Locatie: Megaland Landgraaf / Kaart van gebied rond Pinkpop met afgezette gebieden, parkeerplaatsen en campings
Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 165,00. losse dagkaart kost € 85,00 (v.v. prijzen incl. € 5,00 servicekosten).
De voorverkoop voor Pinkpop 2013 start 23 februari 2013 o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Natuurlijk wel ff goed checken dat je originele kaarten koopt. HIER garanderen ze in ieder geval 100% echte kaarten. Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt. Weer: droog en zonnig, af en toe een klein buitje Toeschouwers: ca60.000 totaal
Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton
BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten, en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Puggy MUZIEK: Een krap decennium geleden ontmoetten de Franse bassist Romain Descamps en de Engelse gitarist Matthew Irons elkaar op de Jazz School in Brussel. Nadat Zweedse drummer Egil Ziggy Franzen een keer mee mocht jammen met de twee andere bandleden, was daar de geboorte van Puggy. Het trio maakt catchy indie poprock met zowel elektronisch als akoestisch repertoire. Ze mochten al eerder in het voorprogramma staan van geen misselijke namen: Smashing Pumpkins, Incubus en Deep Purple. In eigen land werd het nummer 'When You Know' van het tweede album Something You Might Like een bescheiden hit. Inmiddels hebben de poprockers al drie studioalbums op hun naam staan. Het laatste, To Win The Word, kwam in april dit jaar uit. PLUS: De popformatie start met een gastmuzikant op toetsen. Frontman Matthew Irons ziet eruit als de ideale schoonzoon met een nette kantoorbaan. Bij zijn blauwe net gestreken blouse, colbertje en zwarte puntschoenen mist enkel nog een koffertje. Met de eerste drie nummers wordt direct het nieuwe materiaal van het laatste album gespeeld. Het internationale trio blijkt instrumentaal multi-inzetbaar: de zanger bedient naast de semi-akoestische gitaar ook toetsen, synthesizer en drums. De drummer speelt ook keyboard, de bassist bespeelt ook de drumcomputer, en alle bandleden zingen ook nog eens in harmonie mee. Wanneer de frontman de melodie van 'Chariots of Fire' van Vangelis op toetsen speelt, stijgt het optreden naar een bijna symfonisch orkestraal hoogtepunt, wat zich ontlaadt in het nummer 'Teaser'. Het publiek explodeert van enthousiasme. Dit is zeker een festivalact: de langzaam vol gestroomde Brand Bier tent klapt enthousiast mee. Ook meegenomen: de stem van leadzanger Irons lijkt bij lange uithalen bijzonder veel op die van Freddie Mercury. MIN: 'How I Needed You' van het tweede album Something You Might Like wordt ingezet met een tokkelende gitaar. Het zoete popliedje met een nogal clichématig thema is niet echt geschikt voor een festival. Met drie albums op zak zouden ze toch beter moeten weten? De cover 'Toxicity' van System Of A Down komt wat rauw op je dak vallen; de rustige versie weet niet te overtuigen. CONCLUSIE: Catchy is het juiste woord voor deze Brusselse formatie, maar we horen wel melodieën waarbij originaliteit nog te vaak ontbreekt. Door de diversiteit van muzikale invloeden is de band als een kameleon die steeds van kleur verschiet: van zoete pop, via indierock-invloeden naar symfonische eightiesrock. Puggy is van alle markten thuis,
maar duidelijk nog op zoek naar een coherent eigen geluid. Vooral de pianoloopjes, die doen denken aan Supertramp en Queen blijven hangen. Daarnaast zijn de indie gitaarrifjes met Afrikaanse ritmes enorm aanstekelijk, maar kennen we die niet al van de indierockbandjes uit Brooklyn, New York? Op driekwart van het optreden lukt het de frontman het publiek mee te krijgen en dat leidt tot meeklappen en het scanderen van de teksten. De vonk slaat over - beter laat dan nooit - en de festivalenergie van deze act komt alsnog tot zijn recht. CIJFER: 6,5 door Paul Bijkerk (VPRO) / foto: B-Sides TV op flickr / meer foto'sconcert op Youtube
Tom Odell MUZIEK: 'I wanna cry and I wanna love / but all my tears have been used up / on another love, another love,' zo jammert Odell halverwege de set. Wat een ultieme slappe-piemel-pianoballade is de monsterhit 'Another Love' toch, zeg. Hij begint kwezelig en zachtjes, om uiteindelijk in een bombastisch gejammer uit te barsten. Hij kreeg er meteen na de show een gouden plaat voor overhandigd, maar het lijkt erop dat het ook voor Odell zelf een tikkeltje teveel pathos bevat, zo abrupt eindigt hij het liedje vandaag. PLUS: Gelukkig blijken de andere liedjes van Odell een stuk meer pit te bevatten, van de Beatles-cover 'Oh, Darling' via soulvolle barpiano-ballads tot een puike folk-stomper. 'Can't Pretend' bijvoorbeeld heeft een verheffend woordloos 'heee-heee-heeeeee'-refrein waar Elbow trots op zou zijn, in 'Hold Me' aait en streelt Odell zijn klavier niet, maar slaat hij erop alsof zijn leven ervan afhangt. Wanneer de band wat uit de band springt (en dat gebeurt meer dan eens), dan veegt hij zijn sluike blonde lokken uit zijn jongensgezicht, terwijl er een ondeugend lachje verschijnt. Dit is zo'n moment dat de meisjes smelten, toch? Ook is het geluid hier beter uitgedacht dan bij bijvoorbeeld Kodaline. De zang is telkens de focus, maar wordt uitstekend versterkt met tweede en derde stem, een zweverig gitaartje en een zware contrabas. MIN: Die soulliedjes die de show zo leuk maken, hè? Echt goed zijn ze ook weer niet. Tom Odell is bepaald geen Charles Bradley. Het blijft allemaal wat houterig, de stukjes bluesy barpiano die Odell tussendoor speelt klinken ingestudeerd en 'Oh, Darling' wordt puik uitgevoerd maar blijft een vreemde eend in de bijt. Paul McCartney omschreef alweer decennia geleden precies de problemen die Tom Odell bezingt, maar krachtiger en minder huilerig. 'Oh darling, if you leave me / I'll never make it alone. Believe me when I beg you / Don't ever leave me alone.' Bij The Beatles weerklonk daar wanhoop in door, maar ook kracht. Zelfs de liedjes van Odell die wél ballen hebben, daar krijg je toch een slappe piemel van het refreintje? 'Oh when you hold me, yeah I can feel your heart beating.' Eens een singer-softwriter, altijd een singer-softwriter, zullen we maar zeggen. CONCLUSIE: Of toch niet? 'Fuck all my friends,' zingt Odell in 'See If I Care'. Hij klinkt alsof hij het meent, pissig en groots, en zo krijgt hij hem op de valreep toch nog hard. Een Jeff Buckley is hij bepaald niet, maar laten we Odell niet afrekenen op die ene kwezelige kitschhit. CIJFER: 6 door Timo Pisart (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
Kensington MUZIEK: Er is in Nederland ruimte voor één band als deze, zo lijkt het: radiovriendelijke rocksongs met de hitfactor. Vorig jaar stond Go Back To The Zoo op Pinkpops hoofdpodium, maar het afgelopen jaar is die band rechts voorbij gestoken door Kensington, een hardwerkende band uit Utrecht die zich gaandeweg in het volle licht ontwikkelde. Vandaag pikken ze hun plek in. PLUS: Een van die ontwikkelingen was de frontmanruil. Casper Starreveld verdween naar de zijkant, Eloi Youssef naar het midden. Starreveld blijft de prater van het stel, maar Youssef is de knapperd van de band. Ja toch? En hij is inderdaad de betere zanger, met een Kings Of Leon-achtige knauw in zijn stem. Hij zou hem met wat meer dynamiek kunnen gebruiken en net wat meer het randje opzoeken, maar hij blijft wel hangen. Met hitsingle 'Home Again' en een confettikanon pakt Kensington zijn moment op het hoofdpodium. Heerlijke meezinger. Direct daarna gaat Pinkpop massaal letterlijk op de knieën voor 'Let Go' en figuurlijk voor 'Send Me Away' (met synthesizer). Dit zit simpelweg goed en stijlvol in elkaar. Het pakkende van poppunk, maar zonder de kinderlijke blijheid. Af en toe een heeeeel klein vleugje emo, maar geen moment aanstelleritis. De ingrediënten van ver dragende rocksongs, maar dan zonder het grote gebaar. MIN: Dat is ook meteen de zwakte van Kensington. Het is niet gevaarlijk of spraakmakend. Ook al gaan de liedjes best ergens over, dat stralen ze niet uit. Prima rock, met precies genoeg showelementen om het boeiend te houden. CONCLUSIE: Eerst een gratis tip voor de jongens: als Corona jullie nog niet sponsort voor dat flesje prominent op de synth, zou ik dat maar even snel gaan regelen. De marktwaarde van Kensington zal na vandaag verder toenemen. Je kunt discussiëren of de band nou voor vandaag wel of niet doorgebroken was. Definitiekwestie. Feit is: de televisieopnames van 'Home Again' en 'Let Go' gaan Kensington goed doen. Noem het gerust de definitieve doorbraak. CIJFER: 7,5 door Atze de Vries (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
Bastille MUZIEK: Bastille is van solo-project van Dan Smith uitgegroeid tot band. Na een serie EP's en twee mixtapes verscheen in februari dit jaar het debuutalbum Bad Blood, met naast het titelnummer singles als Overjoyed en Pompeii. Producer Smith maakte vroeger songs met Nick Littlemore van Empire of the Sun en kan dat op eigen kracht ook prima. De filmische muziek bevat delen elektronica, folk, beats, indie en pop en is vooral lichtvoetig en dansbaar, met een donker tintje. Begin dit jaar startten ze de continentale verovering op Eurosonic en ook op SXSW sprongen ze eruit. PLUS: De tent is helemaal volgelopen in afwachting van invaller Bastille en blijft tot het eind gevuld, klappend en dansend. Met tweede single Bad Blood openen de Britten sterk en met het elektronisch gedreven Overjoyed, waarin ze voor het eerst de (bas-) gitaar verruilen voor nog meer toetsen, veroveren ze veel harten. Werkelijk alle nummers, de meeste vrij kort en puntig, zitten goed in elkaar. Zo ook Poet (van de Pompeii single) met fluitende bandleden. Dan Smith legt veel emotie in zijn stem en is eigenlijk een singersoftwriter met elektronische band,
maar dat pakt fijn uit omdat hij het weet te verpakken in slimme, up-tempo songs als het meeslepende Icarus en de meer conventionele vroege single Laura Palmer. Ook Things We Lost in the Fire (let op die samenzang) en de synthpoppende single Flaws overtuigen en dan bewaren ze het beste voor het laatst: Pompeii. MIN: Wat is dat toch met die bands die ? adopeteren? 30 Seconds To Mars, Alt-J en nu ook Bastille. In het begin - als het publiek nog wat afwachtend reageert, ziet het springen en oppeppen van Brown er wat geforceerd uit. CONCLUSIE: Heel knap om met één album op zak een set van een uur te vullen met dermate sterk materiaal, dat we geen vuller kunnen noteren. Bastille heeft al 10 songs voor het nieuwe album geschreven, zo vertelde frontman Dan Smith aan NME. Beetje jammer dat ze er daar niet één van gespeeld hebben vandaag, maar niettemin goed nieuws. Eerst nog dit jaar op het puike debuutalbum touren, dan een goede opvolger droppen en Bastille zit voorlopig gebeiteld. CIJFER: 8 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: 3FM op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
Trixie Whitley MUZIEK: In Gent geboren, maar in New York opgegroeid: Trix heeft overduidelijk internationale allure. Als tiener danste ze mee bij internationale balletgezelschappen, volgens het internet werkte ze vervolgens samen met een keur aan grootheden uit de jazz- en soulwereld, van Marc Ribot (gitarist Tom Waits) tot Robert Plant en Marianne Faithfull. Een hele dame, dus, maar we hadden voor het album Fourth Corner eerlijk gezegd nog nooit van haar gehoord. Vandaag weerklinkt zowel jazzy soulpop als een paar vuigere rockliedjes met telkens de rauwe strot van Whitley, van zacht gegrom en gehijg tot een flinke brul. PLUS: Wat een Vlaamse vamp, die Trixie Whitley (haar echte naam!): roomwitte huid, gebleekt haar, en een gigantische zwarte zonnebril op haar bleke neusje. Katachtig kruipt ze over het podium, het ene moment bijna sluipend, dan weer springerig en in de aanval. Met haar klauwtjes haalt ze venijnig uit op haar pikzwarte boetiekgitaar en af en toe slaakt ze gilletjes als een op de staart getrapte feline. Ja, er bestaat enige twijfel of er ook maar één muzikante op Pinkpop rondloopt die de 'natural coolness' van Whitley evenaart. Een paar van de liedjes doen het vandaag erg goed: een vrij akoestische versie van 'Gradual Return', dat wat vrolijker is dan de rest van haar repertoire. En een tweetal bijna grungy rockliederen, die best aanslaan op de festivalweide. MIN: Daarmee is dan ook alles gezegd: het gros van het Whitley-repertoire blijft bijzonder flets en komt vandaag amper over. De jazzy liedjes missen een goede hook of uitzonderlijke structuur en waaien als een briesje voorbij. Voor het genre zijn de liedjes bovendien te kaal, we missen een Hammondorgeltje dat de boel waar nodig dichtsmeert, of een Fender Rhodes die de spannende accenten en kleuringen aanbrengt. Zeker het eerste, ingetogen gedeelte van de set blijft daardoor wat ongelaagd en plat. Ook fascinerend: Whitley praat vrijwel de gehele show in het Engels. Niet vanwege sterallures, meent ze zelf. Maar anders kunnen haar bandleden haar niet verstaan. CONCLUSIE: Het één na laatste liedje doen Whitley en de haren iets bijzonders: ze spelen een gloednieuw afropop-deuntje dat ze 'nog nooit' live hebben gespeeld. Op zo'n groot festival, waar het Neerlandse publiek voor het eerst kennis maakt met Trixie Whitley, getuigt dat van lef. Maar we begrijpen prima waarom Ruben Block toen al was verdwenen uit de coulissen, want uiteindelijk was Trixie Whitley vandaag gewoonweg te saai en smolt haar set als sneeuw voor de zon. CIJFER: 5 door Timo Pisart (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
Will and the People MUZIEK: Springerige pop dankzij ska/reggae-injecties. Will And The People is een van die zeldzame acts die in Nederland groter zijn dan in eigen land. Acts als La Pegatina, John Hiatt en Live (+ frontman Ed Kowalczyk), die in hun thuisland in de marge vertoeven, maar hier eindeloos kunnen touren. Daar zitten soms mooie verhalen achter (denk: Sixto Rodriguez in Zuid-Afrika) en dat geldt ook WATP. De band scoorde hier een MEGAhit met 'Lion in the Morning Sun' en frontman Will Rendle haalde de headlines met een puike show (en crowdsurfend) op Pinkpop 2012 en voegde daar op festivals de-Affaire en Lowlands nog reuzensprongen in het publiek aan toe. PLUS: Geen wonder dus dat Will Rendle graag terugkomt naar Pinkpop. En hij heeft hier met zijn feestmuziek ook wel wat te zoeken, zou je zeggen. Het zonnetje schijnt en alle mensen willen die sympathieke Britse dwaas met zijn luipaardmuts wel in het publiek zien springen. Tweede single 'Salamander' is een prima nummer en komt hier ook goed tot zijn recht. 'Holiday' begint als een goede ska-stamper. Verder springt vooral 'Where Is My Mind' eruit, een Pixies-cover die in deze vrolijke uitvoering bijna het lamlendige optreden doet vergeten dat Black Francis en co hier in 2010 gaven. MIN: Verder kent de set geen noemenswaardige hoogtepunten en helaas tal van tegenvallende momenten. Niet heel gek, aangezien dat tweede WATP-album weinig memorabel materiaal opleverde, maar in deze omstandigheden had een springerige set op ska-ritme het uitstekend gedaan. Dat is echter niet hoe Rendle nummers schrijft: die beginnen doorgaans langzaam en krijgen dan verderop vaart. Die zitten niet idioot goed in elkaar en hebben ondanks de lengte weinig om het lijf. 'In My Head' begint hij tamelijk vals. Helemaal bijzonder is dat zelfs het prijsnummer waar iedereen op wacht wordt verprutst. Voor de gelegenheid is de Rotterdamse drumgroep Convoi Exceptional afgereisd. Die leggen een lekker ritmisch bedje neer en gooien er ook nog twee blazers tegenaan, maar de Britse band maakt er een rommeltje van en Rendle richt zich vooral op sprinten tussen de publieksvakken, wat er in ieder geval goed uitziet. CONCLUSIE: Die Pixies-cover maakt pijnlijk duidelijk hoe slap en matig de meeste eigen liedjes in elkaar zitten. Tekstueel zijn het vondsten als: What is the point if you worry away?, Who's gonna tell you not to do so yo?, Do you believe everything people say?, Sipping on your Frappuccinio - oh -oh! (uit 'Salamander') en het (edit: van Sublime geleende) 'I smoke two joints in the morning, then I smoke two joints in the evening and two more.' Niet dat er achter 'Lion In The Morning Sun' nu zoveel gedachte zat. Dat was meer een heerlijke toevalstreffer. Will And The People is een heel gezellige, rommelige feestband. Niet meer en niet minder. Een die zonder dat ene liedje nooit Pinkpop had gehaald, laat staan het hoofdpodium. CIJFER: 4,5 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
Lianne La Havas MUZIEK: De 23-jargie Engelse singer-songwriter met Griekse en Jamaicaanse roots maakt een mix van folk, pop en nu-soul. In 2012 behoorde ze tot de top 15 van BBC Sound of the Year. Muzikaal groeide ze op met muziek van onder anderen Erykah Badu en Jill Scott. Vanavond staat ze met haar vijfkoppige band op het Brand Bier podium. PLUS: La Havas komt in haar sierlijke industriële jurkje en hoge hakken het podium op. Ze houdt haar gitaar op elegante wijze bijna verticaal beet. Ze bedankt met haar Britse accent het publiek voor de komst naar haar optreden. Ze start het nummer 'No Room For Doubt' waarbij ze direct met haar stem een bijzondere hoogte weet te bereiken, er is geen valse noot te bekennen. De hoge uithalen, die bijna fluisterend worden gezongen, worden door het publiek met luid applaus ontvangen.
Wanneer La Havas een cover van Radioheads'Weird Fishes' speelt, weet ze een gehypnotiseerd publiek muisstil te krijgen. Wat een prachtige versie. Voor het het intro van 'Au Cinema' wordt een bijzondere mashup gespeeld: de bassist start met de baslijnen van Stevie Wonders 'Master Blaster (Jammin)', de klassieker wordt al snel omgezet in de teksten en melodieën van La Havas' eigen nummer. MIN: Je staat toch op een festival, dus denk je dat het publiek af en toe opgezweept moet worden. Voor dit optreden was het niet nodig, maar in het begin probeerde de toetsenist toch tevergeefs wat handgeklap uit het publiek te krijgen. CONCLUSIE: Lianne La Havas bewijst opnieuw dat ze met haar prachtige stem en gitaarspel uniek is in de categorie vrouwelijke soulfolksinger-songwriters. Ze verdient een groter podium, zolang de intimiteit - die juist de kracht is in de bijna fluisterende liedjes - maar niet verdwijnt. Bijzonder knap dat La Havas schijnbaar moeiteloos, ontspannen en met het hart op de tong zo'n groot publiek van begin tot eind weet te boeien. Een parel op Pinkpop. CIJFER: 8 door Paul Bijkerk (VPRO) / foto: ?? / meer foto'sconcert op Youtube
Blaudzun MUZIEK: Begin 2012 voorspelde ik dat Blaudzun binnen afzienbare tijd echt geen introductie meer nodig zou hebben. Et voilà: inmiddels is Blaudzun een heuse BN'er. Zijn groteske bril en zwarte gelaat zijn gemeengoed geworden, hij schuift aan bij de grote talkshows en de opiniebladen schrijven gerust zespaginaprofielen om erachter te komen wie Johannes Sigmond nu eigenlijk ís. Met zijn typische snikstem en grootse folkrock-noir wordt hij alsmaar groter en groter: de strijker, blazers en percussie die de afgelopen jaren zijn toegevoegd, tillen zijn muziek nog verder op om steevast de grootste clubs uit te verkopen. Dat deed Blaudzun zeker nadat zijn derde album Heavy Flowers uitkwam. Na een uitgebreide tour en uitstapjes naar het buitenland (waaronder SXSW in Austin, Texas) is het éíndelijk aan Pinkpop. Boze tongen zullen fluisteren: dat had een jaar eerder ook wel mogen gebeuren. PLUS: Halverwege nummer twee van de set, 'Who Took The Wheel', gebeurt het: Pinkpop stijgt op. Daarin ligt de kracht van Blaudzun, zijn liedjes zijn oefeningen in het uitstellen van die dreigende en o zo bevredigende uitbarstingen. Daardoor komen ze des te harder binnen. Bij 'Who Took The Wheel' komt die wanneer het even stil valt, broer Jakob er een simpele maar snijdende gitaarnoot uit perst als aankondiging van de donder en de drums er vervolgens nog sterker in rammen. (Is het toeval dat precies hier de eerste druppels vallen, om de hele show lang door te miezeren?) In het daaropvolgende 'Flame On My Head' gebeurt het weer (voor de kenner: meteen na de regel 'Carry the way by the ghosts in your bag') en jawel, zelfs het nieuwe 'Halcyon' kent zo'n opstijgmoment. Het is een liedje met alsmaar doorbulderende, stuwende drums en een nog iets te lang intro. Een kniesoor die daarom maalt.
Het is een slow burner. 'The less you know, the more you see,' scandeert Johannes. Dan, zodra de blazers er uiteindelijk inkomen en zich vervlechten met een pianomotiefje, dan valt het kwartje alsnog. En zo stijgt Pinkpop nog minstens zes maal op, vanzelfsprekend het hardst tijdens 'Elephants', wanneer er alsnog een confetti-kanon explodeert. En hadden we al eens gezegd dat Blaudzun een innemende performer is? Die zijn publiek opzweept, uitdaagt en aanspoort om mee te fluiten, en dat alles op een heel geëngageerde manier. MIN: Tja, die nieuwe liedjes hebben wel even tijd nodig om in te dalen, hoor. Ze kunnen niet op zo'n luid gejuich rekenen als 'Elephants', 'Flame On My Head', 'Midnight Room' of 'We Both Know'. Als het begin én einde van je set uit zulk een onbekend en vers werk bestaan, zal dat voor de minder avontuurlijke luisteraar toch wat onbehaaglijk voelen. Eerlijk gezegd: wij hebben daar maling aan. Enige echte minpuntje: de gitaar van Jakob viel uit na vier nummers, en het leek erop dat ze zo'n vier nummers bezig zijn geweest om dat goed op te lossen. Speciaal daarvoor gooiden ze de setlist om, bijzonder professioneel en strak gedaan, maar desalniettemin zorgde het voor een wat gespannen indruk, vooral bij Jakob zelf. CONCLUSIE: Je kunt twee dingen doen op Pinkpop: de veilige weg kiezen en een show spelen waarmee je afgelopen tijd je sporen hebt verdiend als een van de beste bands van Nederland. Die sporen heeft Blaudzun overigens meer dan verdiend. Of je kunt nieuw materiaal een vuurdoop geven, tegelijkertijd een heel gevarieerde en bijzondere set spelen én het publiek de motregen laten vergeten. Blaudzun koos voor het tweede, en wat een bijzondere show. De eerste keer Pinkpop van Blaudzun is meer dan geslaagd. CIJFER: 8 door Timo Pisart (VPRO) / foto: 3FM op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
The Vaccines MUZIEK: The Vaccines hebben twee albums. Er staan gitaarpopliedjes op. Er is geen opsmuk. Wel energie.
PLUS: Er zitten goede tussen. Echt steengoede. 'No Hope' bijvoorbeeld. Gaat over dat er geen hoop is. Daar hebben ze gelijk in. En 'Teenage Icon'. Over dat hij geen tieneridool wil zijn. Geen Frankie Avalon bijvoorbeeld. En 'Wreckin' Bar', dat 1'09" klokt. Je hoort het refrein maar één keer. Er zit wel een solo in. Die rammelt nogal. Maar dat is goed. Het beste liedje heet 'If You Wanna'. Ook zo'n snelle. Maar de eerste tien minuten waren het best.
MIN: Daarna gaat de vaart eruit. Er is een saai liedje over seks met je ex. Er zijn ook liedjes die helemaal niet opvallen. Van praten houden The Vaccines niet.
CONCLUSIE: Onlangs kwamen The Vaccines op opmerkelijke wijze in het nieuws. Een politieagent in Wales dacht slim te zijn. The Vaccines speelden die avond en hij had de nobele taak de orde te handhaven. Hij wilde zakkenrollers van echte fans scheiden, door alleen mensen door te laten die de naam van de zanger konden noemen. Hoeveel mensen hier op het Pinkpopterrein zouden zijn naam kunnen oplepelen? Justin Young heet-ie. Geef toe, dat wist je niet, ook niet als je de twee albums grijs gedraaid had. En in die vijftig minuten krijgt Pinkpop ook bepaald geen kans hem te leren kennen. Hij en zijn band jakkeren hun songs er doorheen, zonder dynamiek of humor. Dat is altijd het euvel van deze band geweest. Ze willen te snel, vergeten show te maken. Onlangs in Paradiso leken ze ineens te begrijpen hoe het moet, ineens stond daar een band op het podium, ineens was er het contact met het publiek.
Vandaag kijkt de band in de gapende afgrond die voor het podium ontstaat e noteren we opnieuw een ouderwetse gemiste kans. Zonde, met zoveel heerlijke songs.
013CIJFER: 5 door Atze de Vries (VPRO) / foto: B-Sides TV op flickr / meer foto'sconcert op Youtube
Die Antwoord MUZIEK: Ze noemen het 'zef', een unieke Zuid-Afrikaanse bastaardzoon van hiphop en gettobeats met oudwetse rave-sounds. In het Afrikaans gerapt dus, die half verstaanbare vorm van Engels met soms Nederlandse woorden. Fok jullie naaiers, schreeuwen we allemaal mee, een statement dat natuurlijk gericht is aan de foute muziekindustrie. Die Antwoord maakte na het veel-gehypte debuut $O$ ruzie met hun major label Universal en vocht zich naar een eigen label. PLUS: Ruzie wil je niet met die twee. Ze zien er in elk geval gevaarlijk uit. Hij oogt als een overjarige Duitse raver, met zijn spitse gezicht en geblondeerde stekels. Wat een figuur, die Ninja. In eerste instantie is hij, net als de andere twee leden van de groep, gekleed in een oranje skipak. Maar al snel toont hij zijn pezige lichaam, met daarop namen en titels van alles wat belangrijk voor hem is. 'Ten$ion' staat er met grote letters midden op zijn buik, de titel van het laatste album. Haar naam staat er ook tussen, op zijn arm: Yo-landi Vi$$er. Zij is zo mogelijk een nog vreemder figuur. Haar kapsel is net zo eng geblondeerd, haar oogopslag is buitenaards, haar heliumstemmetje ronduit bizar. 'I fink you're freeky and I like you a lot,' zingt ze terwijl gaandeweg steeds meer kleren uitgaan en een minuscuul elektrisch geladen lichaampje tevoorschijn komt. En dan is er nog een gemaskerde dj, genaamd Hi-Tek. Hij is verantwoordelijk voor de harde en vreemde beats, die het Pinkpoppubliek wel uitstekend lijkt te begrijpen. Tracks als 'Fatty Boom Boom' en 'Baby's On Fire' gaan over ordinaire seks, terwijl 'Rich Bitch' een meer maatschappelijk statement bevat: fuck the upperclass. Geld speelt een rol, een heel grote zelfs. De dollar-tekens staan in Ninja's lijf gegrift, maar vooral in zijn hoofd. Dat geldt natuurlijk voor meer rappers, zeker in Amerika, maar Die Antwoord geeft er een activistische getto-twist aan. Explosief! MIN: Eerdere shows in ons land leverden toch wat teleurgestelde reacties op. De show was niet zo bijzonder als de hype rond de act deed vermoeden. Inmiddels heeft de groep duidelijk meters gemaakt en meer sterke tracks op het repertoire, maar een alles overrompelende machine is Die Antwoord nog steeds niet. CONCLUSIE: Die Antwoord is retro en futuristisch, hipster en plat, grappig en bloedserieus. Een unieke combinatie van tegenstellingen, gedragen door twee karakters van formaat. Voor Ninja is Die Antwoord het eindresultaat van jaren lang zoeken en creatieve vragen stellen. Dat antwoord is de origineelste act van het weekend. CIJFER: 8 door Atze de Vries (VPRO) / foto: Bert Janssen op flickr / meer foto'sEnter The Ninja op Youtube
Stereophonics MUZIEK: Welshe rockband bekend van grote hits als 'Have A Nice Day', 'Mr. Writer' en 'Maybe Tomorrow'. Wereldwijd verkochten ze sinds 1997 (toen debuutalbum Word Gets Round verscheen) meer dan negen miljoen albums. De set drijft sterk op achtste album Graffiti on the Train, dat in mei uitkwam. PLUS: Oudje 'Local Boy in the Photograph', van het debuutalbum uit 1997, smaakt zestien jaar later nog uitstekend en frontman Kelly Jones zet een typisch Britse, rauwe strot op. Derde nummer 'Superman' is vandaag (meer dan op het album) heel erg 'Whatever Happened to My Rock and Roll' en dat gaat er op de weide prima in. De vijfkoppige band is prima ingespeeld en laat weinig tot niks vallen.
Sterk slot met de recente bluesy traditional 'Been Caught Cheating' (hommage aan Amy Winehouse, waarvan ze hoopten dat zij het zou zingen) en twee grote hits: het soulful rockende 'Maybe Tomorrow' en de meeslepende klassieker 'Dakota', die door het hele veld meegezongen wordt. MIN: Het geluid is aanvankelijk veel te hard afgesteld, waardoor stem en bekkens te schel en gitaren te grof klinken. De titeltrack van het achtste album Graffiti on the Train is meteen stukken minder dan het voorgaande; een rustige, tikje gezapige rocker met de titel als belangrijkste tekst. Voor 'Indian Summer' pakt Jones de akoestische gitaar erbij en gaat het tekstueel en muzikaal bergafwaarts: 'Everytime I left her I missed the things she'd do. She was the one, for me, she opened my eyes, to see…'
Laten we er niet omheen draaien; het nieuwe materiaal is gewoon niet zo goed. De band lijkt een klassieke fout te maken door meer dan de helft van de set voor de recente langspeler in te ruimen, wellicht vanuit de wens meer platen te verkopen. Dan was een stel oudjes als 'Mr. Writer' weliswaar gemakkelijker maar ook geslaagder geweest. CONCLUSIE: De groep is in prima vorm, maar had beter niet zoveel nieuw werk kunnen spelen. Zo leggen ze de vinger op de zere plek: dat ze geen best album gebakken hebben en na acht platen niet overdreven relevant meer zijn. Een set met een betere verhouding tussen oud en nieuw werk was waarschijnlijk beter te verteren geweest. CIJFER: 6 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: Oscar Anjewierden op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
Ben Howard MUZIEK: Singer-songwriter met een voorliefde voor lange, uitgesponnen akkoorden. De opbouw van bijna ieder nummer is formularisch: begin ingetogen, bouw het op en laat het bommetje op driekwart barsten. Howard heeft geluisterd naar shoegazebands van weleer en weet de galmknop goed te vinden. Zijn folkmuziek krijgt zodoende een surfachtige vibe die niet te vergelijken is met de surfmuziek van de jaren zestig, bedoeld voor de grote golven. Howard, zelf ook surfer, is voor bij een rustig avondje aan het strand, dat met wat geluk eindigt ergens in het hoge duingras. PLUS: Aan kippenvelmomentjes geen gebrek bij Howard. Waar andere singer-songwriters tijdens Pinkpop vaak nog geforceerd overkomen, is de timide Engelsman met maar één zaak bezig: de muziek. Weinig woorden, virtuoos gitaarspel en loepzuivere zang, zelfs bij de ik-schreeuw-het-uitmomenten. Alles straalt liefde uit zonder klef te worden. Nummers als 'Keep Your Head Up' (vijf jaar oud inmiddels!) en 'The Fear' komen nog het dichtst in de buurt van anthems voor Pinkpop 2013.
Howards band blinkt ook uit met een grote stoelendans waaronder een vrouwelijke bassiste die achter het orgeltje plaatsneemt, een gitaarspelende toetsenist en de drummer kan bij afsluiter 'The Fear' een verdienstelijk stuk meespelen op de bas achter de drums. MIN: De bandwisselingen zorgen voor korte onderbrekingen die nét iets te lang zijn om het gevoel tussendoor vast te houden. Howard is niet het type om de leegte op te vullen met anekdotes, maar bedankt wel af en toe het publiek voor het komen opdagen. Nieuw nummer 'I Forget Where We Were' is een stuurloze excercitie met een melodielijn die niet beklijft en rare overgangen. Afsluiter 'The Fear' lijkt tijdens het refrein net even dat beetje extra te missen waardoor iedereen echt aan het springen gaat, maar dat zou zomaar kunnen komen omdat zich vooraan al veel vroege Green Day-fans melden. CONCLUSIE: Ben Howard staat qua muzikaliteit en geloofwaardigheid ver boven de rest van het singer-songwriterpark op deze Pinkpop, en met een album dat nog geen twee jaar oud is, zal er misschien weinig behoefte zijn om snel met iets nieuws op de proppen te komen. Maar als het komt, wordt het hopelijk sterker dan de twee nieuwe nummers die hij vandaag heeft laten horen. Een wipe-out zit immers in een klein hoekje. CIJFER: 8- door Bas van Duren (VPRO) / foto: Bart Notermans op flickr / meer foto'sconcert op Youtube
Alt-J MUZIEK: Alt-J omschrijven is bijna onmogelijk. In aanleg zijn het folkwijsjes, maar dan tot op het bot ontdaan van alle tierlantijntjes, en vervolgens met een producersblik benaderd. Dat betekent: hele diepe subbassen, vreemdsoortige drumritmes, atypische gitaarlijntjes en kikkerkoorzang. Ze hebben er ook een handje van om die instrumenten soms plotsklaps allemaal weg te trekken en a capella verder te gaan. Luister maar, het klinkt écht heel raar. An Awesome Wave, het debuutalbum van Alt-J, is verleden jaar uitgeroepen tot 3voor12 Album van het Jaar.
Het is dus een héél goede plaat, dat moge duidelijk zijn. Ze spelen hem vandaag vrijwel helemaal. En live doet Alt-J er gerust nog een schepje of wat bovenop. PLUS: Schepje een: 'Slow Dre', inderdaad een mash-up tussen 'Slow' en 'Still Dre'. Het klinkt zwoel, maar tegelijk angstaanjagend en buitenaards. Alsof Kylie Minogue en Dr. Dre met z'n tweeën naar Mars vertrokken om een buitenaardse liefdesbaby te scheppen.
Schepje twee: het geluid is gewoon kristalhelder. Alles is te horen, en de subbassen trillen dwars door je schedel heen. Daar staat of valt een show van Alt-J bij, want die subtiliteiten zijn van essentieel belang. De band speelt en zingt perfect en zo'n beetje alles van An Awesome Wave komt voorbij. Ook coveren ze 'A Real Hero' (bekend van de Drive-soundtrack), geheel a capella en loepzuiver. Wow.
Schepje drie: het publiek. Alt-J is het tegenovergestelde van in your face, en daar moet je wat geduld voor hebben. Dat is er vandaag. Denk nou niet dat ze gewoon in slaap zijn gevallen. Dat blijkt wel in 'Taro'. Daar zit op driekwart een meeschreeuwmomentje in. Eén keer. Alleen die twee woorden. De band gaf niets aan. En toch, toch zong de halve tent het mee. 'Hey Taro!' Magisch. MIN: Nieuwe song 'Buffalo'? We hadden het echt wel zonder dat refreintje 'the buffalo from buffalo, who are buffaloed by the buffalo' kunnen stellen. Klinkt mooi, hoor, maar wat een kinderwijsje. En nog iets: wie een Windows-computer heeft, die kan dus helemaal niets met alt-j. Mac-gebruikers wel: ? ? ?.
CONCLUSIE: De Driehoek blijft de sterkste constructie. CIJFER: 8,5 door Timo Pisart (VPRO) / foto: B-Sides TV op flickr / meer foto'sconcert op Youtube
Triggerfinger
De gitaren mochten heersen op de laatste dag van Pinkpop. Zondag trad Triggerfinger aan op het Nederlandse festival, waarna Green Day een tweeënhalf uur durend voorproefje van de set op Werchter bracht.
Wat een heldenonthaal kreeg Triggerfinger daar in Landgraaf. Sinds ze hun versie van Lykke Li's 'I Follow Rivers' live speelden op radiozender 3FM (met niet meer dan een stel gitaren en wat kopjes en een mes) loopt het lekker voor de band in Nederland.
Het moet een shock geweest zijn voor de mensen die voor dat nummer naar de set kwamen kijken. Want de groep maakt natuurlijk heel andere muziek dan die fragiele cover. Drummer Mario Goossens en bassist Monsieur Paul, voor de gelegenheid in roze maatpak gehesen, en Ruben Block, immer stijlvol in het zwart, serveerden een snedige set die spannend bleef tot aan het eind.
Het trio speelde met een verschroeiende ruigheid. De start met 'I'm Coming for You' bleek een bloedhete belofte. Op verlossing moest je hier niet rekenen, ze smeten onverbiddelijk de rauwe brok blues 'On My Knees' tegen je aan. Block perste die riff eruit als een bezwering en met één opgetrokken wenkbrauw hitste hij de meute nog wat meer op. Klasse met een knipoog.
Wanneer Goossens als een bezetene aan zijn drumsolo begon wist je: ze hebben ons godverdomme precies waar ze ons willen. Op de knieën, etend uit hun hand. En die hand gaf rijkelijk. Het wervelende 'All This Dancin' Around' bijvoorbeeld. Maar het mooiste - als een vuile rockshow zoals deze mooi kan zijn - was bij voorbaat opgeëist door 'I Follow Rivers'. Hun "aangenaam accidentje", zoals ze het aankondigden, bezorgde kippenvel. Bron:De Morgen door Tinne Strauven 18 juni 2013 / foto: Oscar Anjewierden op flickr.com / meer foto'sconcert op Youtube
Green Day Toiletpapierkanon
Op de laatste riffs van Triggerfinger startte op het hoofdpodium de aankondiging van Green Day al. Een roze konijn waggelde rond op de tonen van The Ramones en het circus kon beginnen. Voor het merendeel van het Pinkpoppubliek bleek Green Day de ultieme festivalheadliner. Waar je ook keek, er dook altijd wel iemand met een bandshirt op, de schoenen aan de merchandisestand waren allemaal uitverkocht en de voorste rijen waren al vroeg op de middag bezet door fans.
Voor anderen was de hele show een eindeloze herhalingsoefening. Punk is het dan ook al lang niet meer te noemen, Green Day gaat tegenwoordig voor het grote gebaar.
Bij het tweede nummer was het al prijs, een fan mocht op het podium komen meezingen bij 'Know Your Enemy'. Een meisje greep haar kans, knuffelde de bandleden en kreeg vervolgens de microfoon aangereikt. Dat doen ze altijd, de bordjes met sollicitaties waren dan ook niet te overzien. Een jongen stond te zwaaien met eentje dat las: "I know the lyrics to 'Longview'".
Geen verrassingen hier, hij mocht het nummer afwerken terwijl Billie Joe Armstrongverder speelde. De zanger verdween een tijdje naar een afkickkliniek voor drank- en pillenmisbruik, maar daar was zondag weinig van te merken. "Er gebeurt zoveel crazy shit", kondigde hij aan, "er heerst oorlog, je werk is klote en op school loopt het niet. Maar niet nu, niet hier. Dit is Pinkpop, het zit er bijna op dus laten we ervan genieten."
Klonk best nog oprecht, ook toen hij die jongen terugriep om hem zijn gitaar te overhandigen. Het is een stunt die de band wel vaker uithaalt, maar het geluk bij beide partijen overstemde het gebrek aan spontaniteit.
Flauwigheden en verkleedpartijtjes
Toch leed het optreden niet onder die voorspelbaarheid. Los van alle flauwigheden en verkleedpartijtjes zette Green Day gewoon een enorm strakke show neer. Die op tijd en stond onderbroken werd voor sfeerverhogende fratsjes zoals een douche met de tuinslang, een toiletpapierkanon en een t-shirtbazooka die verbazingwekkend ver schiet. Alleen duurden sommige van die momenten net te lang. Absoluut dieptepunt was een muzikale medley van The Isley Brothers, The Beatles en Monty Python.
Van de conceptplaat American Idiot loopt een musical op Broadway, dus echt verbazen deed dat intermezzo niet, maar het haalde wel het tempo danig naar beneden. Dan leek dat geweldige middenstuk met 'When I Come Around', 'She', en zelfs een stukje 'Good Riddance (Time of Your Life)' heel ver af. Met 'Blvd of Broken Dreams' bewees de band dat ze ondanks het hele circus nog steeds een waardige headlinerrol vervult. Als die kleine frontman daar getormenteerd "I walk alone, I walk alone" staat te zingen en het publiek hem spontaan bijtreedt, dan heb je als groep de hele wei mee.
Hoogstwaarschijnlijk trekt Green Day dezelfde trukendoos open wanneer het begin juli bij ons aantreedt op Rock Werchter. Datzelfde roze konijn zal de show openen, er zullen T-shirts worden weggeschoten en fans uitgenodigd worden op het podium. Maar wanneer al die elementen ervoor zorgen dat 60.000 man bijeenkomt en de tijd van hun leven beleven, mag Green Day nog lang festivals afsluiten. Bron:De Morgen door Tinne Strauven 18 juni 2013 / foto: Enola op flickr.com / meer foto's99 Revolutions op Youtube
2013 Updated 4 juni 2014
MUZIEK: Een krap decennium geleden ontmoetten de Franse bassist Romain Descamps en de Engelse gitarist Matthew Irons elkaar op de Jazz School in Brussel. Nadat Zweedse drummer Egil Ziggy Franzen een keer mee mocht jammen met de twee andere bandleden, was daar de geboorte van Puggy. Het trio maakt catchy indie poprock met zowel elektronisch als akoestisch repertoire. Ze mochten al eerder in het voorprogramma staan van geen misselijke namen: Smashing Pumpkins, Incubus en Deep Purple. In eigen land werd het nummer 'When You Know' van het tweede album Something You Might Like een bescheiden hit. Inmiddels hebben de poprockers al drie studioalbums op hun naam staan. Het laatste, To Win The Word, kwam in april dit jaar uit.
Tom Odell
MUZIEK: Er is in Nederland ruimte voor één band als deze, zo lijkt het: radiovriendelijke rocksongs met de hitfactor. Vorig jaar stond Go Back To The Zoo op Pinkpops hoofdpodium, maar het afgelopen jaar is die band rechts voorbij gestoken door Kensington, een hardwerkende band uit Utrecht die zich gaandeweg in het volle licht ontwikkelde. Vandaag pikken ze hun plek in.
Bastille
MUZIEK: In Gent geboren, maar in New York opgegroeid: Trix heeft overduidelijk internationale allure. Als tiener danste ze mee bij internationale balletgezelschappen, volgens het internet werkte ze vervolgens samen met een keur aan grootheden uit de jazz- en soulwereld, van Marc Ribot (gitarist Tom Waits) tot Robert Plant en Marianne Faithfull. Een hele dame, dus, maar we hadden voor het album Fourth Corner eerlijk gezegd nog nooit van haar gehoord. Vandaag weerklinkt zowel jazzy soulpop als een paar vuigere rockliedjes met telkens de rauwe strot van Whitley, van zacht gegrom en gehijg tot een flinke brul.
Will and the People
MUZIEK: De 23-jargie Engelse singer-songwriter met Griekse en Jamaicaanse roots maakt een mix van folk, pop en nu-soul. In 2012 behoorde ze tot de top 15 van BBC Sound of the Year. Muzikaal groeide ze op met muziek van onder anderen Erykah Badu en Jill Scott. Vanavond staat ze met haar vijfkoppige band op het Brand Bier podium.
Blaudzun
MUZIEK: The Vaccines hebben twee albums. Er staan gitaarpopliedjes op. Er is geen opsmuk. Wel energie.
Die Antwoord
MUZIEK: Welshe rockband bekend van grote hits als 'Have A Nice Day', 'Mr. Writer' en 'Maybe Tomorrow'. Wereldwijd verkochten ze sinds 1997 (toen debuutalbum Word Gets Round verscheen) meer dan negen miljoen albums. De set drijft sterk op achtste album Graffiti on the Train, dat in mei uitkwam.
Ben Howard
MUZIEK: Alt-J omschrijven is bijna onmogelijk. In aanleg zijn het folkwijsjes, maar dan tot op het bot ontdaan van alle tierlantijntjes, en vervolgens met een producersblik benaderd. Dat betekent: hele diepe subbassen, vreemdsoortige drumritmes, atypische gitaarlijntjes en kikkerkoorzang. Ze hebben er ook een handje van om die instrumenten soms plotsklaps allemaal weg te trekken en a capella verder te gaan. Luister maar, het klinkt écht heel raar. An Awesome Wave, het debuutalbum van Alt-J, is verleden jaar uitgeroepen tot 3voor12 Album van het Jaar.
Het is dus een héél goede plaat, dat moge duidelijk zijn. Ze spelen hem vandaag vrijwel helemaal. En live doet Alt-J er gerust nog een schepje of wat bovenop.
Triggerfinger
Toiletpapierkanon