhit.
MIN: Maar dan slaat de verveling toe. Nummers gaan op elkaar lijken, de breakdance-achtige bewegingen van Goddaer (hij was vroeger hiphopper) gaan je ineens tegen staan. Plus de ietwat simpele 'you and me'-teksten en de steeds langer lijkende mantra's. En ondanks het gevoel dat hij heel erg in de muziek zit, de band zeker heel goed is en de achtergrondzangeressen iets belangrijks toevoegen, is het afscheid na een half uurtje onafwendbaar. En buiten regent het ook al weer.
CONCLUSIE: Soms pompeus en theatraal, dan weer reggae-achtig lichtvoetig. Best leuk voor een paar nummertjes. De goed gevulde 3FM-tent doet lekker mee. Maar zo goed als hij wil zijn, is hij (nog) net niet.
CIJFER: 6 door Sander Kerkhof

The 80's Matchbox B-Line Disaster
Alarmfase 10 in de 3FM-tent. Rechtstreeks vanuit de modder op het podium. Weg met die slaapverwekkende rock van Silkstone en Lifehouse! Het is tijd voor een potje Britse screamadelica.
CONCERT: The Eighties Matchbox B-Line Disaster, live op Pinkpopzondag 2003, 3FM-tent
MUZIEK: Cramps meets Damned-punk uit Brighton.
PLUS: Guy McKnight; zo dun als een wafeltje, showman op en top. Duikt tijdens het eerste nummer meteen van het podium af en zal dat nog vijftig keer herhalen. Met uithalen als een nog opgefucktere Jim Morrisson en de spastische bewegingen van Iggy. Om vervolgens als een halfdode ineen te zakken. Top entertainment. Visueel een soort kruising tussen Richard Ashcroft en Ian Astbury van The Cult. De rest van de band ziet er trouwens ook heel leuk punk uit. Goed gedaan!
MIN: Totaal onverstaanbare muziek. Geen leuke popliedjes. Waarom staat dit op Pinkpop?
CONCLUSIE: Ondanks een fikse stortbui is de 3FM-tent halfleeg. De gemiddelde Pinkpopliefhebber lust en vreet deze band niet. Waar Peter Pan Speedrock nog kan bogen op een flinke fanbase, heeft The Eighties Matchbox B-Line Disaster niet meer dan een handvol liefhebbers. De rest staat met open mond naar het podium te gapen. Wat gebeurt hier? Eehh, punk? Omdat deze totale gekheid de maagomdraaiende uitbarsting is waar deze matige zondag om schreeuwde. Fuck you!
CIJFER: 8 door Sander Kerkhof

Zuco 103
Het Nederlanse Zuco 103 speelt een gewonnen thuiswedstrijd. Alhoewel het Pinkpoppubliek soms moeilijk te overwinnen is, blijkt het in dit geval geen probleem.
CONCERT: Het multi-culturele gezelschap Zuco 103, zondag 8 juni 2003, 3FM-tent.
MUZIEK: Een opzwepende cocktail van house, bossanova, Braziliaanse ritmes, hiphop en funk, waar je met een beetje fantasie knetter dronken van wordt. Maar in plaats van een kater verschijnt er achteraf een gelukzalige glimlach op het gezicht.
PLUS: Het onuitputtelijke enthousiasme van zangeres Lilian Vieira (wie nomineert haar nou eens voor de Miss Universe-verkiezingen?) werkt enorm aanstekelijk. Samen met de andere bandleden zet ze een zinderende show neer die doordringt tot het hart. Wie na deze eclectische mix nog stil staat, moet maar eens dringend bij zichzelf te rade gaan of hij/zij ooit nog eens naar een dansoptreden moet gaan. Vanwege de warmbloedige sfeer van deze latin-achtige muziek is het uittrekken van een of meerdere kledingstukken toegestaan.
MIN: ...en min is plus.
CONCLUSIE: Nederlands fijnste feestband weet een potje te breken. Goede muzikanten die weten wat het publiek leuk vindt. Het non-stop dansende en huppelende boegbeeld is ook een genot voor het oog. De oren moeten het doen met warme muziek, die zich op alle fronten kan meten met gelijkgestemde buitenlandse acts.
CIJFER: 8,5 Jesse Voorn tweede Foto door Marco Smeets

Peter Pan Speedrock
Interview
De jongens van Peter Pan Speedrock zijn toch al 8 en half jaar bezig, begonnen met twee man en een paardekop. De naam is ontstaan uit het Peter Pan-syndroom, met als achterliggende gedachte om nooit volwassen willen worden.
Wat is voor hun Rock 'n Roll: Moby is geen rock 'n roll. Tijdens het optreden regende het maar de band stond toch lekker droog.
Wat is er leuk aan drie akoorden spelen: je kan er leuke muziek mee maken.
In België en Duitland gaat het optreden ook steeds beter.
Wat is het hoogst bereikbare: muziek en feest maken, met volle teugen genieten

De weergoden kunnen geen roet gooien in het eten van de drie bikkels uit Eindhoven, die er vrolijk op los hakken en een puike prestatie leveren.
CONCERT: Peter Pan Speedrock, zondag 8 juni, Noord-Podium.
MUZIEK: Eenvoudige, maar uiterst aanstekelijke, moddervette, harde en snelle rock & roll.
PLUS: Het aanstekelijke, retestrakke spel, dat er ondanks de eenvoud van de nummers voor zorgt dat de aandacht van het publiek geen moment verslapt. Bovendien komen de nummers van de nieuwe cd goed uit de verf - met als klapper de nieuwe single Go Satan Go! - en geven ze aan dat Peter Pan niet louter meer een vette kruising tussen Motörhead en AC/DC neerzet, maar wel degelijk een eigen draai aan het gitaargeweld geeft. En ook weer leuk: het optreden van het 'vierde bandlid' Dikke Dennis, die de band niet alleen luidkeels aankondigt, maar traditioneel ook een paar nummers meebrult. Zoals bij de Motörhead-cover Ace Of Spades, die door Peter Pan is omgedoopt in Schoppen Aas.
MIN: Er is weinig op het concert aan te merken. Het is wel jammer dat de vooraf door Jan Smeets aangekondigde bui niet uitblijft en de regen met bakken uit de hemel valt. Maar een echte Peter Pan-fan is niet bang voor een beetje water, getuige de bijval in het publiek als Dikke Dennis gilt: "Wij zijn toch niet bang voor een beetje regen?"
CONCLUSIE: Een optreden van Peter Pan Speedrock is eigenlijk vooral geschikt voor een kleinere club en zanger/gitarist Peter belooft aan het eind van het optreden ook daar snel weer te verschijnen. Maar de Eindhovenaren tonen zich ook op Pinkpop de meest opwindende rock & roll band van Nederland.
CIJFER: 9 door André Keij

Flogging Molly
Prima feestband doet verlangen naar diepgang en impact van The Pogues.
CONCERT: Flogging Molly, zondag 8 juni, Noord-podium.
MUZIEK: Muziek om dronken bij te zijn, om bezopen bij te worden of om een kater bij weg te pogoën. Feestelijke folkpunk.
PLUS: Flogging Molly is een ideale festival-act. Een band die met enthousiasme stevig opgevoerde volksmuziek ten gehore brengt. Uitgesteld carnaval. Aanstekelijke nummers over de dag na de nacht vol overdaad en overmaat. Strak gespeeld, overtuigend gebracht.
MIN: Het blijft toch een beetje The Pogues zonder Shane MacGowan. Goed, maar met een frontman met charisma en diepgang was het briljant geweest. Flogging Molly is zo'n groep die goed is zolang het duurt. Maar je bent de band ook snel weer vergeten.
CONCLUSIE: Top, maar beperkt houdbaar.
CIJFER: 8 door Job de Wit

Lifehouse
Voel alle levensenergie in een uurtje uit je weglopen, terwijl het regent.
CONCERT: Lifehouse (Pinkpop, noordpodium, 8 juni 2003) uit Los Angeles, met frontman Jason Wade uitvergroot op het videoscherm, links gitarist Sean Woolstenhulme in zijn eigen wereld, naast hem zijn bloedende broer Rick achter het drumstel (had zijn hand opengehaald ofzo) en bassist Sergio Andrade die zijn misplaatste rocksterdromen uitleeft ter rechterzijde (dit alles vanuit het blikveld van de kijker op het veld).
MUZIEK: Fleetwood Metal, schoot me te binnen, maar dat klinkt veel te interessant. Melodieuze post-grunge, dat is al heel wat mistroostiger. Wehkamprock is ook wel een goede. Wade heeft een gruizigelige stem en beheerst de Eddie Vedder-kreun (verplicht in dit genre). Maar waar de Pearl Jam-voorman enige soul in zijn donder heeft, is Mr. Lifehouse een muzikale opblaaspop. De meeste respons was voor de hits Sick Cycle Carousel en Hanging By A Moment (de eerste twee nummers van hun debuutalbum No Name Face uit '00), wellicht niet toevallig de meest aan Live herinnerende nummers. Live was er eens een jaartje niet op Pinkpop en de fans vonden een surrogaat in Lifehouse.
PLUS: Sean Woolstenhulme weet enige finesse aan te brengen in zijn gitaargeluid, de enige reden om de band niet compleet af te schrijven. Elk raffinement wordt niettemin de das omgedaan door het geestdodende songmateriaal en wordt bovendien tot pulp geramd door die andere Woolstenhulme. Andere plus: zanger Jason Wade is natuurlijk een heeeel lekkere boy. Beetje een jonge Val Kilmer, maar dan een stuk knapper.
MIN: De totale leeghoofdigheid van het geheel, zonder enige spontaniteit, enthousiasme, liefde, vreugde... zeg maar: emotie. Lifehouse is stuitend nep, of ze er nou zelf in geloven of niet. (De meeklappende meute is natuurlijk minstens zo infantiel.) Een paar liedjes hebben een opvallend refreintje, maar het stelt allemaal geen klap voor. Dit is muziek die gemaakt is voor grote Amerikaanse rockradiostations, niet omdat er enige persoonlijke noodzaak in schuilt.
CONCLUSIE: Een gevoel van grote en diepe eenzaamheid in deze grauwe, geestdodende wereld overviel mij tijdens het concert van Lifehouse. De levensenergie liep met de regen weg tussen de plastic festivaltegels. Terwijl ik dit typ, zie ik op een monitor The Eighties Matchbox B-Line Disaster spelen in de 3FM-tent. De helende kracht van de rock & roll begint langzaam weer te werken. Over een paar uur ben ik vast wel weer de oude. Vooralsnog voel ik mij onrein en besmet. Zoiets wil ik niet nog een keer meemaken.
CIJFER: 1 door Job de Wit / Foto Marco Smeets
Tsja... onder het motto beter laat dan nooit bij deze mijn reactie op jullie Lifehouse verslag....
SORRY......????, Hadden jullie oorplugs in ofzo? Ik moet toegeven dat het visueel niet echt heel aantrekkelijk was. Het had best wat levendiger en (inderdaad) spontaner gemogen.
Maar o o o wat speelden ze goed. Lifehouse was eigenlijk de eerste reden dat ik naar Pinkpop ging en ik vond het GEWELDIG. Ik raad jullie aan om eens naar de cd te luisteren, durf te wedden dat ze dan echt niet zo nep zijn als jullie denken.
Groetjes een meid uit de klappende meute
PS je mening geven mag best van mij, laat me die van mij dan ook geven, Het is mij allemaal iets TE eenzijdig!

The Dandy Warhols
Voordat de groep gered werd door het nobele Vodafone, had nog bijna niemand van ze gehoord. Inmiddels hebben ze de status van popsterren en mogen ze vaker hun liedjes spelen.
CONCERT: Nieuwe hippies The Dandy Warhols, zondag 8 juni 2003, Noord-podium.
MUZIEK: Ouderwetse rock & roll, sterk leunend op geestverwanten als Velvet Underground en David Bowie, maar wel verpakt in degelijke popliedjes. De groep weet precies hoe ze het rock & roll wiel opnieuw uit moeten vinden.
PLUS: Halverwege het concert hield eindelijk dat vermaledijde noodweer op, hebben ze toch mooi even bereikt met hun chansons. The Dandy Warhols hebben een heel vertrouwd geluid en de pakkende liedjes happen makkelijk weg. Vooralsnog lijkt het alsof ze er zin in hebben, maar al snel blijkt het een dan-moet-het-maar-weer show te worden.
MIN: Hoop doet leven, denk ik altijd weer, maar dat was hier tevergeefs. Het begon allemaal wel goed en leuk, maar nadat de spaarzame hits de revue gepasseerd waren, werden de Dandies zelf een gepasseerd station. De nummers werden steeds rommeliger en de lol scheen er, mede doordat er steeds apparatuur uitviel, wel vanaf te zijn. Een behoorlijke anti-climax, die eindigde in zielloos gefreak en gepiel.
CONCLUSIE: The Dandy Warhols moeten hun marketingteam maar eens goed aan het werk zetten, zodat meer nummers in reclames gebruikt gaan worden. Het zal de kwaliteit en zeker ook de herkenbaarheid ten goede komen.
CIJFER: 5 tweede Foto door Marco Smeets

Counting Crows
De Amerikanen maken leuke luisterliedjes, die er ondanks de saaie en statische performance bij het publiek ingaan als zoete koek.
CONCERT: Counting Crows, zondag 8 juni, Noord-podium.
MUZIEK: Behoorlijk belegen rockmuziek met een hoog knuffel- en meezinggehalte, die sterk doet denken aan de klanken van een artiest als Van Morrisson.
PLUS: De groep maakt leuke luisterliedjes, die verdomd goed in elkaar steken. Subtiel gitaarspel, af en toe een lekker orgeltje, fraaie pianoklanken en loepzuivere, meerstemmige zang. Ook de stem van de charismatische Adam Duritz - die de gave heeft om zowel zijn muzikanten als het publiek af en toe te verrassen met zijn improvisatietalent - doet wonderen. Het publiek vindt het allemaal prachtig en zingt opvallend veel nummers uit volle borst mee.
MIN: Door de constante kwaliteit ontbreken pieken in het concert en is er geen echte spannigsopbouw. Als je daarbij optelt dat er op het podium niet zo bijzonder veel gebeurt - de muzikanten doen gewoon netjes hun werk - moet je toch constateren dat het grootste deel van het optreden een saaie bedoeling is. Alleen tegen het einde komt vooral Duritz los en lijkt er meer bezieling in de performance te komen.
CONCLUSIE: Counting Crows komt laat op gang, maar levert desondanks een aardige prestatie en geeft de enthousiaste mensen op het modderige veld waar voor hun geld.
CIJFER: 7 door André Keij / Lees andere reakties op het CC-forum

Anouk
De Haagse diva geeft zich alweer niet bloot. Zonde. (Nieuwe CD van Anouk voor 12,99)

CONCERT: Anouk, 7 juni, Zuid-podium. Klassieke opstelling: twee gitaristen (waarvan een uit een blaxploitationfilm lijkt te zijn ontsnapt met zijn bruine paisleyshirt en enorme rossige afro. We noemen hem maar Whitey The Pimp) een bassist en een drummer.
MUZIEK:Kroegrock zoals alleen nog maar in Nederland wordt gemaakt: strak, degelijk, plat. Veel beheersing, weinig beleving. Veel rock, weinig roll.
PLUS: Er valt weinig te beleven, maar er gebeurt tenminste wat. Het weinige aan roll wordt tot aan het laatste druppeltje uitgeperst. Dit is Anouks beste band tot nu toe, met een gitarist (nee, niet onze vriend Whitey de strandtent-pooier) die vaker dan niet zowaar subtiel uit de hoek weet te komen. Op bepaalde, korte momenten weet Anouk het constant harde volume en de irritante geknepenheid uit haar voordracht te halen. Op andere momenten keert zij in zichzelf en gaat zij zo op in de muziek dat even, heel even, iets oorspronkelijks in haar naar voren komt. Het staat ver van dat zogenaamd brutale en heeft eerder iets ongrijpbaars. Ik hou het op verlegenheid en vind dit best charmant. Uw recensent vraagt zich zowaar af: heeft Anouk soul?
MIN: De momenten zijn onbewaakt en heel kort want er moet gerockt worden. Hard, voorspelbaar, altijd weer terug naar het vertrouwde stampwerk en haar bluesy bedoelde kreten tussendoor die eerder misplaatst klinken dan bezield. Nergens rammelt het lekker en Anouk wil maar geen contact maken met het publiek. Echt contact. Soul-contact, weetjewel. Maar het publiek maalt er niet om, het heeft het prima naar de zin.
CONCLUSIE: Anouk is een diva en diva's zijn moeilijk, fascinerend en hartstikke leuk om in de buurt te hebben. Ik worstel met de volgende kwestie: als Anouk ooit een keer gedwongen zou worden om nuance, kale, verhalende kwetsbaarheid in een liedje te gieten, hoe zou het dan klinken? Een lekker ouderwets Stax-nummer, zou zij het aandurven? Die vraag kan zij alleen beantwoorden. Vooralsnog blijft het vooral jammer.
CIJFER: Anouk, als je dit leest, "I'll meet you halfway, baby": 5 door Ariën Rasmijn
Goed Ariën, je mag mischien geen fan zijn van Anouk, maar toch, Anouk komt dit jaar weer ijzersterk terug op Pinkpop, de band is zelfs beter dan ooit. Een vette 9. Klik hier voor een tweede foto en hier voor video-opnamen (inlog: mictheking / pass: 4ever) met dank aan MIC.

Wordt lid van de enige echte Anouk fanclub, klik hier

Massive Attack
Het 'concept' Massive Attack komt niet tot leven, alle muzikaliteit ten spijt.
CONCERT: Massive Attack (Pinkpop, Zuid-podium, 8 juni 2003) uit Bristol, te weten zanger/rapper Rob del Naja alias 3D en rapper Grant 'Daddy Gee' Marshall met zanger Horace Andy, zangeres/gitariste Dot Allison, zangeres Debbie Miller plus toetsenist, drummer, bassist, violiste en gitarist.
MUZIEK: Paranoïde dubrock, sferische cybersoul, psychedelische hardrock met een jazzy baslijntje.
PLUS: Het waanzinnige LCD-scherm waarmee de groep in april ook al zo veel indruk maakte in Amsterdam-Zuidoost. Een veelkleurig bombardement aan tekst en informatie, met als hoogtepunt de gespecificeerde kassabon van globale wapenuitgaven (te zien tijdens het nummer Safe From Harm). Amerika: ruim 399 miljard dollar, daar verbleekt zelfs nummer twee bij. De taalgevoeligheid van de operateur liet af en toe wat te wensen over, maar de poging om foutloos Nederlands op het scherm te krijgen was heel behoorlijk. En alleen al voor zijn melodieuze spel tijdens Unfinished Sympathy won de bassist de muzikantenprijs van vandaag. De zo nadrukkelijke sfeer in de muziek kwam meestal nauwelijks aan (zie onder) maar waar dat wel lukte (met inzet van volume en dynamiek) zoals in Antistar en afsluiter Group Four was het resultaat indrukwekkend.
MIN: Je kan zeggen wat je wilt van 3D, maar een charismatische frontman is hij niet. "Bombing for peace is like fucking for virginity", was het meest boeiende wat er (tussen de liedjes door) uit zijn mond kwam. Omdat Massive Attack het sound-system voorbij is, staan ereen handvol sessiemuzikanten op het podium. Een bonafide groepslid van Massive Attack was soms nummers lang niet te bekennen op het podium. Dat is niet inspirerend. Althans, niet inspirerend genoeg voor de verveelde festivalgangers die meer geboeid waren door de rondstuiterende strandballen dan de aanwezigheid van reggaeheld Horace Andy op het Pinkpoppodium. 'Shame on you', niettemin. De meeste songs van het laatste album 100th Window moet het niet hebben van compositorische kracht, en als het publiek niet de concentratie wil opbrengen, kan Massive Attack het wel vergeten om de gespannen atmosfeer in hun muziek op de massa over te brengen.
CONCLUSIE: Massive Attack komt in deze opzet niet uit de verf. Dat lag een beetje aan het publiek, maar vooral aan de band. De setlist werd afgewerkt, maar het ontbrak aan overtuigingskracht dan wel -drang. Dat het optreden toch een ruime voldoende krijgt, komt door de muzikaliteit in de grooves en de goede wil van uw recensent.
CIJFER: 7 door Job de Wit
Nog een minpuntje: Het o zo mooie Teardrop kwam jammer genoeg niet lekker op gang, klok zelfs ietwat vals.
(Bron: recensies en foto's van VPRO 2003)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2003 kwijt, laat 't ons dan weten via