Locatie: Megaland Landgraaf / Kaart van gebied rond Pinkpop met afgezette gebieden, parkeerplaatsen en campings
Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 165,00. losse dagkaart kost € 85,00 (v.v. prijzen incl. € 5,00 servicekosten).
De voorverkoop voor Pinkpop 2013 start 23 februari 2013 o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Natuurlijk wel ff goed checken dat je originele kaarten koopt. HIER garanderen ze in ieder geval 100% echte kaarten. Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt. Weer: droog en zonnig Toeschouwers: 37.000 totaal
Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton
BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten, en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Christopher Green Duet Stevie Ann en Christopher Green
De samenwerking tussen Stevie Ann en Christopher Green, opener van Pinkpop 2013, smaakt naar meer. De muzikanten hebben besloten het nummer "Still Running" uit te brengen. Vrijdagochtend in de ochtendshow van radiodeejay Giel Beelen speelden Stevie Ann en de band uit Broekhuizenvorst het lied al samen, op Pinkpop deden ze dat vrijdagmiddag nog eens. En direct besloten ze dat het lied gezamenlijk uitgebracht moet worden.
Met het optreden van de Limburgse band Christopher Green is Pinkpop 2013 van start gegaan. De band uit Broekhuizenvorst mocht als winnaar van talentenjacht Nu of Nooit de vierenveertigste editie van het muziekfestival in Landgraaf openen. Chris Verheijen kwam tijdens het optreden dat om 15 uur begon woorden tekort. "Toen ik deze liedjes twee jaar geleden op mijn kleine kamertje schreef, had ik nooit verwacht ze ooit op zo'n podium te mogen spelen. Wat kan ik zeggen?"
Vlak na het optreden in de tent, vroegen presentatoren Eric Corton en Giel Beelen op het hoofdpodium aan het publiek een applaus voor Jan Smeets. De twee 3FM-gezichten prezen de niet-aflatende inzet van de festivaldirecteur gedurende 44 edities. meer foto's Masters of Reality MUZIEK: Legendarische (stoner en blues-) rockgroep uit New York rond (enige vaste waarde) Chris Goss, die ook de nodige faam geniet als producer van o.a. UNKLE, Soulwax, QOTSA en Kyuss. Uit dezelfde Palm Desert rockscene als de laatste twee bands. De band verruilde de eerdere naam The Manson Family voor deze verwijzing naar een Black Sabbath-album. De band bracht twee live- en zes studioalbums uit. Voor Deep In A Hole (2001) werkte Goss met QOTSA-leden ('zonen') Josh Homme en Nick Oliveri, alsmede Mark Lanegan en huidig QOTSA-gitarist Troy van Leeuwen. PLUS: 'De oervaders van de desert rock… Chris Goss' Masters Of Reality!', luidt de terechte aankondiging van Eric Corton. Goss komt op, zichtbaar ouder geworden, loopt naar de rand van het podium en neemt het publiek eens goed in zich op. 'How the fuck are you! Squadron One of the desert contingency has arrived.' Dat kun je wel zeggen. De band opent wat roestig, maar vanaf tweede nummer 'Absinthe Jim and Me' (met 'Always' de enige songs van na 2002 op de setlist) is het raak. In het ritmisch opzwepende 'Always' lijkt Goss te jammen met De Staat, aan het bluesy langgerekte '100 Year's hoor je dat het live geboren is. Dat geldt evenzeer voor 'Tilt-A-Whirl'. Het met een speech over geluk afgetrapte, meeslepende 'Doraldina's Prophecie's en het Kyuss-achtige 'Third Man on the Moon' vormen de uitschieters in een sterke set. Met daarna 'The Blue Garden' (knap als je daar QOTSA niet in hoort) en 'She Got Me' eindigt Goss met drie nummers die hij live opnam met Homme en Oliveri op Flak 'n' Flight. De laatste track bevat de zinsnede 'I don't give a fuck, Josh do you give a fuck?'. MIN: En toch doet Homme, die de hele show in de coulissen goedkeurend mee staat te knikken, niet mee. Wellicht uit respect voor de leermeester. Nog een minpunt: 'Deep ín the Hole niet spelen. En als de band steeds beter in de groove lijkt te komen en zichtbaar geniet, dan is de 45 minuten speeltijd op. Goss is geen crowdpleaser, die overdreven veel contact maakt met het publiek, of die in Nederland per se 'High Noon Amsterdam' wil spelen (zoals hij een dag eerder aldaar in Bitterzoet wel deed). CONCLUSIE: Dat tekent de eigenzinnige muzikant die Goss is. Hij verklaarde eens dat Masters Of Reality altijd een zijproject zal blijven met wisselende samenstellingen. Dat blijkt 32 jaar na oprichting nog prima te werken. Zijn vier metgezellen, met een excellerende David Catching op gitaar (eruit ziend als een kruising tussen ZZ Top en Jan Smeets), kwijten zich uitstekend van hun taak. Was je er niet bij? Haal dan het uitstekende live-album Flak 'n Flight en de ervaring komt aardig in de buurt. CIJFER: 7,5 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto's
Handsome Poets MUZIEK: Het is een ondankbare taak: de o-zo-grote mainstage in Landgraaf openen. Meestal is de twijfelachtige eer aan een bandje van eigen bodem, en meestal slaat dat compleet dood. Het publiek staat er nog een beetje achter zijn oren te krabben, als die tenminste niet onder het gloednieuwe Pinkpophoedje gebukt gaan. Zouden de Handsome Poets er nachtmerries over hebben gehad? Vast niet, daar zijn ze vandaag véél te vrolijk voor. De boodschap vanaf de mainstage is eenduidig: 'Everything is allright! Can I get an aaaaamen?!' Die overdaad aan positiviteit brengen ze in festivalwaardige liedjes tussen electropop met jaren tachtig-synths en gitaarpop. Met de extra percussionist die ze vandaag meenemen klinkt Handsome Poets nog het meest als een EO-versie van Friendly Fires, maar noem gerust ook 3FM-fähige namen als Bastille en Imagine Dragons. Sky on Fire is verreweg hun grootste hit, die door de NOS werd gebruikt rond de Olympische Spelen 2012. Levert dat wat op? Jazeker, meer dan een miljoen plays op Spotify, bijvoorbeeld. PLUS: Ondankbare taak of niet: Handsome Poets verzuipt niet in de festivalweide. Meeklapmomentje hier, gitaarsolo daar en natuurlijk 'moeten jullie ook even zinguuuuuuuh, Pinkpoooohop!' Godzijdank heeft de zanger zijn wel érg brave uitstraling ingeruild voor een stoer zonnebrilletje en vliegt hij met gehurkte knieën en breed uitgeslagen armen over het podium. Desnoods vormt hij een hartje met zijn handen terwijl hij zingt: 'We need to start feeling more heart.' Of zingt hij een liedje over Mr. Lucky One, 'die al het geluk in de wereld vond.' Zo veel festivalshows doen in de provincie, dat betaalt uit: ze weten waar ze de spanningsboog kunnen vergroten of een meeblèrmomentje moeten inbouwen. MIN: Dat alles voelt echter als een stelletje goedkope trucs: de gitaarsolo's zijn inwisselbaar, écht meegeklapt of -gezongen wordt er niet en de toch niet al te beste liedjes worden verminkt voor de weide. Ook het materiaal op zich helpt niet mee: collegae Bastille en Imagine Dragons weten wellicht een nieuwe draai aan het electropopgenre te geven, maar Handsome Poets klinkt aardig gedateerd. De grootse gebaren van de zanger voelen geforceerd: hoe vaak zou hij thuis een dvd'tje van Chris Martin aanzetten en notities maken? En dan gaat die positieve uitstraling ook nog behoorlijk jeuken, zozeer zelfs dat je wil krabben tot het bloedt… CONCLUSIE: …maar bloeden gaat het nergens bij Handsome Poets, zo keurig spelen ze vandaag binnen de lijntjes van Landgraaf. Een gedrocht van een show, maar vooruit: hij blijft wél overeind staan als opener van de Mainstage. CIJFER: 4,5 door Timo Pisart (VPRO) / foto: 3FM op flickr.com / meer foto's / Video: 3Voor12 (Youtube)
Tweede Recensie:Handsome Poets, tsja je houdt ervan of je houdt er niet van, in elk geval krijgt deze opener van Nederlandse makelij wel degelijk de voetjes van de vloer en zijn de gretig aanwezige meiden vol overgave om deze groep toe te zingen en mee te klappen op de meeslepende ritmes, dit in tegenstelling wat de vorige recensent schrijft. Het is niet slechts een meeklapmomentje, want dan heeft hij de hier geplaatste videoclip "Sky on Fire" (het Nederlandse lijflied van de Olympische Spelen) niet goed bekeken. De menigte komt wel degelijk los van de festival weide en zingt en swingt royaal en euforisch uit volle borst mee. De meezinger Dance (The War Is Over) (door 3FM zelfs uitgeroepen tot Megahit) geeft toch duidelijk te zien en horen dat deze band een absoluut Pinkpop-waardige band is, en nog wel van eigen bodem. Cijfer: 8 (welverdiend) door Jean Wertz
MUZIEK: De Amerikanen begonnen als Metallica-coverband en specialiseerden zich voornamelijk in poppunk met alternatieve emo-rockinvloeden. Vooral de hoge zang van frontman Jim Adkins is typerend.
Het kwartet uit Arizona is de afgelopen twintig jaar vrij productief geweest: een compilatiealbum, twee live-albums, twaalf singles, zeven EP's en maar liefst acht studioalbums, waarvan Damage dit jaar uitkwam.
Meer dan genoeg materiaal om uit te putten voor een uur muziek. PLUS: Met de nieuwe liedjes neemt de band afstand van de poppunk van hun beginjaren. Hierdoor klinkt de band wat volwassener en hoeft frontman Adkins niet meer de hoge uithalen te bereiken, die af en toe niet heel prettig in het gehoor liggen.
In het veld staan enkele groepjes fans die de teksten van vooral oud materiaal foutloos meezingen. MIN: Leadzanger Jim Adkins haalt de hoge uithalen niet, bij vlagen zingt hij vals. De tweede stem van gitarist Tom Linton klinkt ook niet lekker onder het stemgeluid van de frontman. Zanger Adkins probeert met een spontane actie te vragen of het publiek er klaar voor is, na geen reactie vraagt hij het nog een keer, waardoor het een soort poppenkastattractie wordt, tenenkrommend wanneer het publiek niet reageert. Het lijkt het zoveelste optreden van de tour, met ongeïnspireerd uitgesproken standaardteksten tussen de nummers door als: "Thank you for coming" of "You guys were awesome". CONCLUSIE: Het was rustig op het veld, maar dat neemt niet weg dat er toch een handjevol fans speciaal naar Pinkpop is gekomen om Jimmy Eat World op het podium te zien. Vooral bij de hits 'Middle' en 'Sweetnes', die pas op het eind worden gespeeld, zien we de band loskomen en gaan eindelijk de handjes in de lucht. Deze ontwapening en energie hadden we eerder willen zien, tot aan de laatste twee nummers leek de band op routine te varen zonder interactie met het publiek. Het is alleen wel te laat in een set van een uur van een band met twintig jaar tijd ervaring. Het leidde tot een landerige sfeer op Pinkpop.
Het publiek leek meer oog te hebben voor de zon en de eerste biertjes. CIJFER: 5 Paul Bijkerk (VPRO) / foto: ?? / meer foto's
Paramore MUZIEK: Emorock en poppunk van populaire band uit Tennessee. Zangeres Hayley Williams en bassist Jeremy Davis zijn de enige vaste waarden sinds de broers Josh en Zac Farro in december 2010 met het nodige rumoer vertrokken. Taylor York (nu lead-gitarist) doet ook al even mee en verder vullen ze het podium met tourleden. De formule is simpel maar doeltreffend: band zet nummers met gierende gitaren en rap drumwerk neer en Hayley pakt de hoofdrol met lieflijke poppy vocalen.
PLUS: Paramore heeft na vier studioalbums een aantal sterke nummers op het repertoire. Zeker 'Misery Business' (van het succesvolle album Riot! uit 2007) en 'Ignorance' (van Brand New Eyes uit 2009) mogen er in deze set zijn, en van de dit jaar uitgekomen plaat het felle Blood Red Shoes-achtige 'Now'. Nog een plus: Williams draagt een shirt van Iceage.
MIN: Maar daarmee heb je het echt gehad. De rest van de dertien songs lijden aan dezelfde kwaal als bijna de hele nieuwe langspeler: eenvormigheid. De band zet even aan, Williams doet een aaiaaai of oohoohoo-momentje en dan is het springen en rocken in hetzelfde tempo geblazen. Een tikje meer Rolo Tomassi of Blood Red Shoes, meer dynamiek en beleving zou leuk zijn. De organisator heeft opstapjes neergelegd zodat de drie vaste leden vooraan wat hoogte kunnen pakken.
Boven zichzelf uitstijgen doen ze echter niet. Als Williams hard haar best doet, wil het publiek net tot aan de toren wel meeklappen, maar vanzelf gaat dat geenszins. Niet zo gek, want het gebodene is grotendeels te laf voor woorden. Het is alsof je een fervent liefhebber van chicken vindaloo een fruitpapje voor pasgeborenen serveert. Gelukkig lardeert Williams het optreden met zeldzaam onoprecht aandoende toespraakjes als: 'So many good bands here today, so many bands that are responsible for us making music. Anybody here like QOTSA?' Zo makkelijk, zo goedkoop, en het publiek vier keer je naam laten scanderen om te checken of we wat geleerd hebben van de eerdere 'We. Are….. Paramoooooore' uitroep, is ronduit beledigend.
CONCLUSIE: De band eindigt met 'Brick By Boring Brick', wat op een wrange manier toepasselijk is na een set, waarin het nummer voor saai nummer helemaal doodslaat. Dit optreden als een martelgang omschrijven zou een fors understatement zijn. Dit wordt nog een hele lange zomertour en na een pauze in augustus kunnen de fans het waarschijnlijk op 5 september weer proberen in de HMH. Pinkpop Classic zullen ze niet halen. Het meest waarschijnlijke scenario is dat de resterende drie kernleden binnen afzienbare tijd met knallende ruzie uiteengaan, waarna Williams het solo mag proberen. CIJFER: 3,5 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: ??
Tweede Recensie: Hayley Williams doet er met haar oranje haar en jarretels denken aan Shirley Manson van Garbage. De muziek is iets minder spannend. Dat wordt echter, behalve door die sexy outfit dus, gecompenseerd door de tomeloze inzet van Williams en haar begeleiders. Er is geen vierkante centimeter op het podium die niet wordt benut. Er is veel publiek speciaal voor Paramore naar Pinkpop gekomen; het is dringen voor het podium en honderden - met name - meisjes zingen alle teksten van de band uit Franklin, Tennessee woord voor woord mee. Hoogtepunt: Fanatieke band en fanatieke fans. Dieptepunt: Hayley Williams' stem is aan de schelle kant. Om het voorzichtig uit te drukken. Cijfer: 7,5 door Mario Wisse (Metro) / meer foto's / Video: NinaSoeraya (Youtube)
Kodaline
MUZIEK: Tja, we snappen dat de heren van Kodaline het vervelend vinden dat ze alsmaar worden vergeleken met Coldplay, maar één welgemeend advies: klink dan verdomme ook niet als 'n vroege Coldplay. Stephen Garrigan zingt vandaag met eenzelfde hese stem als die van Chris Martin dezelfde soort melodieën. Af en toe schiet hij huilerig de hoogte in, omlijst door galmige gitaartjes of een pianomotiefje. Maar vooruit, verschil moet er zijn: de liedjes die Kodaline vandaag tentoonspreidt zijn verdund met folky samenzang die we kennen van Mumford and Sons, meer rechtoe-rechtaan dan Coldplay en gaan steevast over verloren liefdes en gebroken harten. Hun debuutalbum In A Perfect World kwam vandaag uit. Een perfect moment. PLUS: 'A love like this won't last forever,' kermt Garrigan. Daar val je, als tienermeisje met een gebroken hart, toch voor als voor Ryan Gosling? De pathos stroomt door de aderen van het Ierse Kodaline, zoals dat ook bij landgenoten Damien Rice en The Frames door het hart pompt. En wanneer de knieën beginnen te knikken en de meisjes te snikken, dan gaat Kodaline er nog een trap overheen met gigantische bierhefmomenten en meebrul-outro's. Meegebruld wordt er zeker, Garrigan hoeft er niet eens om te vragen. MIN: Dat zal hij ook niet zo snel doen. Bezield is Garrigan vast, maar ook een beetje bleu. Zijn beleefde woorden tussendoor worden nauwelijks gehoord en zijn verhaal over het album verwaait in het geklets. Ja, als frontman mag hij nog wat groeien, maar snikken kan hij zeker. Het moge inmiddels duidelijk zijn: uw scribent houdt wel van een beetje pathos. Helaas huilt Kodaline met alle winden mee. Na de ballad 'High Hopes' speelt Kodaline gerust de vreemdsoortige rocker 'Lose Your Mind', waarin ze voornamelijk op één akkoord blijven hangen en de zanglijnen (toch het sterke punt van de Ieren) compleet verzuipen in de loodzware bas en drums. Proberen ze de singer-softwriter in zichzelf ermee uit te drijven? Dat lukt in ieder geval niet, het daaropvolgende' Love Like Thi's is weer een folky popsong met mandoline, mondharmonica en akoestische gitaar. Zo schiet Kodaline in de set nog wel een paar keer heen en weer. CONCLUSIE: Of je er nu van houdt of niet, zo'n nummer als 'All I Want' wint het zelfs van de stoerste mannen. Vanzelfsprekend wordt het vandaag als slotstuk gespeeld, en daarbij houdt Landgraaf het niet droog. De hele tent jankt mee, de armen in de lucht. Iets meer van zulke gigantische hits heeft Kodaline nog wel nodig voordat ze de festivals een set lang inpakken. Neem uw zakdoekjes mee naar Lowlands, daar krijgen ze een herkansing. CIJFER: 5,5 door Timo Pisart (VPRO) / foto: ?? / meer foto's
The Script trok als eerste alles uit de kast. Zanger Danny O'Donoghue liet zien alle trucs te kennen om een massa als die voor het Pinkpop-Mainstage in beweging te krijgen.
Waar mogelijk probeerde hij zo dichtbij mogelijk die mensen te komen, kroop op de voorste hekken of rende daar tussendoor richting geluidtoren. Hij liet het publiek zwaaien voor een fotootje die op Twitter zou worden gezet. En uiteraard moesten de Pinkpoppers grote hits als The Man Who Can't Be Moved en het recentere If You Could See Me Now uit volle borst meezingen. Ze waren met die show de eerste act die hoofdpodiumwaardig bleken. Bron:De Telegraaf 15-06-2013 / meer foto'sconcert op Youtube
Netsky Live MUZIEK: Amai, de de drum 'n bass-kroonprins van onze Zuiderburen staat in de tent, en hij heeft er een prima liveact omheen gebouwd. Zijn tracks verweeft hij met electro, een likje rock en af en toe een voorzichtig uitstapje naar de dubstep. Ze zijn minstens zo geschikt voor de radio als de dansvloer. Vandaag worden ze uitgevoerd door hemzelf, twee kale vrienden op synths en elektronisch drumstel, een inwisselbare MC en de blonde zangeres Billie. PLUS: De twee keyboards staan naar het publiek toe gekanteld, zodat je precies kunt zien wat ze eigenlijk spelen. Da's wel zo handig, want wat ze in Landgraaf nou precies met dance moeten weet Pinkpop niet en dan is een duidelijke liveact wel zo plezant. Maar zo moeilijk is het toch niet? Gewoon amfetamine-electro voor de massa, volume op 11 en keihard gaan, niet steeds gas terug nemen als iedereen er net lekker in zit. Heb je ze in hun maag gestompt met poppy electro, dan maak je het af met een dikke drum 'n bass-vuistslag recht op de muil. Netsky begrijpt dat wel, na een rustig begin gooit hij het drakerige singeltje Come Alive erin met Billie op zang en vooral een flinke dubstepbas, en dat is precies wat Landgraaf nodig heeft. Om er vervolgens nóg een stapje bovenop te gooien. Dreigt het publiek de draad kwijt te raken? Geen zorgen, de MC neemt ze bij de hand en roept: 'It's time for the next level, let's explooooode!' MIN: Die climaxen zijn bij Netsky aan de korte kant, na even knallen komt elke twee minuten wel weer een rustpunt voorbij en daardoor raakt hij de hemel nét niet. Het zweet druppelt nog niet van het tentzeil, terwijl dat toch mogelijk moet zijn? Het klinkt plat - en dat is het ook - maar hier op Pinkpop moet je doorpakken. Er staan jongens met ontbloot bovenlijf en zonnebrillen op de neus knarsetandend door de tent te stuiteren met de armen in de lucht: ontzeg die hun lolletje nou niet. Op Rock Werchter en Glastonbury deelt Netsky het affiche met acts als Major Lazer en Chase & Status, hier is hij zelf aan zet. Dan moet je de mensen niet vermoeien met slappe zijsprongen als de Mariah Carey-zanglijnen van Billie, jazzy piano-akkoorden of blanke reggae maar gewoon knallen. 'Het is toch 2013, dus we proberen ook een beetje trap!', brult de MC. Ja, dat slaat dus dood. Dan maar weer via de reggae terug naar de drum 'n bass, dat werkt tenminste. CONCLUSIE: Weten jullie het nog, dat Pinkpop al in '96 The Chemical Brothers, The Prodigy, Underworld, Orbital en Leftfield op het programma had staan? Stel je eens voor dat ze die lijn hadden doorgepakt, hoe had Landgraaf er dan vandaag uitgezien? Netsky probeert vandaag het publiek op te voeden met een behouden set, en wordt zelfs dan niet helemaal begrepen. Wat een zonde, want dance is vandaag in al haar substromingen alomtegenwoordig, in de mainstream en in de voorhoede. Er was begin dit jaar een hardnekkige roddel dat Skrillex op het hoofdpodium zou staan. Jan Smeets, dat kan volgend jaar óók nog. Zullen we 2014 alvast tot het nieuwe 1996 dopen? Ach, toe? CIJFER: 5,5 door Timo Pisart (VPRO) / foto: ?? / meer foto's
The Killers
MUZIEK: In 2012 verscheen album nummer vier, Battle Born. Waar The Killers bij hun debuut in 2004 nog wel eens voor een Britse band aangezien werden, eren ze met een expliciete knipoog naar de vlag van Nevada sterker dan ooit hun roots. Battle Born is geen sterke plaat. Sterker nog: het is een dramatisch dieptepunt in een carrière die tot nu toe slechts kleine beetjes wegzakte. PLUS: Gelukkig is er inmiddels aardig wat om op terug te vallen. 'Mr Brightside' om mee te beginnen bijvoorbeeld, dat is toch niet verkeerd. Meteen zien we het blinkende gebit van drummer Ronnie Vannucci Jr, die veel meer blikvanger is dan de tengere, wat onzeker ogende Brandon Flowers achter zijn bliksemtoetsen. Vannucci is een show-off met een filmbaardje. Het ziet er goed en grotesk uit, en dat past bij de decadente synthrock. Flowers doet zijn uiterste best in het cynische 'Smile Like You Mean It', lekker bitter. En aan het eind 'Jenny Was A Friend Of Mine', met die venijnige, karakteristieke baslijn, een soort campy postpunk. Camp zonder knipoog, kan dat eigenlijk? Wacht, komen die songs nou allemaal van het debuut? MIN: Het geluid is vaak moeizaam, een beetje lompig, soms ronduit lelijk door een dik basgeluid en die vettige synthsound die niet helemaal lekker op elkaar aansluiten. Bombastisch, maar niet met zoveel vernuft gespeeld dat het je overweldigt. Met name op hun tweede plaat greep de band nadrukkelijk naar het gelaagde werk van Springsteen. Ze komen er niet bij in de buurt, natuurlijk. Op de rechte lijn die van The Boss naar Meatloaf loopt, zit The Killers ongeveer in het midden. Wel het grootse en de kitsch, niet de humor en het theater. En zoals Springsteens E-Street Band op een geweldige manier de som der delen kan ontstijgen, kan deze band dat niet. Daarvoor is het vaak te slordig. Flowers zit er behoorlijk vaak naast, niet alleen in de toonhoogte, maar vooral in zijn timing. Veel erger natuurlijk is het flinke aantal matige songs. Drie van de vier nieuwe liedjes (de uitzondering: 'Runaways') zijn werkelijk niet om aan te horen. Saaie hooks, vermoeide vocalen, geen tempo. En dan die Joy Division-cover 'Shadowplay', destijds beland in de stijlvolle film van Anton Corbijn. Een song van uitgerekend die band opleuken met een 'ooh ooh ooh'-koortje, dat is een soort doodzonde. Dat is als op een portret van Nick Drake een roze snorretje tekenen. Of een roze hoedje, wat je wilt. De bijdrage van The Killers is vooral opsmuk. En zullen we tot slot nog even een polletje doen om de domste lyrics van de laatste tien jaar? 'Are we human or are we dancer'? Of toch: 'I've got soul but I'm not a soldier'? CONCLUSIE: Voor een van de meest overschatte bands van de laatste tien jaar geven The Killers hier een uitstekende show. Nee, ze bieden niet dat beetje extra wat je van een headliner mag verwachten, en deze band is lang niet zo happening als Queens Of The Stone Age. Maar dit was toch alleszins acceptabel. CIJFER: 7 door Atze de Vries (VPRO) / foto: ??
Tweede Recensie: The Killers heeft met een setlist vol, vaak euforische, publieksfavorieten weinig moeite om de massa in te pakken. Daarbij komt dat zanger en liedjesschrijver Brandon Flowers ook nog eens een showman is - je komt uit Las Vegas of niet natuurlijk - en met zijn microfoon inclusief standaard van box naar box springt (dat moet ooit toch eens een keer mis gaan zou je zeggen). Met 'The Way It Was', van laatste album Battleborn, bewijst Flowers al aan het begin van de show wat een uitstekende zanger hij is. Het publiek is altijd een beetje moe aan het eind van zo'n festivaldag, maar het gaat desondanks los, vooral bij 'Human' zetten duizenden mensen het op een dansen. Hoogtepunt: Het door Flowers prachtig gezongen korte stukje 'Forever Young', een cover van Alphaville.
Dieptepunt: 'Human', je vindt het een uitstekend nummer of je vindt het helemaal niks. Cijfer: 8,5 door Mario Wisse (Metro) / Foto: Paul Szustka op Flickr
QOTSA was dus niet de afsluiter met volume waar je wellicht op zou rekenen op rockfestival Pinkpop. Die eer was aan The Killers, de Amerikaanse showband die al jaren niet meer op haar beginniveau zit en nu terug is na een korte break. Het moet gezegd dat dit niet te merken was in Landgraaf. Oude en nieuwe hits gingen daar hand in hand, al staken oudjes als Somebody Told Me en Human nog wel ver boven nummers van hun laatste album uit. Leuk was ook Forever Young van Alphaville dat over het langzaam duister wordende Pinkpop schalde. Uiteindelijk gevolgd door hun eigen When We Were Young. Ook al is The Killers niet meer de band die het in pakweg 2005 was, als headliner voldeden ze aan hun plicht in Landgraaf en dat was gisteren toch het belangrijkst. Bron:De Telegraaf 15-06-2013 / meer foto's
2013 Updated 4 juni 2014
Masters of Reality
MUZIEK: Het is een ondankbare taak: de o-zo-grote mainstage in Landgraaf openen. Meestal is de twijfelachtige eer aan een bandje van eigen bodem, en meestal slaat dat compleet dood. Het publiek staat er nog een beetje achter zijn oren te krabben, als die tenminste niet onder het gloednieuwe Pinkpophoedje gebukt gaan. Zouden de Handsome Poets er nachtmerries over hebben gehad? Vast niet, daar zijn ze vandaag véél te vrolijk voor. De boodschap vanaf de mainstage is eenduidig: 'Everything is allright! Can I get an aaaaamen?!' Die overdaad aan positiviteit brengen ze in festivalwaardige liedjes tussen electropop met jaren tachtig-synths en gitaarpop. Met de extra percussionist die ze vandaag meenemen klinkt Handsome Poets nog het meest als een EO-versie van Friendly Fires, maar noem gerust ook 3FM-fähige namen als Bastille en Imagine Dragons. Sky on Fire is verreweg hun grootste hit, die door de NOS werd gebruikt rond de Olympische Spelen 2012. Levert dat wat op? Jazeker, meer dan een miljoen plays op Spotify, bijvoorbeeld.
Jimmy Eat World
MUZIEK: Emorock en poppunk van populaire band uit Tennessee. Zangeres Hayley Williams en bassist Jeremy Davis zijn de enige vaste waarden sinds de broers Josh en Zac Farro in december 2010 met het nodige rumoer vertrokken. Taylor York (nu lead-gitarist) doet ook al even mee en verder vullen ze het podium met tourleden. De formule is simpel maar doeltreffend: band zet nummers met gierende gitaren en rap drumwerk neer en Hayley pakt de hoofdrol met lieflijke poppy vocalen.
Kodaline
The Script
MUZIEK: Amai, de de drum 'n bass-kroonprins van onze Zuiderburen staat in de tent, en hij heeft er een prima liveact omheen gebouwd. Zijn tracks verweeft hij met electro, een likje rock en af en toe een voorzichtig uitstapje naar de dubstep. Ze zijn minstens zo geschikt voor de radio als de dansvloer. Vandaag worden ze uitgevoerd door hemzelf, twee kale vrienden op synths en elektronisch drumstel, een inwisselbare MC en de blonde zangeres Billie.
The Killers