44e EDITIE / 26e KEER IN LANDGRAAF
2013 Updated 18 juni 2013
Datum: 14 t/m 16 juni 2013
Acts: zie programma Info voor Landgraaf bezoekers
Locatie: Megaland Landgraaf / Kaart van gebied rond Pinkpop met afgezette gebieden, parkeerplaatsen en campings
Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 165,00. losse dagkaart kost € 85,00 (v.v. prijzen incl. € 5,00 servicekosten).
De voorverkoop voor Pinkpop 2013 start 23 februari 2013 o.v.
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Natuurlijk wel ff goed checken dat je originele kaarten koopt. HIER garanderen ze in ieder geval 100% echte kaarten.
Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt.
Weer: droog en zonnig
Toeschouwers: 44.000 totaal
Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton
BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Recencies vrijdag Recencies zondag Krantenartikelen
Statistieken Veel online videoclips Veel foto's Pinkpop foto's meer foto's Cultura24 Setlists
)
Palma Violets
MUZIEK: Was 'Best of Friends' de Britse song van het jaar 2012? Volgens NME wel, en laten we ze maar gelijk geven. Wat een heerlijk onstuimige garagepopanthem met een venijnig refrein om uit volle borst mee te blèren. Hij wordt halverwege de set gepropt, en met gejuich ontvangen. Op andere momenten weerklinken The Clash en The Ramones ('Rattlesnake Highway' bijvoorbeeld), maar noem gerust ook britpopbands als The Libertines. Waar hun voorbeelden echter alles volsmeren met rammelende gitaarakkoorden, pakt Palma Violets het vandaag íets intelligenter aan: toetsenist Peter Mayhew legt een warm akkoordendekentje neer met orgeltjes, terwijl hij dromerig voor zich uitkijkt, en laat de ruimte over voor de gitaar om gekke melodielijntjes te spelen in plaats van slaggitaar.
En zanger/gitarist Samuel Fryer klinkt als een jonge Iggy Pop, wiens woorden af en toe worden ondersteund met de tweede stem van Jesson. Niet melodieus en 'mooi', maar hees schreeuwend om het geheel kracht bij te zetten.
PLUS: En verdraaid, wat klinkt dat lekker! Een paar pints achterover slaan met je makkers, een, twee, drie, vier, en godverdomme gaan met die banaan! Je kunt het je zo voorstellen, de huisfeestjes die Palma Violets speelde aan de overkant van de oceaan. De Britse jongens spelen hun garageliedjes onstuimig en spannend. Atypisch voor deze Pinkpop, maar wat een revelatie om te zien: niet te lang nadenken en gewoon die gitaarlijntjes en drieminutensongs de tent in knallen. Natuurlijk flikkert er een microfoonstandaard om (wedden dat ze niet zijn gewend dat er een roadie is om die op te pakken?) en huilen als een stel hongerige wolven. Klappen er mensen mee? Dan steek je daar de draak mee, terwijl je je vettige haren uit je ogen zwaait. Palma Violets zijn jong, wild en onbezonnen in alles...
MIN: …maar Pinkpop ís geen huisfeestje en zo'n gigantische tent is wel héél ander werk dan een krappe ruimte van nog geen vijftig meter bomvol bezopen tieners. 'Best of Friends', 'Chicken Dippers' en '14' slaan ook vandaag in als een bom, maar zeker de eerste helft van de set slaat behoorlijk dood. Palma Violets valt niets te verwijten, want ook die songs spelen ze met een flinke portie branie en om het goede voorbeeld te geven heffen ze vast een biertje. Maar als opener van de tweede festivaldag moet het zand even uit de ogen van Landgraaf worden geschoten.
CONCLUSIE: 'Is er tijd voor nog een liedje? Te gek, dan gaan we nog even lol trappen!' Dat wordt 'Brand New Song', met de passende tekst 'I've got a brand new song, it's gonna be a number one.' Alleen de gitarist en drummer spelen het, hun laconieke bandleden laten hun instrumenten voor wat ze zijn om gierend van het lachen over het podium te springen, en even later ook door het publiek, gekke dansjes te doen en mee te blèren. Et voilà, zo maakt Palma Violets er op de valreep tóch nog een huisfeestje van.
CIJFER: 7,5 door Timo Pisart (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto's
Douwe Bob
MUZIEK: De rest van zijn band deugt ook: Jeroen Overman was ook bassist van Tim Knol, drummer Bram Hakkens is een van de meest gevraagde van Nederland (o.a. Kyteman Orchestra, Kane), Jan Peter Hoekstra is een prima gitarist. En bij 'Breaking Wheel' sluit ook drummer Wouter Rentema (ex-GEM) nog even aan. Samen vertolken ze de roots/folksongs van Douwe Bobs onlangs verschenen debuut.
PLUS: Met zulke bedreven muzikanten lukt het Douwe Bob moeiteloos een volwassen festivalshow te brengen. Alsof-ie het al jaren doet. Een paar uptempo songs om mee te beginnen. Als derde al het prima liedje 'Judge, Jury & Executioner', een echte folksong met 'Blind Man's Bluff'. Halverwege een liedje in zijn eentje, dan nog een warmbloedig liefdeslied met mondharmonica over ijskoud bier met drie man rond een microfoon. Even uitpakken met twee drummers en dan hit 'Multicoloured Angels'.
MIN: Net als Tim Knol kiest Douwe Bob voor een wat oubollige stijl, folkrock, een beetje blues, cowboyschoenen, jasje van slangenleer. Een losjes gecouffeerde fifties kuif. Op de een of andere manier komt Knol met dat ouwelijke een stuk beter weg dan Douwe Bob, waarvan je je afvraagt of dat nou allemaal zo moet. Douwe Bob is je buurjongen die op Elvis lijkt. En dan met de nadruk op buurjongen, niet op Elvis. Knol komt meer uit als een schrijver van tijdloze liedjes, Douwe Bob is gewoon onhip, en hij heeft zwakker songmateriaal.
CONCLUSIE: De zoektocht naar de beste singer-songwriter leidt logischerwijs niet naar een grillige, spannende kluizenaar. Iemand die zich afzondert van de wereld en zijn pijn of worsteling in heel bijzondere liedjes verwerkt. Nee, Douwe Bob is een aardige vent met een goede stem. Hij is benaderbaar, de singer-songwriter die jij en ik ook zouden kunnen zijn, zo voelt het. Normaal gebleven, en dus zingend over normale dingen. 'Why wait for a falling star when you can just shoot one down,' zingt Douwe Bob. Een aangenaam romantische gedachte, een droom die ons allen aanspreekt. Douwe Bob in de grotemensenwereld, helemaal geen slechte match. Deze set zal op de vele zomerfestivals prima overeind blijven, tot in alle uithoeken van Nederland.
CIJFER: 7 door Atze de Vries (VPRO) / foto: Oscar Anjewierden op flickr.com / meer foto's concert op Youtube
La Pegatina
MUZIEK: Een 'pegatina' is een sticker of etiket en als we een etiket op deze band moeten plakken is dit niet zo ingewikkeld: patchanka, in de stijl van Manu Chao, maar dan zonder de politieke boodschap en voluit gericht op feestvieren. De band knipoogt naar salsa, polka, ska en rumbamuziek, muziek die zijn oorsprong heeft als slavenmuziek, vanuit Afrika naar het midden van Amerika is gekomen en vooral in Cuba populair is geworden. Rumba betekent letterlijk feest, en dat is een juiste omschrijving voor de zeven van Barcelona. De Catalanen startten de band tien jaar geleden, en zonder een platenmaatschappij besloten ze hun liedjes gratis op internet aan te bieden. Inmiddels hebben ze een groot festival-cv opgebouwd. Dit is een echte festivalband die het publiek opzweept.
Het cv wordt komende zomer nog verder uitgewerkt met een bomvolle Europese touragenda. Begin dit jaar kwam het album Eureka! uit, samenvallend met het tienjarig jubileum.
PLUS: Het publiek is de springerige gangmakers geen moment zat. Vooral de toetsenist/accordeonist en de gitarist weten het publiek aan te jagen. De vrolijkheid van de bandleden geeft direct energie en die energie gaat niet meer weg. Toppunt is wel het laatste nummer 'Mari Carmen', waarbij de band als een drumband met enkel trommels en tamboerijnen het inmiddels extatische publiek in trekt.
MIN: De liedjes beginnen steeds in hetzelfde tempo wel erg op elkaar te lijken. Het is een feestje, dat moet je ze nageven, maar dat lukt ze dan ook met soms wel heel erg plat effectbejag.
De carnavalskraker "Er staat een paard in de gang" wist het publiek tot nog hogere extase te brengen, maar je kunt je natuurlijk afvragen dat het repertoire is dat thuishoort op het hoofdpodium van Pinkpop.
CONCLUSIE: La Pegatina bewijst na Lowlands opnieuw dat Nederlanders goed raad weten met de aanstekelijke Catalaanse carnavalsmuziek. De mannen springen van hot naar her als een stel losgebroken dierentuinbeesten. Zouden de heren al vanaf het allereerste optreden zo veel energie in hun act stoppen? Aan het einde kondigen de Catalanen aan dat dit La Pegatina's 700ste optreden is en ongetwijfeld een van de meest memorabele. Aangezien er alleen maar een Wikipediapagina over deze band bestaat in het Nederlands, het Catalaans, het Italiaans en het Galego (lokale taal van Galicië),
valt aan te nemen dat ze niet dagelijks voor zo'n mensenmassa staan. Eén ding is zeker, carnavalesker wordt het niet op deze Pinkpop.
Cijfer: 7 door Paul Bijkerk (VPRO) / foto: Oscar Anjewierden op flickr.com / meer foto's
Graveyard
MUZIEK: Het Zweedse Graveyard leverde eind vorig jaar derde album Lights Out af, waarop het recept niet wezenlijk veranderde: zwaar psychedelische en blues-rock in nummers van rond de vijf minuten. De tweede plaat Hilsingen Blues (april 2011 uit op Nuclear Blast) leverde het kwartet uit Göteborg bescheiden faam op, zeker ook dankzij hun liveshow. De beeldende duiding luidt: The Darkness zonder aanstellerij, Wolfmother maar dan psychedelischer en hechter en vooral: een ruigere Black Mountain, met drugs op.
MIN: Graveyard opent hard met 'An Industry Of Murder', ook opener van de nieuwste plaat, met begeleidende sirene. Het overdonderde publiek slaat het aan de grond genageld gade, terwijl de Zweden er allevier nog een schepje bovenop doen: onder meer de drums moeten harder, maar het geluid is al tot één dikke stroop geworden. Veel nuances verdwijnen, waardoor het verschil tussen de opener en 'Hilsingen Blues' (het sterke titelnummer van de tweede) minimaal is. Zelfs het normaal zo epische en nu wat sneller gespeelde 'I Ain't Fit To Live Here' verzuipt in de kledderige geluidsbrij.
PLUS: Halverwege herpakken ze zich met 'Buying Truth', dat meer lucht bevat en hier en daar een woohoohoohoo-koortje. Precies wat er aan ontbrak en het geluid lijkt ook wat beter afgesteld. Oudje 'Thin Lines' opent met klaaglijke zang en groeit uit tot een fraai opgebouwd nummer met ingetogen spanning die ontlaadt. Het groeit met 'The Siren' uit tot hoogtepunt van een gespleten set. 'The Siren' (van Hilsingen Blues) sluimert aanvankelijk als Deep Purple's 'Child In Time' om dan groots open te barsten met zanger Joakim Nilsson die 'Tonight a demon came into my head and tried to choke me in my sleep' op uit die rauwe strot perst. Oef. Sidderen met deze hele fijne lange uitvoering. Het publiek heeft ondertussen al even wat leukers ontdekt: het jonassen van bezoekers, maar gaat daarna over op mosh en circle pits en de set eindigt ovationeel.
CONCLUSIE: Zonde van de valse start. Het verschil met de sterke Lowlands 2012-show is aanvankelijk schrikbarend groot. Ze herpakken zich echter zo sterk, dat je voelt dat ze veel beter kunnen, dat ze nog kunnen groeien als ze de set (en de geluidsafstemming) beter balanceren. Herkansing: op 11 september komen ze weer voorbij, als ze in de HMH het voorprogramma verzorgen van Soundgarden.
CIJFER: 7 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: 3FM op flickr / meer foto's
FUN.
MUZIEK: FUN. (met punt) won zelfs een Grammy voor hun hit, en dan tel je echt mee in Amerika. De gouden formule van dit trio? Een hyperhysterische kruising tussen Queen, Mika en Panic! At The Disco, gezongen met een cartoonesk afgeknepen stemmetje.
PLUS: Wat een niet te ontkennen popsong is 'We Are Young'. Hier had iedereen op gewacht. Luidkeels zingen 20.000 mensen mee over de magische momenten die plaatsvinden rond het tijdstip dat de bar dicht gaat en je vrienden higher zijn dan het Empire State Building. Dat doen ze zo hard, dat je eigenlijk helemaal niet meer hoort dat de uitvoering op het podium ronduit belabberd is. Het is eigenlijk een gekke song, qua structuur. Eerst een midtempo begin, met een extra aangezet marsritme, dan gaat het tempo omlaag en de vocalen een halve octaaf omhoog. Toniiiiiight... we are young. Halverwege - voor wie de eenvoudige tekst niet kende - ook nog even een 'lalala'-bruggetje, en de ultieme festivalhit is geboren.
De opvolger van die single - 'Some Nights' - kent ook iedereen. En deze wordt door de band zelf ook nog eens overtuigender gebracht.
MIN: Wel grappig dat het typische alcoholliedje 'We Are Young' opgevolgd wordt door een song die ooit in een campagne over ongewenste intimiteiten belandde: 'You Can't Always Get What You Want' van de Rolling Stones. Deze versie mag op voor een Grammy voor slechtste cover van het weekend. Lieve hemel, wat een rommeltje, zowel qua sound als qua spel. Echt, na die drie minuten heeft Mick Jagger overal lipstick en een blauwe plek tussen zijn benen. 'Na Some Nights' - als het veld al leegloopt richting The Opposites - beginnen de Amerikanen ook nog eens aan 'Stars', een veel te lang (zeker zeven minuten) durend autotune-misbaksel dat uitmondt in een langzaam doodbloedend outro. Alsof je op de lancering van een raket staat te wachten en het een lekke ballon blijkt die fluitend alle kanten op fladdert. Wel een mooi moment om het hele uur even te evalueren.
Twee liedjes lang valt alles op zijn plek, de rest van de tijd zit alles precies scheef, kloppen de songs van geen kant, zingt de zanger niet alleen lelijk en aanstellerig, maar ook vals. De horkerige rocksong 'It Gets Better' was zo'n groot dieptepunt dat het zijn titel met gemak eer aan deed.
CONCLUSIE: Twee hits, twee nummers fun. Voor de rest was het ploegen door matige songs met een wanstaltige sound. Eens te meer blijkt dat een goed radioliedje niet zomaar vertaalt naar een sterk optreden. Dit drietal probeert iets bijzonders te doen en heeft per ongeluk twee keer raak geschoten. Punt.
CIJFER: 4 door Atze de Vries (VPRO) / foto: B-Sides TV op flickr / meer foto's
Passenger
MUZIEK: Mike Rosenberg aka Passenger maakt folkmuziek met een rauw randje. De authenticiteit van zijn stem is een van de speerpunten in zijn geluid.
Zijn teksten zitten vol humor en zelfspot. De in Australië woonachtige Brit werd in Nederland vooral bekend met het nummer 'Let Her Go' (liefdesliedje over het loslaten van zijn geliefde). Het nummer kwam in oktober vorig jaar in Nederland twee weken op nummer één te staan. Met zijn inmiddels vijfde album All the Little Lights is Passenger een late ontdekking in Nederland.
PLUS: De singer-songwriter verontschuldigt zich met prettige zelfspot: 'You all having fun laying in the sun and getting drunk, and now you have to listen for an hour to depressed folkmusic'. De sympathie voor de man wordt naarmate het optreden vordert steeds groter.
Bij het tweede nummer vraagt hij het publiek geen iPhones of camera's te gebruiken, maar enkel zelf samen te luisteren naar zijn muziek. Het verzoek wordt direct met gejuich ontvangen. Tussen de nummers door blijft hij ontspannen over zijn liedjes vertellen. In het bijzonder wil hij een zekere Dave (Toethuis, zijn promoman) bedanken die hem via internet benaderde om zijn muziek op de Nederlandse radio te draaien, twee weken later was hij de nummer-één-hit, de rest is geschiedenis. Hij weet het publiek komisch op het verkeerde been te zetten: gniffelend kondigt hij een nieuw geschreven liedje aan, en hij zet een folkversie in van Survivors 'Eye of the Tiger', wat direct het intro is voor zijn hit 'Let Her Go', die uiteraard luidkeels wordt meegezongen.
Van alle kanten komen de hartjes uit het publiek richting de zanger.
MIN: De cover van 'The Sound of Silence' van Simon & Garfunkel is een lange uitgerekte versie die niet echt pakt. Aan het einde van de set probeert hij ook nog een folkversie van Bruce Springsteens 'Dancing in the Dark' in te zetten, maar halverwege het lied maakt hij een laatste slag op de gitaar en bedankt voor de korte coversessie die hij met het publiek mocht delen. In het verhalende intro van het nummer '27 Years' verliest Rosenberg zich in zijn moralistische verhaal, het wordt met al zijn levenswijsheid een soort preek van de week.
CONCLUSIE: Passenger lijkt met zijn baard en houthakkershemd de zoveelste cliché-folkie die jammerende liedjes over de liefde zingt. Maar niets is minder waar: met zijn originele teksten, die hier en daar lekker maatschappijkritisch zijn, blijft hij integer en dicht bij zichzelf. Tussen de nummers door vertelt Rosenberg dat hij vorig jaar nog als straatmuzikant op het Leidseplein stond te vechten voor een mooi plekje, niet wetende dat hij twaalf maanden later op het hoofdpodium van zo'n groot festival mocht staan. Zijn zenuwen weet hij, ondanks zijn aankondiging vooraf, goed in bedwang te houden. Een of twee nummers komen niet helemaal lekker uit de verf en een mislukte imitatie van een trompet lacht hij weg met een 'That was awful, right?'
Passenger neemt met zijn liedjes het publiek overtuigend mee naar zijn wereld. Zijn wijsheden zijn soms aan de moralistische kant, maar je kunt niet anders dan bewondering hebben voor de manier waarop deze bescheiden troubadour het immense veld zo klein kan laten lijken als het Leidseplein. Helemaal in zijn eentje.
CIJFER: 7 door Paul Bijkerk (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto's concert op Youtube
Miles Kane
MUZIEK: Miles Kane's belangrijkste claim to fame is dat hij met Arctic Monkey Alex Turner en James Ford van Simian Mobile Disco de Last Shadow Puppets vormt. Hij was daarnaast de frontman van de Britse indierockers The Rascals, die vooralsnog stilliggen na Kane's vertrek medio 2009. Miles wilde solo zijn eigen weg gaan en in 2011 verscheen het eerste resultaat, Colour of the Trap, een plaat met catchy Britpop, rock en sixties mod. Tweede album Don't Forget Who You Are verscheen begin deze maand en beluister je op de Luisterpaal.
PLUS: Miles Kane komt op met een Oasis-achtige bravoure. De jonge Brit oogt in zijn vlekkeloze roodwitte outfit als een kruising tussen een jonge Paul McCartney, een mod en een dandy. Naar het Nederlands vertaald: als een mix van Dave von Raven (The Kik) en Moke-frontman Felix Maginn (hoewel hij de gitaarshow van een Phil Tilli heeft). Prachtig zoals hij aan het eind van 'Kingcrawler' in de lucht schopt. Uitdagend en irritant ook, zoals je zou wensen dat meer frontmannen zich manifesteren. Schijt aan de wereld, want hier ben ik. 'Rearrange' is de ideale Britpoptune: pakkend rockend en zeurderig gezongen. De set bevat hoegenaamd geen vullers. Uitschieters zijn onder meer 'Inhaler' en 'Come Closer' (de singles van het debuutalbum).
MIN: Het nieuwe album mist hits van het kaliber 'Inhaler' en 'Come Closer'. Titelsong 'Don't Forget Who You Are' klinkt als een variatie op 'Come Closer', terwijl 'Inhaler' (van het debuut) en nieuwe track 'Better Than That' nadrukkelijk hinten naar Arctic Monkeys' 'Fake Tales of San Francisco'. En daarom ook zo goed werken. Soms zou je wensen dat die drummer minder agressief op de bekkens zou beuken. Misschien dat de show een tikje minder oogverblindend en over the top zou mogen, en dat Miles wat minder arrogant zou kunnen acteren. Dat zou wellicht sympathieker, leuker uitpakken.
CONCLUSIE: Kane zou zeggen: 'Fuck that, wat koop je voor leuk. Daar win je de oorlog niet mee.' En hij zou gelijk hebben. En wij kunnen wel zeggen dat Miles Kane in alles de nieuwe Britpopkoning in de dop is, de ware opvolger van Oasis en Arctic Monkeys, maar daar zou de branieschopper nul boodschap aan hebben. 'Fuck that, who needs Oasis? Here's Miles Kane!' Toch heeft de Brit alle troeven in handen: air, ego en songmateriaal. En vriendschap met Arctic Monkeys en modfather Paul Weller, die meewerkte aan zijn nieuwe plaat, kan ook geen kwaad. Die Miles Kane, die zien we nog wel eens terug op een groter podium.
CIJFER: 8- door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto's
The Gaslight Anthem
MUZIEK: Typisch Amerikaanse rootsrock van een kwartet vrienden uit New Jersey die ook hoorbaar beïnvloed zijn door punk en blues. Ze hebben vier langspelers op zak, waarvan de laatste (Handwritten) zomer 2012 verscheen, inclusief single '45'. Het is de derde keer voor The Gaslight Anthem op Pinkpop en de tweede maal op de 3FM stage. De eerste keer, in 2009, mochten ze (vroeg) nog op het hoofdpodium van start.
PLUS: Wat is '45' toch een superfijn rocknummer. Als de gaslamp over tien jaar nog brandt, dan is het nóg een festivalanthem, kan niet missen. Dat geldt iets minder voor 'The '59 Sound' en 'American Slang', maar ook deze titelnummers van respectievelijk de tweede en derde plaat mogen er zijn en springen er vandaag uit. De band geeft in het optreden duidelijk de voorkeur aan de laatste plaat, waarvan ze liefst zeven nummers spelen.
Dat is meer dan de helft van de set, maar net als op Lowlands is het genieten van dat materiaal.
MIN: Alleen setopener 'Biloxi Parish' detoneert. Want oh oh oh, wat begint Fallon slecht. Niet verrassend, want ook op Lowlands moest hij de stembanden opwarmen, maar de eerste twee nummers doet het rauwe gekraai zeer aan de oren.
Alsof er wat kapot is gegaan. Gelukkig hervindt hij zijn meeslepende stem weer. Op het laatst ebt de fut weer wat weg uit de band. Mensen vinden het na drie van de vier kwartier wel genoeg en de band ook.
CONCLUSIE: Het mooiste moment is als frontman Fallon het stil legt middenin '45', toch de sterkste troef in de huidige set. Lachend vertelt hij zijn bandleden waar zijn oog op viel: 'Look, Bon Jovi on a flag! Really! That guy is livin' on a prayer.' Toch veelzeggend dat deze kwinkslag de uitschieter vormt. De band speelt een prima optreden, de vrienden zijn volledig op elkaar ingespeeld en ogen comfortabel.
En toch is de uitkomst niet meer dan je van ze zou verwachten. Dat is niet niks, maar we smachten naar meer passie en nieuw materiaal.
CIJFER: 7 door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: LazyRocker.com op flickr.com / meer foto's
The Opposites
MUZIEK: De hiphop-hitmachines Big2 en Wimpie Brown zitten alweer bijna een decennium in het vak, en worden maar groter en groter. Geen wonder, want er komen maar hits en hits en hits en hits bij, en ze zijn allemaal van hoog niveau. We horen gouden oudjes Me Nikes, Dom, Lomp en Famous (met Dio!) en Broodje Bakpao maar het zwaartepunt van de set ligt vandaag op het jongste album Slapeloze Nachten. Daarin stuiteren ze van poppy electro naar hardcore met een trapbeat eronderdoor.
PLUS: Halverwege de set komt megahit Hey DJ voorbij. Tijd voor het allersimpelste dansje óóit, dus: eerst twee stapjes naar links, dan twee stapjes naar rechts. Iedereen doet mee, en eerlijk gezegd: wat ziet dát er dom uit. 'Jullie zijn echt schattig', grijnst Willem. Hij herhaalt het nog eens. 'Maar we zijn hier toch niet gekomen om schattig te zijn?!' En zo is het. Ze gooien er een dubstep-drop doorheen en vanaf dat moment gaat Pinkpop overstag met een overdaad aan magische momenten. De gabberbeats van Dom, Lomp en Famous, Broodje Bakpao en Thunder bijvoorbeeld. Willem en Twan die tijdens de afsluiter crowdsurfend het publiek over gaan. En de moeder van Twan, die in het publiek staat en na een shout-out van zoonlief haar eigen gezicht terugziet op de grote schermen aan weerszijden van het podium.
Later zoomen we nog eens op haar in, terwijl ze (heus waar!) de verse van Dom, Lomp en Famous meezingt. Je zou er toch bijna een traantje van wegpinken? Het is de eerste keer dat de Opposites op de Pinkpop Mainstage staan, en gelijk de eerste keer dat het publiek zo losgaat dit weekend.
MIN: Tja, het duurt wél effe, hoor, voordat dat gedonder losbreekt. Set-opener Droom, Denk, Doe valt compleet dood. 'Ik weet dat het nog een beetje vroeg is, dat het pas het eerste liedje is, maar als die beat dropt wil ik dat iedereen springt,' vindt Twan. Dat gebeurt even, maar duurt nog geen minuut. In het daaropvolgende Rollende Steen komt de bevriende Spasmatic even op met een elektrische gitaar, voor een lelijke spierballensolo. Althans, dat had het moeten zijn, maar daar is de jongen eigenlijk niet goed genoeg voor. Geen rockposes ook, eerder een ongemakkelijke blik. Des te komischer is zijn reactie achteraf: 'Nailed it.' Omdat ze behoorlijk mellow openen, komt zelfs Sukkel voor de Liefde met Mr. Probz niet écht aan.
CONCLUSIE: Hadden we op deze plek maar kunnen schrijven dat The Opposites als een ware hitmachine over Pinkpop heen dondert, een hele set lang. Dat ze glorieus Landgraaf platbombarderen met al die waanzinnig goede tracks. Ze schoten in het begin van de set net te vaak mis voor een summa cum laude, moesten er net te lang en hard voor werken, maar laten we wel wezen: dat onweer van The Opposites kwam wel degelijk, en des te harder. 'DIT IS THUNDERDOME!'
CIJFER: 8 door Timo Pisart (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto's concert op Youtube
Ellie Goulding
MUZIEK: Ellie Goulding leek over te waaien, als een vluchtig zoet parfummetje. Ze bracht haar debuut uit in dezelfde tijd als electropopmeisjes Little Boots en La Roux, maar het wilde niet vlotten. Goulding was zelfs al bezig aan haar tweede plaat, toen single Lights in Amerika alsnog een hit werd, en als een boemerang terug keerde naar Nederland. Die tweede plaat ligt inmiddels wel in de winkels, geproduceerd door allerlei hippe producers met een dance-achtergrond. Met grote drums, flirts met elektronica en een vol synth-geluid.
PLUS: Lights zit natuurlijk netjes aan het einde van de set, in een wat meer dansbaar gedeelte. Hier is goed te horen hoe Ellie Goulding echt een eigen geluid probeert neer te zetten, iets nieuws te doen. Daarbij gaat ze dwars door kwalificaties als credible en commercieel heen. Ze heeft een goede, zeer professionele band. Je moet wel een beetje houden van een drummer die zo strak moet klinken dat hij een glazen kooi om zich heen nodig heeft. En van toetsenisten die zo perfect spelen dat je een tape vermoedt. Alle vocalen worden sowieso gedubbeld, maar dat is wel degelijk een zinvolle toevoeging.
MIN: Die hoge ambitie wordt alleen niet omgezet in een batterij aan goede liedjes. De tweede single van de tweede plaat - Figure 8 - is nogal een moeizame en trage semi-ballad. Elton John's monumentale Your Song (toch al zoet van aard) wordt door Goulding gedrenkt in kitsch en Under The Sheets krijgt een nieuw arrangement dat onderdoet voor het origineel. Maar het meest bezwaarlijk is haar dunne stemmetje.
CONCLUSIE: Ze probeert het wel, maar het resultaat blijft mager.
PS: zagen we daar nou Jared Leto weggestuurd worden door een overenthousiaste security-meneer? En zagen we Ellie Goulding nou het podium beklimmen bij 30 Seconds To Mars? Roddelpolitie: een nieuwe vriendschap is aanstaande!
CIJFER: 6 door Atze de Vries (VPRO) / foto: Oscar Anjewierden op flickr.com / meer foto's
Phoenix
MUZIEK: Electropop, disco, wave en meer dansbaar spul van vier übercoole Fransen. Debuutalbum United verscheen drie jaar na Homework van het verwante Daft Punk en zette Phoenix meteen op de kaart. Waar de groep in Nederland in de vergetelheid raakte hielden de Amerikanen de focus op de electrohipsters. Derde album It's Never Been Like That (2006) staat 38e in Pitchforks Top 200 albums van de Zeroes en opvolger Wolfgang Amadeus Phoenix sloeg nog veel harder in. De Pitchfork-redactie waardeerde het als het 8e album van 2009 en ze kregen er een Grammy voor in de categorie Best Alternative Album. De release van Bankrupt was dan ook groot nieuws in de States en Phoenix was een van de headliners van Coachella. Op Pinkpop vormt de band een opmerkelijke, prettige noot in de programmering, een welkome afwisseling.
PLUS: Terwijl je je afvraagt hoe de Fransen de bepaald niet overdreven uitbundige synth-getinte muziek live gaan uitvoeren, vliegt Phoenix er meteen vol in met die uitstekende eerste single van Bankrupt: 'Entertainment.' Hoe tegenstrijdig het nummer ook is (met de frase 'I'd rather be alone'); het Entertainment is aan en iedereen is bij de les. Je proeft dat de de zeskoppige band al even on the road is. Met straf drumwerk, pittige elektrische gitaren, opzwepende toetsen en prima samenzang tussen frontman Thomas Mars en toetsenist-bassist Deck d'Arcy staat er een poppy en bij vlagen meer rockende band. Het ultra-dansbare 'Lisztomania' vormt een vroeg hoogtepunt en van het debuut smaken 'Too Young' en vooral 'If I Ever Feel Better' heel fijn. Die funky uitvoering is helemaal 2013.
Het slot is ook al sterk met twee nummers van Wolfgang Amadeus Phoenix: '1901' en het als mantra fungerende 'Rome'. Mars staat dan al drie nummers vooraan op het publiek en zweept de boel daarmee goed op.
MIN: Halverwege zakt de set op onbegrijpelijke wijze in. Thomas Mars is er bij gaan liggen, met zijn kop tegen de monitor, en terwijl de setlist duidt op het fijne, nieuwe synthpoppende Drakkar Noir, verkiezen de Fransen een instrumentale noise-exercitie. Zonde.
CONCLUSIE: De Fransen lijken, althans live, sowieso niet zo te geloven in het vijfde album Bankrupt. Alleen Entertainment en tweede single Trying To Be Cool komen in gewone uitvoering voorbij. Terechte keuze want het publiek reageert het hardst op het bekendere en bovendien sterkere materiaal van het debuut en de vorige plaat. Bizar genoeg is dit - volgens frontman Thomas Mars - het grootste publiek waar ze in Nederland voor speelden. Daar liggen kansen voor festivals als Lowlands (of Pitch/Best Kept Secret 2014), want dit materiaal smeekt - zeker in een iets aangescherpte set - om uitvoering in een dampende tent. Je kunt je nieuwsgierigheid deze zomer ook op Rock Werchter bevredigen.
CIJFER: 8+ door Ingmar Griffioen (VPRO) / foto: Oscar Anjewierden op flickr.com / meer foto's
30 Seconds to Mars
MUZIEK: Het is Jared Leto menens. De band van de Hollywoodacteur bestaat inmiddels alweer vijftien jaar en reist met een pompeus vierde conceptalbum en een flinke productie langs de festivals. Ook achter het podium vervult de band de rol van rocksterren overigens voorbeeldig:
het vrouwentoilet in de backstage wordt nog snel even omgetoverd tot exclusief plashok van de sterren, en fans staan uren in de rij voor een snapshot-ontmoeting. Precies de sterallures die we van deze mannen willen zien.
PLUS: Oooooooh wat is-ie leuk! Ooooh mijn god wat leuk! En wat staat dat pak hem goed. Een beetje gek, maar goed. Precies op maat. Nee, ik heb het niet over Jared, maar over de jongen in het zebrapak, de fan die de show mag stelen. Leto haalt hem het podium op tijdens 'Search + Destroy', en zonder hem belachelijk te maken, tovert hij het hele veld een glimlach op het gezicht. Ach, natuurlijk is Leto zelf de perfecte man. Met dat lange haar, keurig gewassen en precies wild genoeg, een zonnebril waarin het complete Echelon weerspiegelt. Die tanden, als een kudde blatende schapen. Onder zijn jas is al te zien dat de zijkant van zijn perfect vallende hemd open valt. Och, natuurlijk komt een uitgebreide omschrijving van Leto's fysieke verschijning ver voor alles. Want muzikaal bakt hij er weinig van, toch? Nou, dat valt eerlijk gezegd reuze mee. De frontman is veel beter gaan zingen en ook de band is uitstekend in staat het grote veld te bespelen.
Even terug naar de zebraman. Doet-ie slim, Leto. Hij weet ook wel dat de meisjes veruit in de meerderheid zijn bij zijn aanhang. Deze uitgebreide focus op een mannelijke aanhanger is een schot in de roos voor de beeldvorming.
MIN: Natuurlijk, de eerste helft van de show heb je een redelijk sterke maag nodig om de pompeuze emoprog met veel te grote statements over het leven te doorstaan. 'This Is War' (het sein voor het loslaten der ballonnen) bijvoorbeeld is een tenenkrommende slogansong. It's the moment of truth, and the moment to lie. The moment to live and the moment to die. The moment to fight, the moment to light. To fight, to fight, to fight! Tuurlijk, jongens. Maar met een beetje goede wil zijn nieuwe single 'Do or Die', 'Conquistador' en het dansbare 'Up in the Air' gewoon prima liedjes. Voor 'Do or Die' neemt de band op tour een videoclip met livebeelden op. Leto zwaait met de rood-wit-blauwe vlag, en je ziet dat hij precies weet welk shot hij vandaag moet pakken op de grote filmset die Pinkpop heel even is. Grappig trouwens: zelfs het fotomomentje na 'City Of Angels' staat netjes op de setlist vermeld, maar grote hit 'The Kill' (in akoestische versie) moet wegens tijdgebrek geskipt worden. Dat zal de fans - ahum, de familie - pijn doen.
CONCLUSIE: ABC'tje: 3voor12 + 30 Seconds To Mars = 3. Mis. De redactie was heden unaniem over de vermakelijke en zelfs sympathieke prestatie van Jared Leto en co. Wij willen ook een handtekening, maar wel op onze bil!
CIJFER: 7 door Atze de Vries (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto's concert op Youtube
C2C
MUZIEK: De heren van C2C putten uit diverse muziekstijlen voor hun repertoire. Vorige zomer werd het nummer 'Down the Road', van debuutplaat Tetra met diverse vocale gastbijdragen, een hit op de Nederlandse radio.
Een dansbare funky track met sample van Muddy Waters, als uit de hoogtijdagen van samplemasters Fatboy Slim en Moby.
PLUS: De visuals op de dj-booths tonen een mooie lichtshow van allerlei felgekleurde vormen. Het dj-kwartet splitst halverwege de show de vier podia in twee groepen. Er ontstaat een battle tussen de duo's Hocus Pocus en Beat Torrent. Het publiek wordt met drukke gebaren in tweeën gedeeld en krijgt de opdracht voor het beste duo te juichen.
Jammer dat de battle al na één nummer voorbij is, een duidelijke winnaar is dan ook niet aan de orde en de formatie wordt weer terug in de basisopstelling gezet. The show must go on.
MIN: Toch jammer dat je de vingervlugge handelingen van het kwartet draaitafel-kunstenaars niet kunt zien. Misschien hadden ze een camera boven de dj's kunnen hangen. Bij de bekende liedjes 'Down The Road' en 'Happy' raakt het publiek compleet in extase, maar wanneer vervolgens een latin jazz liedje wordt gestart, verlang je eerder naar een luie stoel op een zondagochtend dan naar een dansje in een volle Brand Bier-tent, zonde.
CONCLUSIE: C2C laat duidelijk draaitafelskills zien en horen. Jammer dat de mannen slechts één keer vanachter de draaitafels tevoorschijn komen om wat meer contact met het publiek te zoeken. Tijdens het eerbetoon aan The Beastie Boys met het nummer 'Intergalactic' rennen de mannen over het podium om de raps van het nummer in te zetten. Het is een mooie ode, maar hij komt wat plompverloren de set in vallen. Het optreden lijkt routineus en ongeinspireerd, het doet erg denken aan de set die vorig jaar al op Lowlands werd gespeeld.
Af en toe werpen de dj's een wat verontwaardigde blik naar het publiek omdat ze geen uitbundige reacties en gejuich krijgen. Arrogantie lijkt er langzaam in te sluipen. De gaten die aan het einde van de set in het publiek zijn ontstaan, tonen dat de Fransen niet elke tentbezoeker hebben weten te bekoren met hun muzikale achtbaan.
CIJFER: 5,5 door Paul Bijkerk (VPRO) / foto: 3FM op flickr.com / meer foto's
Kings of Leon
MUZIEK: Weet u het nog? Op Pinkpop 2011 werd Kings Of Leon na afloop afgevoerd in vier aparte Mercedessen, na een show die maar moeilijk op gang kwam. Nog geen maand later viel de band bijkans uit elkaar. Zonde, zou je zeggen: met album vier meette de southern rock 'n roll-act zichzelf een stadiongeluid aan én scoorde twee gigantische hits met 'Use Somebody' en 'Sex On Fire'.
Hits van het allerhoogste kaliber: met een wereldveroverend sentiment en meeschreeuwbare refreinen. Album vijf zette die lijn voort en werd zelfs een tikkeltje introverter met liedjes als 'Pyro' en 'Radioactive'. En natúúrlijk komen die allemaal voorbij, in een lange set die evenredig put uit het gehele oeuvre van Kings of Leon.
PLUS: Richting het einde van de set wordt hij ingezet, in het magic hour van de schemering: 'Use Somebody'. Voor dit soort momenten komt een mens dus naar Pinkpop. Van vooraan tot helemaal achterin het veld zingt Landgraaf mee met Caleb. 'You know that I could use somebody, someone like you.' Amen. In een reclame voor Mastercard zou dít moment de onbetaalbare ervaring zijn. En moet je nagaan dat twee liedjes later 'Sex on Fire' ook nog komt? Daarmee gaan ze nog over de 'Use Somebody'-ervaring heen. Het geluid is majestueus en piekfijn, en in elke subtiliteit overrompelend. Verder put Kings Of Leon evenredig uit hun uitgebreide catalogus, van een uptempo rockblokje met 'Four Kicks', 'Arizona' en het nieuwe 'Don't Matter' tot stadionwaardige kneiters en meer introverte tracks. En niet onbelangrijk: alles is foutloos gespeeld. Kortom een show waarin alle fans aan hun trekken zouden moeten komen, zou je zeggen...
MIN: ...maar oh god, wat ziet Kings Of Leon er miserabel uit. 'Wat zijn jullie stil,' zegt Caleb halverwege de set. Vervolgens verontschuldigend: 'Ik ben geen grote prater, ik wou dat ik wat te zeggen had, maar dat heb ik echt niet.' Inderdaad, de rest van de show stamelt hij af en toe routineus 'wat een prachtige avond,' 'dat jullie zo'n fantastisch publiek zijn,' 'het is geweldig om hier te zijn.' Maar het lijkt bijna alsof hij het voorleest van zijn setlist, als een boer met kiespijn. Natuurlijk, daar verhalen de liedjes eigenlijk ook over: de zin die bij blijft uit 'Knocked Up' is 'I don't care what nobody says', en wat dacht je van het nieuwe liedje 'Don't Matter', waarin Caleb zingt 'I don't know where I'm gonna go but it don't matter to me.' En in het refrein: 'It's always the same to me.' Dat is precies het manco van Kings Of Leon: ze zien eruit alsof ze liever naar de tandarts gaan om eindelijk eens iets aan die kiespijn te staan, dan die fantastische hits voor een uitzinnig publiek ten gehore te brengen.
Doodongelukkig, dus. Ongeïnspireerd. Verveeld. Routineus. Het doet pijn om een headliner zo te zien, als een steek in het hart. En heus, het is niet dat het publiek vandaag niet welwillend is. Tijdens de hits gaan ze massaal plat. Wanneer Caleb 'put your hands up in the air' dicteert - het klinkt niet als een vraag, maar bijna als een sneer - volgt het veld onmiddellijk.
Die ongemakkelijkheid, die zal nooit meer verdwijnen bij Kings Of Leon, en misschien mag je ze daar niet op afrekenen. Laten we het dan hebben over de set: er is wat met de volgorde gehusseld, maar hij verschilt niet wezenlijk van de show van Pinkpop 2011 en dat is een magere score. 'Southbound' werd al sinds 2010 gespeeld, en daarnaast trakteert Kings Of Leon vandaag op slechts één liedje van het in september te verschijnen zesde album. Die song, 'Don't Matter' dus, is van de gehele set misschien wel het vervelendste liedje: een uptempo rocker met een drie-akkoorden-coupletje zonder goede hook. Na afsluiter 'Black Thumbnail' aarzelt het publiek of ze moeten klappen. Sterker nog: het applaus houdt nog geen minuut aan, en aarzelend draait een dj 'All My Friends' van LCD Soundsystem (da's op zich dan weer een hele goeie keuze!) om aan te geven dat de show nu écht is afgelopen. Zelden zo'n ongemakkelijk einde van een headliner-show gezien.
CONCLUSIE: Een headliner heeft de opdracht, nee de plicht, om een relatie aan te gaan met het veld. Je moet het publiek willen bereiken, of dat nou met een gelukzaligheid, agressie, of misère is maakt dan niet eens uit. Kijk maar naar de begeesterde Dave Grohl, de bruggenbouwende Bruce Springsteen, de innemende Robert Smith: die kunnen dat, ieder op hun eigen manier. Sterker nog, laten we het hoofdpodiumprogramma vandaag eens afgaan: The Opposites wilden een (vleselijke) band met het publiek aangaan, Passenger probeerde zijn toehoorders muzikaal kapot te knuffelen, Jared Leto werkte zich uit de naad en mijn god, zelfs La Pegatina deed alles wat ze in hun macht hadden om Landgraaf in vuur en vlam te steken. En als we eerlijk zijn: Kings Of Leon, nou ja, die straalden vandaag helemaal niets uit.
Maar genoeg mensen die met de euforie van 'Sex on Fire' nú het advies van Jan Smeets ('lepeltje lepeltje liggen als je het koud krijgt!') opvolgen en gaan liggen neuken in hun tentje. Dat neemt niet weg: liedjes van zo'n wereldkaliber verdienen niet alleen een wereldgeluid maar ook een wereldperformance, en die zal Kings Of Leon nooit kunnen geven.
CIJFER: 6 door Timo Pisart (VPRO) / foto: Enola op flickr.com / meer foto's
Programma 2013
Vrijdag 14 juni: 15.00 - 23.00 uur
Zaterdag 15 juni: 11.00 - 23.00 uur
Zondag 16 juni: 10.00 - 23.00 uur
Wijzigingen programma tot op de concertdag(en) voorbehouden
