PINKPOP 40 JAAR / 41e EDITIE
2010 Updated 10 oktober 2020
Datum: 28 mei t/m 30 mei 2010
Acts: zie programma  Info voor Landgraaf bezoekers

Locatie: Megaland Landgraaf

Entree: 3 dagen met camping kost dit jaar € 140,00. losse dagkaart kost € 75,00 (v.v. prijzen excl. servicekosten €5,00, de voorverkoop start zaterdag 12 december 2009 om 10.00 uur.)
Bestel je kaartjes via internet in Nederland, Koop je kaartje in ieder geval NIET hier.
Natuurlijk wel ff goed checken dat je originele kaarten koopt. Buro Pinkpop steunt de strijd tegen het doorverkopen van kaarten tegen woekerprijzen via de actie: weet waar je koopt.


Weer: zonnig en lekker warm, bekijk hier de verwachtingen
Toeschouwers: 51.000

Presentatie: Giel Beelen en Eric Corton, opening door Job Cohen (PvdA)

BELANGRIJKE OPROEP:
Heb jij als pinkpopbezoeker mooie foto's gemaakt van de bands en artiesten,
en wil jij dat deze vereeuwigd worden op deze website verzoek ik je om op te nemen
BELANGRIJKE OPROEP!!!
Recencies zaterdag  Recencies zondag  Statistieken  Krantenartikelen  Pinkpop DVD's  Veel online videoclips  Meer online videoclips  Setlists


Epica, mag het festival aftrappen
PLUS: Grunter-gitarist Mark Jansen verwoordt het treffend: "Ik hoop dat we de rest van het weekend gevrijwaard blijven van politieke rukkers op het podium. Fuck them!" Epica krijgt in eigen provincie aardig wat fans op de been en handen op elkaar op de Pinkpop-weide. Je snapt wat Jansen, na zijn vertrek uit After Forever, wél in Epica kwijt wilde: hij koos voor een conceptuele, filmische aanpak en politieke, maatschappijkritische en ook historisch bewuste teksten. Dat maakt Epica interessanter dan veel bands in het genre.

MIN: Van de conceptuele en bewuste kant van Epica blijft op het Pinkpop-podium niet zoveel over. Jansens opmerking over politici, is ook meteen zijn krachtigste statement en Epica straalt weinig meer uit dan dat het een goed ingespeelde band is. Simone Simons heeft er zeker de stem voor, maar ze blijft toch meer een fragiel poppetje, zelfs headbangend komt ze niet in de buurt van een podiumbeest als Floor Jansen. Met de galmende zang, de gierende progressieve synths en het latin gefluit dat Coen Janssen uit zijn op een stalen pilaar roterende keyboard tovert, kom je natuurlijk nooit van dat sprookjesachtige stigma af. Simons mompelt wat over zonnebrand, over haar moeder en zwaait als ze haar ziet omringd door familieleden. Ho, het moet niet te familiair en klef worden hè! Ook staat de windmachine te zacht, en ik had me nog zo op die wapperende manen verheugd...

CONCLUSIE: Met ook een ballad houdt Epica het breed, maar echt groots wordt het optreden ondanks de instrumentatie en de setting nooit. Op zich is Epica hard genoeg voor de metalheads en catchy en sprookjesachtig genoeg voor de gothicfans, maar het pakt de argeloze popliefhebber niet in en dat is op dit festival wel een gemiste kans. Dat ze er zulke hordes mee aanspreken in Europa en vooral in Noord- en Zuid-Amerika is knap en belangrijker: het cementeert het bestaansrecht.

Maar op Pinkpop reikt Epica's bombast niet verder dan de eerste tien rijen en meer dan een pit van tien man bokst de band in deze thuismatch niet voor elkaar. Jammer eigenlijk, Epica heeft veel meer lef en ook visie dan een Within Temptation, maar er moet nog een hoop gebeuren voor ze op een prominente Pinkpop-spot tot hun recht komen. Als opener niettemin geen gekke keuze.
CIJFER: 6,5 door Ingmar Griffioen (3voor12-VPRO) / Video: KMkrimm (Youtube)

In één woord: Erenedermetaal
Plus: Groots kent ook een overtreffende trap bij daglicht. De blastbeats, flitsend snelle solo's en powerchords vliegen je om de oren, de synthesizer vult de orkestratie in en sopraan Simone Simons is bijzonder goed bij stem. Epica's breedvoerige bombast blaast het eerste stof uit de Pinkpopgehoorgangen.
Min: Als bij een metalband niet alleen de haren wapperen, maar ook het geluid verwaait, dreunen de dikke riffs niet de ballen uit je broek. Dat kun je Epica niet kwalijk nemen, maar de wat dunne klank blijft jammer. Epica is ook al niet echt de publieksmenner bij uitstek en dus komt de band nauwelijks voorbij de eerste rijen.
Opmerkelijk: Het is drie uur in de middag, het bier vloeit al rijkelijk en in de volle lentezon gooien de eersten hun haren in de headbangmodus; Pinkpop is van acquit en met de keuze voor Nederlands eremetaal gaat het festival zeker niet voor de gemakkelijkste weg.
Bron: kindamuzik.net door Martijn Kuijpers en Sven Schlijper

Sungrazer
Woestijnen zijn in Zuid-Limburg nergens te bekennen, maar het heuvellandschap blijkt eenzelfde inspiratiebron voor Sungrazer als de woestijn voor Queens Of The Stone Age of Foo Fighters in een meeslepende bui.

De winnaar van de Nu Of Nooit 2010 heeft zijn set uiterst gebalanceerd voor de fijnproevers. Zoals op cd neemt de band de tijd om toe te werken naar het moment dat het echt gaat grooven. In die meeslepende aanloop betovert het drietal het publiek. Natuurlijk zijn op de eerste rijen voornamelijk familie en bekenden present, maar het is een teken aan de wand dat de Converse tent volledig vol blijft staan tot aan het einde. Dat heeft Sungrazer voornamelijk te danken aan het grenzeloze enthousiasme en de kwaliteit van de composities.

Met de toevoeging van een saxofoniste aan het einde van de set leeft het drietal opnieuw op. De saxofoon geeft de groezelige stoner rock extra elan, waarna het optreden wordt afgesloten met het meest catchy nummer Common Believer. Je moet maar durven om die pas na veertig minuten in te zetten!
Bron: LiveXS door MvdH (lees hier een intervieuw op foknieuws.nl)/ Foto: Bart Notermans

The Opposites
In één woord: GeenStijlhop
Plus: The Opposites hebben de diepgang van een flensje en taalspitsvondigheid ver onder het niveau Louis van Gaal, maar toch: het werkt, net zoals shockblog Geen Stijl ook lezers heeft. The Opposites hebben dan ook geen stijl: van old school hiphop tot ballad tot gabberdeuntje, alles kan. Het veld host energiek mee als ware reaguurders.
Min: The Opposites hebben de diepgang van een flensje… Als je iets vaker zegt, wordt het vanzelf waar, toch? Vraag dat maar aan De Telegraaf of, natuurlijk, Geen Stijl. Dus weer de oude trucjes van de "handjes in de lucht" en dergelijke. Vermoeiend.
Opmerkelijk: Trijntje Oosterhuis, Candy Dulfer, Dio; The Opposites kunnen het klusje niet alleen klaren en hebben de cavalerie aan hulptroepen ingeschakeld. Sterke momenten levert dat op, maar ja: die hulplijnen komen wel mooi uit de moddervette mainstream dus zo contrair zijn deze oppositiemakers niet.
Bron: kindamuzik.net door Martijn Kuijpers en Sven Schlijper

Kasabian
In thuisland Engeland kunnen ze niet normaal de straat over, en bij doorbraakhit Club Foot ontploft telkens weer het publiek. Zo niet bij dit optreden van Kasabian. Sterker nog, die welbekende riff verwaait zelfs zo erg dat ondergetekende twee keer moet luisteren of het wel echt hét Kasabiannummer is.

Het publiek, afgezien van de harde kern, reageert zo slapjes dat zanger Tom maar vraagt of er nog Engelsen aanwezig zijn. De herhaaldelijke oproep om meer publieksparticipatie wordt steevast genegeerd, en dat is erg jammer. In een eerder interview sprak gitarist Sergio zich uit over de underdogstatus van de band, die hier bevestigd lijkt te worden.

Een optreden in de tent had meer schwung gehad dan deze slome versie, want de band lijkt nog net te klein voor de mainstage. Pas tegen het einde tijdens de recente single Fire gaat het even los, want die herkennen we hier dan nog net.
Bron: LiveXS door JL / Foto: Bart Notermans

The Black Box Revelation
In één woord: Vlammend
Plus: Het is bijna valsspelen, als je je gitaar zo zwaar, laag en grommend kunt laten klinken. Hier wordt geen basgeluid gemist. Naast zompig rocken kan dit Belgisch duo ook nog eens ontroeren, door op tijd gas terug te nemen. Zanger/gitarist Jan Paternoster krijgt het publiek om met een galmende solo. De mannen laten een overtuigende indruk achter, getuige ook de vele vuisten in de lucht.
Min: Als het langer dan een uur duurt, loop je met twee man tegen beperkingen aan, zeker als je steeds weer op die lage noten uitkomt en met de riffs meezingt.
Opmerkelijk: Jan Paternoster heeft een snor.
Bron: kindamuzik.net door Martijn Kuijpers en Sven Schlijper

The Temper Trap
In één woord: Vierdewandkneusjes
Plus: Stadionrock zonder misbaarpretenties, maar met snuggere songstructuren is zeer bekoorlijk op plaat en ook live weet de Australische band moeiteloos koers te zetten naar muzikaal grootse momenten.
Min: De band weet de vierde wand niet te slechten, speelt voor zichzelf, maar alleen bij de wat hit-achtige nummers slaat er een beetje van een vonk over. Voor het inpakken van een groot publiek kun je The Temper Trap niet laten lopen, op entertainmentgebied zijn het kneusjes.
Opmerkelijk: Het duurt even, maar dan zit je toch lekker in de stemming met deze kekke rockers en dan is het plotsklaps klaar, veel te vroeg, zo'n kwartier voor tijd. Alsof de scheidsrechter na 75 minuten affluit bij een laffe 0-0, terwijl de volgepakte tribunes zich opmaken voor een spetterende finale.
Bron: kindamuzik.net door Martijn Kuijpers en Sven Schlijper

Gossip
MUZIEK: Toen Gossip ruim tien jaar geleden begon maakte het garage punkrock. In 2006 brak de band door met het derde studioalbum Standing In The Way of Control. De lijvige voorvrouwe Beth Ditto gooide meer soul en blues in het geluid en de muziek werd elektronisch in de nasleep van LCD Soundsystems debuut. De vierde plaat Music For Men werd opgenomen met meesterproducer Rick Rubin. In potentie een boeiende combinatie, in de praktijk recept voor een matige plaat met laffe gitaardisco.

PLUS: Na opener Yr Mangled Heart (van die goede plaat uit 2006) begint Beth Ditto in stijl met het uitbrengen van een Hollandsche 'proost'. De iconische en modebewuste klankkast heeft een goede dag. Tot vier keer toe zingt ze a capella Lou Reed's Perfect Day. Ditto danst, springt, rent, trekt haar haarextensions uit het hoofd en gooit haar omvangrijke buste over de barriers om haar fans te knuffelen. De band reageert volgzaam op alle bewegingen van de rode jurk. Love Long Distance, dat op plaat een redelijk liedje is, wordt live een mooi epos. In haar euforie speelt Ditto met Lady Gaga's Bad Romance en draagt ze het volgende nummer Dimestore Diamond op aan 'all homosexual gay queers'.

MIN: Waar inspiratiebron LCD Soundsystem met het tweede en derde album elke keer weer verder ging en goede nummers bleef uitbrengen, is Gossip qua muzikaliteit en hits alleen maar achteruit gegaan. Nummers als Men in Love, Pop Goes the World en Four Letter Word die vandaag op de setlist staan, zijn gewoon niet zo sterk. Als Tina Turner's What's Love Got to Do With it? ook nog wordt verkracht ("rock out with your fake cock out") wordt de setlist wel heel magertjes.

CONCLUSIE: Natuurlijk, Beth Ditto redt veel en is echt een geweldig voorvrouwe. Tijdens afsluiter Heavy Cross gaat ze al zingend aan de oostzijde het publiek in, om er na een wandeling van zo'n honderd meter dwars door de menigte aan de westzijde weer uit te klimmen. De band is al van het podium verdwenen, maar Ditto begint gewoon nog een keer aan Perfect Day. Wat een topwijf. Maar wil de band in het nieuwe decennium ook nog potten (?) breken, zal het opnieuw een drastische draai moeten geven aan het bandgeluid. Misschien moet Ditto gewoon eens een heel klein liedje zingen, volgens mij kan ze meer dan die stem op 130 procent gebruiken.
CIJFER: 7 door Erik Zwennes (3voor12-VPRO)

Gossip: In één woord: Onewomanshow
Plus: De energieke performance van Beth Ditto is aanjager, kickstart en bunsenbrander in één. Moordstrot, geboren artiest, publieksmenner, feesbeest; Ditto heeft het allemaal en in overvloed. Ze dendert over het podium, knuffelt fans, loopt dwars door het publiek en houdt daarbij altijd de vocale bovenhand. Moeiteloos krijgt ze het tentpubliek mee, laat ze haar band hoog in de toeren draaien en stookt ze het vuurtje op totdat de smakelijke poprockcocktail met punky randje én dansbaarheidsfactor lekker borrelt. Dan komt GaGa nog even langs en zingt ze tig keer over haar 'Perfect Day'; het kan niet op voor Ditto, dito voor het publiek dat en masse voor de feestmodus kiest.
Min: Waar het nieuwere werk flets oogt (net als de volkomen kleur- en gezichtloze band achter Ditto), valt het ergste te vrezen voor Gossip. Snel orde op zaken stellen en terug naar de loopgraven van 2006 dus, want die oudere knallers zetten het publiek nog steeds in vuur en vlam.
Opmerkelijk: Oververhitte exponenten van de damesliefde worden afgevoerd of komen dampend de tent uit strompelen; het is heet bij Gossip, heel heet en alles lijkt te staan of vallen met frontdijk-van-een-stem Beth Ditto. Ook zij heeft het warm; zo warm dat je je haarextensies ervan uit je kop trekt. Wat ze dan ook niet nalaat.
Bron: kindamuzik.net door Martijn Kuijpers en Sven Schlijper

Paolo Nutini
MUZIEK: De videoschermregie verraadt, door nog voor de eerste noot in te zoomen op Paolo Nutini's voeten, dat nu dan eindelijk komt waar het publiek zo lang op wachtte: de grootste hit New Shoes. Het is het nummer dat Nutini bekend maakte bij de massa, een optimistisch zomers popnummer over een zo simpel, maar fijn gevoel als de aanschaf van een nieuw paar schoenen. Enorm gejuich volgt. Het is een gewaagde keuze om juist dit nummer samen met zijn andere troef Jenny Don't Be Hasty te bewaren voor het einde. Want vooral in het begin speelt Nutini veel nummers van zijn laatste album dat opvallend weinig heeft gedaan in Nederland. De zelfverzekerdheid spreekt voor Nutini. Hoewel hij met Sunny Side Up meer de zwaardere reggae- en soulkant kiest, laat hij vandaag op Pinkpop horen dat hij deze genres goed met pop weet te mengen. Mede dankzij een ijzersterke band, inclusief blazers, achter zich.

PLUS: Een oud mannetje dat met zijn laatste nog levende vrienden op een verder verlaten dorpsplein staat. De sporadische vreemde die passeert spreekt hij aan om gepassioneerd van wal te steken over zijn verloren, oude liefdes. Daar doet Nutini aan denken, terwijl de Schot met Italiaans bloed nog maar 23 jaar is. Hij staat op het podium met zijn rug gebogen, de microfoonstandaard is zijn wandelstok. Hij is gebogen, maar niet verbolgen over het leven. Zijn cover van MGMT's Time To Pretend weet hij te strippen van al het positivisme dat de originele versie nog enigszins bezit, maar toch kent ook zijn interpretatie hoop. Zijn nummer Alloway Groove (however much I love you, you will always love me more) zingt hij zo vol overtuiging dat zijn speeksel net als bij een dolle hond zich ophoopt in zijn mondhoeken. Het is hartverscheurend om te zien, terwijl de zon achter de bomen verdwijnt. En dat is precies wat zijn muziek en optreden is: over de mooie dingen die voorbij gaan. Eerlijk, een tikkeltje zwaar, maar aangekleed met optimistische muziek.

MIN: Na een oppeppend begin met nummers als Ten Out of Ten, Alloway Groove en High Hopes, neemt Nutini ruim de tijd voor de langzamere nummers. Op zo'n moment tikt de tijd iets te langzaam door voor zij die wachten op de hits.

CONCLUSIE: En als het dan zover is, brengt hij New Shoes net even wat anders. Iets zwaarder. Want dat is Paolo Nutini geworden; een jonge God met een zwaar(der) hart dat zijn muzikanten omver proberen te spelen met blazers en optimisme. De meisjes houden van hem, willen zijn liefde voelen. Zij staan vooraan, hartjes geknipt uit karton in de lucht.
CIJFER: 7,5 door Fiona Fortuin (3voor12-VPRO) / Foto: Bart Notermans

Motörhead
“We are Motörhead and we play rock'n'roll” hebben we de laatste jaren veelvuldig op de Nederlandse festivals kunnen horen.

Lemmy en consorten kunnen vanaf vandaag ook Pinkpop aan hun lijstje toevoegen, maar of ze daar geïnteresseerd in zijn valt te betwijfelen. Gitarist Phil Campbell en bassist/boegbeeld Lemmy staan stoïcijns het repertoire af te werken. Ach wat maakt het ook uit, de uiterst doeltreffende gitaarriffs, beukende drums en Lemmy's raspende vocalen zijn zo effectief als traangas voor een agressieve hooligan.

Cradle To The Grave gaat naadloos over in een gitaarsolo, zodat de andere twee oudjes even op adem kunnen komen. Daarna komt In The Name Of Tragedy, waarna drumbeest Mikkey Dee helemaal los gaat met een drumsolo. Hij heeft er vanavond echt zin en zweept het publiek nog eens extra op.

Het vuur slaat over; tijdens Going To Brasil en de culthit Ace Of Spades slaan de rockende Pinkpoppers op tilt. Even lijkt het alsof het hoogtepunt bereikt is, maar met Overkill gaat het drietal hier nog even overheen. Motörhead bewijst na 35 jaar nog steeds even doeltreffend te zijn.
Bron: LiveXS door MvdH
In één woord: Motörhead
Plus: Motörhead is altijd Motörhead, daar kun je van op aan.
Min: Motörhead is altijd Motörhead, anders wordt het niet.
Opmerkelijk: Wordt dat ding op Lemmy's wang nou steeds groter?
Bron: kindamuzik.net door Martijn Kuijpers en Sven Schlijper / Foto rechts: Bart Notermans

Rammstein
MUZIEK: De muziek? Verdomd, de muziek. Het is zeker niet zo dat die er niet toe doet. De kale, staccato riffs. De diepe, zware praatzang. Metal zonder vingervlugge solo's, maar met een industriële doemsfeer en een militaristisch marstempo. Met soms ineens een zweem traditionele Duitse volksmuziek. Al jaren een afgerond idioom, dat wel, maar dat is de zwakte van deze hele Pinkpop-editie.

PLUS: Van die marsritmes ga je onwillekeurig toch je rechterhand omhoog steken, merkt ook een jongen in het voorste vak. Na enig aarzelen heft hij ter compensatie ook zijn linker maar. Dat foute randje van Rammstein is niet meer dan opportunistisch geflirt, dat weten we inmiddels al lang, maar het blijft fascinerend. In feite bedrijft Rammstein cabaret met dingen die helemaal niet grappig zijn: pijn, haat, seks. Heel die show is trouwens opportunistisch. Rammstein geeft het volk wat het wil. Met robotachtige preciezie en strakker dan de pyrotechnicus aankan. Opmerkelijk: op zeker moment komt een man midden in het vuurspektakel het podium op gelopen. Ogenschijnlijk iemand uit het publiek die de security genegeerd heeft. Hij vat vlam, kan mooi twee keer heen en weer rennen voor hij getackled en geblust wordt. Oscar voor beste mannelijke bijrol.

MIN: De band heeft twee gezichten. Meest besproken is de onheilspellende, perverse Lindemann, arbeider en burlesque danseres in een. Maar halverwege de set verandert hij in een half afgeschminkte clown met destructieve trekjes. Belangrijke rol bij die transformatie is weggelegd voor toetsenist Christian "Flake" Lorenz, die eruit ziet alsof hij met zijn parachute in een boom is blijven hangen. Totdat hij het gevecht aan gaat met zijn frontman en omgelegd wordt in een badkuip. Hoe sinister Ich Tu Dir Weh ook klinkt terwijl het vuur van vijftien meter hoog naar beneden stort, ineens verandert Rammstein in John Lantings Theater Van De Lach. Lorenz keert terug als glitterkoning, brengt de rest van het optreden door op een razende loopband en roeit uiteindelijk zelfs nog met een rubberboot over het publiek. Hier staat een band die zichzelf zo hard uitlacht dat je niet zo goed weet of je nou mee moet lachen of niet. En toch heeft die kant van Rammstein ook wel wat. Ter afsluiting neemt Lindemann plaats achter een peniskanon, waarmee hij het gretige publiek de bek bespritzt. We zouden ontevreden naar huis gegaan zijn als ze die inkopper bij de nieuwste hit Pussy ("You've got a pussy, I've got a dick, let's do it quick") overgeslagen hadden. Geen porno zonder cumshot.

CONCLUSIE: De grootste teleurstelling: die penis was natuurlijk veel te klein om zich te kunnen meten met de status van Rammstein. En eigenlijk had hij dubbelloops moeten zijn.
CIJFER: 8 door Atze de Vrieze (3voor12-VPRO)

Het hoofdpodium wordt na Motörhead bedekt met een groot zwart doek. Dat betekent dat de Rammstein crew druk bezig met de voorbereidingen van de ongetwijfeld spectaculaire show van de Duitsers.
Tijdens het intro wordt het doek naar beneden gehaald en een übergrosse Duitse vlag blijft hangen. Het zet de toon voor de rest van de show. Het begin is ingeruimd voor het nieuwe album Liebe Ist Für Alle Da. In de loop van de show komen uiteraard de oude Rammstein krakers voorbij. Het zestal heeft er zin in en voor een festivalshow is het geluid opvallend hard en helder; het zorgt samen voor een gedreven show. Verwacht niet dat er muzikaal verrassingen zijn, die zijn voorbehouden aan de showelementen en het vuurwerk. Die gaan we natuurlijk niet allemaal opnoemen, aangezien legio volkstammen de band nog gaan zien op Werchter.

Prachtig is de vuuract tijdens Benzin. Frontman Till Lindemann sleept een ouderwetse benzinepomp op het podium, waarin een ontstekingsmechanisme zit waar hij een ontspoorde fan mee in vuur en vlam zet. De rondrennende, in vlammen staande man zorgt voor een mooi stukje theater. Uiteindelijk wordt hij meegenomen door de crew en wordt het vuur gedoofd. Wie verder kijkt dan zijn neus lang is beseft dat wederom toetsenist Flake de show steelt. Hij valt zanger Till Lindemann aan en wordt daarna in een bad gegooid. Van bovenaf wordt het bad bestookt met vuurwerk.

Later kruipt hij in een glitterpak uit het bad om de rest van de show op een loopband te bewegen en tegelijkertijd zijn toetsen te beroeren. Af en toe versnelt de loopband en het is knap dat zijn toetsenspel er niet onder lijdt. Het is tegelijkertijd de verklaring waarom hij zo mager is. Tijdens de hit Pussy kruipt Till Lindemann nog op een ejaculatiekanon om de voorste rijen vol te spuiten. Tijdens de eerste toegift Sonne pakt Flake weer de hoofdrol en kruipt in een bootje om over het publiek te varen. Deze act staat al jaren op het Rammstein menu, maar blijft voor vermaak zorgen. Net als de beukende afsluiter Ich Will overigens.
Anderhalf uur Rammstein is muzikaal al jaren niet meer verrassend, maar qua spektakel en show zie ik geen enkel act dit overtreffen op Pinkpop 2010.
Bron: LiveXS door MvdH