2006 Updated 6 maart 2014
Datum: 3-5 juni 2006
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 99,00. Pinkstermaandag kost € 59,00, dagkaart zondag: € 45,00, dagkaart zaterdag; € 35,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 11 maart 2006 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: droog en zéér zonnig

Toeschouwers: 61.000

Presentatie: Giel Beelen,, Dolf Jansen en Claudia de Breij

BELANGRIJKE OPROEP!!!

BELANGRIJKE OPROEP!!! Recencies zaterdag  Recencies zondag  Suggesties 2006  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's


Maandag 5 juni: 11.00 - 23.00 uur

John Peel Stage	3FM Stage	Mainstage
11.45 - 12.30 Living Things	11.45 - 12.45 Soulfly	11.00 - 11.45 Pete Murray
13.30 - 14.30 Jamie Lidell Live Band	13.30 - 14.30 David Gray	12.30 - 13.30 Skin
15.30 - 16.30 Editors	15.30 - 16.30 Deftones	14.30 - 15.30 Bløf
17.30 - 18.30 The Flaming Lips	17.30 - 18.30 Nickelback	16.30 - 17.30 Keane
19.45 - 20.45 Opgezwolle	19.45 - 20.45 Morrissey	18.30 - 16.45 Franz Ferdinand
		20.45 - 22.30 Red Hot Chili Peppers

Wijzigingen programma tot op de concertdag(en) voorbehouden


Living Things, strakke garage-rock
In een vrij donkere tent, proberen de mannen van Living Things het publiek in Landgraaf wakker te krijgen op deze derde pinkpop dag
Buiten is het inmiddels zonniger aan het worden.

Zanger Lillian Berlin probeert via de bekende leuzen als "Fuck Bush" het vroeg opgestane publiek op zijn hand te krijgen. Het is bekend dat de Amerikaanse regering vaker tijdens hun optredens onder letterlijk vuur wordt genomen. Soms lijkt het inderdaad dat hij uit de stal van Mick Jagger is geboren, de pasje die hij van de Rolling Stones frontman probeert te imiteren, maken echter het publiek (nog) niet echt enthousiast. Het is misschien nog te vroeg voor deze zwaar politiek beladen Rock 'n Roll.

De muziek van broertjes Lilian, Eve en Bosh Berlin en zanger Corey Becker is wel sleazy strak met heftige distortion, wel om aan te horen, niet storend. De reclamesong "Bom Bom Bom" heeft er zeer zeker aan bijgedragen dat hiervoor mensen hun tentjes zijn uitgekropen. Maar geen topper op Pinkpop naar mijn mening

cijfer: 6,5 door Jean Wertz / Foto: VPRO (de andere mening van Thomas van Aalten (VPRO) kan je hier lezen


Soulfly, eindelijk weer stevige Jungle Rock op Pinkpop
Als je je vanmorgen vergeten bent te wassen, dan geen nood je oren worden royaal gewassen bij de Braziliaanse top-act, het is niet de eerste keer dat Max met zijn band hier op Pinkpop staat. Voorheen ook al met Sepultura. Het blijft muziek waarbij je niet stil kan staan. Het uitbundige publiek bij het 3FM podium gaat dan ook stevig uit zijn dak bij deze opzwepende typische Jungle Rock (door velen ook wel nu-metal genoemd) van Soulfly.

De monstervoice van Max Cavalera weet de overkant van het pinkpop-terrein met gemak te bereiken. "Back To The Primitive" wordt stevig en strak gespeeld, zoals we van Soulfly gewend zijn en zet het publiek aan tot stevig pongoën. "Bleed" beweegt je om verplicht te headbangen.

Max laat nog even weten voor de weinigen onder ons, dat deze vette band "Soulfly" heet, middels het overtuigende Your tribe - Our tribe Your life. Ben je nu nog niet wakker, dan zal dat na het zien en horen van Soulfly op de vroege middag ook niet meer gebeuren.
Max zal later op de dag nog een toontje meezingen tijdens eengastoptreden bij de Deftones, een band die zijn Monstervoice met veel moeite probeert te evenaarden, maar nét niet in de buurt komt van dit Braziliaans wereldwonder

Cijfer: 9 door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes


Pete Murray, mag en moet Nederland nog veroveren
Muziek: Brave mainstreampop en -rock. Bij webwinkels staat waarschijnlijk: voor liefhebbers van Sting, Norah Jones, Jack Johnson, Jamie Cullum, Bryan Adams en James Blunt. Ieder nummer van Pete Murray kan regelrecht onder een tranentrekmoment in een grote Hollywoodfilm gezet worden. De band vandaag heet voluit Pete Murray and the Stonemasons en bestaat uit bas, drums, gitaar, orgel en slidegitaar.

Plus: Echt ergeren doe je je niet aan de degelijke klassenavondpop van Pete Murray. Er wordt geen fout gemaakt tijdens het spelen en een aantal nummers begint zelfs heel hoopvol..

Min: Maar na een pittige aftrap en een lekker coupletje, zakt ieder refrein in als een pudding. Alsof ideale schoonzoon Murray met zijn muziek mikt op pasgetrouwde stelletjes: het intro is voor het jongetje, het zoete refreintje voor het meisje. De band speelt ook nog eens zo bescheten netjes, dat nergens in de muziek enig gevaar valt te bespeuren. Waarom giert dat orgel nergens uit de bocht? Waarom blijft die slidegitaar zo keurig binnen de lijntjes? En in godsnaam, waarom is die gitaarsolo zo afgemeten dat de vroege Pinkpopvogels deze met een open doekje onthalen. Het lijkt wel een bijeenkomt van de VVD-jongeren. En dan is er nog de uitstraling van de band: vijf saaie lullen op een rijtje. Alleen de bassist verraadt met zijn stoere pose dat hij waarschijnlijk liever bij Danko Jones in de band zou spelen. Maar ja, die betaalt waarschijnlijk niet zo goed.

Conclusie: 450.000 Australians can be wrong!

Cijfer: 5 door Robert Lagendijk (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


Skin, de zwarte parel van Pinkpop
Door omstandigheden kon Anouk niet in de programmering geplaatst worden, Vandaar dat Skin nu op het podium staat. Een tweetal keren (1996 en 1999) en stond zij hier al met haar band "Skunk Anansie", in 2003 solo (of met zangeres Sarah Bettens van K's Choice - Weak), en vandaag op het zonovergoten terrein van Pinkpop 2006.

Loepzuiver gezang en emotioneel getinte songs maken Skin tot een supervrouw. Ze weet met haar indingende mooie zwarte ogen het publiek op haar hand te krijgen. Ze geniet zelf ook overduidelijk van het enthousiaste publiek dat speciaal voor haar naar het Zuidpodium is gekomen. En toch vallen elke keer weer haar woedeuitbarstingen op, ook deze keer tot bloedens toe, en trakteert het publiek tijdens haar uitspattingendan ook regelmatig op haar overvloedig aanwezige mondvocht.
De song "Weak" wordt jammer genoeg in een onverwacht downtempo gespeeld
Plus: dat ze eindelijk weer naar Pinkpop is gekomen..

Min: ik zou het niet weten, ze staat daar zo vol overgave en ambitie te zingen, geen minpuntje te bespeuren

Cijfer: 8,5 door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes


Jamie Lidell, het levende soul wonder van het WARP-label

Een redelijk unieke performer, die ter plaatse improviseert waar hij dan net zin in heeft, klinkt zoals verse soul moet klinken volgens kenners met een flinke stoot electricity.
Volgens Jamie zelf, is de onlangs uitgebrachte song Multiply waarschijnlijk de reden waarom er zoveel fans naar Pinkpop maandag zijn gekomen. Oordeel zelf. Helaas wordt de oudere soul uit de sixties en seventies soms onnodig om zeep geholpen door de overdreven aanwezige elektronische faders, maar het soul minnend publiek is hevig onder de indruk van deze computer-specialist, waardoor het geheel een uiterst boeiend optreden wordt.

Plus: De echt muzikale intermezzo's onder pianobegeleiding op het podium, zonder die knoppen te besturen

Ik zou het net zoals bij Free Jazz, Free Soul noemen. Hevig oversamplede stukken muziek die soms erg langdradig doorjammen. Maar het blijft soul. Al met al niet onaardig.

Min: De hevig oversamplede stukken muziek die te langdradig doorjammen.

Conclusie: Ik kijk en luister liever naar de charmante en goed ogende Joss Stone.

Cijfer: 6 door Jean Wertz / Foto: VPRO


Bløf, de Zeeuwen zijn weer terug...van hun wereldreis
De afgelopen tijd zijn de mannen van Bløf rondgereisd over de hele wereld (o.a. Kenia, Ierland, Cuba, Argentinië) en deze wereldse invloeden en opgedane ervaringen zijn overduidelijk terug te horen en te herkennen in de nieuwe Zuiderzee-popnummers van deze Zeeuwse supergroep.
De Mooiste Verliezers dat zijn wij, nou daar kan ik het duidelijk niet mee eens zijn, deze mannen van het nieuwe nieuwe Zeeuwse volkslied "Aan De Kust" groeien zelfs uit tot grote winnaars op Pinkpop 2006.

Bij het klinken van Holiday in Spain was het ondanks het zonnige weer toch veel kippevel op het terrein te bespeuren. Het met veel emoties beladen duet met Adam Duritz van de Counting Crows biedt echter een veel warmere uistraling.
Een Manier Om Thuis Te Komen biedt het publiek weer even rust, lekker onderuit op de reeds droge groene pinkpop-grasmat, genieten van het weer en Bløf. De fluitende fakir van de Efteling laat zijn muzikale talenten horen op Mens. Mooie Dag (zonder Heather Nova) wordt op zeer professionele wijze muzikaal aangevuld en begeleid door twee gast Indiase muzikanten op houten fluit en djembé-percussie, dat overgaat in Een en Alleen.

Plus: afwisselende robuuste levensliederen uit Zeeland (en de rest van de wereld) met behulp van 2 wereldmuzikanten

Min: te veel stiltes tussen de nummers door

Conclusie: een zeer afwisselend en geslaagd belevenis, deze wereldreis op Pinkpop meemaken!

Cijfer: 8 door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes


Deftones, is het Nu-metal of Metal-Nu?
Max Cavalera van Soulfly had deze groep al aangekondigd, op het met perzische tapijten beklede podium. Het is nu de tweede keer dat ze op Pinkpop staan. De vorige keer was in 2003. Je kan wel merken dat het niet goed botert tussen de muzikanten, ieder doet een beetje waar ie zelf zin in heeft. Het geluid is niet goed op elkaar afgestemd, en dat ligt niet aan de technische mixage. Het lijkt wel of ze de Nu-Metal vaarwel zeggen.

Zanger Chino Moreno neemt zich overigens wel de moeite om close contact te zoeken met zijn publiek en wel van zeer nabij. Een kleine crowdsurf-overtreding is dan al snel gemaakt. Het publiek is in ieder geval in uiterste stemming en geniet met volle overgave van deze

Min: te veel rustpunten en stiltes, rommelig mix van diverse onverstaanbare klanken, waarbij de microfoon van Chino blijkbaar wordt opgegegeten.

Conclusie: deze band kan beter!

Cijfer: 6,5 door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes


Editors, New Wave-Pop, alweer een nieuwe stroming?
Je zou haast zeggen dat de new wave stroming uit de jaren 80 weer terug is op Pinkpop, U2 riedeltjes, Flock Of Seagulls invloeden klinken in de John Peel tent. Toch trekt deze band veel jeugdigen naar de tent terwijl op de 3FM-stage de Deftones hun kunsten vertonen. Maar goed dat er zoveel verschillende stromingen op Pinkpop voorhanden zijn, dan hoeft het ook niet tegen te vallen.

Als de Talking Heads cover "Road To Nowhere" gespeeld wordt, dan ligt het wel heel erg voor de hand, dat het publiek uit zijn dak gaat. Ook al kennen ze de Talking Heads misschien niet, dit liedje help wel mee aan een geslaagd optreden en blijft een heerlijke meezinger. Tom Smith raffelt snel een afscheid door de microfoon en sluit af met Fingers In The Factories

Plus: herkenbare nummers ook al ken je ze niet
Min: het is te snel voorbij
Conclusie: New Wave blijft boeiend!
Cijfer: 7,5 door Jean Wertz / Foto: VPRO


Keane, Everybody's Changing
Heerlijke luistermuziek, en ó zo toegankelijk voor iedereen die zich in dit genre thuis voelt. Puur en zonder dwang tot rust komen. Een goede vervanger voor Coldplay, als die niet uitgenodigd worden op dit festival
Afwisselende en pakkende nummers die door Tom Chaplin gebracht worden vol overgave en met veel sentiment. Dit drietal geeft het publiek waar ze voor komen, genieten van hun favorieten en meezingen. Het is verrassend hoe een trio met een Keyboards-Piano-Drums samenstelling zoveel fans aan hun voeten krijgen op zo'n korte tijd. Gewoon hartverscheurend hoe de nummers aan elkaar worden gezongen.

Plus: alle nummers worden foutloos goed op elkaar afgestemd gespeeld het hele concert is met een woord Bloedmooi

Min: zijn die er bij deze jonge band dan?

Conclusie: Keane overwint Pinkpop en welverdiend, en ik ben totaal overtuigd

Cijfer: 8,5 door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes


The Flaming Lips, een gezellige verkleedpartij in de John Peel Tent
Het optreden komt uiterst langzaam op gang, met "Race For The Prize"door de vele voorbereidingen die dit optreden met zich meebrengt. Aliens, Superman en een aantal kerstmannen op het podium. Michelin mannetjes verschijnen. Een spectaculair en theatraal gebeuren kondigt via een minutenlange intro het optreden van de Flaming Lips aan.
Het draaiboek van de show zit wat gebrekkig in elkaar en vertoond nogal wat gaten in de setlist volgens mij, er vallen veel onnodige stiltes.
Plus: een wervelende show gedurende het hele concert

Min: magertjes klinkend gezang wordt overstemd door de instrumentale begeleiding.

Conclusie: theater is meer iets voor Lowlands

Cijfer: 6 door Jean Wertz / Foto: VPRO (de andere mening van Robert Lagendijk (VPRO) kan je hier lezen


David Gray, de opening op pinkstermaandag
Muziek: Keurige, cheesy mainstream gitaar/piano pop. Het album White Ladder leverde Gray instant internationale bekendheid op. De muziek van grijze muis David refereert aan die van The Band, maar dan zonder enige smaak. Zijn stem aan die van Neil Diamond en soms Eddie Vedder. Stadionrock-light

Plus: Er blijkt een groot publiek voor de vergetelijke Top 40-muziek van Gray. Als iedereen zijn plaat koopt loopt hij binnen en gaat hij misschien rentenieren.

Min: Wie met een half oor luistert, hoort tien keer Have A Little Faith In Me van John Hiatt langskomen. Als je beter luistert moet je nóg verdomd je best doen de nummers uit elkaar te houden. Het ene begint met een melig gitaarintro, het andere met een dergelijk suf pianointro. Gray mikt duidelijk op het grote publiek. Vervolgens wordt er steeds naar een kleine climax gewerkt. Tekstueel houdt het ook niet over: 'Sail away with me honey. What will be, will be. I wanna hold you. Now, now, now, now, now.' Iets dergelijks levert strafpunten op bij De Grote Prijs Van Nederland. En dan brengt Gray zijn teksten ook nog eens met Het Grote Gebaar in zijn stem. Ik zou ook wel eens willen weten wie de band stileert: twee man in maatpak en een drummer in een foeilelijk gekleurde Hawaï-blouse? Come on!

Conclusie: David Gray rijmt op Pete Murray. Twee halen, één betalen. En dus: gelijke monnikken, gelijke kappen.

Cijfer: Een 5 dus door Robert Lagendijk (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


Nickelback, de menigte gaat in lichterlaaie
Muziek: Opgepompte quasi-gevoelige heroïsche rock. Ter illustratie: Het nummer Hero van de soundtrack van de Spiderman-film werd gezongen door Nickelback mainman Chad Kroeger. Het nummer How You Remind Me was in 2001 het meestgedraaide nummer op de Amerikaanse radio. Zanger Kroeger en zijn broer Mike vormen de spil van het gezelschap.

Plus: 10.000 fans kunnen niet een verkeerde mening hebben. Iedereen deint en wuift, Chad is op zijn best op dit festival: "We have fun, beer, and rock 'n' roll...!!" en, boffen, de single How You Remind Me aan het slot! "You are so rock 'n' roll, we are Nickelback."

Min: De band is net als op plaat ook live artificieel, gesealed in een jas van onverteerbaar plastic. Zanger Chippendale Kroeger heeft een stem als een hand grind in de koffiemaler: ruig en raspend, maar zet maar snel af. Uiteraard is het een band van het grote gebaar en de manmoedige blikken, want zanger Chad was heel zielig toen hij vroeger in een koffiehuis werkte - dude, in dit land is bijna elke muzikant loonslaaf bij Randstad of de lokale kroeg, maken wij nu ook epische postgrunge vol clichs?

Conclusie: Het is flauw om deze band te recenseren als je niks met de muziek hebt, en je probeert het zo professioneel mogelijk, maar sommige dingen kunnen zelfs de meest flexibele geest niet aan. Ik begin zo langzamerhand medelijden te krijgen met Morrissey, benieuwd hoe veel handjes hij in de lucht krijgt en hoe vol het veld blijft als dit een ijkpunt is voor wat succesvol heet te zijn op Pinkpop...

Cijfer: 4 (voor elk werkend instrument een punt, zang van Kroeger niet meegerekend door Thomas van Aalten (VPRO)) / Foto: Frank Vaartjes


Opgezwolle, geef je over aan HipHop...of toch maar niet
Muziek: Donkere nederhop
Plus: Wat een mooi succesnummer is Opgezwolle toch. De muziek van de band is allerminst gesneden koek en toch haalde het underground album Eigen Wereld de hoogste regionen van de albumhitlijst. Donkere beats en bassen, de taal van de straat, Opgezwolle is opzwepend en echt. Het is een feest om te zien hoe de hele vriendenkring op het podium staat op nummers als Tjappies En Mammies en Hoedenplank mee te springen en hossen alsof ze de band voor het eerst zien. Bij Opgezwolle kun je niet stil blijven staan, Opgezwolle laat je niet onberoerd.

Min: De band begon te vroeg. Toen de beats al minuten lang klonken, kwam festivaldirecteur Jan Smeets mopperend het podium op. Hij had de band moeten aankondigen en nu waren ze al begonnen!

Conclusie: Opgezwolle heeft de underground bovengronds gebracht.

Cijfer: 8,5 door Erwin Blom (VPRO)


Franz Ferdinand, tijd voor een rustperiode?

Muziek: Art-school-pop

Plus: De leden van Franz Ferdinand zijn de meesters van de perfecte pop. In de beste traditie van de grote Britse songsmeden zetten ze een vrolijkmakende set neer. Het is nog niet zo lang geleden dat 3VOOR12 de band op London Calling in de kleine bovenzaal van Paradiso vastlegde, en nu zien ze al kans om tienduizenden fans op te zwepen. Objectief gezien is er niet veel mis in vergelijking met eerdere optredens. Maar toch...

Min: Misschien moet Franz Ferdinand eens een festivalseizoen overslaan. Ik heb het gevoel dat ze de afgelopen jaren op elk groot evenement hebben gestaan. En dan kunnen ze nóg zo goed spelen, er treedt gewenning op, en dat is jammer. En ik ben natuurlijk niet de enige die ze de afgelopen jaren meermalen op Pinkpop, Lowlands en in de Heineken Music Hall heeft gezien. Ook jammer blijft het dat zanger Alex in sommige nummers zo onvast van stem is.

Conclusie: De mannen van Franz Ferdinand blijven meesters van de perfecte pop, maar overkill dreigt.

Cijfer: 7 door Erwin Blom (VPRO> / Foto: Frank Vaartjes


Morrissey, de topper van Pinkpop 2006?
Muziek: Een van de grootste grootheden van de popmuziek, de man, de mythe, de legende: Morrissey! Was hier! Op Pinkpop! Stijl, intelligentie, humor, de Engelse kwinkslag en een fascinatie met volk, vaderland en echte-mannenheldenverering (met de Moz zelf natuurlijk in het volkomen terechte middelpunt). De estheet, de entertainer, de artiest, de minzame gentleman, de zanger. Dat is Morrissey en dat was hij op Pinkpop. Niemand die zo theatraal met zijn microfoonsnoer slaat, niemand die zo vanuit het diepst van de ziel van de fan geadoreerd wordt. Er is maar één Morrissey, één rockzanger met een eruditie waar de zichzelf stiekem superieur wanende popliefhebber zich aan optrekt. De inmiddels grijzende Engelsman heeft een vijfmansband met op gitaar zijn oude getrouwe Boz Boorer én, pikant detail, Jesse Tobias, die begin jaren negentig even in de Red Hot Chili Peppers speelde, de band die na Morrissey het festival even verderop op het grote podium afsluit.

Plus: Moet ik het nog zeggen? Morrissey! Was hier! Op Pinkpop! 's Mans solo-albums zijn, al achttien jaar, aan de wisselvallige kant (al zijn de oudste wel de beste en kwam hij in 2004 heel behoorlijk terug met zijn éénn na laatste) maar er zitten uitstekende nummers tussen en die speelt hij live, met geweldige stem en présence. Vrijwel alle nummers komen van die laatste twee platen, aangevuld met drie krakers van zijn oude band The Smiths, een van de belangrijkste van de jaren tachtig. Panic, in 1987 ook een Top 40-hit in Nederland, opent de set (en die speelde de Mozzer niet in de HMH afgelopen april), Girlfriend in a Coma zit erbij en als één na laatste How Soon is Now?, hét moment voor de allergrootste fans om hun liefde aan hun held te betonen - een enkeling komt dichtbij.

Min: Helaas speelt Morrissey helemaal geen vroege solo-singles en niks van zijn eerste vier albums. Het is ook jammer dat hij maar met zo'n toch wat doorsnee rockband blijft spelen. Het zou toch wat wezen als Morrissey's zang en songteksten op een even exquise muzikale begeleiding konden rekenen.

Conclusie: Dat Morrissey zich onder ons, nederig festivalvolk, wenste te begeven was reden voor grote vreugde en dankbaarheid hier op Megaland, waar zich vandaag ook nonvaleurs als David Gray, Skin en Nickelback begaven. Morrissey toonde stijl, klasse en vorm; zijn status is ongenaakbaar voor wie dan ook dit pinksterweekend in Landgraaf.

Cijfer: 9,5 nou nou, door Job de Wit (VPRO)


Red Hot Chili Pepper, een half miljoen euro waard?
Na de break wordt het uitbundige publiek getrakteerd op een strakke geïmproviseerde drumsolo, het publiek wordt overstelpt met "We Will Rock You". In de toegift waar iedereen lang op moet wachten wordt de inmiddels klassieker "Under The Bridge" gespeeld, met een ietwat tegenvallend en uit de toon springend stemgeluid. "Give it Away" klinkt al weer een stuk beter. Flea is met zijn overdadig gekleurd podiumpakje op zijn bas helemaal in z'n element. Na het optreden worden de drumsticks zoals gebruikelijk oneerlijk verdeeld in het publiek.

Plus: Ze spelen een strak schema, veel bekende meezingers, en een schitterende toegift: Scar Tissue, Under The Bridge, Give It Away!!!
Min: Anthony is niet helemaal stemvast, jammer, daarvoor een 8-

Conclusie: Ok, je hebt voor een groep van dit formaat een flinke beurs met euro's nodig, maar dan heb je wel een enorme publiekstrekker, maar dat is Faithless ook. Het pinkpoppubliek wacht al jaren op Coldplay, hiermee had de organisatie ook een perfekte afsluiter kunnen hebben. Maar al met al waren de Peppers een glansrijke afsluiting!

Cijfer: 8- door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes


Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2006 kwijt, laat 't ons dan weten via