1999 Updated 21 december 2013
Datum: 22 - 24 mei 1999
Acts: Zaterdag:
Right Direction, Idlewild, System of A Down, Nashville Pussy, Band Zonder Banaan, Frank Black, Afro Celt Sound System

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 75,00 dagkaart maandag, 125,00 (3 dagen incl. camping)

Weer: zonnig heet

Toeschouwers: 61.250

Presentatie: Jan Douwe Kroeske

BELANGRIJKE OPROEP!!!
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!

Recencies zondag    Recencies maandag


Right Direction:
DE FEITEN: Winnaars van de jaarlijke Nu Of Nooit-wedstrijd van de Stichting Popmuziek Limburg die op 7 maart werd gehouden. Traditiegetrouw is op Pinkpop een plek ingeruimd voor lokaal aanstormend talent, al mag Right Direction uit Maastricht zo volgens sommigen niet worden omschreven omdat de band al een aantal platen heeft uitgebracht.

DE MUZIEK: Hardcore uit M-Town oftewel Maastricht.
Right Direction bewijst met de opening van Pinkpop 1999 dat ze de terechte winnaars waren van de Limburgse Nu of Nooit wedstrijd, wat toegang verschafte tot het 30e Pinkpop festival. Met lekker strakke, loodzware hardcore opende de Maastrichtse band Right Direction het 30e Pinkpop festival. Ongetwijfeld nerveus voor dit bijzondere debuut maakten de leden een energieke indruk en zanger Dave Reumers zocht voortdurend het contact met het publiek. In het constante optreden kwamen met name de langzame nummers goed uit de verf. Het wat afwachtende publiek telt in het begin slechts een eenzame crowdsurfer, maar de 3FM tent warmt snel op: halverwege het concert gaan de handen tot achter in de tent in de hoogte. Aan het eind staat er vooraan een groepje enthousiast te pogo-en. Bijzonder moment tijdens het optreden is het nummer dat wordt opgedragen aan oud-bandlid Richard, die net na het winnen van de Nu of Nooit Finale een einde aan zijn leven maakte.
CIJFER: 8 Zaterdag 22 Mei 1999 - 18:00 door André Keij


Idlewild
DE FEITEN: Groep die in 1998 voor het eerst van zich doet spreken en in korte tijd in het land van herkomst Engeland furore maakt door de live-reputatie van de band. De optredens zijn wild en opwindend. Debuut-langspeler Hope Is Important wordt enthousiast onthaald en maakt van de jeugdige groep een belofte voor de toekomst.
DE MUZIEK: De energie van de punk, de melodieusheid van perfecte pop.
Over het podium stuiterende zanger Roddy Woomble brengt leven in de 3FM tent. Met één van de eerste optredens van Pinkpop 1999 wist Idlewild leven te brengen in de 3FM tent. De dan weer zittende, dan weer over het podium stuiterende zanger Roddy Woodle bracht met zijn band knallende live versies van perfecte punk-pop-singles, waaronder 'I am a message', 'A film about the future' en 'Everyone says you're so fragile'.
De vonk sprong niet direct over naar het nog lauwe, wat nuchtere Pinkpop publiek, maar een groepje fans vlak voor het podium gooide enthousiast de voeten van de vloer. Tijdens bijna elk nummer plofte zanger Roddy Woodle neer op de grond en streek daarbij voortdurend met zijn hand door zijn haar. Misschien was het zijn manier om in de stemming te komen, maar de invloed van een enkel kruidensigaretje kan niet worden uitgesloten.
CIJFER: 7 Zaterdag 22 Mei 1999 - 19:00 door Sander Kerkhof


System Of A Down
FEITEN: In Amerika erg succesvolle nü-metalband uit Los Angeles, Californië. Het viertal van Armeense afkomst valt op door sterk politiek getintte teksten en een unieke muzikale mix van metal, jazz, rap en Armeense volksmuziek(!). Ook het gebruik van make-up dat aan acts als Kiss en Marilyn Manson doet denken, baart opzien. Super-producer Rick Rubin tekende System Of A Down bij zijn American-label en produceerde het debuut-album van de groep. Die langspeler verscheen in 1998 en zorgde samen met onder meer een optreden op Ozzfest in de zomer van dat jaar voor de doorbraak in Amerika. Begin 2001 stapte de band de studio weer in met Rick Rubin voor de opnames van het tweede album.
MUZIEK: Eigenzinnige mix van metal, jazz, hiphop en Armeense volksklanken.
MENING: "Eindelijk een nü-metalband dat niet alleen avontuurlijk is, maar ook echt wat te melden heeft." (Ariën Rasmijn)
HOOGTEPUNT: Opkomst van zanger Serj Tankian. Hij werd door de voorste rijen van het publiek als een held ontvangen.
DIEPTEPUNT: De band stopte een kleine tien minuten voor de op papier aangegeven tijd. Jammer.
PODIUMPRESENTATIE: Onvermoeibaar en optisch uitdagend. De muzikanten lijken te zijn weggelopen uit een horror-rariteitenkabinet. Uitstraling past uitstekend bij de aparte sound.
SAMENSPEL: Snoei- en snoeihard met aparte en interessante onderbrekingen. De leuke muzikale kwinkslagen van de cd komen ook op het podium uitstekend over. Erg goed zijn ook de overgangen van de rustige momenten naar de snelle stukken. De band barst op die momenten op fantastische wijze in één keer los.
PUBLIEKSREACTIE: Is meteen los. Mensen zingen mee en crowdsurfen er lustig op los. De band is in ieder geval tevreden, want de zanger geeft de mensen een compliment. BIJZONDERHEDEN: De politieke boodschap van de band. Zanger Tankian laat geen moment onbetuigd om zijn politiek boodschap te verkondigen. En dat slaat aan. Want zijn kreet 'Fuck the CIA' wordt meteen door de voorste rijen overgenomen en bij menigeen gaat de middelvinger omhoog. Ook de bombardementen door Amerikanen en Engelsen worden door de zanger veroordeeld.
RAPPORTCIJFER: 9 zaterdag 22 mei 1999 - 20:15 door André Keij


Nashville Pussy
DE FEITEN: Beruchte hillbilly punkrockband uit Athens, Georgia. Na het uit elkaar gaan van de band Nine Pound Hammer richtte gitarist Blaine Cartwright midden jaren negentig Nashville Pussy op. Naast zijn vrouw Ruyter Suys, haalde hij NPH-drummer Adam Neill en bassiste Corey Parks over om hem bij te staan. Na een aantal singles, verscheen in 1998 hun eerste volwaardige album Let Them Eat Pussy, een korte maar krachtige plaat van slechts 27 minuten. De muziek sloeg in als een bom, maar de wilde optredens hebben ook bijgedragen aan de populariteit van de band. Zo kan bassiste Corey vuur spuwen en schroomt daarbij niet om zonodig lastige concertgangers in de fik te steken.
DE MUZIEK: Vuige, ranzige trashpunk in de beste traditie van MC5, The Ramones en meer recentelijk Oblivians en Hellacopters.
HOOGTEPUNT: Om te beginnen de tomeloze inzet van gitariste Ruyter Sluys. Zij gaat helemaal op in haar spel. Tegen het einde van het optreden slaat haar enthousiasme over op de rest van de band. De vier muzikanten spelen zich werkelijk helemaal leeg.
DIEPTEPUNT: Het geknoei aan de apparatuur voordat de band eindelijk begint.
PODIUMPRESENTATIE: Energiek en op ranzig-erotische wijze uitdagend richting publiek. Buitengemeen amusant.
SAMENSPEL: Lekkere ruige rock & roll die doet denken aan de hoogtijdagen van Motörhead met flinke scheut southern rock (de Amerikaanse Zuidstatenvlag hangt niet voor niets op één van de gitaarboxen). Niet overdreven strak, maar dat past bij sound en uitstraling. Band houdt à la Ramones de vaart erin. De snelle nummers zijn het leukste. De wat langzame songs en de solo's doen soms wat langdradig aan. Conclusie over de gehele linie: een amusante ranzig-erotische act, die een lekker ruig muziekje de tent in slingert. Daar kunnen de dames van Rockbitch nog een flinke punt aan zuigen. PUBLIEKREACTIE: Publiek begint enthousiast, maar lijkt regelmatig in te zakken. Maar vooral gitariste Suys houdt de mensen bij de les en zweept de mensen steeds weer op. BIJZONDERHEDEN: Gitariste Suys klimt aan het eind van het laatste nummer in een stellage op het podium en soleert verder tot de snaren van haar gitaar het begeven.
CIJFER: 10 zaterdag 22 mei 1999 - 21:30 door André Keij


Band Zonder Banaan:
DE FEITEN: Beruchte feestband uit Uden en Volkel (Brabant). Ooit begonnen als geintje om een kerstviering op te luisteren, sindsdien wist deze zeven-koppige "familie" niet meer van ophouden en bleef met haar aanstekelijke mix van metal en meligheid de Nederlandse podia onveilig maken. In 1997 bracht de band in eigen beheer de CD De Baksteen Van De Samenleving uit en hun optreden op Lowlands het jaar daarop was één van de absolute publiekshoogtepunten van dat festival.
DE MUZIEK: Eén en al meligheid en ongein in een mix van metal, carnavalsmuziek en showtunes die het best tot hun recht komen op het podium en in elke volle zaal de vlam in de pan doet overslaan. Zien is geloven.


Frank Black
FEITEN: Onder de naam Black Francis schrijft Charles Thompson III in de jaren tachtig geschiedenis met de legendarische Pixies. Na de band eind '92 ontbonden te hebben, besluit hij onder de naam Frank Black een solocarriere te beginnen. Het naar zichzelf genoemde debuut en de daaropvolgende albums Teenager Of The Year en The Cult Of Ray krijgen wisselende reacties. Ook kan het nieuwe materiaal in commercieel opzicht niet tippen aan de Pixies-catalogus, noch aan het aanvankelijke succes van Pixies-bassiste Kim Deal. Zij scoort in 1993 met haar band The Breeders een hit met het nummer Cannonball.
In 1998 verschijnt Frank Black & The Catholics, een album met een nieuwe band en een nieuw elan. De aanpak is harder en directer sinds de tracks live op 2-track worden opgenomen en overdubs uit den boze zijn. Sindsdien verschijnen nog twee platen, beiden volgens het beproefde recept.
MUZIEK: Op zijn eerste solo-platen avontuurlijk (reggae!), maar wisselvallig. De muziek die Frank Black met The Catholics maakt is rock in de pure zin van het woord. Rauw en direct.


Afro Celt Sound System
HOOGTEPUNT: Superenthousiaste publieksreactie.
DIEPTEPUNT: Overkill aan solo's. Ik bedoel maar: een fluitsolo, aaarrrggghhh!!!!
PODIUMPRESENTATIE: Groot spelplezier, actief, levendig.
SAMENSPEL: Afrika weet Ierland moeiteloos te vinden.
PUBLIEKSREACTIE: Oorverdovend en dat op de eerste dag.
BIJZONDERHEDEN: Publiek danst, maar swingt niet.
RAPPORTCIJFER: 6. Zaterdag 22 Mei 1999 - 21:15 door Erwin Blom
Bron: Uit het Pinkpop archief van de VPRO