2006 Updated 8 juni 2006
Datum: 3-5 juni 2006
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 99,00. Pinkstermaandag kost € 59,00, dagkaart zondag: € 45,00, dagkaart zaterdag; € 35,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 11 maart 2006 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: hopelijk droog en zonnig

Toeschouwers: 30.000

Presentatie: Giel Beelen en Claudia de Breij

BELANGRIJKE OPROEP!!!

BELANGRIJKE OPROEP!!! Recencies zondag  Recencies maandag  Suggesties 2006  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's


Programma 2006
Zaterdag 3 juni: 15.00-23.00 uur

Buma Stage	3FM Stage	Mainstage
16.00 - 16.45 Alize	16.00 - 16.45 Kubb	15.00 - 16.00 The Dresden Dolls
17.45 - 18.30 Mo'Jones	17.45 - 18.45 Admiral Freebee	16.45 - 17.45 Nelly Furtado
20.00 - 21.00 Kraak & Smaak	19.45 - 21.00 Paul Weller	18.45 - 19.45 Kaiser Chiefs
		21.00 - 22.30 Placebo

Dresden Dolls, kolderieke opener op pinkpop 2006
Muziek: Dit tweetal liet vorig jaar nog een rits festivals links liggen omdat de helft van de Dresden Dolls, drummer Brian Viglione, een inzinking zou hebben gehad. Hij heeft genoeg aan de infusen en medicaties gezeten, want Viglione heeft er gewoon weer zin in. Zangeres Amanda Palmers uitzinnige, zwaar aangezette vocalen combineren goed met haar hamerslagen op het pianoklavier. Het titelloze debuutalbum uit 2004 is een behoorlijke mix van cabareteske pop, die niet alleen associaties oproept met de jaren '30 van Berlijn of Dresden maar ook doet denken aan vaudeville theatershows uit de tijden van weleer. Coin Operated Boy was een bescheiden hitje, en nu mag het Amerikaanse duo zijn status bewijzen met het album Yes, Virginia, dat dit jaar uitkwam.

Plus: 'Amanda' was ooit een hit van de Amerikaanse betonrockband Boston, weet presentator Giel Beelen op het podium te vertellen. Dat is dan ook het enige wat de toehoorder krijgt als introductie bij Dresden Dolls! Zangeres en pianiste Amanda, in speelse jarretels, wint al gauw het vertrouwen door ons een prettig Pinkpopweekend te wensen. Wat volgt is een uur lange, vermakelijke maar lang niet altijd voor de hand liggende set. Toch, wie de Dolls niet kent, heeft weinig moeite in te springen. De composities van Palmer en Viglione zijn gestript en melodieus. Met name het werk van het eerste album (Missed Me en aan het eind Girl Anachronism) is overtuigend als Amanda tiert en raast als een PJ Harvey met een obsessie voor het episch theater van Bertolt Brecht.

Min: Tussen de nummers door vraagt Palmer voortdurend of we er zin in hebben, dat Pinkpop. Alsof de Dolls er eigenlijk zelf niet bijhoren, maar een voorprogramma zijn. En misschien heeft ze een punt; op het veld in de zon lijken de jeugdige aanwezigen meer in de stemming voor iets rockends, iets dat ze kennen of iets waar ze het glas op kunnen heffen. Dit is toch een beetje alsof je met je moeder naar een theatervoorstelling in de schouwburg bent meegenomen. Alleen bij het aankondigen van de song My Alcoholic Friends klinkt heel even een saamhorig gejoel van de menigte die er zin heeft.

Conclusie: Bijzondere openingsact, maar een op gitaarrock georiënteerd combo had de menigte nog meer mee gehad. Immers, Landgraaf maakt het de Dresden Dolls makkelijk en geeft Palmer en Viglione het voordeel van de twijfel. Nu nog wel, want iedereen is nog fris en nuchter. Een goede plaats voor de Dolls dus op dit tijdstip, maar de volgende keer in een bunker in Prenzlauer Berg komen Dresden Dolls echt tot hun recht.

Cijfer: 7 door Thomas van Aalten/ Foto: Frank Vaartjes


Alize, winnaar van Nu of Nooit, ook op Pinkpop?
Muziek: "Who says a funk band can't play rock music," vroeg George Clinton zich met zijn band Funkadelic af, ergens in de jaren zeventig. Red Hot Chili Peppers bewees tien jaar later dat ook "a white band can play funk music." Alize frist het geheugen op: de vijf Limburgers spelen een mix van soul, funk en rock. Ska en reggae komen uiteindelijk ook nog langs. "Music for your mind, body and soul" noemen ze het zelf in het tweede nummer. In maart stond de band - opgericht 2004 - nog gewoon in de Bosuil in Weert. Daar wonnen ze Nu Of Nooit, de bandcompetitie van Limburg. Daarom staat Alize ook volgens de traditie op het festival. Pinkpop breekt dit jaar overigens een beetje met een traditie; Alize speelt pas ná opener Dresden Dolls. En als het aan de zanger zou liggen, zou je misschien niet eens doorhebben dat het gaat om de winnaar van Nu Of Nooit. Hij praat het hele optreden Engels: How are you doin'?

Plus: Een hele eer natuurlijk om op Pinkpop te spelen. Zeker als je pas twee jaar bezig bent. Het gevolg is dat het enthousiasme bij de band geen grenzen kent. Zanger Max P. roept constant dat we het in de tent moeten "upfunken": "C'mon ya'll!" De gitarist speelt met een grijns van oor tot oor en de toetsenist hangt bezwerend boven zijn orgel. En zowaar slaat de opwinding bij de muzikanten over op de eerste rijen van het publiek, waar trotse ouders en vrienden en vriendinnen staan. Muzikaal valt er voor de funkrock liefhebber ook nog het één en ander te halen: pompende basjes, jeukende gitaartjes met hier en daar een gierende solo en natuurlijk strakke funky drums. Het groovet wel.

Min: En hoe gedegen hun muziek op het eerste gehoor ook over komt, de vijf Limburgers komen er niet mee weg. Rage Against The Machine was écht boos. Parliament klinkt echt stoned en de botsende karakters van Urban Dance Squad klonken door op het podium. Alize hobbelt van het ene naar het andere nummer. Ze zouden moeten denderen. Nergens doet Max P. een poging te zingen. Hij dreunt de teksten op, maar met rap heeft het niets van doen. De liedjes zijn op een keyboardlijntje hier en daar niet memorabel. Het reggaenummertje halverwege de set gaat nogal obligaat over in een skadeuntje waarin het publiek Yeah Yeah moet zingen. Een jongen met een Urban Dance Squad shirtje in het publiek draait zich om en verlaat de tent. De "yeah yeah ska" uit de versterkers van Alize klinkt bijna alsof het carnaval is. Maar goed, we zijn dan ook in Landgraaf.

Conclusie: Alize is gewoon een bruiloften-en-partijen-band. Het is nog een lange weg naar het niveau van de Peppers, de Squad, Rage of Parliament. Alize mist urgentie. Je ziet ze op de fiets zitten met hun gitaren op hun rug, op weg van de oefenruimte naar huis. "Het ging lekker he?" "Ja, volgende week weer?"

Cijfer: 5 door Robert Lagendijk (VPRO)


Kubb, zeer goed geinspireerd, maar matig nagedaan
De jongens van Kubb klinken live best aardig, maar na langere tijd wordt de overdreven brave stem van Harry Collier toch storend en gaat zelfs vervelend worden en kan de band het publiek niet voldoende meekrijgen.

Een vergelijking met Coldplay en Keane is snel gemaakt, de band is eigenlijk alleen maar goed geinspireerd, maar laat helaas van inspriatie weinig zien.

Een rustig en melodieus begin dat vaak uitmondt in een ruiger einde met, een loepzuivere en krachtige zang die de hoogte ingaat.
Het totale optreden laat evenwel niets spectaculairs horen en zien. Ik had van deze band eigenlijk een veel meer aangrijpend concert verwacht, en ben daarom best wel teleurgesteld.

Door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes






Nelly Furtado, Main Stage, Pinkpop, 3 juni 2006
La Furtado speelt veel bekende nummers
Muziek: Heeft nog meer hits dan je zou denken, zo'n Nelly Furtado. De Canadese zangeres brengt over twee weken een nieuwe cd uit, maar dat weerhoudt haar er niet van hier alle succesnummers te doen. Sinds de eerste, I'm Like a Bird uit 2000, zijn dat er nog zeven - als je het net verschenen Maneater meetelt. De liedjes van de 28-jarige popster gaan vaak over individualiteit en zelfexpressie: "I'm like a bird in the sky, Say what you want, I'm all I'll ever be, It is the fear inside that you can overcome, We're counting the stars, we're gonna go far." Om het uitbundige karakter te benadrukken heeft ze ook een danseres in de band opgenomen.

Plus: Ik dacht dat de mannen van Opgezwolle de enige hiphoppers op Pinkpop zouden zijn dit jaar, maar het blijkt dat Nelly Furtado de enigszins befaamde Canadese underground-rapper/producer Saukrates in haar band heeft. Hij rapt niet alleen (in één nummer), hij zingt, danst en speelt ook percussie. Leuk! Nelly zelf is een sympathieke verschijning met een uitstekende stem en ze heeft een handjevol prima nummers. Nieuwe single Maneater is favoriet.

Min: Omdat haar aanstaande (derde) cd voor een groot deel is geproduceerd door het hiphop/r&b-genie Timbaland, was de hoop gevestigd op een show die zwaar op dat nieuwe repertoire zou leunen, met gruwelijke beats en zo. Dat valt een beetje tegen. Met zo'n echte drummer en complete live-band wordt het geluid sowieso wat logger dan de vaak knappe studioproducties op de platen van Nelly Furtado.

Conclusie: Op een festival vol redelijk voor de hand liggende mannenrock is het een verademing om een popster als Nelly Furtado op het affiche te zien. In de praktijk is het toch wat minder enerverend dan van tevoren gehoopt en ga je waarschijnlijk drie keer meer uit je dak bij de brallerige meeschreeuwpop van de K**s*r Ch**fs. Het is ook nooit goed.
Cijfer: 7 door Job de Wit (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes




Paul Weller, Swiebertje van de Britpop
Muziek: Paul Weller was dus ooit frontman van... The Jam. En dat was een populaire punkrockband circa 1980. Zo populair dat je niet de Londense metro in kan stappen zonder aan Going Underground te denken. Zo populair dat je niet kan ontkennen dat grote hit A Town Called Malice een van de soundtracks van de Britse economische crisis uit de jaren '80 is. Maar Paul Weller is geen twintiger meer en zijn huidige fans zullen hem dan ook als zanger op zich beschouwen. Met door soul, motown, bluesy rock beïnvloede albums als Stanley Road (1995) en later Illumination (2002) en dit jaar Catch Flame zijn de Jamsporen definitief uitgewist.

Plus: Weller heeft weinig pretenties, is evenmin een zielige vertoning. Hij doet zijn ding voor de lol en met voldoende passie. De begeleidingsband vertoont intensief spelende musici en Weller lijkt zich prima te vermaken, al lijken de toeschouwers zich enigszins af te vragen welke figuur ze voor zich hebben. De enkeling vooraan die uit zijn dak gaat, kent alle teksten uit zijn hoofd en moet Weller vanaf de beginjaren gevolgd hebben.

Min: Weller laat de hersens ('grijze massa') kraken. Zou ik hem het voordeel van de twijfel geven als ik niet wist dat hij ooit een begenadigde songsmid was met een zeer behoorlijk oeuvre in zijn jaren van The Jam? Ik denk het niet. Ik zou er aan voorbijlopen. De set op Pinkpop bestaat immers grotendeels uit het soort muziek waar mijn nekharen van overeind gaan staan, die je ook hoort in het oeuvre northern soul rockers Ocean Colour Scene. Niet toevallig, want daar werkte Weller mee samen.

Conclusie: Al kraken de pezen, kleurt het hoofd rood en wordt er regelmatig op ons geproost, ik weet het niet met Weller. Toch een voldoende. (Maar stel nu, Morrissey, ex-zanger van The Smiths, gaat aanstaande maandag alleen dixielandmuziek brengen met Lee Towers choreografie, geef ik hem dan ook een voldoende, omdat ik weet dat hij ooit geniaal was?)

Cijfer: 6 door Thomas van Aalten (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


Kaiser Chiefs, heerlijke meezingers, Na Na Na Na Na Naa
Muziek: Britse poppy gitaarbands met een behoorlijke saus van bliepjes en knorretjes. Je hebt Franz Ferdinand, je hebt Arctic Monkeys en je hebt Kaiser Chiefs. Het debuutalbum Employment verscheen meteen bij een grote platenmaatschappij en verkoopt als een speer. De single Oh My God was Song Van Het Jaar bij 3VOOR12. Need I Say More?

Plus: In een jaar tijd van het onbekende bandje op het John Peel-podium (toen nog een klein buitenpodium) tot publieksfavoriet op het hoofdpodium. Doe dat maar eens na! De band is voorbereid op de nieuwe status, want achter de instrumenten hangt een enorm doek met de naam van de band erop. Dat kan mooi mee naar alle andere festivals en stadions waar Kaiser Chiefs deze zomer speelt. Ook de band speelt inmiddels op stadionsterkte. Zanger Ricky Wilson trekt af en toe een pittig sprintje over de volle breedte van het podium. De band speelt fel en klinkt prima. Opvallend is dat de koortjes, bijvoorbeeld in opener Na Na Na Na Na Naa, klinken als een mes dat door een slagroomtaart glijdt. In het uur dat volgt komt heel Employment langs en worden de Pinkpopbezoekers met de neus op de feiten gedrukt: wat hebben die Kaiser Chiefs toch een goede popliedjes. En als bonus wordt Landgraaf getrakteerd op drie nieuwe songs, waarvan Everything Is Average Nowadays meteen vertrouwd lekker klinkt.

Min: Misschien waren het de zenuwen, misschien het enthousiasme of het gebrek aan conditie, maar feit is dat Wilson zich in de eerste nummers behoorlijk overschreeuwt. Een schril contrast met de geoliede band die achter hem staat. Wilson rent en springt maar zou iets meer op zijn microfoon moeten letten. Het is natuurlijk even wennen, zo'n nieuwe festivalstatus, maar de wilde opwinding die de clubshows en het optreden op Pinkpop 2005 zo goed maakten, komt maar mondjesmaat aan bij het publiek.

Conclusie: Prima band, prima liedjes en een behoorlijk goed optreden. Maar optreden voor 30.000 mensen vergt andere kwaliteiten dan een clubshow. Ook al prop je in ieder nummer drie Pinkpop-klapmomenten.

Cijfer: 7,5 door Robert Lagendijk (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


Placebo, waardige niet teleurstellende afsluiter
Muziek: Kort door de bocht: soms overdreven, maar intens bedoelde rock waar volgens sommige collega's een air van goth en glam overheen hangt. Prima songs als Special K, Pure Morning en Nancy Boy worden afgewisseld met flinke geluidswallen vol elektronische toevoeging. Grote verdienste is de symbiose tussen de kleine (maar vol grootse gebaren) zanger Brian Molko, de podiumpresentatie van bassist/gitarist Stefan Olsdal en het strakke drumwerk van Steve Hewitt. Tel daar nog wat lichte elektronica bij op in de traditie van het latere Depeche Mode - of Nine Inch Nails, en je hebt onmiskenbaar het geluid van een band die alleen maar kan klinken als Placebo.

Plus: Zanger Brian Molko is van lakei inmiddels tot keizer van de Teenage Angst verworden. De jaren tellen, maar aan Molko zie je dat niet. Vroeger was de kleine man misschien nog wat meer opgedoft met gloss en haarverf, nu is hij wat gematigder, maar Molko houdt iets jongensachtigs over zich. Boomlange bassist Stefan is zo'n beetje de gedoodverfde lansbreker voor atletiek met de basgitaar. De show kent genoeg gedenkwaardige festivalmomenten. Molko rent rond, springt op en neer, buiten adem: "Jesus, I smoke too much. Do you prefer to see me running around like that?" Pinkpop juicht. "Or do you prefer to see me stop smoking?" Pinkpop juicht. Van hoogtepunten van albums als Black Market Music en Sleeping With Ghosts tot laatste album Meds (Song To Say Goodbye) tot een cover van Kate Bush (Running Up That Hill) in de toegift: Placebo is in zijn sas.

Min: En als je iets negatiefs zou willen zeggen over dit concert, zal je kritiek moeten hebben op de band Placebo en haar muziek in het algemeen - die drammerige, vervelende nasale stem van Molko, altijd maar die flauwe teksten over pillen, dood en bisex - aan dit optreden was niets mis. Ik moet het erkennen. Pure Morning is niet gespeeld, een van de meest gewilde songs.

Conclusie: Wie riep dat dit een stel 'depressieve emo-gothrockers' was? Die woorden zal je terug moeten nemen. Placebo is een goede afsluiter en heeft prima contact met het Pinkpop publiek.

Cijfer: 8 door Thomas van Aalten (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2006 kwijt, laat 't ons dan weten via