1997 Updated 1 juni 2017
Datum:
17-19 mei 1997

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 110,00 drie dagen incl. camping (maandag 65,00)
Weer: zonnig en warm (regenhoos op zondag)
Toeschouwers: 49.200
Presentatie: Jan Douwe Kroeske en Bram van Splunteren en Marco Roelofs



BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!


Programma:
Zaterdag 17 mei:

Noodpodium Tent
18.30-19.15 Republica 18.00-18.40 Cooler Than Jesus
19.45-20.35 Marilyn Manson 19.00-19.45 Johan
21.05-22.05 Korn 20.15-21.05 Death In Vegas
21.30-22.30 The Roots

Zondag 18 mei
Noodpodium Tent
13.00-13.50 Limp Bizkit 13.45-14.35 Beth Orton
14.30-15.30 Placebo 14.35-15.30 DJ L. Dopa
16.15-17.15 Descendents 15.30-16.30 Lamb
18.00-19.00 Rammstein 16.30-17.30 DJ Lady Aida
19.30-20.30 Osdorp Posse 17.30-18.30 Faithless
21.30-22.30 The Orb 18.30-20.30 DJ Hype
20.30-21.30 System 7
21.30-22.30 DJ Lady Aida

Maandag 19 mei:
Zuidpodium Noodpodium Tent
10.30-11.15 Fountains Of Wayne 11.15-12.00 Nada Surf 11.15-12.05 Cake
12.05-13.00 Silverchair 12.30-13.15 Eels 13.00-13.50 Skik
14.00-15.00 The Gathering 13.45-14.35 Supergrass 15.00-15.50 Dodgy (i.p.v. Red Snapper)
15.50-16.50 Kula Shaker 15.15-16.15 Tracy Bonham (*) 16.50-17.45 Morphine
17.45-18.45 Osdorp Posse 17.00-18.00 Counting Crows 18.45-19.30 Atari Teenage Riot
19.30-20.45 Live 18.45-19.45 dEUS
21.30-22.30 Beck 20.45-21.45 Bush

Alle dagen: Jim Rose Circus Side Show
Tussen de optredens: John, DAB, Gijsbert, Mad Ed

Media  Verslag

Pinkpop op losse schroeven
Van een onzer verslaggevers - AMSTERDAM, woensdag
Het 28e Pinkpop-festival in het Limburgse Landgraaf staat op losse schroeven.
Het oudste openlucht-popspektakel van Nederland, dat traditiegetrouw in het Pinksterweekeinde wordt gehouden, krijgt wellicht geen vergunning. Dat bleek gisteren tijdens de behandeling bij de Raad van State in Den Haag van de door de gemeente Landgraaf afgegeven milieuvergunningen voor het bedrijf van Pinkpop-organisator Jan Smeets, Megaland. Buurtbewoners en het naburige hotelrestaurant Overste Hof hebben bezwaar aangetekend en vroegen de Raad van State de vergunningen ongeldig te verklaren. Een adviesgroep van de Raad van State was het daarmee eens. De gemeente zou nu, na een vernietigingsbesluit, de procedure opnieuw moeten starten. "Pinkpop gaat gewoon door, met of zonder vergunning", brieste Jan Smeets na de zitting. "We hebben een afspraak met de gemeente Landgraaf." De Raad van State doet binnen zes weken uitspraak.
(Bron: De Telegraaf 19 maart 1997)

LANDGRAAF, maandag Pinkpop 1997 gaat gewoon door, ondanks het feit dat de afdeling rechtspraak van de Raad van State de milieuvergunning van het grote popfestival heeft vernietigd. De Limburgse gemeente Landgraaf zal een oogje dichtknijpen en de maatregelen die Pinkpop neemt om alles in goede banen te leiden, gedogen. Dat heeft organisator Jan Smeets gisteren bekendgemaakt.Afgelopen vrijdag vernietigde de Raad van State de milieuvergunning omdat Pinkpop niet voldoende had aangegeven hoe de verkeersoverlast van komende en gaande bezoekers kan worden beperkt. De 28ste editie van Pinkpop is op 17, 18 en 19 mei.
(Bron: De Telegraaf 14 april 1997)

Maandag 19 mei
Rond kwart voor tien gingen de poorten van het terrein open en er waren al veel mensen om naar binnen te gaan.
Jan Smeets zelf verzorgde de openingswoorden op de podia. Bij het noordpodium een uitgebreid stuk. Dankzij de regen van zaterdagnacht en zondag was het een grote modderzooi geworden. Om het een weg te werken hadden ze 'al het hooi uit Limburg' opgekocht. Een van die boeren had tegen Smeets de opmerking gemaakt dat het voor zijn varkens waren waarop die antwoordde die dat wij tenminste de pest niet hebben. 1-0. Of het echt waar is, ik weet het niet maar in zo'n sfeer maakte dat niet uit. Toen was het woord aan Lebbis en Janssen die verder de presentatie op zich namen. Zelfs rappend kwamen de cabaretiers ook met filosofische stellingen: 'Brand Bier', met een knipoog naar een dranksponsor... (Bron: Bart de Grood)


Tracy Bonham
Het wachten op een nieuw album van Tracy Bonham duur de vier jaar, maar toch zal de Amerikaanse Singer-songwriter de draad relatief makkelijk op kunnen pakken. De reden: de spierballenrock met vioolversiering op Down Here is geknipt voor de allergrootste podia. Niet voor niets was het Bonham die in 1997 - met roze pruik - een van de meest spraakmakende optredens van die betreffende pinkpop-editie verzorgde.

Getraind in klassieke muziek en jazz stort de oorspronkelijk uit Oregon afkomstige Bonham zich pas begin jaren '90 op de rockmuziek onder invloed van Nirvana en Pixies. Haar gave om korte, catchy pop(punk)songs te schrijven wordt al snel door verschillende platenlabels opgemerkt. En sinds 1996 kennen we haar allemaal van de hit Mother, Mother. Maar wat wilde ze nou eigenlijk tegen haar moeder zeggen? Haar nieuwe single is het antwoord: Behind every good woman lies a trail of men...
(Bron: OOR, OK)
Tracy Bonham scoorde met de krachtige single Mother, Mother van haar debuutalbum The Burdens of Being Upright. Werd genomineerd voor twee Grammy Awards: Best Female Rock Vocal Performance en Best Alternative Music Performance.
Om zoveel mogelijk van Alanis Morisette te verschillen kleed Tracy Bonham zich 'anders'. Met gebleekt haar in een felrose jurk probeert ze een beetje op Björk te lijken. Stevige rock werden met de Tracy's viool ondersteund. En haar zang kan op z'n minst opvallend worden genoemd.
Death In Vegas
Ga ergens vooraan staan, in het midden. Je hoeft niet te dansen, maar zorg dat je geen stijve nek hebt. Open af en toe je ogen voor de filmprojecties van Britse kunstenaar en techno-DJ Richard Fearless. Dit is zijn band, en die van Tim Holmes. Je vindt ze naast elkaar, rechts achter in de opstelling van de Death In Vegas Live Experience. Een fenomenale drummer, twee gitaristen, een bassist, een toetsenist, een saxofonist en een trompettist volmaken de line-up van één van de beste groepen die dit jaar langs de podia gaat. Het is geen techno, het is geen rock, het is geen dubreggae, het is geen soul, het is geen funk. Het is het allemaal tegelijk. Maar bovenal is het een hypnotiserende groove.Death In Vegas bezorgt je een mindfuck waar je gelouterd vandaan komt.
(Bron: OOR, JdW)


Counting Crows
August And Everything After was medio '93 hard op weg richting ramsjbak toen het debuutalbum van Counting Crows plotsklaps doorschoot naar een verkooppiek van enkele miljoenen. Het grote publiek had blijkbaar even tijd nodig om de geslaagde songs van het zeskoppige gezelschap uit San Fransisco te doorgronden, maar in het kielzog van de prachtsingle Mr. Jones was het dan ook meteen goed raak.

Onbetwist leider Adam Duritz, samen met gitarist David Bryson verantwoordelijk voor de meeste composities, koppelt zwaarmoedige lyriek aan een muzikale omlijsting die refereert aan het vroege werk van Van Morrison en The Band. Soms neigt dat naar holle bombast, maar op hun recentelijk verschenen vierde plaat This Desert Life heeft men eindelijk een afgewogen balans weten te vinden tussen Duritz' klaaglijk gezongen teksten en de weelderige arrangementen. Tel daarbij de uitermate geïnspireerde Nederlandse optredens afgelopen maart op en de reprises kunnen al niet meer stuk.
(Bron: OOR, MH)


Pinkpop 1997 op nederland 3
NPS, VARA en VPRO verzorgen op 19 mei (Tweede Pinksterdag) een rechtstreeks, bijna 10 uur durend verslag van de 28e editie van Pinkpop. De TV-registratie wordt op Nederland 3 uitgezonden van 12.10 tot 23.10 uur, met enkele onderbrekingen. Bands op alle podia komen aan bod. Live-registraties en hoogtepunten worden afgewisseld met korte reportages, back-stage-interviews en door publiek zelfgemaakte video-opnamen. Het vertrouwde presentatieduo Jan Douwe Kroeske en Bram van Splunteren is dit jaar uitgebreid met Marco Roelofs, zanger van de populaire Limburgse punkband De Heideroosjes.

Het eerste deel van 12.10 tot 18.55 uur zal een reportage bevatten van de zaterdag met bands als Marilyn Manson, Korn en The Roots. Ook veel bands van de zondag komen aan bod, zoals Placebo, Rammstein enThe Orb. Een groot deel van de uitzending bestaat uit live opnamen van de optredens op maandagochtend en -middag. Daarbij gaat speciale aandacht uit naar vier bands, waarvan korte portretten zijn gemaakt. De makers bezochten Nada Surf in New York en Tracy Bonham in Boston en volgden Supergrass en The Gathering een dag in Nederland. Verder in dit deel veel interviews met artiesten en sfeerbeelden van het festivalterrein.

In de avonduitzending, van 20.00 tot 23.10 uur, worden de afsluitende top-acts op het noord- en zuidpodium ruimschoots uitgezonden, zoals d'EUS, Live, Bush en Beck. Deze uitzending bevat tevens interviews en concertdelen van de zondag, en wordt besloten met een overzicht van de hoogtepunten van Pinkpop.
Hilversum, 11 april 1997.

Tweede Pinksterdag Pinkpop-dag 1997
Zoals de laatste jaren gebruikelijk verzorgen NPS, VARA en VPRO ook dit jaar op Tweede Pinksterdag een rechtstreeks, bijna 10 uur durend verslag van (de 28ste editie van) Pinkpop. Presentatie: Jan Douwe Kroeske, Bram van Splunteren en Heideroosjes-zanger Marco Roelofs. Uiteraard kan niet álles door radio en tv gecovered worden, er moet worden gekozen. Op deze pagina's naast een overzicht van álle groepen die optreden.
De Groepen (in alfabetische volgorde)

Atari Teenage Riot
In 1992 werd het een aantal Berlijnse jongeren duidelijk, dat de eens zo vernieuwende rave-cultuur volkomen mainstream was geworden. In reactie op de pogingen om politiek buiten de deuren van de houseclubs te houden, richtte de dj Alec Empire de groep Atari Teenage Riot op, die de bron van de digitale hardcore aanboorde. Atari Teenage Riots wil het publiek weer wakker schudden, politiek besef bijbrengen en een revolutie ontketenen. 'Riot music produces riots,' aldus Empire. Als band met een missie wil Atari Teenage Riot anarchie, zowel op politiek als op muzikaal niveau.

Beck
Uiteraard sluit the Artist of the Year 1996 het Pinkpopfestival af. Beck brengt zijn publiek graag in verwarring met uiteenlopende stijlen, die variëren van folk en blues tot hiphop en noise. Zijn cd Odelay werd door OOR uitgeroepen tot beste plaat van 1996.

Bush
Grungy muziek van een Britse formatie, wiens single Glycerine de top 40 van de Nederlandse hitlijsten haalde. Bush' nieuwste cd, Razorblade Suitcase, werd geproduceerd door niemand minder dan Steve Albini, die ook werkte met onder meer de Pixies en Nirvana. / Video: Youtube
TheNextLevel

Cake
Vijfmansformatie uit Sacramento die zich niet in één enkel genre laat vangen. Alternatieve rock, pop, rap, funk, jazz en lo-fi; het zijn slechts enkele invloeden die de muziek van Cake laat horen.

Cooler Than Jesus
Vorig jaar verliet deze band de Nu Of Nooit-finale met deelname aan de Grote Prijs van 1997. Momenteel werkt Cooler Than Jesus aan een nieuwe cd.

Counting Crows
Sinds de hit Mr. Jones in 1994 staat deze post-grunge band al op het verlanglijstje van Pinkpop. Dit jaar zullen de rocksongs van zanger/tekstdichter Adam Duritz dan eindelijk in Landgraaf te beluisteren zijn.

Death in Vegas
DJ Richard Fearless en Steve Hellier kneden reggae, jazz, hiphop, rock en acid tot een eclectisch geheel.

dEUS
Eén van de publieksfavorieten. Met de legendarische cd In a Bar under the Sea, waarop een mix van pop, avantgarde en improvisaties, is deze Antwerpse band definitief doorgebroken.

Descendents
Dit viertal stond begin jaren '80 aan de wieg van de punkpop-beweging. Inmiddels zijn zij de grote inspiratiebron voor bands als Green day en The Offspring.


Eels
Eels on stage Dit Amerikaanse gitaarrocktrio, geleid door zanger/songwriter/gitarist E, baarde vorig jaar veel opzien met de cd Beautiful Freak. Het nummer Novocaine for the Soul werd zelfs een hit.
Opvallende en leuke muziek kwam iets later van het noordpodium van Eels. De Amerikaanse groep maakte rare geluidjes, op de gratis-pinkpop cd hadden ze al mijn aandacht getrokken met Susan's House, ook live was het een vrolijk nummer. Alhoewel veel van E's muziek is geinspireerd door problemen binnen zijn eigen familie zijn de nummers leuk en goed om aan te horen.` Zeker de moeite waard om in de gaten te houden!

Setlist:
Not Ready Yet, Livin' Life, Susan's House, Novocaine For The Soul, Rags To Rags, A Most Unpleasent Man

Faithless
Popgroep van houseproducer Rollo Armstrong. Live voert deze veelkoppige formatie het publiek via funky nummers naar een uptempo climax

Fountains of Wayne
Tegenstanders noemen het wegwerppop, maar liefhebbers van de tot voor kort nog onbekende band Fountains of Wayne hebben de titelloze debuut-cd alvast uitgeroepen tot favoriet zomerpopalbum van 1997. De uit New York afkomstige zangers/songwriters Adam Schlesinger en Chris Collingwood schrijven onbezorgde liedjes, waarin invloeden doorklinken van zowel The Beach Boys en The Byrds als Weezer en The Posies. En niet te vergeten Cheap Trick, waar het duo altijd trouw fan van is geweest. Als ambachtelijke songschrijvers weten zij jaren '90 nerdpunk te combineren met cheesy hitjes uit de jaren '70 en '80.
Hun teksten zijn vrolijk en zonder al teveel diepgang en gaan veelal over hun vrienden, meisjes en auto's, zoals ook uit de opzettelijk lullige titels blijkt. Over het nummer 'You Curse at Girls' zegt Collingwood: 'Het was een uitdaging om een goeie song te schrijven met een hele slechte titel en te kijken of we ermee weg konden komen.'

The Gathering
Rond het optreden op Pinkpop zal ook de nieuwste cd Nighttime Birds van deze formatie uit Oss verschijnen. Omschrijft zichzelf het liefst als 'progressieve popband met metal-invloeden'.
Op Pinkpop werden ze vorig jaar nog als mensen van de catering aangezien. Maar dat zal ze ditmaal niet snel meer gebeuren. The Gathering heeft furore gemaakt dankzij de CD Mandylion en de daarvan afkomstige CD single Strange Machines. Een op het eerste gehoor vreemde combinatie van loodzware metalen gitaarmuren en een sprookjes achtige atmosfeer. Met de hoge, heldere uithalen en de frisse, bezielde presentatie van zangeres Anneke van Giersbergen als slagroom op de cake.

Vergeten is de CD Always, waarmee de van oorsprong Osse formatie in 1992 veelbelovend debuteerde en waarop een death-grunt met ijle dameszang werd gecombineerd. Uit het geheugen gewist is zeker de controversiele opvolger Almost a Dance, door sommigen bejubeld, maar door even zo velen beguisd. The Gathering heeft tijd nodig, zoveel is wel duidelijk. Hun albums moeten als het ware 'vrienden van je worden', zeggen ze zelf. O, een ogenblikje. Een nieuwe vriend staat voor de deur. Krijg The Gathering. Dat is de nieuwe CD Nighttime Birds, waarin ditmaal de natuur centraal staat. Dag vogels, dag bloemen... (Bron: OOR, Concertkrant Live 1997, by HvdH) Zie ook
Pinkpop 1996 )/ Video: Youtube Hans Komst

Johan
Viermansformatie uit Hoorn, wiens cd 'Het Debuut der Lage Landen' recentelijk is uitgebracht in de VS. Johan komt uit de stal van het onafhankelijke label Excelsior Recordings, dat onder meer ook Daryll Ann onder zijn hoede heeft.

Korn
Harde, rauwe rockband met hardcore/metal- en hiphop-invloeden. Zanger Jonathan Davis haalt het uiterste uit zijn stembanden, alsof hij tientallen demonen uit te drijven heeft. Zie ook Pinkpop 2000

Kula Shaker
Acid-rock verweven met Oosterse mystiek. Vestigde vorig jaar de aandacht op zich met de single Grateful when you're Dead (inderdaad, een verwijzing naar) van het debuutalbum K.
Opvallende nieuwkomer Kula Shaker zorgde voor de aparte geluiden op het Zuidpodium. Ook de zanger, die wel wat weg had van Bowie 20 jaar terug, zorgde voor opvallend geluid. Pinkpop als tussendoortje terwijl ze Europa rondtrekken als voorprogramma van Aerosmith. Daarom niet zo opgelet en gewacht tot een week later de band een goed indruk achterlieten zelfs als voorprogramma. (Bron: Bart de Grood) Zie ook
Pinkpop 1999

Lamb
De breakbeats van Andrew Barlow en de dromerige zang van Louise Rhodes maken de muziek van Lamb tot een bijzondere mix van drum & bass en jazz.
Zie ook
Pinkpop 1999 en Pinkpop 2002

Limp Bizkit
(Nog) onbekende band uit Amerika, die rock, metal en hiphop met elkaar weet te combineren. Limp Bizkit houdt er een stevige vriendschap op na met Korn, wiens producer zich ook bemoeide met het debuutalbum Three Dollar Bill. Zie ook Pinkpop 2001

Live
Meeslepende rock van een Amerikaans viertal, dat invloeden van U2, R.E.M. en Pearl Jam heeft samengevoegd tot het echte Live-geluid. Hun tweede cd, Secret Samadhi, kwam begin dit jaar uit.

De band waar ik voor ging Live. 'Throwing Copper' en 'Secret Samadhi' voorspelden goede muziek en dat werd het. Stonden ze eerder nog voor een uitverkocht Paradiso, nu kregen ze alle aandacht van een groot deel van Pinkpop. Dankzij 'Secret Samadhi' goed in de aandacht gekomen en langzaam uitgegroeid tot hoofdact alhoewel Beck het later zou afsluiten.

Het was dan ook de enige band die te laat begon en zelfs met toegift kwam. Helaas door een stel eikels die zonodig moeten crowdsurfen niet alle aandacht bij het optreden kunnen houden. Constant moeten opletten of ik geen schoen tegen m'n kop kreeg.... Maar toch een goed optreden gezien. Veel van hun laatste album klonk live zeer goed. Voor mij het optreden waar ik helemaal uit m'n dak kon gaan.... Maar natuurlijk ook oudere als 'I Alone' en 'Selling the drama' voor mij een goede afsluiting van pinkpop 1997! (Bron: Bart de Grood) Zie ook
Pinkpop 2000 en Pinkpop 2002 /Video: Jean Wertz


Marilyn Manson
Shock-rockband Marilyn Manson, vernoemd naar Marilyn Monroe en Charles Manson, staat bekend om zijn duistere muziek, videoclips en optredens. Wegens aanstootgevend gedrag werd voorman 'Reverend Marilyn' al twee keer gearresteerd tijdens concerten in de VS. De band wordt vaak in één adem genoemd met KISS, Ozzy Osbourne en Alice Cooper en schreef twee tracks voor David Lynch' film 'Lost Highway'. Ook heeft MM nauw contact met Nine Inch Nails' Trent Reznor, die ook hun laatste cd, Antichrist Superstar, produceerde. Een cd waarover MM zelf zegt, dat het 'een muzikaal ritueel is om de apocalyps mee over ons af te roepen'. Fans van MM zweren bij de industriële rock met gothic metal-invloeden, tegenstanders vinden het een aanstellerig clubje, wiens muziek totaal ondergeschikt is aan het zogenaamd satanische image.

Morphine
Sfeervolle pop zonder gitaren, maar mét zang, sax, tweesnarige bas en drums. Sinds maart ligt de vierde cd van deze band, Like Swimming getiteld, in de winkels.

Nada Surf
Powerpunk van een New Yorkse band die vooral naam maakte met de single Popular. En met de douchescene in de bijbehorende clip, die niet in goede aarde viel bij het conservatieve Amerika.

The Orb
Geesteskind van ambient-pionier Alex Paterson en gevierde afsluiter van Pinkpop '94. Bracht onlangs de nieuwe cd Orblivian uit, waarop de abstracte klanken weer hoogtij vieren.

Osdorp Posse
Godvaders van de Nederrap. Op hun zesde cd Geendagsvlieg brengen deze hardcore hiphoppers uit Amsterdam wederom ijzersterk materiaal ten gehore.
Nederlandse Metal-rap zou ik het noemen, het product en kenmerk van Osdorp Posse. Harde muziek met stevige, snelle rap.

Al eerder had ik van ze gehoord via radio en TV maar niet op zo'n manier dat ik dacht dat ik die moest zien, dat veranderde tijdens het optreden. Met fakkels kwamen ze op het podium en in het publiek hadden diverse ook fakkels meegenomen zodat het hele veld snel vol rook was. Ondanks dat ik er de helft niet van verstond aanstekelijke muziek. Maar ook de intro's van voornamelijk Def P. zijn zacht gezegd opvallend.

Schoppen tegen alles wat een beetje gezag heeft of denkt te hebben. De groep zelf was minstens net zo enthousiast als het publiek. Veel gespring op het podium en crowdsurfing in het publiek of beter gezegd boven het publiek. Leuk om te zien maar zoals later bleek minder leuk als je er onder staat. Een verrassing voor mezelf dat ik het zo leuk vond! (Bron: Bart de Grood) / A>Video:
Jean Wertz


Placebo
Alternatieve gitaarband uit de Britpop-scene, die hoge ogen gooit met de single Nancy Boy. Zanger/gitarist Brian Molko beschrijft het Placebo-geluid als 'punkpop for postponed suicides'.Zie ook pinkpop 2003 / A>Video: Antoon Heyse


Rammstein
De industriële muziek van Rammstein voert al lange tijd de boventoon in Duitse 'Tanz-Metal'-kringen. De groep staat momenteel in de belangstelling vanwege hun twee tracks in de nieuwe David Lynch film 'Lost Highway'. Zie ook Pinkpop 2002

Red Snapper
Red Snapper is een grotendeels instrumentale band, die muziek beschouwt als iets visueels en met geluid een beeld wil creëren. De nummers doen dan ook vaak denken aan filmmuziek, voor spionage-achtige film noirs, vol jazzy invloeden en hier en daar een steel guitar. Maar de formatie uit Londen brengt ook vormen van techno, dub, breakbeats, drum & bass en trip-hop voort. Al met al is de muziek van Red Snapper niet makkelijk te definiëren. Ook bij hun eigen label Warp, gespecialiseerd in vernieuwende elektronische muziek, blijft de band altijd een wat vreemde eend in de bijt. Live weet Red Snapper het gebruik van technische snufjes tot een minimum te beperken en een zeer pure groove ten gehore te brengen.

Republica
Deze Engelse band scoort momenteel hoog met de vrolijke single Ready to Go. Een combinatie van jaren '80 wave en jaren negentig dance, ondersteund door gitaren.

The Roots
Overschrijdt de grenzen van hiphop met echte instrumenten als drums, bas, toetsen, saxofoon en trompet. Op hun laatste cd, Illadelph Halflife, is onder meer te gast zanger Q-Tip van A Tribe Called Quest.

Jim Rose Circus Side Show Voor de liefhebber van de ultieme freakshow is Jim Rose' Circus een absolute must. Het merkwaardige gezelschap verorbert zwaarden, scheermesjes, glas, maden en andere lagere levensvormen, doorboort zichzelf en jongleert met kettingzagen en grasmaaimachines. Maar ook brengt de Sideshow een aantal nieuwe acts, zoals het Women Sumo Wrestling ('Feel the earth shake while nearly 800 pounds of human female flesh collide in the ring!') en het Mexican Transvestite Wrestling.

Silverchair
Australisch drietal met een gemiddelde leeftijd van 18 jaar. Op hun nieuwe cd Freakshow zijn wederom invloeden van Nirvana, Pearl Jam en Smashing Pumpkins verwerkt tot volwassen gitaarrock met hitpotente nummers.

Skik
Driemansformatie uit Drenthe, die met zijn tweede album Niks is Zoas 't Lek weer voor een elementaire, Drentstalige rockplaat gezorgd heeft.

Supergrass
Enthousiast trio uit Oxford uit de Britse indie-hoek. De single Richard III van hun onlangs verschenen, tweede cd In It For The Money, staat al hoog in de Engelse hitparade.
Wat een wereld van verschil bij Supergrass. Het trio rond zanger/gitarist Gaz Coombes stond te spelen met de flair van de allergrootsten en reeg de ene bruisende melodie aan de andere.
Voor het podium krijgt iemand een idee: aangespoord door de naam van de band plukt hij wat hooi van de grond en gooit het in de lucht. Plots begint de rest van het publiek zijn voorbeeld te volgen. Binnen twee minuten ligt de frontstage en een stuk van het podium bedekt onder een laag van 30 centimeter. De cameraman van de Nederlandse tv moet voortdurend het droge gras van zijn scherm vegen en maakt zich boos. ,,Waarom verspillen jullie al dat gras, er is al zo weinig groen'', reageert Gaz Coombes. Een beetje een zure opmerking, maar Supergrass was wel fantastisch.

System 7
Eigenzinnige ambient, techno en electronische muziek van het duo Steve Hillage (voormalig Gong-gitarist) en Miquette Guraudy.
(Bron: VPRO Pam van der Veen)

Showbeest Beck legt de lat hoog
Het is half elf op een maandagmorgen als we de draf- en renbaan van Pinkpop in Landgraaf opwandelen en getroffen worden door een aha-erlebnis van jewelste: op het Noord-podium zetten Fountains of Wayne hun eerste akkoorden in, links in de tent test een roadie een microfoon en achter ons braakt een gettoblaster de rechtstreekse radio-uitzending van Pinkpop uit. Jawel, het festivalseizoen '97 is begonnen zoals dat van vorig jaar eindigde: als een muzikale supermarkt waarin gitaren en beats je langs vier kanten tegelijk in oog en oor gesplitst worden. Pinkpop was okee als opener: weinig bands ontgoochelden echt, we zagen enkele goeie concerten en eentje zullen we nooit meer vergeten: dat van top of the bill Beck. Hem bekijken we net als dEUS, Osdorp Posse, Live, Supergrass en Silverchair door een T/W-brilletje. De meest opvallende Pinkpop-acts die niet naar T/W komen, zetten we in een ander stukje voor u op een rijtje.

Heel wat mensen vragen zich af welk pilletje Herman Schueremans geslikt had toen hij de Australische grunge-tieners van Silverchair op de T/W-affiche zette. Eerlijk gezegd weten we het na maandag nog altijd niet. Op het podium: drie knaapjes die net uit hun chirobroek gegroeid zijn. Ze kunnen niet meer dan 16 zijn en dat is drie jaar ouder dan de meisjes die als haringen in een ton op de eerste rij samengeperst stonden. Op hun kamertje hangt Silverchair tussen Boyzone en George Michael. Abuse me zingt hun zanger, terwijl je weet dat een nul voor spieken het ergste is wat hem ooit overkomen is. Silverchair klonk zoals Pearl Jam wel 's in de engste nachtmerrie van Eddie Vedder klinkt. Iemand zou hen weer naar school moeten sturen en hen een goeie stiel laten leren.
Ook niet te pruimen: Osdorp Posse. De op Pinkpop razend populaire Amsterdamse rapgroep schold op alles en iedereen, maar vergat zelf een alternatief te bedenken dat langer dan twee minuten de hip hop-clichés oversteeg.
Video:
Jean Wertz


Vlaggen
De Indiase goeroe Adi Da moet er heel wat volgelingen bij hebben gekregen hebben sinds Ed Kowalzcyk van Live reclame voor hem maakt. Tenminste als het grote succes van Live maandag een maatstaf is. De band gedroeg zich als de perfecte supergroep: goeie songs te over, haarfijn gespeeld en gezongen, maar wij misten de bezielde, gepassioneerde rockgroep die vorige maand in de AB zo overrompelde.
"Ik voel me verplicht om te vragen hoe het met jullie gaat", zei Kowalzcyk. "Dat is mijn job." Hij had het bijvoorbeeld ook kunnen menen. Het publiek trok er zich niets van aan. Eén meisje kroop omhoog langs de stok van één van de tientallen opgestoken vlaggen. Vlaggen liegen nooit: Live was op Pinkpop zo populair als U2 op T/W '83.

Een Belgische vlag op de derde rij was het eerste wat Tom Barman van dEUS zag toen hij het podium opstapte. In hetzelfde roze truitje waarin hij de hele dag lang overal in de frontstage gesignaleerd werd. Barman moet bijna alle andere Pinkpop-bands gezien hebben en wist dus hoe zwaar de concurrentie woog.
Niet dat die van dEUS zich daardoor nog uit hun lood lieten slaan. De Belgen waren een uur lang compleet zichzelf: soms briljant, soms rotslecht, soms spannend en vervelend in één en dezelfde song. Bijvoorbeeld toen Barman het mooie Hotellounge onderbrak omdat hij gitarist Craig Ward een nieuw ideetje wilde laten uitproberen. Toch hoed af voor de manier waarop de muziek van dEUS steeds eigenzinniger wordt en je het idee geeft: er mogen nog honderd professoren afstuderen aan de rockschool in L.A., voor dEUS zullen ze nooit een labeltje uitvinden.

Nar
Hetzelfde kan gezegd worden van Beck. Hij was de nar die Pinkpop als afsluiter nodig had na de serieux van Bush en Live. Weg was de timide folkie die vier jaar geleden debuteerde met Loser. Beck gedroeg zich als een showbeest dat eindelijk ontdekt heeft hoe hij het rijke collage-geluid van zijn platen live moet vertalen. Het heeft even geduurd, maar hij kan er ook niet aan doen dat hij vijf ideeën in één song stopt, daar waar de rest van het peloton al blij is met een half.
Vanaf de eerste seconde dat Beck - net als zijn vijf begeleiders gekleed in een seventies disco-pakje - het podium inpalmde, vielen er monden open. Hij danste, zong, rapte en zweepte het publiek op met het onverstoorbare zelfvertrouwen van Prince in zijn beste dagen.
Akoestische folkballads werden zonder verpinken afgewisseld met songs vol rockende gitaren of dance-beats uit de sampler. Eén keer snoerde hij iedereen solo en a capella de keel. Maar wat Beck ook uitspookte, het zag er allemaal bijzonder grappig uit en het klonk onweerstaanbaar groovy. Het was alsof de funk van James Brown, de hip hop-flavor van Chuck D. en de bakkebaarden van Elvis voor het concert in hem gevaren waren. Beck legde de lat voor het vervolg van het festivalseizoen bijzonder hoog. Vanaf nu meten we de concurrentie met de maatstaf: waren ze beter of slechter dan Beck op Pinkpop.
(Bron: Het Nieuwsblad 21 mei 1997 door Geert Desmet)

Pinkpop 1997: A huge success!
The 28th Pinkpop festival in Landgraaf (Limburg, Netherlands) was again a big success. With great names like Live, Bush, Supergrass, dEUS, Beck, Tracy Bonham, The Gathering, Osdorp Posse and more! Three days of great music, many people, but especially a fantastic atmosphere. The last day (Moday, May 19th) was for the biggest part live on TV in the Netherlands.

Pinkpop is the oldest festival of Europe. It was organised for the 28th time this year. Originally Pinkpop was just a local party with some unknown bands, but now it the second best visited festival in the Netherlands after Dynamo Open Air with about 40.000 people coming to Landgraaf.

Pinkpop '97. Opnamen van zaterdag en zondag, met o.a. The Roots en Rammstein en een rechtstreekse uitzending van het optreden van o.a. Tracy Bonham, Supergrass, The Gathering, Bush en Beck. Ned.3, 12.10-17.52u., 20.00-22.00u. en 22.11-23.16u.


Een Verslag:
De moaten an 't roppen an op PinkPop '97
(een verslag van een weekend Pinkpop door de regelmoaten)
Voor de verandering begint het verhaal bij het begin. Chronologische volgorde is over het algemeen niet ons sterkste punt, maar in het kader van "doe eens gek" beginnen we met de eerste dag

Zaterdag 17 mei
Op deze gedenkwaardige dag was het zover:
Veggel, Snaakie Buursent, Tjeukie en Corn-Camilio trokken richting Landgraaf. Tinus Deur-in-'t-Frans was (na het in het vooruitzicht stellen van een paar flessen Grolsch-bevattend vocht) gek genoeg en bereid gevonden om de beesten naar Limboland te verplaatsen. Tinus had zelf geen kaartje, maar zou zeker een dagje op de camping gaan vertoeven, onder het genot van een kahwe kletse.

De reis verliep lichtelijk rustig. Er werden enige woorden en gebaren ge-uit, wat leidde tot reacties van de plaatselijke bevolking, een pissende milieuvervuiler en enige medeweggebruikers. Deze reacties zullen we maar omschrijven als "gematigd positief". Nadat we de tour-de-Landgraaf hadden voltooid, kwamen we tot de conclusie dat het nog lang geen tijd was om de tent op te zetten, maar dat er eerst een pilsje genuttigd moest worden. Big Bummer Dudes: in de haast waren we vergeten om bier te halen. Geen probleem, in elke supermarkt moet per definitie Grolsch aanwezig zijn, in ieder geval nadat wij als promotieteam zijn langsgeweest. Dit bleek ook het geval in Landgraaf. Iedere zichzelf respecterende supermarkt had inderdaad Grolsch in zijn assortiment, maar onze mede-Grolschdrinkers hadden reeds de gehele voorraad opgekocht, zodat zij zelf niet droog zouden komen te staan. Dit namen wij als promotieteam de mede-Grolschdrinkers niet kwaad, maar verwittigden de supermarktchef ervan dat hij een falend inkoop-, logistiek-, en verkoop-beleid voerde. Hij had immers blikken Hinnikken (jeweetwel, dat slootwater van Freddy) van verschillende formaten in overvloed, maar nergens was een blikje Grolsch te bekennen.
Dit moest hij inderdaad bevestigen, en verzekerde ons dat dit in de toekomst niet meer voor zou komen. Nadat wij een klein aantal overheerlijke beugels hadden gevonden, besloten wij om naast wat ontbijt en vitaminen enige ranzige lectuur te creëren. De vriendelijke en niet lelijke caissière vertelde ons dat ze al minstens vier uur zonder pauze had gewerkt. Gelukkige constateerde een van de moaten dat het mooi weer was buiten, dus dat zou haar wel opvrolijken De opmerking "gelukkig is het geen mooi weer" toverde dan ook een charmante boer-met-kiespijn-glimlach op haar gezicht. Omdat wij zoveel interesse toonden kregen we geheel kosteloos de winkelwagen mee, en hoefden hem pas na 3 dagen te retourneren. Dit echter buiten medeweten van de bedrijfsleider om, maar het lieftallige meisje vond het prima. Nadat we allemaal onze beugeltjes hadden verplaatst van de fles naar de pens, besloten we dat er toch blikjes gehaald moesten worden. Tjeukie en Tinus zouden deze zware verantwoordelijkheid op zich nemen. Er werd unaniem besloten dat de ranzige winkelwagen niet meer nodig was, dus volgeladen met de lege flessen werd deze richting supermarkt geschoven. Als donatie lieten we de statiegeldrekening achter bij de lieftallige kassakut, die van schrik naar achteren liep om het direct aan haar moeder door te bellen. Het was tijd voor de ranzige regelmoaten om zich met de snelheid van het licht uit de voeten te maken, en enige blikken Grolsch in hun bezit te krijgen. Veggel, Snaakie Buursent en Corn-Camilio bleven achter om meer beugels te halen.

The quest for Grolsch
Nadat we achtereenvolgens een A&P hadden leeg gekocht (slechts 30 blikken op voorraad), drie Aldi-look-alikes en een leeg gekochte C1000 hadden bezocht, kreeg Tjeukie het lumineuze idee om een ranzige draak te charteren die ons naar de naar de dichtstbijzijnde Grolsch-verkoopplek zou kunnen leiden. Zo gezegd zo geregeld. De ranzige draak was vlug gevonden, dit is nl. een van de weinige dingen die Landgraaf rijk is, omdat deze daar van nature al voorkomen. We kwamen dan ook 30 km verder uit, bij een parkeerdek in Heerlen, waar de Albert (de broer van Gerrit-Jan) Heyn was gevestigd. Deze supermarkt heeft blijkbaar pienter personeel met een vooruitziende blik in dienst, want er waren maar liefst tien traytjes Grolsch op voorraad. De helft was voor ons genoeg, dus deze hoeveelheid werd gecreëerd . Ondertussen had de kruis- annex zoektocht al twee uur geduurd, dus er werd vast begonnen met het wegwerken van de voorraad, om meer trekkracht en topsnelheid in de auto te bewerkstelligen. De telefoon die Tinus bij zich had bewees eens te meer zijn nut, omdat Veggel zich onderhand niet geheel onterecht aan het afvragen was of er nog wel wat voor hem zou overblijven. Hij meldde ons dat ze in de kroeg waren gaan zitten, en dat ze daar graag afgehaald wilden worden. Tinus besloot dat dit wel mogelijk was, in het kader van "Als je bij de chinees kan afhalen, dan kan ik in de kroeg ook wel afhalen" Hij parkeerde zijn auto vóór het bordje "verboden toegang" zodat we hier geen gedonder mee zouden krijgen
In de kroeg werd onder het genot van een pilsje een pot gepoold, terwijl we alle aanwezige pinda's in onze magen regelden. Dit kwam omdat we honger hadden, dus na nog een pilsje werd besloten dat er gebunkerd moest worden.

Buiten gekomen stond een van de meest ranzige trollen (waarschijnlijk een oppertrol) ons op te wachten. In plat Landgraafs probeerde ze ons iets aan het verstand te peuteren. Uit haar gewauwel konden opmaken dat we niet met flessen mochten voetballen, daar niet mochten parkeren en vlug moesten oprotten, want ze had de politie al gebeld. Dit klopte inderdaad. Veggel en Snaakie Buursent hadden zich in de twee lange uren verveeld, en hadden een potje 1 tegen 1 gespeeld, en bij gebrek aan bal of hoofd hadden ze een beugel gebruikt. Dat deze beugel niet opgewassen was tegen de brute schotkracht van de moaten, en er waren dus in rap tempo enige beugels gesneuveld. Daarop kwam de politie aangereden in een Daewoo, wat aanleiding was tot een verhitte discussie over auto's. Deze werd gewonnen door snaakie Buursent. De wouten vertrokken dan ook zonder over wat voor beugel of ander glas dan ook gerept te hebben. Het vrouwtje haalde haar buurman van vijfenzeventig lentes erbij, omdat zij zelf slechte ogen had. De ouwe bok noteerde onze nummerplaat, en terwijl we riepen "wel schrijven, hè!", vertrokken we om wat te gaan snacken.
Aangekomen bij de eerste de beste snackbar (PJ's) bestelden we ons voer. Snaakie Buursent had de ogen groter dan de maag, want het bleek dat hij de twee grote patat oorlog en de frikandel speciaal niet opkon. De tweede patat oorlog werd geschonken aan PJ zelf, die gretig begon te bunkeren. De satésaus was razend scherp, en PJ zei dat hij die zelf maakte met sambal en knoflook. Tjeukie vond dit zo ontzettend tof dat hij nog een bakje nam. Na het eten werd er weer naar het festivalterrein getrokken, om de tent op te zetten. De auto moest buiten blijven, dus we namen een taxi naar de camping.

Op de camping
Hierdoor ontmoetten we de meest ranzige taxichauffeur die ik ooit gezien heb. Na 4 meter rijden vroeg hij al achteromkijkend of we nog weed moesten hebben. Omdat we genoeg onkruid in de tuin hebben werd deze vraag ontkennend beantwoord, en verzochten we de knakker weer voor zich te kijken, omdat hij al bijna 8 mensen had aangereden. Omdat camping A de roffste camping scheen, besloten we dat we daar afgezet wilden worden. Dit kon niet, omdat ze de wasstraat, waar de ranzige chauffeur normaal stiekem tussendoor reed, was afgesloten. We werden daar dan ook gedropt. Nadat we halverwege camping A waren, was Tjeukie het zat, en besloot dat er zonder bagage werd gecheckt of er nog plaats was. Deze vraag werd negatief beantwoord. Er moest overigens eerst een bandje gehaald worden voordat we op wat voor camping dan ook konden worden toegelaten. Nadat we uit hadden gevist waar dit bandje geregeld kon worden, trokken we daarheen. Voor het bandje had je een toegangskaart nodig, dus dit zoog behoorlijk voor Tinus.
Dit betekende dus dat hij niet op de camping kon. Tinus informeerde dus of hij niet alleen kon kamperen. Moest ie maar vragen bij de infobalie. Tinus stiefelde dus samen met snaakie Buursent naar de infobalie. Ondertussen bleven Veggel, Tjeukie en ranzige Corn-Camilio op de vrouwen achter de bandjestent en de bagage passen. Na enig ouwehoeren met deze vrouwen bemerkte Veggel dat er een bandje op de grond lag. Het was echter niet druk, en het zou opvallen wanneer Veggel het bandje zomaar op zou pakken. Ondertussen kwamen Tinus en Snaakie Buursent onverrichter zake terug. Tinus wilde het bandje niet gaan pakken, want hij wilde geen gedonder. Het enige wat hij te verliezen had, was dat hij van het terrein gekickt zou kunnen worden, waar hij toch al niet mocht zijn. Snaakie Buursent, Veggel en Tjeukie besloten dus dat dit geregeld moest worden. Terwijl Snaakie en Tjeukie de vrouw afleidden door enerzijds een erg knap voorkomen, en anderzijds een serie domme vragen en opmerkingen, regelde Veggel het bandje in zijn bezit. Tinus werd erelid in de Orde van het Gele Bandje, en kon de camping op. Nadat we de tent tegenover een paar Fransen omhoog hadden geregeld, en de schijt aan de kant hadden geschopt, kon er worden begonnen met het feest.

Het terrein
Omdat Snaakie Buursent, Veggel en Corn-Camilio erg slecht waren, werd besloten om nog even in de tent aanwezig te zijn. Onder het genot van Republica werd ontdekt dat het een teringeind lopen was van de tent naar het festivalterrein. Tinus had hier geen last van, omdat hij wegens gebrek aan kaartje niet naar het festivalterrein liep. Aangekomen bij het podium ontdekten wij Marilyn Manson on stage. Deze knakker was erg ranzig. Hij begon netjes in pak, en eindigde half naakt. Door deze gebeurtenis begon de saté van die middag op te spelen bij Tjeukie, en hij begon dan ook op zijn benen te trillen, wit aan te lopen, en kort omschreven ranzig slecht te worden. Hij zij dit tegen Veggel, die verstond dat Marilyn Manson slecht was. Veggel vond dat dit wel meeviel, en toen hij wilde zeggen dat Marilyn alleen maar ranzig was, had Tjeukie al besloten dat hij ging krassen. Terwijl hij menig festivalbezoeker tegen de grond werkte, kwam hij na vijf minuten gestrompeld te hebben uit de menigte. Wijze raad: Als je van plan bent slecht te worden, ga dan niet middenin staan. Nadat hij even gezeten had, was het tijd om te gaan schijten. Omdat hij nog steeds een beetje slecht was, had hij geen tijd meer om de traditionele krant, beugel en viltstift te pakken. Hij ging zitten en bleef een half uur los staan. Vijf nummers van Marilyn Manson later, toen er inmiddels een flinke bult schijt lag, was het tijd om door te trekken. Dit lukte door de grote hoeveelheid niet, en Tjeukie pakte een grote lap papier en drukte de berg maar eens aan. Dit hield, maar had als gevolg dat de pot verstopt zat. Tjeukie had hier echter schijt aan, want een beetje schijthuis moet een flinke hoeveelheid drek kunnen verwerken. Hij ging zijn handjes en gezicht eens even natmaken, en trok weer richting festivalterrein.
Op dat moment was Marilyn bezig met zijn laatste nummer, en het werd pauze. De moaten kon Tjeukie niet echt vinden, dus de tent werd opgezocht. Hier zat hij enige tijd te drinken en ouwehoeren met wat faache festivalbezoekers, die hem vertelden dat Korn de volgende band was. Tjeukie vindt dit wel een uitermate geschikte band, dus hij wilde dat wel zien. De faache festivalbezoekers waren echter nog niet geheel sociaal en cultureel ontwikkeld, en hadden weinig zin om te gaan kijken. Eentje (genaamd Bart) had wel trek in een goed concert, en trok dan ook met Tjeukie richting podium. Hier was het al een drukte van belang, maar Korn was nog nergens te bekennen. Omdat Bart geen aanstalten maakte om in de richting van de bar te stiefelen, deed Tjeukie zijn plicht nog maar eens. Onder het genot van het biertje bleek dat Bart niet zoveel zinnigs te melden had, en toen Korn begon verloor Tjeukie hem dan ook snel uit het oog. Korn speelde met veel kracht, en dit fenomeen werd overgenomen door het publiek. Er werd flink gesprongen, gedrukt en over het algemeen flink van zich afgeropt. Dit is gelukkig een van de kernkwaliteiten van Tjeukie, dus hij was geheel in zijn element. De eerste crowdsurf van de dag smaakte naar meer, en deze activiteit werd dan ook zo vaak als nodig herhaald. Aan het eind van het concert bleek dat Tjeukie zijn geld ophad, en uit navraag bleek dat er nog één band kwam. De stijl daarvan sprak Tjeukie niet echt aan, en omdat hij toch wel moest toegeven dat hij een beetje moe was, besloot hij maar eens richting tent te stiefelen. Onderweg kwam hij Tinus tegen, die een paar voetbal-fanaten (Roda-JC) had ontdekt. Roda JC gaat prima samen met FC Utrecht, dus luid zingend liepen zij een biertje te drinken. Tjeukie kon Tinus door zijn rood-witte shirt al van drie kilometer ruiken, dus hij sloot zich aan nadat hij een biertje had gekregen. Er werd een ranzige film gekeken op een of ander raar veld, en een aantal uurtjes later trokken de twee regelmoaten met achterlating van de Roda JC'ers weer naar de tent. Ze hadden krap een minuut hun biertje open, of daar kwamen Veggel, Snaakie Buursent en Corn-Camilio weer aangestiefeld. Snaakie Buursent had een ranzige ring, en twee ranzige kaarsen in de vorm van een trol en een klaarkomende tovenaar geregeld. Er werd nog e'm afepilst, en Tjeukie viel in slaap met een half blikje in de hand.

Zondag 18 mei
De volgende ochtend was het alweer vroeg dag, en de moaten werden wakker door de regen. Corn-Camilio bleef vreemd genoeg ondanks het inregenen en natte voeten gewoon doormaffen. Nadat het een beetje opgeklaard was werd er ontbeten. Dit kostte gelukkige bijna nix: fl55,- voor een paar tien broodjes, een bak kaas, een bak ham, 4 flesjes water en een pak melk. Er werd afgesproken om bij de drankbonnenverkoop af te spreken wanneer we elkaar kwijt waren. Dit had een tweeledig doel: Ten eerste heb je altijd genoeg drankbonnen, en ten tweede kom je je moaten nog eens tegen. Zo gezegd zo geregeld. Tinus stiefelde weer richting Dalfsen om te gaan vissen, en zou maandagmiddag weer komen. Vanaf de camping hoorden we Limp Bizkitt een ranzige versie van een nummer van George Michael spelen. Dit klonk goed, dus het was tijd om weer van de camping te gaan. Op het festivalterrein (dat nog steeds niet dichterbij was gekomen) werd eerst in-'epilst. Dit lukte. Daarna wilde snaakie Buursent naar Placebo kijken, maar die waren ondertussen al geweest. Er werd nog wat gedronken, en toen de Descendents begonnen waren we op en top aanwezig. The Descendents zijn een ontzettend goede live-act, by the way. Zanger Milo begon ranzig uit te dagen, wat erg dom van hem was. Omdat we net een bak water op de kop hadden gehad, vormde zich onder ons een beetje modder. Toen Milo vroeg of we ook modder aan de klompen hadden, werd deze vraag massaal beantwoord door bruut met modder te smijten. Dit tot groot genoegen van de moaten, die spraken van " in het element zijn". Hierdoor bleven zij niet echt wit. Tjeukie had onderhand doorgekregen dat Milo naar beneden was geklauterd, en wilde hem persoonlijk welkom heten. Hij nam de crowdsurf, en vooraan aangekomen was Milo in geen velden of wegen te bekennen.
Na nog enige kluiten modder op het podium te hebben gedeponeerd werd Tjeukie min of meer aan de kant gesmeten door de security, terwijl hij vriendelijk werd verzocht door te lopen. Op dat moment kreeg Tjeukie door dat uit angst voor zijn ranzige uiterlijk de maximale Milo op het publiek was geklauterd en hij mooi niet de kans zou krijgen om hem persoonlijk te begroeten. "Back to the front" dacht Tjeukie, maar tegen die tijd was de tweede ontwijkingsmanoeuvre van Milo geslaagd: Hij stond weer op het podium. Dat was het sein om weer ranzig te gaan brekk'n en surfen, om kort te gaan weer in het element te geraken. Na the Descendents was het tijd om de dance-tent weer een keer op te zoeken. Op dat moment was Faithless aan het spelen. De negerin op het podium had een stem als een nachtegaaltje, en tussen de nummers door kwamen wij twee vrouwen tegen. Deze waren erg knap, dus het was tijd voor een beetje socializing. Toen we dicht tot ons doel waren genaderd, kwam Snaakie Buursent tot de conclusie dat het tijd was voor Rammstein. Dit was een van de acts die Tjeukie absoluut wilde zien, dus hij ging krassen. Snaakie Buursent en Corn-Camilio gingen mee, Veggel was onbekend. Nadat we enige malen achterom hadden gekeken om een glimp van Veggel op te vangen, liepen we door omdat Veggel nergens te bekennen was, maar vast vrouwen aan het regelen was. Rammstein werd op eerbiedwaardige afstand gevolgd om niets van de schitterende show te missen. De show voltrok zich niet alleen op het podium: vlak voor ons werd een waar moddergevecht gehouden, waar Corn-Camilio zich met overgave instortte. Halverwege werden Snaakie Buursent en Tjeukie uitgebreid en liefdevol door hem geknuffeld. In het brekken en roppen tijdens het strijdgewoel was Corn-Camilio opeens spoorloos verdwenen. Na afloop van het Rammstein werd gekeken bij de bonnen. Geen moat te bekennen. Snaakie en Tjeukie gingen maar enkele kraampjes af. Er werden enige ranzigheden ontdekt, zoals een temporary tattoo, en Snaakie kocht ook voor zijn andere hand een ring. Ondertussen begon de favoriete band van Corn-Camilio: De Osdorp Posse. Dit vonden Snaakie Buursent en Tjeukie niet zo bijster interessant, omdat ze deze al hadden gezien op het bevrijdingsfestival te Zwollywood. Daarom werd dit concert op grote afstand onder het genot van een broodje platgeslagen koe en een pilsje gevolgd. Het bleek toch wel weer grappig te zijn, en wegens overschot aan energie werd er weer richting podium getrokken. Na het verplichte springen-en-landen werd na afloop van 't concert weer richting bonnenverkoop getrokken. Hier stond Veggel, die Corn-Camilio vooraan was tegengekomen, maar ook weer was krijtgeraakt. Er werd besloten om eens even stevig op de grond te gaan zitten. Hierdoor kwamen we een ranzige snaak tegen, die zichzelf Luipe durfde te noemen. Dat hij lef had bleek wel uit het feit dat nadat wij de gebeurtenis "Zuipe met Luipe" hadden aangekondigd, hij ons beschuldigde van het feit dat wij helemaal niet konden zuipen. Een drietal biertjes later moest Luipe dringend weg, waarschijnlijk om af te tappen of te nekken. Dit omdat hij al een flinke voorsprong op ons had toen we begonnen.
Omdat the Orb weinig aan was behalve te lichteffecten, begon snaakie zich te vervelen. Hij vond dat Tjeukie nog niet smerig genoeg was. Hij pakte een kluit modder, en hield die Tjeukie voor zijn neus. Tjeukie was hier niet van gediend, en zijn dat hij er een probleem bij zou krijgen. Snaakie dacht even na, en drukte de kluit in Tjeukies gezicht. De daaropvolgende momenten zijn niet geschikt voor jongere lezers, en eindigde in het feit dat beide moaten in de drek lagen te worstelen, en snaakie Buursent zijn bloes kwijtraakte. De blouse werd door een andere festivalganger dankbaar opgepakt om hem bij een van z'n kameraden in het gezicht te drukken, en in het publiek te smijten. Er wed nog even naar de dance-tent gestiefeld. Hier stond een geheel in de drek gehulde mooie vrouw buiten te dansen. Toen zij ons zag was het liefde op het eerste gezicht, en samen hebben we Veggel bestormd. Geheel moe en voldaan trokken we aan het eind van de avond weer naar onze eigen tent. Eerst werd er fijn gedouched, en de vrouw die drie gulden wilde hebben zei tegen Tjeukie dat hij de broek niet mee mocht nemen omdat hij zo ranzig was dat ze bang was dat Tjeukie hem uit ging spoelen. Tjeukie trok daarop zijn broek uit en liep weg met de broek onder de arm, de verbaasde vrouw achterlatend. In niet meer gehuld dan een ranzige onderbroek en kisten liep hij terug naar de tent. Daar werd weer een pilsje opengetrokken, er werd pizza gecreeërd en na enige tijd kwam Corn-Camilio weer binnen. Hij had twee vrouwen meegeregeld, die bij ons introkken. De een lag direct in coma, de ander was lekker wakker, en heette Ceciel. Er werden enige biertjes genuttigd, en tegen drie uur ontwaakte de ene, en kwamen de vrouwen erachter dat ze morgenochtend met iemand bij de tent hadden afgesproken. "Don Camilio" vond dat het zijn taak was om de vrouwen naar hun tent op camping A te escorteren, en van hem is verder niets vernomen tot de volgende dag. De drie snaken trokken er nog eentje open, en Tjeukie viel wederom in slaap met een half blikje.

Maandag 20 mei
Dit zou de mooiste dag moeten worden. Grote namen als Bush, Live en Tinus zouden op deze dag aanwezig zijn. Corn-Camilio zou 's middags vertrekken wegen verplichtingen elders. Tijdens een stevig ontbijt van bolletjes, koffie en melk maakten we een tweetal Amsterdammers belachelijk die pareerden met een strakke opmerking. De sfeer was ineens vriendelijk, en er vond zowaar een vrij normaal gesprek plaats. Er werd een programmaboekje buitgemaakt, zodat we de route van die dag konden vaststellen. Dit werd gedaan, en toen we richting terrein stiefelden kwamen we Corn-Camilio tegen , vergezeld van de twee vrouwen. De ene was weer uit haar coma ontwaakt, en de tweede was slechts drie turven hoog. Gezamenlijk werd naar het festivalterrein gestiefeld, waar zowaar een rij stond. In de drukte raakten we Corn-Camilio en de vrouwen kwijt, en we stiefelden richting Nada Surf. De organisatie had de modderpoel veranderd in een hooiberg, waar we dankbaar gebruik van maakten. Hooi prikt, en gooit veel makkelijker. Omdat het erg warm was, en we nog niet helemaal uitgeslapen waren, gingen we op het grasveld tussen de drie podia liggen. Hierdoor konden we alles goed volgen. Zo hebben we The Gathering Silverchair, Kula Shaker en de Osdorp Posse (die een kopie vertoonde van de dag ervoor) gezien. Gehoord hebben we Skik, Eels en Supergrass. Ondertussen werd er druk heen en weer gelopen tussen onze plek en de voedsel-en-drank-tenten. Tjeukie maakte van zijn lange broek een korte m.b.v. een aansteker en brute kracht. Veggel slaagde voor de cursus "bier drinken op de rug met de mond open terwijl de moaten gieten" Dit tot groot vermaak van omstanders. Terwijl Snaakie en Veggel slecht lagen te wezen en te slapen, trok onze Duiste buurman zijn sokken uit die hij slechts drie dagen aanhad. Hij stootte Tjeukie aan, en legde de sokken op snaakie's reukorgaan. Snaakie Buursent had nix door, wegens coma, en sliep gewoon door. Toen de foto was gemaakt, ontwaakte hij, met de geur van tenenkaas nog vers in het geheugen. Hij slingerde de sok onder het uiten van enkele krachttermen een eind weg. Later was Veggel de klos, omdat de buurman immers twee sokken had.

Het was tijd om Tracy Bonham te bekijken. Veggel wilde dit echt niet missen. Tracy Bonham was uit de kunst.. Een geslaagde lancering van Veggel resulteerde in het feit dat Veggel met zijn hoofd in het stro belandde, terwijl hij vertikaal stond. De behulpzame omstanders legden hem weer netjes op het publiek, en hij kon weer verder. Nadat we dit hadden meegemaakt, gingen we weer ff lekker relaxen op het veld. Net toen we weer weg wilden kwam Snaakie Buursent een vrouw genaamd Tinus tegen. Hij bleef ouwehoeren, terwijl Tjeukie en Veggel naar Deus stiefelden. Daar kwamen we Mara, de vriendin van Jerry (buurman van Moat Otto) (snapt u het nog) en een vaag vriending tegen. Na hier een poos mee over BSE-koeien en varkenspesten te hebben geouwehoerd moesten we echt weg.Toen Deus begon, kwamen we tot de conclusie dat dit niet echt kickend hard was. Daarom werden onze goddelijke lichamen naar de dance-tent verplaatst. Hier waren wij getuige van de grootste takkeherrie sinds Frans Bauer: Atari Teen Age Riot stond daar een potje uit zijn nek te schijten. Hardcore gabba met metal gemixed, samen met Duitse onverstaanbare bevelen. Hier kon je echter weer prima op roppen, dus we vermaakten ons lichtelijk. Ondertussen was het tijd voor Live. Dit werd ook weer van eerbiedwaardige afstand gevolgd om niets te hoeven missen. Conclusie: Live kicks ass. Voldaan en met vreselijk verwende oortjes keerden wij terug naar het andere podium.

Toen was het tijd voor Bush. Ze waren dit keer beter dan in Groningen, maar Tjeukie kon er nog niet echt warm van worden. Hij begon dan ook snel een beetje met stro te smijten, wat even later verheven werd tot volkssport nummer 1. De rest van Bush hebben we dan ook lichtelijk gemist, want het was een drukke baan, dat strosmijten. Vooral het "Die-lange-met-die-hoed-raken" was erg in trek. Als een paar baaltjes zwetend hooi keerden wij terug naar de drankenbonnen. Hier kwamen we snaakie Buursent weer tegen. Terwijl we naar Beck keken liepen we over het terrein, waar het traditionele plastic-verbranden weer in volle gang was. De organisatie daarentegen deed volop mee dor het traditionele brandend-plastic-blusfeest te vieren. Na nog even van de sfeer genoten te hebben en naar het vuurwerk geloerd te hebben was het tijd om naar onze tent te stiefelen. Detail hierbij is dat tijdens het stiefelen altijd tegen blikjes, plastic flessen en andere rotzooi te schoppen. Veggel deed dit dan ook enthousiast, en creeërde een plastic fles bij de knakker die voor hem liep op het achterhoofd. De fles had niets.

Bij de tent gekomen zat Tinus al te wachten. Hij was gratis het terrein op geweest: Door eerst de twee vrouwen van Don Camilio door de hekken te sturen, vervolgens een van de twee met BEIDE kaartjes naar buiten te laten gaan was hij erin geslaagde de beveiliging te omzeilen. We waren hem helaas niet tegengekomen, maar de tent waar we normaal ontbijt haalden stond bol van het feest. Daar stiefelden we dan ook heen met een paar biertjes op de nek. In de vorige twee dagen hadden we slechts een traytje opgedronken, wat ons voor de lastige taak stelde de overige vijf traytjes die avond soldaat te maken. In de tent aangekomen bleek het zo gezellig dat we onze zere lijven compleet vergaten. Na het nuttigen van een sloot bier kwam een of andere Duitser naar ons toe om een biertje te bietsen. Hij wilde ook wel betalen, en dat klonk ons als muziek in de oren. Achteraf bleek dat hij vijf gulden per blik betaalde. Dit was weer erg prettig. Er kwamen nog twee vage dikke wijven uit klazienaveen naar ons toe, die overduidelijk erg wanhopig waren. Geen van de moaten was zo geil dat hij zijn kostbare zaad aan deze twee wilde verspillen, dus zij dropen snel af na een paar op de vrouw gerichte opmerkingen. Op een gegeven moment kwam een of andere Els naar Tjeukie toe, en begon te ouwehoeren. Dat past altijd in Tjeukie's straatje, dus hij was weer even zoet. Aan het eind van de avond joeg de security iedereen uit de tent. Geen probleem, men neme een plein, zette er een tafel neer, pote daar een dronkaard op die moppen tapt en voilà: bezigheidstherapie. Dit hielden we vol tot een uur of vijf, toen was ie echt lam. Ondertussen was Tjeukie wel uitgeouwehoerd met de vrouw, en deed volop mee met Moppentoppers. De ranzige snol wilde echter meer, en bleeeef maar wachten. Toen iedereen naar huis wil was het blijkbaar de bedoeling dat Tjeukie haar naar de tent zou vergezellen, maar dat was een groot misverstand. De draak was net oud genoeg om om de brommer te mogen, en nog vreselijk mager ook. Bij de eerstvolgende kruising werd dan ook liefdevol afscheid genomen. (GROETEN THUIS HE!) De moaten stiefelden naar de tent, nuttigden daar nog enkele pilsjes en sukkelden daarna tegen half vijf in slaap.

Dinsdag 21 mei
Om 7:30 gaf de eerste moat acte de presence. Vlak daarna volgden er nog twee. Omdat Tinus nog moest rijden, werd besloten dat hij mocht blijven slapen. Dit had meer te maken met overmacht, omdat Tinus met geen mogelijkheid uit zijn coma te redden was. Na enige tijd merkte Snaakie dat ie dusdanig ranzig was dat hij stonk. Hij ging douchen, terwijl Veggel en Tjeukie de tent klaarmaakten voor afbraak. Na nog even met een paar ranzige security-snaken te hebben geouwehoerd over veiligheid, crowdsurfen, Lowlands en baggerbende kwam te tijd van gaan. Tinus werd uit de tent geveegd, de tent in de zak gestopt. Bijna stopte we Tinus in de zak, daarna stopten we de tent bijna in de verkeerde zak, maar het kwam allemaal vet voor elkaar. De terugreis begon om 9:30, en na ranzig onbeten te hebben bij een supermarkt onder het genot van de krant, de Privé (met Henk van der Meyden) en de Oor kwamen we rond 14:00 weer aan in de ons zo vertrouwde omgeving van het idyllische dorpje Dalfsen.