2006 Updated 18 juni 2006
Datum: 3-5 juni 2006
Acts: zie programma

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 99,00. Pinkstermaandag kost € 59,00, dagkaart zondag: € 45,00, dagkaart zaterdag; € 35,00
(v.v. prijzen excl. servicekosten, De voorverkoop start zaterdag 11 maart 2006 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, België en Duitsland

Weer: droog, redelijk warm en zonnig

Toeschouwers: 40.000

Presentatie: Giel Beelen en Barbara Karel (3FM)

BELANGRIJKE OPROEP!!!

BELANGRIJKE OPROEP!!! Recencies zaterdag  Recencies maandag  Suggesties 2006  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's


Zondag 4 juni: 13.00-23.00 uur

John Peel Stage	3FM Stage	Mainstage
14.15 - 15.00 The Rakes	14.00 - 15.00 Vankatoen	13.00 - 14.00 Kashmir
16.00 - 17.00 The Zutons	16.00 - 17.00 Dredg	15.00 - 16.00 Bloodhound Gang
18.00 - 19.00 Infadels	18.00 - 19.00 Danko Jones	17.00 - 18.00 Racoon
20.15 - 21.15 Hooverphonic	20.15 - 21.15 Alter Bridge	19.00 - 20.15 dEUS
		21.15 - 22.30 Tool

The Rakes, geen echte toppers
Muziek: In Groot-Brittannië kunnen ze kennelijk niet genoeg van dit soort bands krijgen, want naast de a-categorie Franzmaximoblocheadseditors is daar ook ruimte voor de dansrock van The Rakes uit Londen. In Nederland stelt de band nog niets voor.

Plus: En dat terwijl Zweedse drummer Lasse Petersen lekker blijft doormeppen in discotempo en The Rakes drie kwartier lang prettig adequate, punky dansnummertjes speelt. Na vier nummers ontstaat er een gezellige My First Moshpit. Zanger Alan Donohoe vindt het leuk, maakt electro-boogie-achtige armbewegingen en steekt regelmatig de duimen op.

Min: Het is wel duidelijk waarom The Rakes niet tot de a-categorie behoort: ze missen de songs. Britse hitjes als Retreat en Work Work Work (Pub Club Sleep) kunnen niet tippen aan het werk van bovengenoemde kopstukken van bovengenoemde bands. Die Donohoe kan het vocaal allerminst compenseren en uiteindelijk wordt het zo toch een beetje een kansloze missie van The Rakes.

Conclusie: De betere nummers van The Rakes zijn de twee nieuwste, All Too Human en The World Was a Mess, But His Hair Was Perfect dus dat biedt toch perspectieven. Maar morgen komt de echte Franz Ferdinand naar Pinkpop en dat zal de knapen van de kerels scheiden.

Cijfer: 6 door Job de Wit (VPRO) / Foto: VRPO


Vankatoen, moet je een homo zijn om vankatoen te gaan?
Muziek: Nederlandstalige funkrock/metal met hier en daar een hoog meezing gehalte. Wat Boudewijn de Groot deed voor folkmuziek, Frites Modern voor de punk, De Dijk voor de blues en de Osdorp Posse voor hiphop, doet VanKatoen voor het metal genre. Eerder stond de band op de reservelijst voor Pinkpop. Toen kwam de band niet aan spelen toe. Dit jaar stak Pinkpopbaas Smeets zijn nek uit en boekte de band voor het 3FM-podium. 3FM en VanKatoen? Dat gaat toch niet samen? Zanger Bazz heeft immers ruzie met de hele wereld en dus ook met de nationale popzender. Naast een massa VanKatoen-haters, is er ook een schare trouwe fans die zich herkennen in het 'doe-het-dan-zelf'-gedachtengoed.

Plus: Niets is zo confronterend als zingen in je moerstaal. Meezingen met Aerosmith's Love In The Elevator doe je zonder na te denken, een dergelijk nummer zou in het Nederlands lichtelijk absurd klinken: Liefde in de li-hift, liefde in de li-hift. VanKatoen zou het kunnen doen. De raggende mannen van VanKatoen hebben liedjes als 'Moet Je HAVO Hebben Om Een Homo Te Zijn?', 'Jij Stinkt' en sinds kort 'Sekstoerist'. Je moet het maar durven. De hardrock funkgroove die over het Pinkpopterrein rolt, klinkt heftig, vet en strak. Een prima band binnen het genre. En dan zijn er ook nog leuke meezingmomenten en kan er geregeld lekker gesprongen worden. Feest voor de fans dus. En zanger Bazz voelt zich als een vis in het water op het grote podium. Alsof hij wekelijks dit soort festivals wegtikt. Af en toe surft hij over het publiek.

Min: Een verdwaalde Fransoos, Spanjaard of voor mijn part Japanner zou zich een uur lang hebben bescheurd, voor het podium bij VanKatoen. 'What the fuck? Gedateerde metal spelen en nog in je eigen taal zingen ook?' En let's face it: al zou de band in het Engels zingen, internationaal zou geen haan naar OfCotton kraaien. Daar is het allemaal net te oubollig voor. En dan zijn daar natuurlijk nog de teksten. Tekstueel ligt de lat binnen de Nederlandse popmuziek momenteel behoorlijk hoog. VanKatoen moet het anno 2006 opnemen tegen de vindingrijke nederrappers van Opgezwolle, Duvelduvel en natuurlijk grootmeester Extince. Teksten als 'Schuif Eens Op' of 'Kikke Op Jezelf' zouden bij hun niet eens de oefenruimte inkomen.

Conclusie: Aan het enthousiaste publiek kun je zien dat VanKatoen 'haar doel heeft bereikt (ook al staat het licht op rood).' VanKatoen heeft Nederlandstalige funkrock/metal op de kaart gezet, dat moet je ze nageven. Leuk voor iedere middelbare scholier die ruzie heeft met zijn ouders en ook de rest van de wereld stom vindt. Maar de band is op geen enkele wijze langs de internationale meetlat van de internationale rockmuziek te leggen. Dat willen ze natuurlijk ook niet.

Cijfer: 6,5 door Robert Lagendijk (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


Kashmir, valse kraaien ver beneden de maat
Muziek: Emo-rock uit Denemarken. R.E.M. op een off-day.

Plus: ...

Min: Er zijn groepen waar je niks aan vindt, maar waarvan je snapt waarom een ander er wel warm voor loopt. Omdat de muziek goed binnen een genre is, omdat een band een uitstraling heeft die bij een bepaalde groep mensen past of omdat een groep appelleert aan een levensgevoel. Placebo is zo'n band. Ook al vind je de muziek niet te harden, je kan niet ontkennen dat Placebo een eigen geluid heeft en je snapt dat de band appelleert aan het outsider-gevoel dat veel mensen hebben, zoals collega Job de Wit het raak formuleerde. Niets van dat alles gaat op voor Kashmir. De muziek is niet origineel - het wemelt van de groepen die betere emo-rock produceren -, de uitvoering met de onvaste en vaak valse zang is onder de maat en de melancholieke ondertoon werkt eerder irriterend dan herkenbaar. Ook het publiek liep niet warm voor Kashmir ...

Conclusie: Kashmir is onder de maat.

Cijfer: 4 door Erwin Blom (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


The Zutons, een tas vol puike popsongs.
Muziek: The Zutons komen uit popstad Liverpool en groeiden waarschijnlijk op voor de televisie, met de instrumenten in de hand en de videoband van The Commitements in de videospeler. Soulvolle rock dus of misschien is rocky soul wel beter. Denk aan Motown en Dexys Midnight Runners. Troeven zijn de overslaande stem met snik van zanger Dave McCabe en de sax van Abi Harding. En natuurlijk een tas vol puike popsongs.
Plus: Dat The Zutons de afgelopen jaren bijna constant op tour zijn betaalt zich vandaag terug. Iedere keer dat de band zich weer aan het Nederlandse publiek presenteert, zijn ze weer beter dan de voorgaande keer. Het is vandaag strak, strakker, strakst. Ieder accent van de bas en de drums is een mokerslag op de hoofden van het publiek. Ook de koortjes, de oehoe-hoe-hoe's en aha-a-a's, zijn meerstemmig en loepzuiver. The Zutons slagen er in de saxofoon op een coole manier terug te brengen in de muziek. Het saxgeluid duelleert mooi met dat van de sologitaar. Hierdoor ontstaat de melodische laag die eigenlijk kenmerkend is voor de muziek van The Zutons. De hitjes van het debuut Who Killed The Zutons? worden met luid gejuich ontvangen en zijn listig verweven met de nummers van de zojuist verschenen opvolger Tired Of Hanging Around. Pressure Point spelen ze inmiddels zo ontzettend goed, dat het wel eens het festival anthem van de toekomst kan worden. McCabe is de afgelopen tijd ook nog eens zo gegroeid als frontman, dat het bespelen van de Pinkpopcrowd voor hem een eitje is.

Min: De opbouw van de set die The Zutons vandaag spelen is zo goed, dat de instrumentale afsluiter ZutonKaarmuun, van zo'n tien minuten, een beetje een domper is. Mooi hoor, die kleine melodica aan het begin en dan die knappe opbouw naar die dreigende drums, maar al dat gesoleer erdoorheen is iets teveel van het goede. Had gewoon lekker met de nieuwe single Valerie of Pressure Point geëindigd. Oehoe-oe-oe!

Conclusie: De kracht van The Zutons is dat ze makkelijk in het gehoor liggende muziek maken, maar genoeg scherpe rand hebben om interessant te blijven. Nergens dringt de vergelijking met een bruiloftenband zich op, en dat ondanks een swingend meisje in een jurkje met een saxofoon in de hand. Misschien is The Zutons niet de meest uitgesproken band van het festival, maar wel een van de leukste. De toekomst is aan The Zutons!

Cijfer: 7,5 door Robert Lagendijk / Foto: VRPO


Dredg, Amerikaanse symfonische rockers
Muziek: Prog-rock met samples en sounds.

Plus: Kijk dat bedoel ik nou (zie recensie Kashmir), je kunt niks met een genre hebben en een band toch goed vinden. Symfonische rock? We hebben de punkoorlog niet voor niks gevochten! Progressive rock? Overgeproduceerde muzikantenmuziek! Tja, dat kan ik dan persoonlijk wel vinden, maar als ik daarin blijf hangen heeft een recensie weinig zin en waarde.
Dus probeer ik de muziek te beoordelen op wat ie pretendeert te zijn. En dan is er op Dredg weinig af te dingen. Goeie muzikanten, technisch van hoog niveau, staat als een huis, energiek gebracht, afwisselende composities. Maar er is meer. Een absoluut toegevoegde waarde is het experiment dat ze toelaten in een genre dat al even meegaat. Samples, geluiden, drumcomputers. Die inzet werkt verrassend en spannend en houdt de aandacht vast. En alles is bij de groep tot in de puntjes verzorgd. De 'fantasy' schilderwerken die onder andere op de site terug te vinden zijn, maken ook weer integraal deel uit van de podiumpresentatie.

Min: Mijn kopje thee is het niet. Maar dat had ik al duidelijk gemaakt.

Conclusie: Dredg houdt oud genre levend met experiment.

Cijfer: 7,5 door Erwin Blom (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


Bloodhound Gang, gedragen zich nog slechter dan honden
Muziek: poep en pies rock. De hele show van de Bloodhound Gang staat bekend om een volgens draaiboek georganiseerd rotzooi. Hoe is het is hemelsnaam mogelijk om zo'n chaos toch georganiseerd op papier te krijgen zonder al te veel te improviseren. Tussen de songs door worden de "artiesten" geplaagd door telkens weer een Depeche Mode cover te introduceren. "No, that is HOMO!" Het is ronduit een schande om het nummer "Enjoy the Silence" te gebruiken in zo'n poep en pies show, want meer als dat kan ik niet bedenken.

De Vengaboys worden nog even door de mangel gehaald met "Boom Boom Boom Boom". Dat is waarschijnlijk ook waarom het publiek blijft staan kijken en luisteren. Hun eigen song Chasey Lane volgt hierna in een rap tempo. Evil Jared Hasselhoff vraagt aan het publiek om Budweizer, met hierop het commentaar "Budweizer is cowpiss". Hij wil Heineken, krijgt hierop een fles Jägermeister aangeboden, die in zijn geheel professioneel via een trechter verorberd wordt, met als dank een fikse boer door de microfoon. Een dankwoord hiervoor door middel van het Nederlands Volkslied met trompet. Het publiek beantwoord heftig met "Holland, Holland" het lijkt wel een voetbalwedstrijd. Tijdens een vernieuwde pogin om "Enjoy the Silence" te zingen wordt Jimmy Pop door zeikcollega Evil Jared Hasselhoff totaal ondergezeken met...Cowpiss? Er zijn tijdens deze bar slechte show veel monologen waarop het publiek laaiend (enthousiast) reageert. Eindelijk volgt de meezinger "The Bad Touch".

Plus: het duurt gelukkig geen uren
Min: teveel drank en pies
Conclusie: ingestudeerde ranzige vieze act volgens draaiboek en setlist
Cijfer: 2 (voor "The Bad Touch") door Jean Wertz / Foto: Frank Vaartjes


Infadels, een rooskleurige toekomst tegemoet
Muziek: Van alle dance/rockbands met new-wavegitaren is Infadels het meest op de dansvloer georiënteerd, wat niet betekent dat de Londense band geen goede songs heeft, maar dat ze geweldig ritmisch spelen. De singles van het begin dit jaar verschenen debuutalbum We Are Not The Infadels worden lustig geremixt en live klopt het allemaal. Infadels is met een gestadige triomftocht door Nederland bezig, van Lowlands naar London Calling, Eurosonic en nu Pinkpop.

Plus: Infadels heeft een handjevol knallers in het repertoire en de band gooit meteen maar twee toppers in de strijd: Love Like Semtex en Jagger '67 openen de set en zo is het vanaf de start helemaal raak. De hits hoeven niet per se tot het einde worden bewaard omdat het hele optreden staat als een huis. De band is superenthousiast en dat komt over bij het publiek, tot achterin de tent gaan de handen in de lucht.

Min: Bepaald niet alle songs zijn even sterk als Can't Get Enough en de genoemde hits. Om over de gehele linie indruk te maken mag daar nog wel iets meer werk van worden gemaakt.

Conclusie: Het klinkt als een klok, het ziet er goed uit, het wordt met verve uitgedragen en dat komt aan in zo'n tent. Infadels heeft er een paar duizend fans bij en de missie Pinkpop is dus volledig geslaagd. Als ze deze stijgende lijn volhouden, ziet de toekomst er goed uit.

Cijfer: 8 door Job de Wit (VPRO)


Danko Jones, de gewilde geile Canadese aap
Muziek: Macho rock met de kleine bonkige brulboei en driftkikker Danko Jones in de hoofdrol. Zijn pose: kromgebogen over zijn microfoonstandaard, poten gespreid en copulerend tegen zijn eigen gitaar. Zijn stem doet denken aan die van tatoeagekoning Henry Rollins, maar Jones kanaliseert zijn woede richting de slaapkamer: sex, fuck, oral sex en come zijn woorden die vaak langskomen.

Plus: Met beperkte middelen een maximaal effect, dat is de kracht van Danko Jones. Bas, gitaar, drums en de stem van Jones zijn genoeg om Rock met een grote R te maken. Danko zelf speelt geen noot teveel (of is misschien zelfs een beperkte gitarist) en ook bas en drums beperken zich tot de orde van de dag. Daardoor komt de drie-akkoordenrock van Danko Jones meteen op de juiste plek aan: rechtstreeks van het trommelvlies naar het kruis. Hier komt de hersenpan niet aan te pas. Geen solootjes, niks. Testosteronkanon Jones ragt gewoon door en zingt It's EAS-YAEAEAEAE! Even later spreekt de rock 'n' roll dictator het publiek toe alsof hij in Nurnberg staat. Hij legt aan de mannen uit dat het bij orale seks belangrijker is te geven dan te nemen. Dan laat hij zijn absurd grote tong zien. Dit is de band die je wilt zien als je 16 jaar oud bent.

Min: Danko Jones schijnt een aardige, rustige jongen te zijn als hij niet op de bühne staat. En dus is de machorocker Danko Jones een act: een fokking serieuze act. Zo serieus, dat ik af en toe denk dat het wel iets luchtiger kan. It's only rock 'n'roll, man!
Conclusie: Een hoogtepunt van deze Pinkpop! Danko Jones speelt het veld plat en geniet ervan als het publiek spontaan zijn naam scandeert. "It's nice when you like us! Like us! YEAH!" Ja, Danko, we like you.

Cijfer: Dank u Jones, een 8 door Robert Lagendijk (VPRO) / Foto: Frank Vaartjes


Racoon, melodieuze rock
Muziek: Klinkt als: Crowded House met rockriffs. Nadat grootgrutter Sony de band aan de kant had gezet, sloeg het viertal met een moker terug met het album Another Day. De plaat verkoopt enorm. Het succes van de band is te danken aan het positivisme, het oer-Nederlandse gebrek aan arrogantie en gekte, de goed in het gehoor liggende composities en 'de gevoelige kant' in sommige liedjes.

Plus: Vier jaar geleden stond Racoon ook al op Pinkpop. Collega Erwin Blom schreef toen: "Racoon combineert al het goede dat een band moet hebben: uitstraling, inzet en pakkende nummers. De groep speelt [...] met gemak een tienduizendkoppig publiek plat. Hier staat een band die weet hoe een publiek bespeeld moet worden. Het enthousiasme spat er vanaf, de spelvreugde en de vrolijkmakende nummers toveren brede lachen op de gezichten van het publiek." En meer heb ik er niet aan toe te voegen. Zoals bij een medicijn: Racoon, echt, het werkt! Zoals bij een religieuze groepering: Twijfel niet, Racoon is er! Als de groep Feel Like Flying speelt, voelt de grond op het Pinkpopterrein als een trilmachine uit de fitnesszaal. Duizenden hoofden bouncen heen en weer, tienduizenden tanden blinken in de zon.

Min: Dit is een gewetenskwestie. Ik vervloek namelijk de muziek van Racoon. Ik draai nog liever een betonmolen in mijn huiskamer. Maar voor wat het was, was 't...

Conclusie: Prima! Wat kan ik immers inbrengen tegen al die Racoonisten die de tekst meezingen en zanger Bart toejuichen als was hij de nieuwe saviour?

Cijfer: 7,5 door Thomas van Aalten (VPRO)


Hooverphonic, wegzwijmelen op sferisch en relaxte muziek
Muziek: Downtempo trip rock. Vroeger had je iets dat triphop heette. Portishead was daar een van de belangrijkste vertegenwoordigers van. Hooverphonic opereert in die hoek.

Plus: Zo aan het begin van de avond is het goed wegzwijmelen bij Hooverphonic in de tent van het overvolle John Peel Stage. Sferisch, filmisch, relaxt. De band stijlvol in pak en jurk gehesen, videobeelden die de stemming onderstrepen. Het gevoel van geliefden op de bank.

Min: Maar romantiek heeft ook zijn grenzen. Na een nummer of vijf gaat de eenvormigheid zich wreken. Dan heb je het wel gehad, dan is het mooi geweest. Dan wil je afwisseling, dan wil je variatie.

Conclusie: Na aanvankelijk lekker wegzwijmelen bij Hooverphonic slaat de verveling te snel toe.

Cijfer: 6,5 door Erwin BLom (VPRO)


Alter Bridge, de transformatie van Grunge naar Metal
Muziek: Alter Bridge wordt gevormd door ex-Creed bandleden. Gitarist Mark Tremonti, bassist Brian Marshall (toepasselijke naam; Marshall is een merk gitaarversterker) en drummer Scott Phillips doen het nu met de relatief onbekende zanger Myles Kennedy. De band is meer georiënteerd op metal en hardrock dan hun vorige 'postgrungeband'.

Plus: Eigenlijk is het allemaal zo erg nog niet. Whitesnake, maar dan iets moderner en minder poppy. Als je niet zou weten dat het iets met Creed te maken heeft, zou je er niet eens aan denken dat Alter Bridge in feite Creed zonder vocalist Scott Stapp is. Zanger Kennedy heeft een krachtige stem, maar niet een bulderende: hij is hoog, helder en knisperend als een echte hardrockstem van bedenkelijk allooi. Zie je de paintbrush van een luipaard al op die monstertruck? Zoiets dus! De band is op zijn best ongecompliceerd, melodieus... en hilarisch. Want blikvanger Kennedy raakt verstrikt in microfoonsnoeren en zijn gitaar wil het maar niet doen zodat het Spinal Tap gevoel volledig is. Gelukkig is Kennedy een performer met glimlach en optimistische instelling, hij wil onze vriend zijn en excuseert zich voor de knulligheden en noemt dan ook daadwerkelijk Spinal Tap als vergelijkingsmateriaal. Hij is een goedzakkige spillepoot met een hardrockhart en gouden keeltje. Als dan Whole Lotta Rosie van AC/DC de tweede cover is, bijna aan het slot van Alter Bridges show, heeft de band het publiek overwonnen. Ook het samenzingen met het publiek lukt; Myles Kennedy moet een topavond hebben.

Min: De vijfsnarige bas is al een misdaad op zich, maar hij wordt bespeeld door de statische Marshall, en het instrument staat zó luid afgesteld dat de vele details wegblijven. Alsof een veenlaag van bassen onder het podium ligt. Ook de nu-metal flirts geven een vieze smaak; houd het nou maar bij die gelikte hairrock!
Durf dat maar eens, dude: Jeff Buckley's Halleluja spelen in je eentje, alleen begeleid op gitaar. Het is net of een muziekschoolstudent op de bonte avond zijn kunsten vertoont. Het is loepzuiver, de handjes van de toeschouwers gaan in de lucht, maar het heeft iets twijfelachtigs.

Conclusie: De witblonde mat, de opgepimpte Opel, rondhangen bij de automatiek met je maten - maar dit alles met respect voor God, vrouw en vaderland - het kan allemaal met... Alter Bridge. Maar dat is voornamelijk de verdienste van zanger Myles Kennedy. Maar ach, geef Tremonti, Marshall en Phillips een schouderklopje omdat ze nu tenminste muziek maken waar mismaakt messiah-gedrag wegblijft. (En messiah-gedrag met een glimlach verschijnt; dat is veel beter te verteren).

Cijfer: 6,5 door Thomas van Aalten (VPRO)


dEUS, vol vertrouwen, verveelt nooit!
Muziek: Die hoeven we toch niet meer te beschrijven? Noem het art-rock, noem het ontregelde pop, we weten toch allemaal waar dEUS voor staat?

Plus: Deze band is zo vol zelfvertrouwen! Prachtig om te zien. De mannen van dEUS staan met een 'cool as fuck' houding op het podium. Ons doe je niets, dat is de uitstraling. Natuurlijk is Tom Barman de bezielende leidsman en is dEUS zijn band. Maar zonder zijn kompanen zou dEUS niet hetzelfde zijn. Alleen gitarist/backing vocalist Mauro al. Wat een ster!

Muzikaal is de kracht van dEUS dat de band als geen ander weet te variëren. De groep kan een mooie 'wall of sound' neerzetten, maar kan een nummer later spaarzaam ingetogen uit de hoek komen. En wat de band dan zo siert, is dat over elke noot is nagedacht. Geen overbodige klank. Als een nummer het nodig heeft dat Mauro slechts één noot per halve minuut aanslaat, dan doet ie dat. Waar andere muzikanten nogal eens elk gaatje vol willen spelen, weten de leden van dEUS dat minder ook meer kan zijn.

Min: Ik ga geen spijkers op laag water zoeken. Daar was het optreden te goed voor.

Conclusie: Het komt niet vaak voor dat een band me na jaren nog weet te boeien, maar dEUS verveelt nooit. Buitencategorie.

Cijfer: 9 door Erwin Blom (VPRO)


Tool, eigenzinniger, vetter en strakker dan ooit!
Muziek: Het lijdt geen twijfel dat Tool de band is die vandaag de meest fanatieke fans op de been weet te brengen. Misschien wel over het hele festivalweekend genomen, als tenminste de Morrissey-discipelen het morgen laten afweten na het recente concert van hun held in Amsterdam Zuid-Oost. Tool was hier al vier jaar niet geweest en dat waren dus vier jaar zondere zinderende heavy-metal die zijn publiek niet als Neanderthaler of sprookjeskleuter benadert. Het werd nog een kwartier langer dan menig fan lief was maar toen volgde dus wel vijf kwartier superieur uitgevoerde rock van een eigenzinnige band met een gevoel voor ritme waar deze dansmuziekliefhebber wel mee uit de voeten kan. Zanger Maynard James Keenan, met hanenkam, zonnebril, ontbloot bovenlijf en modieuze spijkerbroek stond naast het drumstel opgesteld, zonder schijnwerper maar toch het centrum van de belangstelling. De fantastisch spelende band stond al evengoed afgesteld en was goed in balans. Bas, drums en gitaar kregen de ruimte en zetten een indrukwekkende sound neer. Je hoeft geen metalhead te zijn om van zulke muzikaliteit te genieten.

Plus: De langharige, blonde hippie die zelfgetekende hartjes-als-zonnetjes uitdeelde gaf zo zijn eigen invulling aan de toch niet echt overdreven vrolijke muziek van Tool, maar het kan natuurlijk heel goed dat iemand zo blij wordt van zulke spectaculaire muziek. Met uitzondering van dEUS misschien werd er tot nu toe op Pinkpop (Tool is de laatste band op de zondagavond) niet zoveel klasse tentoongespreid. Keenan is een apart mannetje dat niet in clichés gelooft en, cruciaal, niet zingt in idiote heavy-metalstijl (al heeft hij een lekkere oerschreeuw als het moment er om vraagt). Drummer Danny Carey en bassist Justin Chancellor weten wat funk is en gitarist Adam Jones doseert de zware gitaarriffs. Geen achterlijke solo's, ook. Wél publieksfavorieten Schism, Sober, Lateralus en Ænema. De nummers van het wat koeltjes ontvangen nieuwe album 10 000 Days detoneerden overigens allerminst.

Min: Keenans afstandelijke opstelling houdt tegen dat Tool boven zijn eigen capaciteiten uitstijgt en de massale euforie uitbreekt. Hij doet het natuurlijk allemaal expres zo en het zal wel nodig zijn om Tools eigenwijsheid gestalte te geven, maar als min of meer objectieve buitenstaander vind ik het geen meesterzet. 's Mans teksten zijn me wat aan de pathetische kant voor een volwassen kerel, maar daar heb je tijdens een live-concert natuurlijk weinig tot niets mee te schaften.

Conclusie:Een uitstekende band om zo'n zondagavondpinkpop mee af te sluiten, een band die je minstens één keer in je leven gezien moet hebben en eindelijk een kwaliteitsstandaard die een popfestival van naam en faam dubbel en dwars waard is.

Cijfer: 8,5 door Job de Wit (VPRO)

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2006 kwijt, laat 't ons dan weten via

Advertorial



Startpagina
© design door J. Wertz 2000-2012