2002 Updated 11 februari 2014

Datum: 18-20 mei 2002
Acts: Zie programma overzicht
Racoon   An Pierlé   Di-rect   Super Furry Animals   Alien Ant Farm   E-life
Lamb   Def P & Beatbusters   Zero 7   Dropkick Murphys   Faithless
Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 89. Pinkstermaandag kost € 55.,00

Weer: zondag: droog en zonnig, niet te warm

Toeschouwers: 60.000

Presentatie: De Vliegende Panters, Marco Roelofs, Isabelle Brinkman en Dolf Jansen

Klik hier voor de suggesties van bezoekers...voor de bekendmaking van het programma

Recencies zaterdag      Recencies maandag      Krantenartikelen

Racoon: koppelt pakkende popsongs aan overtuigend spelplezier.
MUZIEK: Meerstemmige powerpop.

PLUS: Racoon combineert al het goede dat een band moet hebben: uitstraling, inzet en pakkende nummers. De groep speelt als opener op de zondag met gemak een tienduizend koppig publiek plat. Hier staat een band die weet hoe een publiek bespeeld moet worden. Het enthousiasme spat er vanaf, de spelvreugde en de vrolijkmakende nummers toveren brede lachen op de gezichten van het publiek.

MIN: Een enkele ballad lijkt wel heel erg op Simon & Garfunkel, de toonzetting van de vocalen is nu en dan een ietsiepietsie teveel Pearl Jam of Live. Maar uiteindelijk is het een kniesoor die daarover valt. Racoon rules!

CONCLUSIE: Racoon maakt indruk met meerstemmige powerpop en een van spelplezier overlopend concert.

CIJFER: 8 Door Erwin Blom      Tweede foto


An Pierlé: Podiumprinses betovert met haar emotionele en dramatische popliedjes

Compleet met skippybal en thermosfles betreedt Anne Pierlé het podium. Haar liedjes zijn steviger dan voorheen en staan, ondanks de breekbaarheid, als een huis. De Belgische zangeres en pianiste is duidelijk in haar nopjes en probeert in de 3FM tent iets van intimiteit over te brengen en slaagt daar, op haar eigenzinnige manier, wonderwel in.

MUZIEK: Belgische emopop.

PLUS: An Pierlé is een uiterst gedreven artieste, die op speelse en hoogst dramatische wijze haar muziek aan de man brengt. Zittend achter de piano en kronkelend op haar onafscheidelijke skippybal, zingt ze, fluistert ze, schreeuwt ze met enorme uithalen haar mooie, breekbare en soms zelfs abstracte popliedjes. Haar stem schakelt moeiteloos over van zacht, intiem en integer, naar luid, krachtig en vol. Ook zonder band en alleen met haar piano, weet ze de aandacht vast te houden. De zangeres is bovendien niet wars van enige humor, want op grappige wijze praat ze haar nummers aan elkaar en betrekt ze het publiek ook echt bij de show. Ze barst zelf ook meer dan eens in lachen uit tijdens een nummer. Het is niet zomaar een leuk meisje dat toevallig ook nog eens leuke liedjes kan schrijven. Dit is het perfecte voorbeeld van spelen met muziek.

MIN: Ze zijn moeilijk te vinden, de minpuntjes bij An Pierlé. Ik denk dat ik hier nog maar eens een nachtje over moet slapen. Nou ja, wellicht het iets te clichématige Für Elise.

CONCLUSIE: An Pierlé weet het publiek moeiteloos mee te nemen in haar eigen enthousiasme. Ze is eigenzinnig, heeft goede nummers en wordt ondersteund door een prima band. Eerdere vergelijkingen met Tori Amos gaan niet meer op, want de Belgische heeft duidelijk een eigen stijl en richting gevonden.
CIJFER: 8 Door Jesse Voorn      Tweede foto


Di-rect: De vier jonge Haagse muzikanten hadden zich voorgenomen om te vlammen, maar kunnen op het Noordpodium geen muzikale vuist maken.

MUZIEK: Wordt vaak omschreven als punk, maar dat is onterecht. Is beter te omschrijven als makkelijk in het gehoor liggende rockmuziek uit de Kane-school. En dat is niet zo vreemd, want het Haagse Di-rect wordt deels begeleid en ondersteund door mensen rondom stadsgenoten Kane.

PLUS: De inzet. Het viertal wil er duidelijk wat van maken, maar het komt allemaal niet uit de verf.

MIN: De hitjes zoals 'Just the way I do' worden niet strak genoeg gespeeld en dat is jammer, want dat zijn nu net de leukste songs en daar moet de band het van hebben. Want op het podium wordt pijnlijk duidelijk dat het niveau van het overige songmateriaal een stuk minder is dan die hits. Daarnaast zingt vooral frontman Tim Akkerman veel te vaak botweg vals. De vier jonge muzikanten lijken toch enigszins beduusd door de Pinkpop-setting en komen minder enthousiast en brutaal uit de hoek dan op de podia in het clubcircuit, waar de concerten van de groep het bekijken af en toe best wel waard zijn. Door die beduusde houding wil de vonk ook niet echt overspringen op het publiek, want alleen de vele fans die vooraan staan - en dat zijn er zonder meer heel wat - staan bij elk nummer enthousiast op en neer te springen. Alleen bij het laatste nummer - de Who-cover 'My Generation' - komt de rest van het publiek terecht een beetje los, want het is het leukste nummer van de set.

CONCLUSIE: Di-rect kan absoluut niet overtuigen en lijkt duidelijk te verzuipen op het Noordpodium. Waarmee niet gezegd wil zijn het viertal geen muzikale potentie heeft, want de heren kunnen wel degelijk spelen en op cd klinken de commerciële rockdeuntjes bij vlagen heel aardig. Het probleem is dat de groep te veel wordt gepusht door anderen, geen tijd krijgt om een eigen smoel te ontwikkelen en een paar jaar te vroeg op een groot Pinkpoppodium staat.
CIJFER: 4 Door André Keij


Super Furry Animals: Roemloos ten onder.

Techniek en publiek laat Welshmen in de steek. Gitaar in de overdrive en een halfvolle zaal die steeds leger loopt. Een dramatisch verlopen optreden.

MUZIEK: Neo-Psychedelische britpop.

MIN: Technische problemen spelen zanger/gitarist Gruff Rhys aan het begin van set parten. Zijn gitaar werkt eerst helemaal niet en geeft daarna een heel nummer lang feedback (in 'Rings Around The World'). Hij kijkt hulpeloos naar zijn roadie, die met bezweet hoofd probeert de problemen op te lossen. Het tweede gedeelte van de set bestaat vooral uit meer uptempo nummers zoals 'Calimero' en 'Do Or Die'. Het komt niet meer goed. De band draait plichtmatig haar festivalset af en verlaat precies na een uur het podium. Afsluiter: 'The Man Don't Give A Fuck'. How true... De gezichten van de bandleden staan op onweer. Wegwezen en snel vergeten.

PLUS: De twee midtempo nummers ('It's Not The End Of The World' en 'Presidential Suite') en in het midden van de set klinken eindelijk goed, de sfeer komt er een beetje in. Maar dan is de helft van het publiek al vertrokken. De rest heeft ook niet veel kaas gegeten van de niet altijd makkelijke muziek van de Super Furries. De single 'Juxtapose With You' (met vocoder) is het enige liedje dat nog een beetje op reactie in de tent kan rekenen.

CONCLUSIE: Er rust geen zegen op de Nederlandse festivaloptredens van de Super Furry Animals. Op Lowlands ging het ook allemaal niet erg voorspoedig. Ga ze een keer in een club zien, dan kun je zien dat deze band ook leuke en goeie optredens kan geven.

CIJFER: 5 Door Sander Kerkhof

Arme Super Furry Animals. Tot grote woede van frontman Gruff Rhys hapert de techniek en zijn de eerste twee, drie nummers van het optreden in de 3FM-tent 'fucked up'. Maar, komt hij tot inkeer, het is niet het einde van de wereld. Oftewel 'The End Of The World', een van de liedjes uit een repertoire dat steevast het beeld oproept van klaverweides en koeiebellen. Gaandeweg blijkt de ingetoomde woede van Rhys echter een formidabel voordeel. Steeds heftiger en bozer speelt de band. Het lieflijke 'Juxtaposed With You' wordt bijna met weerzin gespeeld en geeft het venijn in de tekst een muzikale pendant. De domme mensen die het al na drie nummers voor gezien houden en in grote aantallen de tent uitlopen, missen een krachtig optreden van een strijdlustige band, die beter had verdiend.

Alien Ant Farm: gaf mede door stemproblemen van Dryden Mitchell een (plicht)matig optreden waarbij de groep hard speelde maar de zwakte van zijn liedjes niet kon verhullen.

MUZIEK: Melodieuze punkfunkmetaljunk.

PLUS: De eerste groep van vandaag waarvan je kon zeggen dat ze stond als een huis. De vier mannen van Alien Ant Farm waren technisch onderlegd, met name zanger Dryden Mitchell en bassist Tye Zamora. Mitchell haalde toonvast melodieuze capriolen uit en Zamora ondersteunde hem met een heldere tweede stem en pakkend gepluk op zijn zes-snarige bas. En het was hard, godvergeten hard en dat was lekker.

MIN: Opnieuw bleek aan het eind van het optreden hoe zwak de liedjes van Alien Ant Farm zijn: de Michael Jackson hit "Smooth Criminal" benadrukte weer eens de harmonische kwaliteiten van 'The King Of Pop', maar bracht daarmee ook het gebrek aan die kwaliteiten bij Alient Ant Farm genadeloos aan het licht. Mitchell leek zich net als op het album "Anthology" letterlijk los te zingen van zijn begeleiders. Hij voer muzikaal een geheel eigen koers: alsof hij eigenlijk bij een andere groep hoorde en omgekeerd. Als je dan ook nog je show plichtmatig afdraait en om de twee nummers roept: thanks for being so nice to us, word je ongeloofwaardig.

CONCLUSIE: Hoeveel van dit soort groepen, die allemaal zo hun kwaliteiten hebben, gaan er in een dozijn? Volgens mij zo langzamerhand meer dan twaalf. Je kunt je in het genre niet meer onderscheiden middels technisch kunnen maar alleen nog door inventieve composities. En dat deed en doet Alien Ant Farm te weinig al was het de eerste groep die het vandaag tot een "we want more" bracht. Dat overigens niet kwam.

CIJFER: 6 Door Gerard Walhof      Tweede foto     Derde foto

E-Life: is in zijn element.
Eén van de populairste rappers van Nederland doet het goed op het grootste rockfestival van Nederland.

MUZIEK: Live gespeelde hiphop, die in al zijn muzikaliteit ook elementen uit pop, rock, soul en zelfs een beetje drum 'n bass meekrijgt.

MIN: Een Nederlandse artiest die zijn Nederlandse publiek in het Engels toespreekt, het went niet. Omdat het volkomen belachelijk is.

PLUS: Het gaat eindelijk een beetje swingen op Pinkpop. E-Life's platen zijn vaak aan de gladde kant, maar live gaat de beuk er in. Het is bovendien een verademing om een echte MC te horen tussen de nu-metalrappers. E-Life is een ervaren muzikant en samen met zijn back-up-MC houdt hij het publiek met gemak aan zijn kant. De volslagen verrassende cover van Coldplay's Trouble meteen aan de start is een leuke binnenkomer, een knipoog van E-Life naar zijn redelijk unieke plekje op het programma van dit rockfestival (laten we wel wezen). Het geeft ook de flexibiliteit van zijn band aan. Zonder hen (drummer, bassist, gitarist, toetsenist) was deze show half zo goed geweest.

CONCLUSIE: E-Life en band is een winnende combinatie. Dat de rapper uit Rotterdam niet de meest oorspronkelijke artiest is, wordt overschaduwd door zijn talent als entertainer.

CIJFER: 8 Door Job de Wit

Bij de eerste tonen waan je je even bij het verkeerde concert. Zitten we goed? Is dit E-life? Krijgen we een verrassingsoptreden van Coldplay? Was het maar waar!!! Wat je hoort is de intro van 'Trouble'. Pardon? Maar dan klinkt vanuit de coulissen een melig hoog stemmetje dat zingt: 'Oh Lord, what's this? The band's on stage and I'm stuck in the middle?' Grapje van de Rotterdammer. Maar toch ook weer niet, want als iets E-Life kenmerkt dan is het zijn feilloze gevoel voor melodie. En daar maakt hij in zijn werk dankbaar gebruik van. Dus staat er een band op het podium, dus komt zangeres Jenny langs om mee te zingen. Het levert een krachtig optreden op van een hiphopartiest die - de gebruikelijke streetslang ten spijt - het lef heeft om buiten de deur te kijken.

LAMB: Enthousiast Lamb werkt aanstekelijk

De Engelse dance/popgroep Lamb manifesteert zich met veel succes op het grote hoofdpodium.

MUZIEK: Gedragen ballades, dansbare popsongs en opzwepende breakbeat-exercities. "Whoo!"

MIN: Je moet een beetje vatbaar zijn voor de gevoelige, langzame songs van zangeres Lou Rhodes. Anders gaat de helft van zo'n Lamb-concert recht langs je heen.

PLUS: Het enthousiasme van de Lamb-muzikanten werkt zeer aanstekelijk. Hier kan menige band nog een puntje aan zuigen. Rennen, klappen, armen hoog, vingers zwaaien - het maakt van een goed optreden een evenement. Andy Barlow (samples) is niet de stereotype saaie knoppendraaier, maar een volksmenner eerste klas.

CONCLUSIE: Lamb kon het grote zuidpodium prima aan. Ikzelf hoor ze het liefst als een soort freejazz-Prodigy met de innemende frontvrouw die ze hebben, zoals in 'Little Things'. De muzikaliteit, de spontaniteit en de dansbaarheid komen dan het meest tot zijn recht. De ballades zijn misschien meer iets voor zonsondergang. Leuke mensen op het podium die duidelijk veel plezier beleven aan hun eigen optreden. Dat viel bij iedereen in de smaak.
CIJFER: 8,5 Door Job de Wit      Tweede foto

Def P en de Beatbusters: FEEST!
Het werd tijd: Pinkpop had to party. Dat gebeurde met een prettig rammelende set vol rap en reggae van de voorman van de Osdorp Posse samen met de Betuwse Beatbusters.

MUZIEK: Nederhopskank

PLUS: Pinkpop was er na alle boze mannen in plusfour hard aan toe: FEEST! Dat kwam met de hofnar van de Nederhop en zijn nieuwe Gelderse vrienden. Uptempo ska en reggae met regelmaat op de rand van ontsporing. Met teksten van Def P vol venijn en zelfspot: "Je hebt mensen die altijd liegen, mensen die soms liegen, en mensen die zeggen dat ze nooit liegen, en dat zijn de ergste!" Drie keer raden waar Def P bij hoort. Soms denk je dat die botsing tussen stijlen, die botsing tussen Amsterdam en Gelderland overdraaglijk is; dan weer weet je dat het de perfecte synthese is. Heerlijk! Met een vette rookpluim voor drummer Jasper Moes die Marco van Krieken uitmuntend verving omdat de laatste onlangs bij een verkeersongeluk gewond is geraakt. En met dank aan de complete Osdorp Posse die met hun komst tijdens het laatste nummer de chaos compleet maakten.

MIN: 't Is een zooitje en dat is het. Muzikaal rammelt het regelmatig aan alle kanten. Wanneer men een poging pleegt tot ragga wordt het hout in de stem van de Jamaicaanse collega's node gemist. De koortjes kraken in hun voegen. En zo valt er nog wel wat te zeiken. Zoals dat de hit "Bubbelbad" eigenlijk het minste nummer van het album "Aangenaam" is. Maar dat zegt wellicht meer over het Nederlandse volk dan over de enige wettige opvolgers van Doe Maar.

CONCLUSIE: Def P en de Beatbusters tonen zich meesters van ongecompliceerd vermaak met boodschap. Zaaleigenaren en festivalvolk: haal vaker deze skanhopparty in huis!
CIJFER: 8,5 Door Gerard Walhof      Tweede foto

Een podium verderop hadden Def P en zijn Beatbusters het een stuk beter naar de zin. Beter dan Super Furry Animals. De Amsterdamse rapper betoonde zich jarenlang gefrustreerd omdat hij met zijn Osdorp Posse in het eenkennige Hilversum geen poot aan de grond kreeg, maar sinds hij een monsterverbond met de skankende Betuwenaren sloot staat de Megatop 100 voor hem open. Ska, reggae en ragga zijn zeldzaam op Pinkpop, maar dat is onterecht, bleek zaterdagavond. Met een ontwapenende set namen Def P & Beatbusters een megapubliek voor zich in, en vooral de ultra-aanstekelijke hit 'Bubblebad' ging er in als Gods woord in een ouderling.

Zero 7: een zware bevalling

Zero 7 is geen slechte band. De zwoele liedjes spreken maar al te graag tot de verbeelding en glijden als zoete nectar naar binnen. Tenminste, op een zomerse avond aan het strand bijvoorbeeld. Maar met spelen op Pinkpop maakt de groep het zichzelf erg moeilijk.

MUZIEK: Zachte laidback tunes: Lounge dus.

PLUS: Laten we voorop stellen dat Zero 7 enige tijd geleden een mooi album heeft afgeleverd met goede nummers in de fijnste traditie van Air. Maar de losheid, intimiteit en zomerse sfeer van die plaat kwamen niet echt tot hun recht tijdens het optreden. De lome nummers kabbelen rustig voort; daarvoor zijn ze tenslotte ook gemaakt. Maar aangezien de zondagnamiddag voorbij was en ik mij niet bevond in een relaxte sofa, was het moeilijk de aandacht erbij te houden. De liedjes op zich zijn mooi, maar werden erg statisch en gestyleerd gebracht. Vooral de paar hits deden het goed en vormden in ieder geval het grote punt van herkenning. Zero 7, van oorsprong een duo, had een hele band meegenomen, waarvan de leden strak op elkaar ingespeeld waren. Maar daar werd te weinig gebruik van gemaakt. Tegen het eind van het optreden kwam de groep wat meer los, maar ook toen gebeurde er nog weinig. Een reis door dromenland, maar staand slapen en loungen is verdomd lastig.

MIN: Zelfs al lijkt het genre er zich niet voor te lenen, lounge-achtige muziek als die van Zero 7 kan (en moet zelfs) met een zekere energie en overtuiging gebracht worden. Dat was bij dit optreden absoluut niet het geval. De band noch publiek wekten de indruk er veel zin in te hebben.

CONCLUSIE: De groep had moeite het publiek voor zich te winnen. Zeker toen tegen het eind de toch al halflege 3FM tent helemaal leegliep richting Faithless. Zero 7 is dan ook geen band voor een festival als Pinkpop, maar is beter op zijn plaats in een kleinere zaal. Als dagafsluiter zeker geen goede keus, tenzij je toch al graag naar bed wilde.

CIJFER: 6,5 Door Jesse Voorn

Zero 7 is, evenals Groove Armada, een uit de hand gelopen producersproject. Dank u God, want daar komen mooie dingen van. Erg vernieuwend is de groep niet, maar wie de reincarnatie van Al Green op het podium zet, hoeft zich daar niet om te bekommeren. Het door deze Mozez gezongen 'I Have Seen' is exemplarisch voor de kwaliteitslounge van Zero 7: een loom basritme, dikke laag sfeer, klein beetje akoestische gitaar en bovenal prachtige stemmen van, behalve voornoemde Mozez, de zangeressen Sia Furler en Sophie Barker. Dat het nummer al vroeg in de set voorbijkomt, doet even vrezen dat de zaak daarna als een pudding in elkaar zakt, maar dat is niet het geval. Veel smoel heeft Zero 7 dan wel niet, maar de spanning blijft er toch een dik uur voldoende in om zelfs het hardcore Pinkpop-publiek - een festival waar deze band behoorlijk uit de toom valt - tot joelen te bewegen.

Dropkick Murphys: zorgen voor uitzinnig feest
De zeven folkpunkers maken het feestje, dat Def P en de Beatbusters even daarvoor op het noordpodium zijn gestart, vakkundig af.

MUZIEK: Uiterst aanstekelijke doedelzakkenpunk.

PLUS: Allereerst de ultieme muzikale mix, die de Amerikaanse Ieren het veld in slingeren. De ingredienten: het agressieve van de oi-punk, de duizelingwekkende snelheid van The Ramones, het 'smerige' van Motörhead en het gezellige van de folk. Grotendeels verantwoordelijk voor dat laatste element: de in kilt gehulde en met vervaarlijke bakkebaarden uitgedoste doedelzakspeler Spicy McHaggis. Bewonderenswaardig is verder het enthousiasme dat de schijnbaar onvermoeibare muzikanten uitstralen en ook prima overbrengen op het publiek. Want overal in het veld staan wel mensen te dansen. De musicerende feestneuzen creëren, zoals ze het zelf treffend verwoorden, "one big Dutch fuckin' pogo".

MIN: Een minpunt is moeilijk te vinden. Of het zou moeten zijn dat je wel zin moet hebben in een feestje als je naar de band kijkt en luistert. Anders kun je al die vrolijkheid niet aan en snap je niet waarom bijna iedereen om je heen staat te springen.

CONCLUSIE: De Dropkick Murphys doen wat van hen wordt verwacht: het onvermoeibaar en enthousiast spelen van weinig subtiele folkpunk. De groep zorgt op de Pinkpop-zondag -zoals een van de zangers luid en duidelijk on de microfoon brult- voor "good old fuckin' rock & roll" en is daar terecht trots op.

CIJFER: 7 Door André Keij      Tweede foto

Zanger Matt Kelly van de buitensporig arbeideristische Dropkick Murphys is geen geweldenaar, de band is beslist niet virtuoos en de songs zijn allerminst geniaal, maar een optreden van de Ieren uit Boston is, zo bleek ook vorig jaar al op Lowlands, beslist de moeite waard. In een angstwekkend hoog tempo en met een bewonderenswaardige energie smeten de folkpunkers hun knallende songs het uitzinnige publiek in. De band heeft met zijn meest recente album 'Sing Loud, Sing Proud' bijna per ongeluk een nieuw publiek aangeboord, en dat bleek overduidelijk, zondagavond. De crowdsurfers doken over elkaar heen door het publiek en ze gaven de massaal aanwezige security handenvol werk. Donderde niks, feest was het.

Faithless: verzuimt de genadeklap uit te delen
Het Pinkpop-publiek is er klaar voor. 50.000 mensen smachten aan het eind van de tweede dag naar uptempo beats. Op de momenten dat Faithless die produceert, is het feest compleet. Helaas valt het tempo te vaak terug.

MUZIEK: Van ballads tot stadionhouse.

PLUS: Het publiek van Pinkpop is aan het eind van de dag toe aan een portie uptempo beats. De voeten zijn bij wijze van spreken al van de vloer voor de eerste noot klinkt. Als de house-hits van Faithless langs komen, is het een groot feest op het door bijna 50.000 mensen bevolkte terrein. Dit is de sound waar men op zit te wachten.

MIN: Faithless valt helaas erg vaak terug op ballads en midtempo nummers, te vaak om de genadeklap aan het publiek uit te delen op een manier zoals Underworld dat bijvoorbeeld in het verleden op Pinkpop deed.

CONCLUSIE: Faithless geeft het publiek waar het aan toe is, maar verzuimt de genadeklap uit te delen. 50.000 mensen hadden vermoeid gevloerd moeten achterblijven, maar moeten nu na het optreden nog vol energie richting camping sjokken.

CIJFER: 7,5 Door Erwin Blom      Tweede foto

Er valt veel op Faithless aan merken: de groep is een one trick pony die live op zeker speelt en Maxi Jazz is een beroerde rapper. Maar Faithless is ook een dance-formatie die de sensatie van een recht-toe-recht-aan rockgroep weet te koppelen aan de trance van de, eh, dance. Op het podium zie je muzikanten ouderwets uit hun dak gaan, wat je hoort is onweerstaanbaar. Weerstand bieden is zinloos. Ook al weet je dat er op je gemoed wordt gespeeld, ook al is het herhaling op herhaling. De ideale festivalact en de maker van het Pinkpop-volkslied.

Wil jij je ervaringen en leuke belevenissen op Pinkpop 2002 kwijt, laat 't ons dan weten via